Τρίτη 19 Ιουνίου 2018

Τραμπ και Κιμ, ο ηθοποιός αντισυστημικός και ο γνήσιος μονάρχης. Και ο Έλληνας πολιτευτάκιας

Ο πλουτο-λαϊκισμός (όρος αναλυτή όχι λιγότερο ευφυούς από τον Μάρτιν Γουλφ των FT) είναι ο κληρονόμος του υπέργηρου και εξαντλημένου από τις καταχρήσεις πλουτο-φιλελευθερισμού. Εμφανίστηκε την κατάλληλη ώρα δίπλα στο νεκροκρέβατο του ξεσαλωμένου. Ήδη έβαλε ολόκληρο το μακρύ-μακρύ του χέρι βαθιά μέσα στο πουγγί του οσονούπω μακαρίτη.
Το σύστημα, δηλαδή η αγορά και οι καθιερωμένοι κρατικοί ή διακρατικοί θεσμοί, με τα μέσα τους, δηλαδή το χρήμα και την πολιτική εξουσία, έχουν την ικανότητα να δημιουργούν διαρκώς περισσότερες προσδοκίες ατομικής ευημερίας και ανόδου (ή έστω σταθερότητας), από όσες μπορεί να καταναλώσει - δηλαδή να απομυθοποιήσει - ο απλός πολίτης στον πραγματικό κόσμο της καθημερινής ζωής. Μέχρι χθες, στη διάρκεια της τριακονταετίας 1980-2008, αυτές τις μεγάλες προσδοκίες στην ευρωπαϊκή και αμερικανική Δύση τις δημιουργούσε ο οικονομικός φιλελευθερισμός και οι πολιτικές που τον στήριζαν. Δηλαδή η αχαλίνωτη έκρηξη του τριτογενούς τομέα της οικονομίας, η συμμαχία  των ισχυρότερων κοινωνικών ομάδων (το αποκαλούμενο «1 %» - ή μήπως είναι το 5 %;) με επιλεγμένες μερίδες μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, κυρίως με τα νέα μισθωτά, ελευθεροεπαγγελματικά ή μικροεπιχειρηματικά μεσοστρώματα στους τομείς των νέων τεχνολογιών, των χρηματοοικονομικών και γενικά των υπηρεσιών· κυρίως όμως η διόγκωση των περιουσιακών στοιχείων μέσω του απελευθερωμένου από ρυθμίσεις ή συνοριακούς φραγμούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και των συνακόλουθων του (π.χ. τιμές ακινήτων στην αγορά).
Σήμερα αυτή η πηγή προσδοκιών αποδείχθηκε απατηλή ή βραχύβια. Τις νέες προσδοκίες σταθεροποίησης ή και επανόρθωσης δημιουργούν για λογαριασμό του συστήματος οι πολιτικές του δεξιού λαϊκισμού, με την υπόσχεση της περιχαράκωσης στο εθνικό κράτος και του αποκλεισμού των «άλλων», αλλά κυρίως με μια επιθετική ρητορική (χωρίς πραγματικό περιεχόμενο) εναντίον των ελίτ. Από το Brexit και τα συμβαίνοντα στο μεγαλοπρεπές κτίριο του Κοινοβουλίου της Βουδαπέστης, μέχρι την ψήφο των πολιτών στην Πενσυλβάνια και στο Μίσιγκαν, ίδια σημάδια βλέπουμε παντού στη Δύση.
Ο λεγόμενος αντισυστημισμός των λαϊκιστών είναι το τυρί στη φάκα. «Ιδεολογία» - δηλαδή ψευδή συνείδηση - θα τον αποκαλούσαν οι κλασικοί κοινωνιολόγοι και θα έρριχναν φως στα πραγματικά γεγονότα. Αλλά οι μεταμοντέρνοι συνάδελφοί τους προτιμούν το ημίφως και είναι με το μέρος της φάκας.
Κατά τα άλλα, εκεί, κοντά στις ακτές του Ειρηνικού, βλέπουμε παίκτεςόπως έναν επιχειρηματία-showman πρόεδρο στην «κορυφή του κόσμου»και έναν νεαρό κληρονομικό μονάρχη με υπερμοντέρνο κούρεμα στη θέση του στέμματος, να συννενοούνται πολύ καλά. Φυσικά, αυτό έχει και τα καλά του. Όμως, τί καταλαβαίνουν πολλοί υπήκοοι των παικτών στις εξωτικές τους χώρες, τι καταλαβαίνει ο νέος ανθρωπολογικός τύπος Ευρωπαίου στην εποχή των (αντι)«κοινωνικών» δικτύων και τι καταλαβαίνει ο φθαρμένος τύπος παρακμία πολιτικού στη δύση του, εδώ στην παλιά, δοκιμασμένη, πολύπειρη δική μας ήπειρο, είναι μια άλλη, θλιβερή ιστορία.
Γ. Ρ.

ΥΓ: Στη χώρα όπου όλοι οι πολιτικοί, όταν είναι στην αντιπολίτευση, γίνονται οι πιο παρακμίες και φθαρμένοι πολιτικοί της Παλιάς Ηπείρου, για το πώς αυτοί σκέφτονται σε ζητήματα διεθνών σχέσεων τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ιδιαιτέρως όταν το διεθνές ζήτημα λέγεται «Μακεδονικό».
Αλλά τώρα, τα γεγονότα ήρθαν σαν διαβολικές συμπτώσεις: Προχθές, στη Σιγκαπούρη, τα βρήκαν σαν καλοί παλιόφιλοι ο μικρός και ο μεγάλος πυραυλάνθρωπος. Χθες συμφώνησαν οι Βαλκάνιοι (όχι, δεν είναι πια υποτιμητική λέξη - από χθες τουλάχιστον) γείτονες Τσίπρας και Ζάεφ.
Στη «χώρα της ελευθερίας» και του «αμερικανικού ονείρου», κανείς δεν μέμφθηκε τον Πρόεδρο της υπερήφανης δημοκρατίας τους, που συμφιλιώθηκε με τον κληρονομικό μονάρχη και δικτάτορα της πιο περίκλειστης (και της πιο κομμουνιστικής!) χώρας του πλανήτη. Ούτε καν η Χίλαρυ Κλίντον.
Ενώ εδώ; Η πράξη συμφιλίωσης με τους γείτονες, άν και της απολύτως τυπικής μορφής (δηλαδή με αμοιβαίες υποχωρήσεις), προκαλεί κοινοβουλευτική πρόταση μομφής. Και άλλοι ερευνούν (εξ αριστερών κατά δήλωσή τους), τι κρύβεται πίσω από του Τσίπρα και του Ζάεφ την συμφωνία: Μην είναι φιλοαμερικανικό «κλείσιμο του τόξου», δηλαδή συμφωνία με τον «εχθρό», στην ευάλωτη κοιλιά της Ρωσίας; Μην είναι οι προαιώνιοι εχθροί μας, «οι Γερμανοί», που ψάχνουν εναγωνίως για καινούργιους «πελάτες»; Μην είναι το κακό μας ριζικό, μην είναι ο Θεός που μας μισεί, μην είναι το άθλιό μας χάλι;
Και καλά οι εξ «αριστερών» καχύποπτοι· στο κάτω-κάτω οι πιο πολλοί από αυτούς σταλινικοί είναι και δεν το κρύβουν. Αλλά οι άλλοι, οι φιλελεύθεροι και φιλοευρωπαίοι - κατά δήλωσή τους;
«Τά 'μαθες τα νέα πατέρα; Το Μακεδονικό δεν ξεχάστηκε. Ούτε σε 10, ούτε σε 25 χρόνια».
Από τη σκοπιά της πολιτικής ηθικής και αισθητικής, το θέαμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι τρισάθλιο. Αυθόρμητα έρχεται η αξιολόγηση: «Το παιδί δεν κάνει».
Αλλά ο πολιτικαντισμός έχει παντού φίλους, από τον Γ. Γραμματέα του ΚΚΕ και την Πρόεδρο του ΚΙΝ.ΑΛ, φυσικά στους ΑΝΕΛ (πως θα μπορούσε να μην έχει;) αλλά και δευτεροκλασάτους με φιλοδοξίες στο «Ποτάμι». Και τι σηματοδοτούν όλα αυτά για τα αντανακλαστικά και την πολιτική ευφυία του ελληνικού πολιτικού προσωπικού; Ριζική ανακατάταξη στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, με οριστικό ενταφιασμό του μαϊμουδένιου δίπολου «μνημονιακών-αντιμνημονιακών» (που ήρθε στον κόσμο - μη το ξεχνάμε - το 2010 με τα «Ζάππεια» της ΝΔ). Και, «αντί να διασπάσει την κυβέρνηση, η πρόταση δυσπιστίας θα την συσπειρώσει ακόμη περισσότερο», είναι οι ομόφωνες εκτιμήσεις των σοβαρών σχολιαστών, εντός και εκτός Ελλάδος. Μήπως όμως το βασικό συμπέρασμα είναι ότι εδώ έχουμε πιο «Αμερικανάκια» από τoυς πραγματικούς Αμερικανούς; 

Ανάρτηση από: http://aftercrisisblog.blogspot.com