ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΕΛΕΓΕ Ο ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ ΤΟ ’90 ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟ ΙΡΑΚ…
«Ο O.H.E παραμένει πάντοτε ένα όργανο, μέσω του οποίου οι μεγάλες δυνάμεις χειρίζονται τίς διαφορές τους. Έχει την ίδια αξία με την Ιερή Συμμαχία του 1815-1848 ή με την ομοφωνία των δυνάμεων μετά το συνέδριο του Βερολίνου το 1878. Μπορεί να δίνει την εντύπωση ότι δρά, όσον καιρό ισχύουν κάποιες συγκυριακές συμφωνίες ανάμεσα στους ισχυρούς. Πίσω όμως απ’ όλα αυτά τίθεται ή σχέση ανάμεσα στον ισλαμικό κόσμο καί στη Δύση. Από τη μια υπάρχει η τεράστια μυθοποίηση των Αράβων από τους ίδιους τους Άραβες, οι όποιοι αυτοπαρουσιάζονται μονίμως ως τα αιώνια θύματα της Ιστορίας. Στην πραγματικότητα, αν υπήρξε ένα κατακτητικό έθνος, από τον 7ο ως τον 11ο αιώνα, ήταν ακριβώς οι Άραβες. 0ι Άραβες δεν είναι αυτοφυές είδος των βουνοπλαγιών του Άτλαντα στο Μαρόκο• ζούσαν στην Αραβία. Στην Αίγυπτο δεν υπήρχε ούτε ένας Άραβας.
Η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα κατ’ αρχάς της κατάκτησης και του λίγο-πολύ αναγκαστικού εξισλαμισμού των υποταγμένων πληθυσμών, στη συνέχεια του επί αιώνες εποικισμού των Αράβων όχι από τους Ευρωπαίους μα από τους Τούρκους, και τέλος του δυτικού ήμιαποικισμού για μια συγκριτικά πολύ μικρότερη περίοδο. Και σε ποια κατάσταση βρίσκονται σήμερα πολιτικά; Πρόκειται για χώρες όπου οι δομές της εξουσίας είναι είτε αρχαϊκές είτε μείγμα αρχαϊσμού και σταλινισμού. Πήραν ό,τι χειρότερο από τη Δύση και το κόλλησαν πάνω σε μια κοινωνία που από πολιτιστική άποψη είναι θρησκευτική. Στις κοινωνίες αυτές η θεοκρατία ποτέ δεν παρασαλεύτηκε : ποινικός κώδικας είναι το Κοράνι• ο νόμος δεν είναι αποτέλεσμα της βούλησης του έθνους, είναι ιερός. Το ίδιο το Κοράνι δεν είναι κείμενο, που αποκαλύφθηκε σε άνθρωπο, που γράφτηκε από ανθρώπινα χέρια. Είναι στην ουσία του θείο. Η βαθιά αυτή νοοτροπία διατηρείται, και αναζωπυρώνεται καθώς έρχεται αντιμέτωπη με τη νεότερη εποχή.
Όμως τμήμα της νεωτερικότητας, είναι καί τα χειραφετητικά κινήματα που σχηματίστηκαν για αιώνες στη Δύση. Χρειάστηκαν μακραίωνοι αγώνες για να επιτευχθεί ο χωρισμός του θρησκευτικού από το πολιτικό. Ανάλογο κίνημα δεν αναπτύχθηκε ποτέ στο Ισλάμ. Και το Ισλάμ έχει απέναντι του μια Δύση που έπιβιώνει αναλώνοντας την κληρονομιά της• διατηρεί ένα φιλελεύθερο status quo, αλλά δεν δημιουργεί πια χειραφετητικές σημασίες. Αυτό πού περίπου λέμε στους Άραβες είναι: πετάξτε το Κοράνι καί αγοράστε βιντεοκλίπ της Μαντόνα. Καί ταυτόχρονα τους πουλάμε Μιράζ με πίστωση. Αν λοιπόν υπάρχει κάποια ιστορική «ευθύνη» της Δύσης σχετικά με αυτό το θέμα, είναι ακριβώς αυτή.
Το σημασιακό κενό των κοινωνιών μας, στην καρδιά των σύγχρονων δημοκρατιών, δεν μπορεί να καλυφθεί με την αύξηση των ψευδοπρόϊόντων (gadgets). Ούτε μπορεί να εκθρονίσει τίς θρησκευτικές σημασίες πού συνέχουν αυτές τις κοινωνίες. Αυτή είναι η βαριά προοπτική του μέλλοντος. Το αποτέλεσμα του πολέμου είναι ήδη, και θα είναι ολοένα περισσότερο αύριο, ή διεύρυνση αυτού του χάσματος, που ωθεί ολοένα περισσότερο τους μουσουλμάνους προς το παρελθόν τους…
Ανάρτηση από: https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com