Τον συνάντησα τη βραδιά των εκλογών. Όταν το γλέντι στην Πλατεία Κλαυθμώνος είχε ανάψει για τα καλά κι ο πλανήτης βούιζε πως η Ελλάδα "΄έστριψε το τιμόνι αριστερά". Η αντίδρασή του με ξάφνιασε. Δεν γελούσε, δεν γλεντούσε, δεν έδειχνε χαρούμενος. Κοιτούσε στην οθόνη τον Τσίπρα να μιλάει κι ... έκλαιγε βουβά.
- Έζησα και το είδα κι αυτό, πρόλαβε την ερώτησή μου. Ξέρεις, σας φαίνεται απλό, συνέχισε. Το λέτε χωρίς να νοιώθετε το βάρος του: "Νίκη της Αριστεράς στην Ελλάδα". Οι δικές μας πλάτες όμως το κουβάλησαν αυτό το φορτίο. Πήγαμε στα Ξερονήσια, κουβαλήσαμε το "στίγμα" του Αριστερού, αποκτήσαμε κόκκινο φάκελλο φρονημάτων, κρύψαμε τον Ριζοσπάστη κάτω από το πουκάμισο, φοβηθήκαμε πως θα λερώσουμε το μέλλον των παιδιών μας, ζήσαμε με το άγχος μιας επιλογής που πάντα μας βασάνιζε. Και τώρα απόψε βλέπω ένα πιτσιρίκο που χει λιγότερα από τα μισά μου χρόνια να καταφέρνει αυτό που όλοι οι Έλληνες Αριστεροί πάντα ονειρεύονταν. Όχι την εξουσία, αλλά το να πείσεις τον κόσμο πως μπορείς να τον αλλάξεις, αρκεί να πιστέψει κι ο ίδιος την δύναμή του.
Σ' αυτή την κουβέντα του, βρήκα όλη την ουσία της βραδιάς. Αν κάτι άλλαξε τελικά δεν ήταν τα ποσοστά των κομμάτων ούτε ο ένοικος του Μαξίμου. Ήταν η όρεξη των πολλών -για πρώτη φορά μετά από καιρό- να πιστέψουν και πάλι στη δύναμή τους, να ονειρευτούν κάτι αλλιώτικο από αυτό που τους ετοίμασαν τα ξένα κέντρα και τα παράκεντρα της οικονομικής εξουσίας. Και να ελπίσουν. Κι αν κάτι αναμετρήθηκε δεν ήταν απλά δυο κόμματα εξουσίας αλλά τα προαιώνια "συστατικά" της ανθρώπινης νόησης: ο φόβος κι η ελπίδα. Κι ήταν και τα δύο πανίσχυρα, καθώς ο φόβος ρίζωσε τα τελευταία χρόνια γύρω μας και μέσα μας με εικόνες φτώχειας, εξαθλίωσης κι ανασφάλειας, ποιυ μας θύμιζαν εμμονικά πόσο εύκολα μπορούν να γίνουν και δικές μας τραγικές εικόνες. Όμως η ελπίδα νίκησε, ίσως γιατί είναι στην Ελληνική φύση μας να αποδεικνύουμε πως το συλλογικό ασυνείδητο -όσο κι αν τρόμαξε- διατηρεί ακόμη τη σπίθα της αισιοδοξίας.
Μόνο που τώρα οι κρατούντες θα πρέπει να λογαριάσουν το ειδικό βάρος της νίκης τους, που φτιάχτηκε από το εύθραυστο "υλικό" μιας κοινωνίας εξαιρετικά ευάλωτης στις υποσχέσεις και στα οράματα.
Και πρέπει αδιαλείπτως να θυμούνται τον χρησμό του Παναγιώτη Κονδύλη που έλεγε: Ελπίδα και φόβος παρεμποδίζουν την κατανόηση των ανθρώπινων πραγμάτων· η ελπίδα όμως ξεπερνιέται πολύ δυσκολότερα από το φόβο.
Ανάρτηση από: http://www.ekriti.gr
