Ντοκιμαντέρ από αναρχική σκοπιά για τη δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από σφαίρα μπάτσου στα Εξάρχεια στις 17 Νοέμβρη 1985, αλλά και για τα γεγονότα που προηγήθηκαν της δολοφονίας και όσα ακολούθησαν έως την αθώωση του δολοφόνου Μελίστα το 1990.
ΑΘΗΝΑ 25/11/1985
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την Αθήνα: το φάντασμα της αναρχίας. Όλες οι εξουσίες της ένδοξης Ελλάδας ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να το κυνηγήσουν: τα ΜΑΤ και τα ΜΕΑ, οι φασίστες και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ο Κουτσόγιωργας και ο Μελίστας, οι δημοσιογράφοι και οι πυροσβέστες, οι πρυτάνεις, τα κόμματα και οι καταστηματάρχες, οι ακροαριστεροί ηγέτες και οι νομοταγείς πολίτες.
Ευπρεπείς κύριοι που αναρωτιέστε ποιοι σας χάλασαν τον ύπνο τη νύχτα της Δευτέρας, κοιμάστε ακόμη πολύ βαθιά για να μη βλέπετε γύρω σας τους ταραξίες. Ήδη εκείνοι βρίσκονται παντού! Στα σχολεία και τα εργοστάσια, στους δρόμους και τα πανεπιστήμια, στα γιαπιά και τις πλατείες, σε κάθε γωνιά αυτής της πόλης-μαυσωλείο.
Είναι εκείνοι που, στο μέλλον όλο και πιο συχνά, θα σας αφήνουν «άγρυπνους». Είναι εκείνοι που καίνε τις Τράπεζες και τις συναλλαγματικές, τα μεγαλοκαταστήματα και τα εμπορεύματα, τις κλούβες και τους μπάτσους.
Είναι εκείνοι που το κράτος τρέμει και δολοφονεί, γιατί κάποια στιγμή μπορούν να κάνουν ό,τι νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν αδιαφορώντας για το αν η Αυλή είναι οπλισμένη. Είναι εκείνοι που αρνούνται να ξαπλώσουν και να εναρμονιστούν πετσοκομμένοι στο προκρούστειο κρεβάτι της κοινωνίας της εξουσίας και του κεφαλαίου. Είναι, με λίγα λόγια, οι Μιχάληδες.
Ένας απ’ αυτούς έπεσε νεκρός στο πεζοδρόμιο της Στουρνάρα. Ήταν 12 παρά τέταρτο της 17ης Νοεμβρίου 1985. Ο φόνος αυτός δεν ανήκει στον κακοπληρωμένο υπάλληλο Αθανάσιο Μελίστα, αλλά στους κρατικούς εργοδότες του. Ο «εν βρασμώ ψυχής» πυροβολισμός ήταν μια εν ψυχρώ πισώπλατη δολοφονία που διαπράχθηκε όταν η ομάδα, στην οποία συμμετείχε ο Μιχάλης Καλτεζάς, οπισθοχωρούσε στην πλατεία Εξαρχείων. Γι’ ακόμα μια φορά, το κράτος είχε σκοτώσει.
Ο νεκρός της Κυριακής ήταν ένας δεκαπεντάχρονος άγγελος, όχι σαν αυτόν που πασχίζουν να κατασκευάσουν οι εφημερίδες — με τα φτερά, τα γαμπριάτικα και τους επικήδειους των καθηγητών του — αλλά ένας άγγελος της εξέγερσης και της αναρχίας που, με τη Μολότωφ στο χέρι, είχε την τόλμη να μισήσει από τα δεκαπέντε του τον πολιτισμό της φρίκης, των τραστ, των φυλακών, των στρατών, των αστυνομιών, των ψυχιατρείων, των πολέμων, του λιμού, των δισεκατομμυριούχων, της ηρωίνης, της κατάθλιψης, των τσιμεντουπόλεων, των πυρηνικών όπλων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των εμπόρων, των πολιτικών, των αρχόντων και των σκλάβων. Ενάντια σ’ όλα τούτα, αυτός ο άγγελος είχε μόνον ένα μπουκάλι με βενζίνη· κι έπεσε νεκρός.
Κανείς πια δεν μπορεί να σκυλεύσει τη μνήμη του, κανείς να τον αγιοποιήσει. Αυτό το δεκαπεντάχρονο «τσογλάνι» δεν χωράει στα προσευχολόγια των υποκριτών της εξουσίας. Οι μόνοι που δικαιούνται να μιλούν για τον Μιχάλη και να τιμούν τη μνήμη του είναι αυτοί που ανέλαβαν να εκδικηθούν το αίμα του, δείχνοντας παραδειγματικά τον τρόπο με τον οποίο οι κολασμένοι τιμούν τους νεκρούς τους.
Οι πρώτοι που πληροφορήθηκαν το φόνο κατέλαβαν αυθόρμητα το Χημείο. Είναι γελοίοι όσοι μιλούν για τις φθορές και τη βία που προκάλεσαν οι καταληψίες επειδή προσπάθησαν να αμυνθούν ενάντια σε μια πάνοπλη στρατιωτική δύναμη που είχε περικυκλώσει το κτίριο. Στο τέλος, ειδικές μονάδες καταστολής, με ασφυξιογόνα αέρια και τα αυτόματα στα χέρια, κατάφεραν να εισβάλουν στο κτίριο και να συλλάβουν, κακοποιώντας βάναυσα 37 από τους συντρόφους. Ο «ευαίσθητος» αρχιδολοφόνος, Κουτσόγιωργας, που επόπτευσε την επιχείρηση και κατόπιν πρωταγωνίστησε στο θέατρο των «παραιτήσεων που δεν έγιναν δεκτές», είχε το θράσος να δηλώσει πως η εισβολή ήταν αναίμακτη. Παρ’ όλο, πάντως, το ζήλο των πραιτωριανών του Κράτους, 20 καταληψίες κατάφεραν να διαφύγουν μέσα από τους υπονόμους του κτιρίου.
Το βράδυ της Δευτέρας, πολλές εκατοντάδες κολασμένοι της Αθήνας απάντησαν πειστικά στη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά, τίμησαν τη μνήμη του όπως εκείνος θα ήθελε και εξέφρασαν έμπρακτα την άποψή τους για την αξία χρήσης της κοινωνίας-φυλακής: ολοσχερής πυρπόληση.
Κι ενώ αυτό το πλήθος νέων, και μη, δημιουργούσε τις εξαίσιες ταραχές στο κέντρο της πρωτεύουσας — συγκρουόμενο με τα ΜΑΤ και τα ΜΕΑ, τους φασίστες και τα κομματόσκυλα του ΠΑΣΟΚ, υψώνοντας οδοφράγματα και πυρπολώντας Τράπεζες, μεγαλοκαταστήματα και εμπορεύματα — κάποιοι άλλοι, μέσα στο Πολυτεχνείο, είχαν αναλάβει να εκμεταλλευτούν και να εξαργυρώσουν πολιτικά το πτώμα του Μιχάλη, ξεπουλώντας την υπόθεση του. Τα αποκαΐδια του λενινισμού, η ηγεσία των ακρο-αριστερών αποκομμάτων, είχαν στήσει μέσα στη θαλπωρή των αμφιθεάτρων του Πολυτεχνείου μια σκιώδη «επιτροπή»-κυβέρνηση που κανείς δεν είχε εκλέξει. Αυτή η «επιτροπή», από την πρώτη στιγμή, επιχείρησε να τερματιστούν τα έκτροπα στους δρόμους καλώντας τους ταραξίες μέσα στο Πολυτεχνείο, ή επιχειρώντας ανεπιτυχώς να κλείσει την πύλη. Παράλληλα, προετοίμαζαν ήδη από την αρχή της κατάληψης τη συνθηκολόγησή της. Από την πρώτη στιγμή καλλιεργούσαν την ηττοπάθεια. Ήδη από νωρίς το πρωί είχαν συμφωνήσει με· τους κρατιστές δολοφόνους να προλειάνουν το έδαφος για λήξη της κατάληψης και «ομαλή» αποχώρηση.
Στη γενική συνέλευση της Τρίτης εμφάνισαν στους συγκεντρωμένους μια προκατασκευασμένη κατάσταση, επιτυγχάνοντας συγχρόνως να πανικοβάλουν με τερατολογίες όσους από το πλήθος των συμπαραστατών της κατάληψης δεν είχαν καταφέρει ακόμα να διώξουν με το αποκαρδιωτικό πολιτικό θέατρο που είχαν οργανώσει μέσα στο Πολυτεχνείο. Οι αναρχικοί, παρ’ όλο που είχαν την άποψη ότι η κατάληψη θα έπρεπε να συνεχιστεί, δεν μπορούσαν, λόγω αντικειμενικών δυσκολιών (μικρός αριθμός εναπομεινάντων, μεγάλος αριθμός τραυματιών, κλπ.), να την κρατήσουν. Αναγνωρίζουμε την ευθύνη μας για τον εκφυλισμό της κατάληψης, που έγκειται στην αδυναμία μας να εμποδίσουμε τους αριστεριστές ηγέτες να μιλούν για μας. Δυστυχώς, κρατήσαμε για τον εαυτό μας μόνο τα οδοφράγματα και τις συγκρούσεις και αφήσαμε εν λευκώ το λόγο σ’ εκείνους που γνωρίζαμε πως θα λειτουργούσαν σαν οι δολιοφθορείς της πάλης μας. Αν και αυτά τα λάθη θα πρέπει να μας καταθλίβουν: από το Πολυτεχνείο του 1985 δε θα μείνει στην ιστορία το εμετικό παιχνίδι της άκρο-αριστερής ηγεσίας, αλλά η νίκη των δρόμων.
Ανάμεσα σ’ εκείνους που, μαζί με τις δυνάμεις καταστολής, επιτέθηκαν στην κατάληψη του Πολυτεχνείου και των γύρω δρόμων ήταν, όπως έγινε γνωστό και από τις εφημερίδες, οργανωμένες νεοφασιστικές και χουντικές συμμορίες. Αυτό που συγκαλύπτουν οι κυβερνητικές τουλάχιστον εφημερίδες είναι πως, χέρι-χέρι και κάτω από την καθοδήγηση των εθνικιστών και των ΜΕΑ, έδρασαν τραμπούκοι από τις κλαδικές του ΠΑΣΟΚ που είχαν μεταφερθεί εκεί με ειδικά λεωφορεία. Η φάρσα των «αγανακτισμένων πολιτών», που οργανώθηκε και αυτή τη φορά από το κράτος (όπως και στο Χημείο το Μάη του 1985), είχε στόχο να απομονώσει κοινωνικά την κατάληψη και τους «προβοκάτορες» των οδοφραγμάτων. Για την επίτευξη του ίδιου στόχου, είδαμε να λαμβάνονται και άλλα ανάλογα «πρωτοφανή» μέτρα αυτές τις μέρες: π.χ. η εντολή να αποσυρθούν τα λεωφορεία που είχαν βαφτεί με συνθήματα από το μεσημέρι της Δευτέρας, 18 Νοεμβρίου· η διακοπή της κυκλοφορίας των λεωφορείων που εκτελούν το δρομολόγιο Αθήνας-Ζωγράφου πριν από την κηδεία του Μιχάλη Καλτεζά. Καταγγέλουμε επίσης τη σιχαμερή προσπάθεια των κονδυλοφόρων της ΚΑ.ΓΚΕ.ΜΠΕ. (ΕΘΝΟΣ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ) να εμφανίσουν τον συλληφθέντα σύντροφο μας, Κώστα Χατζόπουλο, σαν ασφαλίτη. Ήδη, οι γονείς του υπέβαλαν μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμηση.
Όσο για τις «κατηγορίες» των κωλοφυλλάδων περί λεηλασιών και πλιάτσικου, επιθυμούμε να δηλώσουμε ότι: 1. Οι ζημιές που προβάλλονται από τον κάθε καταστηματάρχη εύλογο είναι να μεγαλοποιούν την πραγματικότητα, ενόψει μάλιστα της αποζημίωσής τους από το κράτος· 2. Τα «λεηλατηθέντα» εμπορεύματα χρησιμοποιήθηκαν κυρίως για την οργάνωση της άμυνας των ταραξιών ενάντια στις δυνάμεις καταστολής· 3. Εμείς οι αναρχικοί και αντιεξουσιαστές πολεμήσαμε στα οδοφράγματα και για να έχουν τη δυνατότητα οι εργαζόμενοι να «λεηλατήσουν»-απαλλοτριώσουν από τα μεγάλα εμπορικά καταστήματα του κέντρου αυτά που έτσι κι αλλιώς τους ανήκουν.
Στις υποκριτικές μομφές της αριστεράς του κεφαλαίου για τις «λεηλασίες», θα απαντάμε σταθερά πως ο δρόμος της πάλης των εργαζομένων ενάντια στην οικονομική επίθεση κράτους και κεφαλαίου περνά και μέσα από την απαλλοτρίωση-επανοικειοποίηση των κλεμμένων απ’ αυτούς αγαθών.
Λίγες μόνο ημέρες μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά, 36 νέοι από εκείνους που είναι αποφασισμένοι να μην επιτρέπουν στο κράτος να δολοφονεί αδιαμαρτύρητα βρίσκονται υπόδικοι για την κατάληψη του Χημείου με βαρύτατες κατηγορίες (απόπειρα ανθρωποκτονίας, οπλοκατοχή, οπλοχρησία, εμπρησμός, σύσταση συμμορίας κλπ.). Πολλοί απ’ αυτούς έχουν ήδη προφυλακιστεί, ενώ οι υπόλοιποι «απελευθερώθηκαν» πληρώνοντας μεγάλη χρηματική εγγύηση.
Όλοι οι σύντροφοί μας, που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια της εισβολής και παραβίασης του ασύλου στο Χημείο, κακοποιήθηκαν από τους κρατιστές βασανιστές τόσο κατά τη σύλληψη όσο και κατά την κράτησή τους. Δεν τους επιτράπηκε η χορήγηση της αναγκαίας νοσοκομειακής περίθαλψης. Παραπέμφθηκαν στον ανακριτή με κατάφωρες παραβιάσεις των νομικών κανόνων αυτού του ίδιου του κράτους των αφεντικών. Οι προφυλακισμένοι σύντροφοί μας έχουν αρχίσει απεργία πείνας και δίψας και ζητούν την αλληλεγγύη κάθε ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου με αίτημα την άμεση απελευθέρωση τους. Υπερασπίζοντας τους φυλακισμένους καταληψίες του Χημείου υπερασπίζουμε το ελεύθερο πνεύμα που εμμένει σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς να αντιστέκεται στην κρατική αλαζονεία εκείνων που αφαιρούν ζωές δεκαπεντάχρονων παιδιών. Υπερασπίζουμε το δικαίωμα της κοινωνίας να προφυλάσσει τον εαυτό της από το παμφάγο κρατικό τέρας και τα όπλα των μπράβων του. Υπερασπίζουμε την υπόθεση του Μιχάλη Καλτεζαά που δολοφονήθηκε επειδή απαιτούσε το δικαίωμα στη ζωή και αρνιόταν έμπρακτα τη στείρα επιβίωση και τον καθημερινό θάνατο που εγγυώνται οι ένστολοι εκτελεστές του.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΙΩΝ ΤΟΥ ΧΗΜΕΙΟΥ
ΚΑΤΩ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Συγκέντρωση-Πορεία Τρίτη, 26 Νοεμρίου, Προπύλαια, 4 μ.μ.
ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ
ΑΘΗΝΑ 25/11/1985
Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΤΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΛΤΕΖΑ
Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, έξι από τους κρατουμένους βρισκόμαστε ακόμη στη Γενική Ασφάλεια απ’ όπου σκοπεύουν να μας μεταφέρουν στις Φυλακές Βόλου, Λάρισας και Χαλκίδας.Οι υπόλοιποι, που τους πήγαν χτες στον Κορυδαλλό, πρόκειται κι αυτοί να μεταφερθούν σε επαρχιακές φυλακές.
Οι προσπάθειες λοιπόν και οι προθέσεις τους είναι καθαρές: να μας διασπάσουν απομονώνοντάς μας σε μακρινά μέρη όπου δε θα έχουμε καμιά επαφή μεταξύ μας· κι ακόμη, να μας ΤΣΑΚΙΣΟΥΝ ψυχολογικά μια. και δε θα έχουμε συχνή επαφή με δικηγόρους, συγγενείς κλπ.
Είναι όμως ξεκάθαρο σ’ όλους μας ότι η απεργία πείνας είναι το μόνο μέσο που υιοθετούμε για να καταγγείλουμε την κράτησή μας και να απαιτήσουμε την άμεση αποφυλάκισή μας.
Σήμερα, Σάββατο, βρισκόμαστε στην 5η μέρα απεργίας.
ΠΑΠΑΠΟΛΥΜΕΡΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΚΟΤΣΑΜΑΝΗΣ Θ., ΠΑΚΟΥ ΦΩΤΕΙΝΗ, ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ, ΚΟΡΔΑΤΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, ΑΡΓΙΟΝΟΥΛ ΓΙΝΤ.
Ανάρτηση από: http://www.provo.gr
