Πλήθος
σελίδων έχουν γραφεί σχετικά με την παραγωγική ‘‘διάλυση’’ της χώρας κι εύκολα
αποδεικνύεται η διάλυση αυτή στην πλειοψηφία των κλάδων είτε στον πρωτογενή
είτε στο δευτερογενή τομέα της παραγωγής τα τελευταία τουλάχιστον 30 χρόνια.
Δεν αναφέρομαι στον τομέα υπηρεσιών και εμπορίου διότι η λειτουργία αυτού έστω
κι αν εξυπηρετεί συμφέρον ‘‘ολίγων’’ επιβίωνε μέχρι το 2009 σχετικά
ανταγωνιστικά με την καπιταλιστική έννοια του όρου. Για παράδειγμα αν η λειτουργία
της αγοράς σου βασίζεται σε εισαγόμενα αγαθά (π.χ τρόφιμα, έπιπλα, εξοπλισμός,
πρώτες ύλες κλπ) μπορεί ο τριτογενής σου τομέας να είναι εύρωστος όμως οι άλλοι
δυο θα φυτοζωούν. Ιδιαίτερη αναφορά χρειάζεται στη τουριστική μας βιομηχανία
της οποίας η παρελθούσα κυβερνητική διαφήμιση αναδείκνυε την αριθμητική αύξηση
αλλά απέκρυπτε τους μονοπωλιακούς σκοπούς των ‘‘allinclusive’’. Πρακτικήπου στην εξέλιξή της θα αφάνιζε τη
δραστηριότητα των πολλών μικρών προς όφελος αποκλειστικά των λίγων μεγάλων
παικτών του χώρου.
Συνεχώς
ακούμε λοιπόν σήμερα την αόριστη αλλά πραγματική κατηγορία προς την παραγωγική
μηχανή της χώρας ότι δεν παράγει τίποτα αλλά εισάγουμε ακόμα και κρεμμύδια.
Αυτό όμως ήταν και είναι κάτι αναμενόμενο διότι το εμπόριο δεν διενεργείται με
συναισθηματικούς όρους αλλά μόνο με κερδοσκοπικούς. Δηλ. αν ως έμπορος
κερδίζεις περισσότερο από την πώληση εισαγομένων αγαθών αυτά θα προτιμάς να
εμπορεύεσαι χωρίς διλήμματα προέλευσης ή τύψεις αποδόμησης του εσωτερικού
παραγωγικού σου ιστού. Κι αυτή είναι η σημερινή εικόνα.
·
Λίγο οι -θεωρητικά σωστές- αλλά πρακτικά αποτυχημένες κοινωνικοποιήσεις του Αντρέα που
<αποβιομηχάνισαν>
·
Λίγο η εφαρμογή
των Κοινών Αγροτικών Πολιτικών με κεντρική ιδέα την επιδότηση αντί την
στοχοθεσία ποιοτικής, ιδιαίτερης -λόγω γεωγραφικού πλεονεκτήματος- και
ποσοτικής παραγωγής
·
Λίγο η
μετανάστευση ντόπιων παραγωγικών μονάδων προς εκμετάλλευση της φτώχειας του
γειτονικού υπαρκτού σοσιαλισμού κατά την μετατροπή του σε τραγικό καπιταλισμό
·
Λίγο η ανεπάρκεια
φθηνών ενεργειακών πόρων
·
Λίγο το νομικό
πλαίσιο υποχρεώσεων της χώρας έναντι του παγκοσμιοποιημένου εμπορίου
·
Λίγο το σκληρό
νόμισμα που εξυπηρετεί τη BMW περισσότερο
από τη FIAT -και καθόλου φυσικά τα πορτοκάλια μας!-
·
Λίγο το αμαρτωλό
τριγωνάκι μεταξύ τραπεζών πολιτικής και ΜΜΕ
·
Λίγο η
αμερικανοποίηση των ιδανικών της ζωής μας,
..λίγο
έλειψε να εξαφανιστούμε από το γεωγραφικό χάρτη αν δεν άνθιζε η ελπίδα
εφαρμογής αριστερής πολιτικής στην πράξη, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην
υπόλοιπη Ευρώπη.
Η
αντικειμενική απορία βεβαίως, γύρω από το που και το πως θ’ αρχίσει η
παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, είναι ένα από τα ερωτήματα αλλά και
διλήμματα που θα κληθεί να ανταποκριθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από σήμερα. Η αρχή
της λύσης βρίσκεται σαφώς στην αναγέννηση της πρωτογενούς παραγωγής αλλά και
στην εξασφάλιση ενεργειακής αυτάρκειας. Αυτή τη στιγμή ο πρωτογενής τομέας
φαίνεται να μετατρέπεται σε ακόμα μια τραπεζική υπόθεση στα πλαίσια πιστής
εφαρμογής νεοφιλελεύθερων θεωριών της απελθούσης ‘‘συφοριασμένης’’ κυβέρνησης.
Στην άκρη του νήματος αν παρέμεναν ακόμα λίγο στην εξουσία, θα μας περίμενε η
τραπεζική κλοπή των υποθηκευμένων σπιτιών και χωραφιών. Αντίστοιχα οι πολιτικές
επιδόσεις των δωσίλογων της πατρίδας στον ενεργειακό τομέα, αφορούν στην
ενίσχυση της απερισκεψίας της Ευρώπης να τιμωρήσει τον ενεργειακό
<<Ήλιο>> της, δηλ. τη Ρωσία, αφήνοντας ωστόσο το κόστος αυτής της
απόφασης -που αφορά τόσο ‘‘ζωτικά’’ συμφέροντα της πατρίδας-, ακόμα μια φορά σε
εμάς που θεωρούν υπηκόους τους. Ευτυχώς για όλους μας, η λαϊκή εντολή της
Κυριακής, έστειλε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τις προδοτικές πολιτικές των
πρωταγωνιστών της εξαθλίωσης και εξαπάτησής μας.
