«Δεν
είναι δουλειά των αντισυστημικών δυνάμεων να λύνουν τα πολιτικά διλήμματα που
επιβάλλουν στα κυρίαρχα στρώματα οι ολοένα ισχυρότερες αντιφάσεις του συστήματος.
Η αυτοβοήθεια των λαϊκών δυνάμεων θα πρέπει να θεωρείται ως κάτι διαφορετικό
από τη διαπραγμάτευση μεταρρυθμίσεων στο πλαίσιο της υπάρχουσας δομής». (Ιμάνουελ
Βάλερστάιν – «Σύγκρουση πολιτισμών; Η μεγάλη εικόνα και το μελλοντικό σύστημα»
– Εκδόσεις ΘΥΡΑΘΕΝ – 2011).
Αν και ο Βάλερστάιν, είναι
υπέρ του όχι, στις λέξεις του αυτές, διαπιστώνουμε τις ολέθριες πολιτικές κινήσεις
της συγκυβέρνησης και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα. Θεωρούσα, όπως
και πολλοί άλλοι, τακτικό λάθος τη διεκδίκηση της εξουσίας τον Γενάρη. Υπερίσχυσε
περισσότερο αυτή η ψευδαίσθηση που έχουν πολλοί παλιοί και νέοι αριστεροί ότι τα
«όνειρα πήραν εκδίκηση» για τις εφηβικές «επαναστάσεις» τους. Η αδρεναλίνη της ταχύτητας
γέμισε την ψυχή των ανέργων και των καταπιεσμένων(δικαίως γιατί το μνημόνιο δεν
αντέχεται άλλο), αλλά και τον εξουσιαστικό βολονταρισμό πολλών κομματικών κομισάριων.
Προκαταρκτικά, να πω, ότι
συμφωνώ απόλυτα με όσα λογικά επιχειρήματα προβάλλουν όλοι οι φίλοι μου που θα ψηφίσουν
ΟΧΙ. Η καρδιά μου λέει ένα τεράστιο και βαθύ πολιτικό και κοινωνικό και γνήσια πατριωτικό
ΌΧΙ. Αρνούμαι όμως να συμμετέχω σε μια αψυχολόγητη, κοινωνικά αδιάβαστη και
στενά κομματική απόφαση.
Οι παλινωδίες, το
ναρκωτικό της κυβερνητικής εξουσίας, οι τακτικισμοί και
η ανωριμότητα της κυβέρνησης, πέτυχαν έως τώρα:
– Να δημιουργηθεί και να
τολμήσει να βγει στο δρόμο, ένα «συντηρητικογενές» και υποτακτικό στην εξουσία ντόπιων
και ξένων, «μνημονιακό» κίνημα, με το ισχυρό άλλοθι του «ευρωπαϊσμού». (Η
πλατεία που έχει ανθρώπους για πρώτη φορά οι οποίοι ουσιαστικά μιλούν θετικά
για το ευρωπαϊκό μνημόνιο, κάνει ανεπανόρθωτα κακό στο τεράστιο αντιμνημονιακό κίνημα
που ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Στην κοινωνία του θεάματος, ο συμβολισμός
της μνημονιακής πλατείας, δημιουργεί εντύπωση που δεν μπορεί να σβήσει εύκολα η
καθοδηγούμενη από τα μικροσυμφέροντα ή από τις δημοσιογραφικές, επιχειρηματικές
ή πολιτικές ελίτ, διοργάνωσή τους.
– Να τολμούν να εμφανίζονται
και να φαντάζουν «σώφρονες» Ευρωπαίοι πολιτικοί, οι κατάπτυστοι Σαμαροβενιζέλοι,
μαζί με αδίστακτους τεχνοκράτες και βαμπίρ κεφαλαιοκράτες.
– Να αποκαθηλώνονται από
κάθε είδους αριστερά ή δεξιά τσογλάνια, αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα ή άλλοι
έντιμοι αγωνιστές της αριστεράς.
– Να κρέμεται από μια κλωστή,
η όποια μελλοντική αντικαπιταλιστική προοπτική και τα επιμέρους κινήματα της στην
Ελλάδα, εφόσον στον μέσο όρο της μνήμης, η οποία λειτουργεί διαλυτικά στο χρόνο,
θα μείνει το γεγονός ότι και η «αριστερά» τα ίδια έκανε και χειρότερα. Οπότε η νεοφιλελεύθερη
TINA (There is no alternative) θα κυριαρχήσει ως μόνη ρεαλιστική προοπτική.
– Να σχετικοποιήσει την
προϋπάρχουσα αντίθεση δοσιλόγων και αντιστασιακών πατριωτών στην Ελλάδα, εφόσον
ο καθένας τώρα μπροστά στην επικείμενη – με τον έναν ή τον άλλο τρόπο –
καταστροφή, θα ρίξει τα βάρη στην ευρύτερη «αριστερά» σε όλες τις εκφάνσεις
της, προβάλλοντας την εντιμότητα του ρεαλισμού. Ο ταξικός καπιταλιστικός ρεαλισμός
του κέρδους και της ιδιωτικής οικονομίας θα κυριαρχήσει ακόμα πιο ολοκληρωτικά στο
κοινωνικό σώμα.
– Να απασφαλίσει αναθεωρητικά
αντανακλαστικά, ενάντια στους ηρωικούς ηθικούς αγώνες των απλών ανθρώπων της αριστεράς
και των παλλαϊκών κινημάτων, ακόμα και από εναλλακτικά αριστερογενείς ή αναρχικές
ομάδες, οι οποίες συχνά αναπαραγάγουν και προβάλλουν χωρίς δεύτερη κρίση, αποφάσεις
ή δημοσιεύματα συστημικών δυνάμεων.
– Σε περίπτωση αποτυχίας,
νέας λιτότητας δηλαδή (η οποία είναι εξασφαλισμένη με τον έναν ή τον άλλον τρόπο)
το τέρας της ακροδεξιάς και του φασισμού θα θεριέψει εκ νέου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα στην «αριστερή»
ανώριμα βολονταριστική ψευδαίσθησή του, ξέχασε κάποια βασικά πράγματα:
– Ότι δεν γνωρίζει την ιστορία
της χώρας του ή την αναλύει μονόπλευρα οικονομικά. Ενώ όταν προσπαθεί να συνδέσει
– σωστά – το κοινωνικό με το εθνικό ζήτημα, ακριβώς επειδή δεν το πολυπιστεύει,
στην ουσία πραγματοποιεί έναν ακόμη επώδυνο τακτικισμό.
– Ότι δεν παίρνεις την εξουσία,
όταν η πραγματικότητα θα σε αναγκάσει να αναδιπλωθείς και μάλιστα να αναγκαστείς
να υλοποιήσεις χειρότερα αποτελέσματα από αυτά που πρότεινες.
– Ότι δεν υπάρχει αυτό το
κοινωνικό υποκείμενο που θα έδινε τα πάντα για να δημιουργηθεί παλλαϊκό κίνημα
αυτοβοήθειας και σωτηρίας του διπλανού και της χώρας. Αν ο ανθρωπολογικός τύπος
του σημερινού Έλληνα ζούσε στον πόλεμο του 1940, θα άδειαζε η χώρα χωρίς αντίσταση
ή στο πλαίσιο του ρεαλισμού θα διευκολύνονταν η διέλευση του ιταλικού στρατού με
το όφελος μιας ζωώδους επιβίωσης. Ο νεοέλληνας έχει μεταλλαχθεί κι αυτός, στον δυτικό
ναρκισσιστή παρτάκια ενός υπερ-τροφικού εγώ, που ο ορίζοντάς του είναι ο εαυτός
του και η οικογένειά του. (Εκεί έπρεπε να εστιάσει, τα προηγούμενα χρόνια όποιο
κίνημα ήθελε να δημιουργήσει ένα αντιαποικιακό κοινωνικό ανταρτοπόλεμο στους ντόπιους
και ξένους επικυρίαρχους. Προτάσσοντας συλλογικά οράματα και μπολιάζοντας τις κινήσεις
και τις τακτικές επιβίωσης με συλλογικότητα και κοινοτικό πνεύμα αντίστασης).
– Ότι στην Ελλάδα, επιζεί
ακόμα το πνεύμα της αεριτζήδικης επιβίωσης, ιδιαίτερα σε κείνους που έχουν πληγεί
λιγότερο εντός της κρίσης. Η παραοικονομία και η επικόλληση με τον έναν ή άλλο μικροεπιχειρηματικό
τρόπο στο μεγάλο κεφάλαιο και τον τουρισμό ή τη ναυτιλία που δεν επλήγησαν, εξακολουθεί
να συγκρατεί ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων που θα αντισταθούν σε οποιαδήποτε κοινωνική
αλλαγή. Αυτοί οι άνθρωποι της… διπλανής πόρτας, Ναι θα ψηφίσουν…
Συμμάζεμα σκέψεων: Το θυμικό,
το συναίσθημά μου, λέει ΟΧΙ από δω μέχρι την καγκελαρία των Ευρωπαίων δολοφόνων
και νεοχιτλερίσκων. Άλλωστε ποτέ δεν μουν φιλοευρωπαιστής και πολύ περισσότερο ευρωλιγούρης.
Με απόλυτη ικανοποίηση θα έβλεπα να καταρρέει αυτό το νεοαποικιακό και ταξικό πορνείο
της Ευρωπαϊκής ιδιωτείας και μάλιστα από μια κίνηση αξιοπρέπειας της πατρίδας μου.
ΟΜΩΣ: Επίσης,
ποτέ δεν εμπιστεύτηκα την «πολιτική των πολιτικών» και την εξουσία τους, αλλά ήλπιζα
πάντα σε μια πολιτική των λαών. Σ’αυτή την «πολιτική των πολιτικών», τα δημοψηφίσματα
ήταν πάντα μια κίνηση τακτικισμού κατά περίπτωση και όταν δυσκόλευαν τα πράγματα
για τους πολιτικούς και την εξουσία. Θυμηθείτε άλλωστε, πόσα πολιτικά κόμματα όλων
των αποχρώσεων, προτείνουν δημοψηφίσματα. Πραγματικό δημοψήφισμα, προϋποθέτει διαφορετικό
πολιτικό μοντέλο διακυβέρνησης που πραγματικά την εξουσία έχει ο λαός(από τη στιγμή
που θέλει βέβαια, γιατί πολλοί ακό
Ανάρτηση από: https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com
