Ξέρουμε από τον Μαρξ πως κάθε χρηματικό ποσόν ΔΕΝ είναι Κεφάλαιο. Συνεπώς, ΔΕΝ είναι Κεφάλαιο κάθε περιουσιακό στοιχείο. Ένα σπίτι ΔΕΝ είναι Κεφάλαιο όταν είναι το εξοχικό της οικογένειας. Είναι όμως Κεφάλαιο όταν ενοικιάζεται ως παραθεριστική κατοικία.
Ξέρουμε ότι το Κεφάλαιο είναι αυτό που χαρακτηρίζει τον Καπιταλισμό. Ο Καπιταλισμός για να εκκινήσει χρειάστηκε τη λεγόμενη Πρωταρχική Συσσώρευση Κεφαλαίου, όπως και κάθε επιχείρηση χρειάζεται Κεφάλαιο για να ξεκινήσει. Η Πρωταρχική Συσσώρευση έλαβε χώρα στη Δυτική Ευρώπη “χάρη” στη λεηλασία της Ελληνικής Ανατολής, κυρίως από το 1204 μ.Χ. Αργότερα, προστέθηκαν και τα πλιάτσικα από τις Νέες Χώρες, αποικίες κλπ.
Λέμε πως το Κεφάλαιο χαρακτηρίζει τον Καπιταλισμό αλλά, συνήθως, ξεχνούμε μια «λεπτομέρεια»: Η Συσσώρευση του Κεφαλαίου χαρακτηρίζει τον Καπιταλισμό κι όχι απλώς το Κεφάλαιο γιατί, προφανώς, Κεφάλαια στην οικονομία υπήρχαν και πριν. Για διάφορους όμως λόγους δεν συσσωρεύονταν, εκεί, έτσι και τόσο ώστε να μπορούμε να κάνουμε λόγο για πρωταρχική, και στη συνέχεια για τακτική, Κεφαλαιοκρατική Συσσώρευση. Και για να είμαστε πιο ακριβείς, όσο το επιτρέπει το μικρό αυτό κείμενο, η Συσσώρευση Κεφαλαίου πέρα από ένα όριο, είναι αποκλειστικό του Καπιταλισμού φαινόμενο, ειδοποιός διαφορά και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του.
Χώρες, λοιπόν σαν την Ελλάδα, οι οποίες, αφενός εκ του πολιτισμού τους, ΔΕΝ ευνοούσαν την συσσώρευση Κεφαλαίου και αφετέρου εκ της θέσης τους, υπήρξαν θύματα της λεηλασίας των Δυτικοευρωπαίων, μόνο εμμέσως μπορούν να θεωρηθούν «Καπιταλιστικές». «Εμμέσως» εδώ εννοείται η μετοχή ως εκμεταλλευόμενη χώρα στο Σύστημα, στο”βαρυτικό πεδίο”, του Καπιταλισμού. Μετοχή, όπως ο εργάτης μετέχει του καπιταλισμού μέσω της επιχείρησης στην οποία δουλεύει. Όπως ο εργάτης δουλεύει για τον καπιταλισμό και ταυτόχρονα καταναλώνει τα του καπιταλισμού έτσι και χώρες σαν την Ελλάδα δουλεύουν στα πλαίσια του καπιταλιστικού καταμερισμού της εργασίας και ταυτόχρονα καταναλώνουν στα ίδια αυτά πλαίσια. Επομένως, είναι αδύνατον η Ελλάδα να γίνει Σουηδία! Και όχι γιατί “άργησε” να μπει στο δρόμο της “καπιταλιστικής ανάπτυξης” και από τότε που μπήκε “χαζεύει” και “καθυστερεί” αλλά γιατί οι ρόλοι είναι μοιρασμένοι και ποτέ το μικρό δαχτυλάκι της Μόνικα Μπελούτσι δεν θα τύχει των ίδιων προνομίων που θα τύχει το κεφάλι της ή η καρδιά της ή ο πνεύμονάς της, όσο κι αν είναι μέρος του υπέροχου κορμιού της και ανήκει, θεωρητικά , σε αυτό. Για την Σαρλίζ Θέρον δεν γίνεται καν λόγος!
Άρα, μπορούμε να ισχυριστούμε νόμιμα πως, η Ελλάδα ΔΕΝ είναι καπιταλιστική χώρα με την καθεαυτό έννοια. Ιδιαίτερα μετά την τελευταία αφαίμαξη των κεφαλαίων της μπορούμε να παραδεχτούμε ανεπιφύλακτα ότι στην Ελλάδα ΔΕΝ συντελείται συσσώρευση κεφαλαίου! Όποια συσσώρευση συντελέστηκε κινήθηκε προς τις μητροπόλεις του Καπιταλισμού είτε ως κέρδη, είτε ως τόκοι είτε ως “καταθέσεις”. Όλο το “περίσσευμα” της απλήρωτης εργασίας, αποσπάται από την ελληνική επικράτεια και ταυτόχρονα μονοπωλείται. Δηλαδή, όχι μόνο φεύγει από εμάς αλλά πάει σε λίγα χέρια, οπότε καθίσταται δυνατή η συγκεντρωτική διαχείρησή του. Οι “αγορές” είναι ένα τέτοιο είδος συγκεντρωτισμού, κατάτι ανωτέρου και φρικτοτέρου εκείνου της Σοβιετίας. Λέγεται «παγκοσμιοποιημένος τεχνοσυστημικός και κορπορατικός κολεκτιβισμός»!
Η Μη Συσσώρευση του Κεφαλαίου στην Ελλάδα δεν γίνεται μόνο με την συνεχή και τακτική αφαίμαξη. Γίνεται και με δύο ακόμη τρόπους:
Ο ένας είναι αυτός της κατά περιόδους υφαρπαγής των συσσωρευμένων κεφαλαίων. Τα Κατοχικά “Δάνεια” είναι μία από αυτές τις υφαρπαγές. Οι Κατοχικές λεηλασίες είναι ακόμα μία. Η καταστροφή του ανθρώπινου δυναμικού (χιλιάδες εκτελέσεις πολιτών) αλλά και των υποδομών της χώρας είναι είδος υφαρπαγής των ήδη συσσωρευμένων κεφαλαίων αλλά και εκείνων που επρόκειτο να συσσωρευτούν! Είναι γνωστή η μέθοδος των Καπιταλιστών να “αγοράζουν” μια επιχείρηση για να την καταστρέψουν προκειμένου να μην μπορεί να τους ανταγωνιστεί.
Ο άλλος τρόπος αφαίμαξης των κεφαλαίων είναι η μετατροπή τους σε Μη Κεφάλαια. Είπαμε πως ΔΕΝ είναι κάθε περιουσιακό στοιχείο Κεφάλαιο. Επομένως, όταν ο Έλληνας «πείθεται» να μετατρέψει την οικογενειακή του περιουσία από κεφάλαιο σε καταναλωτικό αγαθό, τότε αυτό σημαίνει πως η χώρα όχι μόνο ΔΕΝ συσσωρεύει κεφάλαια αλλά χάνει κι αυτά που έχει, Αποκεφαλαιοποιείται. Όταν, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ επιτρέπουν στην Τουρκία να απειλεί την Ελλάδα, η οποία υποτίθεται ότι είναι κάτι σαν την Γερμανία και την Γαλλία στην ευρωπαϊκή επικράτεια, “αυτομάτως” το 7% του ΑΕΠ μετατρέπεται από Κεφάλαιο σε όπλα.
Τέλος, για να μην έχουμε αυταπάτες, ακόμα και όσα χρήματα έχουν οι Έλληνες στις τράπεζες, της Κύπρου συμπεριλαμβανομένης, δεν είναι «ελληνικά» κεφάλαια, δεν παίρνουν μέρος στην παραγωγή ως επενδύσεις που θα συνέφεραν την Ελλάδα αλλά ως επενδύσεις που εξυπηρετούν το αυτονομημένο συμφέρον των τραπεζών, το οποίο, εν πολλοίς, είναι το ίδιο ή συμπληρωματικό εκείνου των Καπιταλιστικών Μητροπόλεων. Στόχευσή τους: να μας έχουν έστω καταναλωτές των προϊόντων τους για όσον καιρό δεν έχουν καταφέρει ακόμη να μας κάνουν και είλωτες.
Τι μπορούμε και τι πρέπει να κάνουμε;
- Να αξιοποιήσουμε την όποια Οικογενειακή Περιουσία έχουμε. Είτε πρόκειται για Σχολάζοντα Κεφάλαια (χέρσα χωράφια, παρατημένοι ελαιώνες, δάση, κάμποι κλπ, εργαλεία, μαστορικές και πατέντες) είτε πρόκειται για περιουσία που μετατράπηκε σε αγαθό απόλαυσης και σε στοιχείο του “ανώτερου” βιοτικού επιπέδου. Στόχος μας θα πρέπει να είναι η αύξηση κατά ένα στρέμμα της κατά κεφαλήν καλλιέργειας!
- Να κεφαλαιοποιήσουμε την εργασία μας κατά μόνας και κατά Συντροφίες. Όταν φυτεύουμε δέντρα κεφαλαιοποιούμε τον μόχθο μας. Όταν πίνουμε καφέ στις καφετέριες, αντί να φυτεύουμε ελιές, συμβάλουμε στην αποκεφαλαιοποίηση της χώρας. Φέρνω το παράδειγμα αυτό γιατί ένα φυτό ελιάς κοστίζει ακριβώς όσο ένας καφές στο κέντρο της Αθήνας. Όταν μαζευόμαστε, μερικοί ατρόμητοι οικονομικοί μαχητές, και στήνουμε μιαν επιχείρηση, βάζοντας άλλος το χωράφι, άλλος το κεφάλαιο και άλλος την εργασία, τότε βαδίζουμε στ' αθάνατα χνάρια των τρομερών θαλασσοπόρων μας, συντροφοναυτών και καπετάνιων, της προεπαναστατικής εποχής.
- Να μείνουμε μακριά από τις τράπεζες όπως και από άλλες μορφές “αγοραζόμενου” κεφάλαιου (ενοίκια, λίζινγκ, φάκτορινγκ). Εκτός του ότι το κόστος του αγορασμένου κεφάλαιου δεν επιτρέπει, σχεδόν ποτέ, τη συσσώρευση του κεφαλαίου (αφού αυτή ακριβώς η “αμοιβή” δημιουργεί τη συσσώρευση), η συγκεντρωτική διαχείρησή του χρήματος από τις τράπεζες υπόκειται στους νόμους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ήτοι του Σόιμπλε και των Δυτικο-Βορειο-Ευρωπαϊκών αφεντικών του. Αντίθετα, πρέπει να ανακαλέσουμε, από την μακραίωνη ιστορία του Ελληνικού Τ(ρ)όπου Παραγωγής, την οριζόντια κίνηση των κεφαλαίων, από μάστορα σε μάστορα, από βιοτέχνη σε βιοτέχνη, από βιοτέχνη σε μάστορα, από βιοτέχνη σε γεωργό και τ' αντίστροφο κ.ο.κ.
Πού και σε ποιον παραγωγικό τομέα πρέπει να ρίξουμε το βάρος;
Όχι πως η βιομηχανία δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει. Αλλά είναι αδύνατον να προκάνουμε να τους φτάσουμε. Αν η χώρα εκβιομηχανιστεί αυτό θα γίνει με τους όρους του Καπιταλιστικού Συστήματος. Θα είμαστε μια μικρή μονάδα μέσα στις άπειρες που δημιουργούνται στις Τρίτες Χώρες-Πρώην Αποικίες, τις οποίες με ραγδαίους ρυθμούς ενσωματώνει (το Σύστημα) “εξάγοντας” την εργατική του τάξη σε χώρες της περιφέρειας.
Μη έχοντα κεφάλαια δικά μας και μη έχοντας έρευνα που θα μπορούσε να κεφαλαιοποιηθεί άμεσα, η “εκβιομηχάνιση της χώρας”( και οι εκτεχνίκευση μέσω των νέων τεχνολογιών, νανομηχανικής κλπ) είναι αυταπάτη. Χώρια που το μοντέλο της μεγεθυμένης βιομηχανικής παραγωγής περνάει κρίση και η τάση είναι προς το “όμορφο μικρό” που είναι και μαϊτζέβελο.
Επομένως, αυτό που απομένει είναι ο Πρωτογενής Τομέας, η Παραγωγή και Επεξεργασία Τροφίμων και Ποτών[i]. Τονίζουμε ότι τα τρόφιμα και τα ποτά είναι για τους ανθρώπους ό,τι είναι το πετρέλαιο και γενικά η ενέργεια για τις μηχανές. Επομένως, στον βαθμό που πετυχαίνουμε μια τέτοιου είδους ανάπτυξη αποκτούμε στρατηγικό πλεονέκτημα ασυγκρίτως μεγαλύτερο των πετρελαιοπαραγωγών χωρών αφού το παραγόμενο πετρέλαιο δεν εξασφαλίζει τη διατροφή του πληθυσμού, δεν αυτοκαταναλώνεται, και ως εκ τούτου εξαρτά περισσότερο τη χώρα από τη διεθνή αγορά. Αυτού του είδους η Παραγωγική Ανασυγκρότηση, «Από τα Κάτω», με όρους Λαϊκού Κινήματος και Εθνικής Παλιγγενεσίας είναι στρατηγική με πολλούς στόχους:
- Δίνει λύση μεσο-μακροπρόθεσμη για να μην πω και βραχυπρόθεσμη. Οι σοδειές στην Ελλάδα είναι δύο το χρόνο και σε πολλές περιοχές, όπου οι υποδομές δεν έχουν καταστραφεί λόγω του “εκσυγχρονισμού”, το ζωικό κεφάλαιο μπορεί να πολλαπλασιαστεί μέσα σε λίγους μήνες.
- Διαχωριζόμενη η γεωργική παραγωγή σε παραγωγή τροφών για τους ανθρώπους και τροφών για τα ζώα αποκαθιστά τον κύκλο της παραδοσιακής γεωργίας και ο κάθε τομέας τροφοδοτεί και ανατροφοδοτείται μειώνοντας την εξάρτηση από τις βιομηχανίες λιπασμάτων, φαρμάκων, τροφών.
- Δίνει υψηλή ποιότητας προϊόντα τα οποία μπορούν να είναι και πολλών ταχυτήτων. Υψηλού κέρδους για εξαγωγές και χαμηλού αλλά μεγαλύτερου σε όγκο για την εσωτερική αγορά. Γιατί είναι λάθος να κερδίζουμε τις ξένες αγορές με ακριβά ελληνικά προϊόντα και να χάνουμε την ελληνική αγορά από τα φτηνά ξένα προϊόντα.
- Αναπαράγονται “από τα κάτω” και με όρους λαϊκού κινήματος το κατεστραμμένο φυσικό περιβάλλον αλλά και τα εκβαρβαρισμένα χωριά μας. Δημιουργούνται έτσι, πέραν όλων των άλλων ωφελειών, συνθήκες αγροτουριστικής ανάπτυξης ακόμη κι εκεί που δεν φαντάζεται κανείς, δεδομένου του φυσικού κάλλους και της αρχαίας και βυζαντινής κληρονομιάς του Τ(ρ)όπου μας.
- Με δεδομένη την επιδίωξη των πολυεθνικών εταιρειών να ελέγξουν τους σπόρους, τις ποικιλίες, τις φυλές και τις διαδικασίες παραγωγής (μέσω πχ της υδροπονίας) εμείς, κάνουμε ένα βήμα στη σωστή κατεύθυνση και δημιουργούμε προϋποθέσεις όχι μόνο για μιαν επιτυχή άμυνα αλλά και για μιαν άλλου είδους γεωργοκτηνοτροφική παραγωγή στους αντίποδες του κορπορατικού κολεκτιβισμού.
- Στα πλαίσια αυτής της λογικής θα πρέπει να είμαστε σταθερά αντίθετοι στην πέραν ενός ορίου εκτεχνίκευση της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής. Το να επενδύουμε σε μηχανήματα εξεζητημένα και υπεραυτόματα- εκτός από τις ανθρωποποιητικές συνέπειες που έχουν- αφαιρούν κάθε συγκριτικό πλεονέκτημα από την οικονομίας μας. Όντας προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας μεταφέρουν την αξία αυτή στα “αναπτυγμένα” κράτη του ευρωπαϊκού βορρά (προσφάτως στην Κίνα κ.α) την ίδια στιγμή που πασχίζουμε απεγνωσμένα να αυξήσουμε την προστιθέμενη αξία των δικών μας προϊόντων. Αυτή η σιωπηρή εκμετάλλευση είναι η κυριότερη και επικινδυνότερη (γιατί είναι άδηλη) μορφή εκμετάλλευσης από την εποχή της εκβιομηχάνισης της Δύσης μέχρι σήμερα.
- Η ανάπτυξη αυτή είναι αυτοδύναμη και αυτόνομη. Άρα είναι ελεύθερη! Βασίζεται μόνο στην καθ' ημάς παραδομένη τεχνογνωσία, τη μαστορική αιώνων, πράγμα που προσιδιάζει στον ανθρωπολογικό μας τύπο, μάς κάνει να γουστάρουμε τη δουλειά, η οποία, με τη σειρά της και μέσα στο πεδίο που διεξάγεται, μάς κάνει «άλλους ανθρώπους»! Τίθεται σε κίνηση δηλαδή ο ελληνικός ανθρωπο-ποιητικός «μηχανισμός» αφού ο Έλληνας μετέχει του τρόπου οπού το ατομικό συνδυάζεται με το συλλογικό και η αυθυπερβατική τάση του γίνεται τ(Ρ)όπος αυτοεπιβεβαίωσής και καταξίωσής του.
- Το Παραγωγικό Πολυώνυμο, ήτοι μεγάλη ποικιλία προϊόντων, σε μικρές σχετικά ποσότητες, από πολλά παραγωγικά κύτταρα μέσα στην ίδια κοινότητα, μας εξασφαλίζει την οικόσιτη βιοποικιλότητα, τη διασπορά του κινδύνου και τη διασπορά των πηγών του εισοδήματος. Είναι αυτό που λέμε «όχι όλα τ' αυγά σ' ένα καλάθι». Έτσι καθίσταται δυνατή η άμυνα απέναντι σε αρρώστιες και θεομηνίες χωρίς την “από μηχανής” παρέμβαση των κρατικών και ευρωπαϊκών ασφαλιστικών μηχανισμών που τόσο ακριβά μας κοστίζουν
- Όλα αυτά, είναι η εισαγωγή σε ό, τι, ο αοίδιμος Κωνσταντίνος Καραβίδας αποκαλεί Παραγωγικό Πολυώνυμο, πράγμα που μας επιτρέπει να μιλήσουμε και για έναν Νέο Ελληνικό Κοινοτισμό του 21ου αιώνα. Για τον τρόπο δηλαδή της αναπαραγωγής του Ευ Ζην του Τ(ρ)όπου μας, ήγουν του «Βιβλίου της Ελευθερίας». Το “βιβλίο” αυτό είναι γραμμένο από Έλληνες στην ελληνική γλώσσα.
Από ποιους και σε ποιους;
Αν οι Δυτικο-Βορειο-Ευρωπαίοι θέλουν να μας μετατρέψουν σε χώρα προλετάριο, εμείς θα φτιάξουμε την πατρίδα μας χώρα των Ελεύθερων και Αυτόνομων Παραγωγών! Η Ελλάδα έχει ένα μοναδικό προνόμιο, μαζί με τα τόσα άλλα “μοναδικά”: Έχει στην πόρτα της, κυριολεκτικά, και τους εργάτες και τους πελάτες!
Πέραν αυτής όμως της διεθνούς αγοράς που εισάγεται αντί να παραμένει στις χώρες προέλευσης των τουριστών και να εξάγουμε εμείς τα προϊόντα μας, πέραν λοιπόν αυτής της «Θύραθεν Διεθνούς Αγοράς», υπάρχουν τεράστιες και ανερχόμενες αγορές οι οποίες εν πολλοίς παραμένουν ακόμη απρόσιτες αλλά και ανεξερεύνητες για τα δικά μας προϊόντα, τα υφιστάμενα και τα εν δυνάμει. Τέτοιες αγορές είναι οι χώρες τις ανατολικής Ευρώπης, της αχανούς Κίνας, της μυστηριώδους Ινδίας, της πολυπαθούς και ομοιοπαθούς Λατινικής Αμερικής.
Έχοντας στο νου και στην καρδιά μας μια τέτοια στρατηγική ανάπτυξης, σε συνδυασμό με την Πνευματική Ανασυγκρότηση και τον Νέο Ελληνικό Διαφωτισμό, όπου θα λαμβάνει χώρα ο Εκσυχρονισμός της Παράδοσης, καθίσταται εφικτή η διαχείριση του μεταναστευτικού προβλήματος. Οι ξένοι μπορούν να ενταχθούν επ' ωφελεία των Ελλήνων και δική τους. Οι Έλληνες μπορούν να επαναπατρισθούν επ' ωφελεία δικής τους και της Ελλάδας και οι επισκέπτες μας (οι τουρίστες) να επωφεληθούν της μετοχής τους σε έναν άλλου τύπου πολιτισμό ο οποίος διαθέτει μιαν αρχοντιά κατάτι ανωτέρα εκείνης των Λουδοβίκων.
[i]Για την παραγωγική ανασυγκρότηση έχουμε γράψει αρκετά κείμενα και αρκετά νωρίς. Τα πιο πολλά βρίσκονται στον παρόν ηλεκτρονικό περιοδικό “Αντίφωνο”:
4. www.antifono.gr/portal/κατηγορίες/ελλάδα-ιστορία-γεωπολιτική/γραπτός-λόγος/4027-Αγρόν-ηγόρασες.html
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα είναι έργο του Αγήνορος Αστεριάδη
Ανάρτηση από: http://www.antifono.gr
