Πώς και γιατί φτάσαμε εδώ

Του Λευτέρη Ριζά

«Εγώ, αντίθετα, αποδείχνω πως η πάλη των τάξεων στη Γαλλία δημιούργησε τέτιες συνθήκες και σχέσεις που έδοσαν τη δυνατότητα σ΄ ένα μέτριο και γελοίο πρόσωπο να παίξει το ρόλο του ήρωα»

Κ Μαρξ «Η 18^η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη

       Γιατί και πώς φτάσαμε στο Δημοψήφισμα; Γιατί φτάσαμε  σε σημείο να έχει χωριστεί ο λαός σε αυτούς που υποστηρίζουν και  θα ψηφίσουν στο Δημοψήφισμα  ΟΧΙ  και σε αυτούς του ΝΑΙ χωρίς να γνωρίζει καλά-καλά για ποιο πράγμα θα ψηφίσει; Γιατί φτάσαμε στο σημείο που και η αριστερά να είναι όχι μόνο προβληματισμένη αλλά διχασμένη κι αυτή για το τι πρέπει να ψηφίσει;

       Όλοι γνωρίζουμε σε ποια κατάσταση έχουν φτάσει τα ευρύτερα τμήματα του λαού  με την «κρίση» και τα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους. Και τώρα, πολλοί περισσότεροι από το 2009, γνωρίζουν πια ότι οι υποσχέσεις που δόθηκαν και οι ελπίδες που καλλιεργήθηκαν  για έξοδο από την κρίση και τα Μνημόνια, για γρήγορη ανάπτυξη κλπ. ήταν ψεύτικες και φρούδες.  Κι αυτό το πλήρωσε πάρα πολύ ακριβά ο λαός. Η κρίση, τα μνημόνια και τα συνοδευτικά μέτρα εκτίναξαν την ανεργία, έδιωξαν εκατοντάδες χιλιάδες νέους   στα ξένα σκλαβοπάζαρα, οδήγησαν ακόμα και στην αυτοκτονία χιλιάδες συμπατριώτες μας.

        Τα κόμματα που μας οδήγησαν στους δανειστές και τα μνημόνια σταδιακά έχασαν την επιρροή τους στον λαό. Το πολιτικό προσωπικό απαξιώθηκε. Ο λαός μοιραία έψαχνε να βρει μια διέξοδο σε όλη αυτή την άσχημη, την τραγική κατάσταση που τον οδήγησαν. Έψαχνε μια άμεση, πρακτική πρόταση διεξόδου.

       Το ΚΚΕ – ένα κόμμα που έπαιξε πρωτοποριακό ρόλο στα χρόνια της Κατοχής και στην Εθνική Αντίσταση – δεν είχε να πει και να χαράξει ένα δρόμο, μια διέξοδο, μια λύση άμεσης εφαρμογής. Χρεωμένο με την ήττα του κινήματος και όσα ακολούθησαν, συνδεδεμένο με το σοβιετικό μοντέλο σοσιαλισμού το οποίο κατέρρευσε με πάταγο, στερούμενο κάποιας στοιχειώδους πολιτικής πρότασης για την έξοδο από την κρίση, εκ των πραγμάτων βγήκε έξω από το παιχνίδι. Για προτάσεις όπως αυτή του Π.Γ. της ΚΕ (27-6-15): «Μοναδική ρεαλιστική λύση προς όφελος του λαού είναι η ρήξη με την ΕΕ, η αποδέσμευση από αυτή τη λυκοσυμμαχία, το κεφάλαιο και την εξουσία τους, για να πάρει ο λαός την εξουσία στα χέρια του, λύση που θα προκύψει από τη θέληση και δράση του εργατικού λαϊκού κινήματος και σε συσπείρωση με το ΚΚΕ». Δηλαδή καλεί τον λαό – την εργατική τάξη κλπ – να κάνει σκληρή ρήξη με τον διεθνή καπιταλισμό / ιμπεριαλισμό, δηλαδή περίπου να κάνει επανάσταση!!!

       Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν – συγκεκριμένα μια στενή ομάδα γύρω από τον Τσίπρα – σκέφτηκε πώς ήρθε  η ώρα της. Υποσχόμενος ότι θα κάνει σκληρή διαπραγμάτευση και θα «σώσει» τον ελληνικό λαό, καταγγέλλοντας τους  κυβερνώντες ότι δεν διαπραγματεύτηκαν διότι ήταν Μερκελιστές κλπ , υποσχόμενος  περίπου τα πάντα σε ένα λαό καθημαγμένο και ζαλισμένο από τη διαρκή σφαλιάρα, πιστεύοντας η ίδια φανατικά στις ιδεοληψίες και αυταπάτες της – όπως αναγκάστηκαν αργότερα και οι ίδιοι να παραδεχτούν – περί «δημοκρατικής Ευρώπης», περί κύματος συμπαράστασης στο ελληνικό παράδειγμα τέτοιο που η Ευρώπη θα αλλάξει, περί υποχώρησης των δανειστών μπροστά στο αποτέλεσμα των εκλογών – διαρκώς αυτό επαναλάμβαναν: έχουμε πρόσφατη εντολή του ελληνικού λαού – αλλά πιστεύοντας επίσης ότι αρκεί η μαγκιά, η τσαχπινιά, η πονηράδα [ή κουτοπονηράδα] των ασαφών διατυπώσεων για να πετύχουμε καλύτερους όρους, αναδιαπραγμάτευση, περικοπή του χρέους κλπ κλπ, ενώ ο λαός μπορεί να περιμένει τα θαύματα των διαπραγματευτών ήσυχα και ήρεμα, τον άφησε ή έσπρωξε ουσιαστικά στο περιθώριο. Όχι μόνο τον λαό. Αλλά και τα οργανωμένα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Διαρκώς διατυπώνονταν σχετικά παράπονα στις συνόδους της ΚΕ – που συνήθως συνεδρίαζε για να επικυρώσει αποφάσεις και πρακτικές που είχαν ήδη γίνει – και στην αρθρογραφία πολλών γνωστών στελεχών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Αρκεί κανείς να ρίξει μια  γρήγορη ματιά στις προτάσεις που κατέθεταν διάφορες συνιστώσες ή να διαβάσει τις ομιλίες τους, όπως αυτές δημοσιεύονταν στο ISKRA.gr ή στον ΔΡΟΜΟ για να μην έχει καμιά αμφιβολία. Το τι «λεγότανε» στις διάφορες φιλικές ιστοσελίδες  ή στο Facebook δεν έχει τελειωμό.

       Έτσι φτάσαμε στην απαράδεκτη  συμφωνία της 20^ης Φλεβάρη που επαναλάμβανε τα περί αξιολόγησης του προγράμματος και αναγνώριζε ότι τίποτα  δεν μπορούσε να γίνει χωρίς την έγκριση των θεσμών, που και δεν την κατάλαβε η κυβέρνηση – αντίθετα τη θεώρησε μεγάλη επιτυχία και μάλιστα κόμπαζε ο υπουργός-νάρκισσος για την δημιουργική της ασάφεια – χωρίς βέβαια να την εγκρίνει η Βουλή – αν και συμφωνία και όχι απλή πρόταση – ή ο λαός με δικαιολογημένο δημοψήφισμα. Τότε η άμεση δημοκρατία ήτανε ακόμα περιττή. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά: εμείς σαν κορόιδα πληρώναμε τις δόσεις μας, οι θεσμοί έχοντας πάρα πολύ καταλάβει ότι οι διαπραγματευτές και η πολιτική της κυβέρνησης ήτανε ελαφρώς της «πλάκας», έφεραν τα πράγματα εκεί που τα ήθελαν. Σκληροί όροι και προτάσεις μέχρι το 89’. Στο σημείο αυτό – λίγο πριν λήξει ο «αγώνας», δηλαδή η ισχύς του προγράμματος – πέτυχαν αυτό που ήθελαν: ανάγκασαν την κυβέρνηση, πανικόβλητη στο ενδεχόμενο ανατροπής της μια και η συμφωνία δεν τύχαινε της αποδοχής της ΚΟ – να προχωρήσει σε μια «ηρωική έξοδο». Δημοψήφισμα. Τώρα ο λαός θα αποφάσιζε «δημοκρατικά» μέσα σε μια εβδομάδα και χωρίς πολλές-πολλές κουβέντες να απορρίψει τις προτάσεις των θεσμών. Να πει το μεγάλο ΟΧΙ, στους εκβιασμούς των  εταίρων-δανειστών-θεσμών. Να υπερασπίσει την περηφάνια του. Να πει όχι στην λιτότητα. Να πεί ΟΧΙ σ’ ό,τι ήθελε κι ό,τι φαντασιώνονταν.  Ο χειρισμός των μαζών είναι ό,τι καλύτερο μπορούν να κάνουν άνθρωποι που έχουν μάθει χρόνια αυτά τα τερτίπια στους κομματικούς μηχανισμούς και μάλιστα ιδίως της Αριστεράς. Εκεί δηλαδή μου μεγάλωσε και διαμορφώθηκε από μαθητής ο κ. Τσίπρας. Δεν είναι ούτε μέτριος θεωρητικός. Ούτε μέτριος μαζικός συνδικαλιστής. Αλλά είναι, ως αποδείχνεται, πολύ καλός μαθητής του Μακιαβέλι – αν και δεν θα τον έχει διαβάσει. Έχει μάθει να χρησιμοποιεί προς δικό του όφελος τους «γύρω» του. Για θυμηθείτε πώς ο «κολλητός» Γιάννης Μηλιός θυσιάστηκε στο «πιτς-φυτίλι». Πως καλύφθηκε το πολιτισμικό χάσμα με τους ΑΝΕΛ  που διαπίστωνε σε συνέντευξη του στον ΣΚΑΪ (1-12-2014); Μέσα σε μισή ώρα με υπουργοποιήσεις κλπ. Για την «εξουσία» μαζεύτηκαν και διάφορα άλλα «μπάζα», από δω και από κει. Στους εσωκομματικούς χειρισμούς υπήρξε άξιος μαθητής του Φλαμπουράρη και του Ν. Βούτση. Αλλά μάλλον τους ξεπέρασε – καλός μαθητής δηλαδή. Τώρα «χειρίζεται» έναν ολόκληρο λαό. Τον κάνει πρώτα να πιστέψει ότι αυτός επιτέλους αποφασίζει, δεύτερον ότι αποφασίζει για την περηφάνια του, την κυριαρχία και τη δημοκρατία και πώς αυτός θα σεβαστεί ό,τι κι αν  ο λαός αποφασίσει. ΟΧΙ πει ο λαός; Καμιά αντίρρηση. ΝΑΙ πει ο λαός πάλι το ίδιο. Τι γαλλικός, τι ελληνικός. Τα πάντα σερβίρουμε.

       Δεν λέει καθαρά ότι αν προκύψει το ΝΑΙ, που δεν προτείνει η κυβέρνηση, τότε θα παραιτηθεί γιατί δεν θα μπορεί να υλοποιήσει ένα πρόγραμμα – αυτό το σκληρό, αντιλαϊκό και αντεθνικό των θεσμών / τρόϊκας. Μπορεί κάποια στιγμή να ψέλλισε ο πρωθυπουργός πώς  δεν θα είναι παντός καιρού, όπως και ο Βαρουφάκης ότι σε περίπτωση που κερδίσει το ΝΑΙ θα παραιτηθεί αλλά δεν φαίνεται να το πολυπιστεύουν.  Σήμερα ήδη ο αετός στις δημιουργικές ασάφειες υπ. Οικονομικών δήλωσε, μιλώντας στο BBC  ότι θα υπάρξει 100% συμφωνία ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Η συμφωνία δηλαδή είναι ανεξάρτητη από το δημοψήφισμα – λίγο καλύτερη ή λίγο χειρότερη έτσι κι αλλιώς μπορούσε να είναι και χωρίς αυτό. Το εφεύρημα ότι το δημοψήφισμα είναι μέρος της διαπραγμάτευσης είναι για πολύ τρανταχτά γέλια. Γιατί τότε έπρεπε να έχουν γίνει άλλα δυο το λιγότερο: ένα για τη συμφωνία της 20^ης Φλεβάρη και ένα πριν από τη «λήξη του αγώνα». Τίποτα από όλα αυτά τα περί άμεσης δημοκρατίας, να μιλήσει ο λαός  κι όσα άλλα αραδιάζουν οι του ΣΥΡΙΖΑ. Το Δημοψήφισμα οργανώθηκε για να εξασφαλιστεί η παραμονή του Τσίπρα και της παρέας του στην εξουσία. Γιατί μετά από αυτό τέρμα οι εσωτερικές αμφισβητήσεις.

       Ποιο αποτέλεσμα συμφέρει τον κ. Τσίπρα και την παρέα του; Μα ασφαλώς η υπερίσχυση του ΝΑΙ. Γιατί και χρηματοδότηση των τραπεζών θα εξασφαλίσει πιο γρήγορα ώστε να ανοίξουν και να πάψουν οι ουρές και το πρόγραμμα με τα νέα σκληρότερα μέτρα θα περάσει από την Βουλή – ο λαός γαρ είπε ναι «στας Ευρώπας», και το «Αριστερό Ρεύμα» θα το βουλώσει ή θα αναγκαστεί να αποχωρήσει. Η υπερίσχυση του ΟΧΙ θα του δημιουργήσει πιο πολλά προβλήματα. Πρώτον με τους Ευρωπαίους. Λεφτά γιοκ – άρα Τράπεζες κλειστές μέχρι να υπογραφεί νέα και πάρα πολύ πιο σκληρή συμφωνία/ μνημόνιο και θα ενισχυθεί και η «αριστερή» του πτέρυγα. Θα μου πείτε και μη το ΝΑΙ οι εταίροι – οι ευρωπαίοι λύκοι – θα ησυχάσουν; Όχι. Τίποτα δεν είναι εξασφαλισμένο. 

       Προς το παρόν, όμως, ο τακτικιστής Τσίπρας έχει βάλει όλους να δουλεύουν για αυτόν. Τους αντιπάλους του – μια που πολύ πρόσφατα  ο κόσμος τους μαύρισε και του είναι «μισητοί» και φυσικά ανίκανοι – τους διαφωνούντες εντός του ΣΥΡΙΖΑ που «σχίζονται» για το ΟΧΙ της λαϊκής κυριαρχίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και περηφάνιας · τους διαφωνούντες εκτός ΣΥΡΙΖΑ  [ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ] για τον ίδιο λόγο, άσχετα αν ο καθένας τους νομίζει ότι ο κόσμος ψηφίζει το «δικό του» όχι. Μέχρι και την Χρυσή Αυγή: αυτή και όχι ψηφίζει και τρομάζει κόσμο στέλνοντας τον στο ναι. Μύλος δηλαδή, που όμως τον μόνο που ωφελεί είναι τον ίδιο και τους στενούς συνεργάτες του.

       Οι διάφοροι ξέμπαρκοι αριστεροί που μέχρι χτες ούτε να ακούσουν για τον εθνομηδενιστικό ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσαν τώρα ξελιγώνονται σε άρθρα και σχόλια – ιδίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – υπέρ του ΟΧΙ και κατά του ΝΑΙ, έχοντας μετατραπεί σε πρώτης τάξης ιδεολογικούς ταλιμπάν έως και τζιχαντιστές λοιδορώντας, απαξιώνοντας και υβρίζοντας όποιον ταχθεί με το ΝΑΙ, ιδίως να αυτός είναι κάποιος «επώνυμος» διανοούμενος, καλλιτέχνης κλπ. Ούτε ο Αρχιεπίσκοπος δεν γλύτωσε από τα σχόλια.  Το σημερινό ΟΧΙ συγκρίνεται με το ΟΧΙ του 1940 ή με το ΟΧΙ στο σχέδιο Αναν, παίρνει δε διαστάσεις παγκόσμιας σημασίας, κλπ κλπ. Διαβάζουμε τις πιο απίθανες ανοησίες. «Κοντή γιορτή». Οι εξελίξεις μάλλον θα απογοητεύσουν όλους αυτούς τους «αιθεροβάμονες» που έλεγε κι ο Ανδρέας. Οι έτσι κι αλλιώς συμφωνίες / μνημόνια που θα υπογραφούν θα είναι πολύ σκληρές για τον λαό. Που όσο δεν αποκτάει δική του ιδεολογία, δικό του βηματισμό και δική του οργάνωση και ηγεσία, θα ζει το μαρτύριο του Σίσυφου.    

Υ.Γ. Κι εγώ, για τους δικούς μου λόγους και ιστορία, αναγκάζομαι να ψηφίσω, με βαριά καρδιά  «όχι». Γιατί το «όχι» μου ενώ στρέφεται ενάντια στη συμμετοχή μας στην ΕΕ – αυτό τον λάκκο των λεόντων που μας ρίξανε, θα υπηρετήσει τους σκοπούς ανθρώπων που όχι μόνο δεν πιστεύουν αυτά που πιστεύω εγώ, αλλά δεν έχουν καμιά σχέση με την ηθική της Αριστεράς στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα. Ελπίζω να με συγχωρέσει από εκεί που βρίσκεται χρόνια τώρα ο πατέρας μου, συνειδητός προλετάριος αγωνιστής, δάσκαλος και οδηγός μου.

Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr