Ο άνθρωπος, λίγες φορές είναι που ορίζει ο ίδιος την
μοίρα του, ζυγίζει τη ζωή και το θάνατο και επιλέγει το δεύτερο. Είναι τότε που
αναμετράται με την ιστορία, κοιτάζει τον χάρο στα μάτια και ο τελευταίος
αισθάνεται πως έχει ηττηθεί. Αναμετράται στο σημείο “μηδέν” με το δίλλημα: Είτε
θα παραδοθεί και θα ζήσει, είτε θα φύγει από τη ζωή μαχόμενος με το όπλο
αγκαλιά και τις ιδέες, τα ιδανικά στη σκέψη, στην καρδιά. Στράφηκε και είδε τη
ζωή. Την οικογένεια, τους φίλους, τη φύση, την πατρίδα. Πέρασαν όλες αυτές οι
εικόνες από μπροστά του με μεγάλη ταχύτητα. Τις κράτησε σφικτά στην μνήμη του
γνωρίζοντας τι θα γίνει σε λίγο. Στράφηκε προς την άλλη μοναδική γι’ αυτόν
επιλογή και φάνηκε πως ήταν έτοιμος από καιρό.
Στις 3 Μαρτίου 1957, ο Γρηγόρης Αυξεντίου, μια από τις
κορυφαίες μορφές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, 1955-1959, έπεσε μαχόμενος
πολεμώντας εναντίον του αποικιακού ζυγού και για την ένωση της Κύπρου με την
Ελλάδα. Τι σκεφτόταν εκείνη την ώρα ο Γρηγόρης Αυξεντίου; Όλα αυτά τα
ανθρώπινα, τα αγαπημένα, αλλά και την απόφαση του, που είχε πάρει. Να μην
παραδοθεί. Η επιλογή του έγινε κι αυτό είναι που μετρά. Γι’ αυτή την επιλογή
του γράφτηκε, εκείνη την ημέρα της 3ης Μαρτίου 1957, η ιστορία με όρους των αδύνατων
αλλά αποφασισμένων να νικήσουν. Δεν γράφτηκε η ιστορία με τους όρους των
ισχυρών, των κατακτητών.
Δεν παραδόθηκε για να τον επιδεικνύουν ως έπαθλο της “επιτυχούς” στρατιωτικής επιχείρησης οι Βρετανοί αποικιοκράτες. Δεν το συνέλαβαν για να τον κρεμάσουν, να τον εκτελέσουν. Δεν τους έδωσε την ευκαιρία να τον εξευτελίσουν. Αποφάσισε να τους εξευτελίσει αυτός με το θάνατο του. Έδωσε μια μάχη διάρκειας δέκα ωρών! Και ούτε τότε, στην υστάτη, ενώ μπορούσε να παραδοθεί δεν το έκανε.
Η συνέχεια ΕΔΩΑνάρτηση από: https://slpress.gr/
