Μερικές σκέψεις μου.....
Το ρήγμα δεν είναι πάντα συνειδητό. Ξεκίνησε εδώ και χρόνια βάθαινε μέρα με τη μέρα, απόλυση στην απόλυση, χρεοκοπία στην χρεοκοπία, με τις συντάξεις να μειώνονται, με την ανεργία να αυξάνεται, με τους φίλους να φεύγουν μετανάστες, με την διαρκή ανασφάλεια, με τους εξηντάρηδες γονείς να μένουν άνεργοι, με τις εταιρίες να χρωστάνε μισθούς απλήρωτους για πάντα, με τις τράπεζες να τηλεφωνούν, με δάνεια να "σκάνε", με πλειστηριασμούς σπιτιών να απειλούν, με τα σχολεία να συγχωνεύονται, τα νοσοκομεία να κλείνουν, τα πανεπιστήμια να χάνουν τα αποθεματικά τους, με τα P.S.I, με τους υπαλλήλους να απολύονται, με τους επιστήμονες να ζουν με δανεικά, με τους "χειρωνάκτες" να πεινάνε, με το ναζισμό να ξυπνάει και να σηκώνει κεφάλι, με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης να γεμίζουν μετανάστες, με τους διαδηλωτές να ματώνουν, με τους "σχολιαστές" να μας κουνούν το δάχτυλο για τη βια. Με τη βια της πείνας να ψάχνει στα σκουπίδια, να πεθαίνουν από καρκίνο ανασφάλιστοι, να πεθαίνουν από φυματίωση εν έτη 2015, να υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν εμβολιαστεί, να αυτοκτονούν άνθρωποι.
Ο καπιταλισμός της κρίσης "μάρκαρε" ξανά τις ξεχασμένες τάξεις στην ελληνική κοινωνία. Είχαν ξεχαστεί μέσα στην ευημερία της Ολυμπιάδας των μεγάλων ιδεών, της φούσκας του χρηματιστηρίου, που τους παραμύθιασε και μετά τους άφησε στην τύχη τους να καταθέτουν πινακίδες αυτοκινήτων, να κλείνουν τα μαγαζιά, να οδηγούνται στην ανεργία.
Αναρωτήθηκα μετά το Δεκέμβρη του 2008 αν οι άνθρωποι έχουν την συνείδηση της θέσης τους, αν πίσω από το θυμό δημιουργείται κάτι νέο, αν οι φτωχοί που τώρα πια δεν κρύβονται κοιτάζονται και μεταξύ τους στα μάτια, αν βλέπουν ο ένας τον άλλον, αν μπορούν αν συνυπάρξουν, αν στέκονται αλληλέγγυοι ο ένας δίπλα στον άλλον.
Κάπου εκεί βρεθήκαμε ζήσαμε την δημιουργία κοινωνικών δομών, στήσαμε συλλογικότητες, φτιάξαμε συνεταιρισμούς ισότιμων μελών, τρυπώσαμε σε κάθε χαραμάδα του τοίχου και σκάψαμε να μπει το φως.
Αν φοβάμαι; Οχι... Οχι... Οχι...
Με τα χέρια μας χτίσαμε αυτόν τον κόσμο 5 χρόνια τώρα. Από τα χαλάσματα που άφησε πίσω της η κρίση μέρα με τη μέρα.
Δεν έχουμε άλλη επιλογή πρέπει να συνεχίσουμε...
