Υπάρχει ένα γνωστό ρητό που κυκλοφορεί στην Wall Street που λέει ότι η καλύτερη στιγμή ν' αγοράσεις [ σσ. από τις «αγορές»], είναι όταν «τρέχει το αίμα στους δρόμους». Το ρητό λέγεται ότι το πρωτοεξέφρασε ένας γνωστός στον χρηματοπιστωτικό χώρο, ονόματι Bernard Baruch αλλά και στον λίγο πιο γνωστό John D. Rockefeller, Sr. Παρ όλα αυτά, οι περισσότεροι το αποδίδουν στον πασίγνωστο βαρώνο Rothschild.
Άσχετα με το ποιος εξέφρασε το ρητό, αν κανείς το ψάξει κανείς, θα διαπιστώσει ότι πράγματι, εάν δεν έχεις ούτε ιερό ούτε όσιο, η πιο προσοδοφόρα στιγμή να κερδοσκοπήσεις είναι όταν ο κοσμάκης ψυχορραγεί.
Κι έτσι λοιπόν, το ολοκληρωτικό σύστημα της ΕΕ και λοιπών ψυχοπαθών δολοφόνων, είπε να αγοράσει κατιτίς και πάλι από την ψωροκώσταινα πατρίδα. Κι αυτή την φορά, broker και εκτελεστής της άκρως κατάπτυστης αυτής δοσοληψίας, είναι η κυβέρνηση της ελπίδας ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ η οποία βάφτισε το περαιτέρω ξεζούμισμα της οικονομίας μας, ως - άκουσον-άκουσον – «έξοδο στις αγορές»...
Πολλοί έχουν εκφράσει γνώμη για το ποσοστό με τον οποίο στην ουσία δανείστηκε και πάλι το κράτος. Όμως, όπως και να το πάρει κανείς, αυτή δεν είναι η ουσία, παρά το γεγονός, ότι το ποσοστό αυτό - και μάλιστα μεταξύ υποτιθέμενων εταίρων - είναι υψηλότατο. Και αυτό ισχύει για τον εξής απλό λόγο:
Δεν είναι δυνατόν οποιοσδήποτε επενδυτής είναι στα λογικά του, να πιστεύει ότι ομόλογα τα οποία θα πάρει που έχουν ως αντίκρισμα μια χρεοκοπημένη χώρα, θα είναι κερδοφόρα, εκτός κι αν αυτά τα κέρδη έρθουν κατ-ευθείαν και άμεσα από κυριολεκτική αφαίμαξη των πάντων. Κι επειδή ακριβώς, δεν έχουν μείνει και πολλά για να αφαιμαχθούν και οι αναμένοντες για πληρωμή δανειστές παντός τύπου κάνουν ουρά για να πληρωθούν, η πιθανότητα να βγάλει κανείς κέρδος από αυτά τα ομόλογα, είναι πρακτικά μηδέν. Εκτός, από μια περίπτωση:
Ο «πελάτης» αγοράζει τα ομόλογα και διαπιστώνει ότι δεν πρόκειται να βγάλει κέρδος. Συνεπώς, η εκτίμηση των ομολόγων θα είναι εξαιρετικά χαμηλή. Κι έτσι, έρχεται ένα ευαγές ίδρυμα όπως π.χ. η ίδια η ΕΚΤ ή κάποιος άλλος εταίρος, και τα αγοράζει κοψοχρονιά.
Στην συνέχεια, έρχεται πίσω στο «κράτος» της Ελλάδας, και ζητά μεγαλύτερο από το 100% της τιμής του. Κι έτσι, η αφαίμαξη γίνεται δύο και τρεις φορές πιο προσοδοφόρα. Αφήνοντας βέβαια το Μπανανιστάν (ή αλλιώς Ελλάδα), στα κρύα του λουτρού, παγκόσμιο περίγελο και όπως πάντα, καταχρεωμένη και ολοκληρωτικά χαμένη.
Είχαν δίκιο τελικά οι τύποι αυτοί της Wall Street, που μίλαγαν για κέρδη όταν το αίμα τρέχει στους δρόμους.
Μόνο που δεν είχαν γνωρίσει ακόμη τα λαμόγια της ΕΕ και της υπόλοιπης κλίκας, μαζί με τα προδοτικά ξεπουλητάρια της ελληνικής πολιτικής σκηνής, για να μάθουν πως ακριβώς γίνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο...
Ανάρτηση από: http://www.dromosanoixtos.gr
