Του Γεράσιμου Δεληβοριά
Η δεύτερη αυτοδυναμία Μητσοτάκη συνδυάστηκε με την καταβαράθρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Το σοκ για τους αριστερούς, μέλη και ψηφοφόρους ήταν παραπάνω από οδυνηρό. Ήταν καταστροφικό. Κι από τότε άρχισαν οι κινήσεις πανικού.
Μία από αυτές ήταν και η διοργάνωση συζήτησης, με πρωτοβουλία του Δ. Τεμπονέρα με τίτλο και στόχο «απέναντι στον Μητσοτάκη, ποιός;», συζήτηση που θα βοηθούσε την προσπάθεια σύγκλισης ευρύτερων «κεντροαριστερών» δυνάμεων.
Προφανώς ο δεύτερος στόχος της κεντροαριστερής σύγκλισης, απευθύνεται σε «παράγοντες», σ’ αυτούς δηλαδή που έχουν οριοθετηθεί και δραστηριοποιούνται πολιτικά κι όχι στους απλούς και καθημερινούς Έλληνες υπηκόους που δεν είναι οργανωμένοι σε κάποιο κόμμα. Οι τελευταίοι καθορίζονται από την κοινωνική και οικονομική τους κατάσταση και από το πολιτιστικό τους υπόβαθρο. Τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια μάλιστα, πρώτο ρόλο στην ψήφο τους παίζει ακριβώς η κοινωνική και οικονομική τους κατάσταση, αυτή που βιώνουν ή αυτή που ελπίζουν να βιώσουν.
Το ίδιο λανθασμένη είναι και η αναζήτηση ενός αντίπαλου δέους στον Μητσοτάκη ή όπως πιο στοχαστικά αναφέρθηκε, στην – μάλλον υποτιθέμενη - κυριαρχία της «Δεξιάς». Τα προβλήματα της Ελλάδας όμως, που δυστυχώς είναι διαχρονικά, δεν οφείλονται στον Μητσοτάκη, ούτε στον κάθε Μητσοτάκη, ούτε πηγάζουν από την κυριαρχία της Δεξιάς, αλλά από το τεράστιο έλλειμα δημοκρατίας στην χώρα μας.
Αυτό είναι που ωθεί την κάθε κυβέρνηση να περιφρονεί όλους τους άλλους θεσμούς και να τους υποτάσσει στην εκτελεστική εξουσία, στην εκάστοτε κυβέρνηση και τελικά στον πρωθυπουργό, στον κάθε πρωθυπουργό.
Αυτό το έλλειμα δημοκρατίας, η απολυταρχική διακυβέρνηση, βαφτίζεται ντροπαλά «ισχυρή κυβέρνηση», απαραίτητη για την σοβαρή διακυβέρνηση της χώρας και το ίδιο το πολιτικό σύστημα παίρνει το όνομα «κοινοβουλευτική δημοκρατία». Το τι πιστεύει όμως ο ελληνικός λαός φάνηκε στην τελευταία δημοσκόπηση της pulse για λογαριασμό της «Καθημερινής». Το 30% των ερωτηθέντων είναι καθόλου ή ελάχιστα ικανοποιημένοι από την λειτουργία της δημοκρατίας στην χώρα μας. Το 18% είναι λίγο ικανοποιημένοι και το 26% μέτρια ικανοποιημένοι. Αρκετά είναι το 18% και πολύ ικανοποιημένοι μόλις το 8%.Όμως οι επικεφαλείς της Αριστεράς επιμένουν να αγνοούν το λαϊκό ένστικτο και την απαίτηση για πραγματική δημοκρατία στην χώρα, μέσω της διευρυμένης συμμετοχής στην λήψη των αποφάσεων. Προτιμούν τις συνεργασίες κορυφής για να κλονίσουν την παντοδυναμία του Μητσοτάκη και του κόμματος της ΝΔ.
Αλλά αυτή η παντοδυναμία μονάχα παντοδυναμία δεν είναι. Η κακοδιοίκηση, η διαφθορά, η απουσία κράτους Δικαίου, ο πληθωρισμός και η ακρίβεια απειλούν όχι μονάχα την κυβέρνηση, αλλά και την συνοχή του πολιτικού συστήματος. Κι ακόμη η κυβέρνηση έχει να αντιπαλέψει το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, την εκκλησία και τους αγρότες που έχουν πληγεί από τις θεομηνίες.
Σύμφωνα με τον Βαλερστάϊν, σε όλες τις χώρες είναι το 20% του πληθυσμού που κυβερνά. Οι μετατοπίσεις αυτού του ποσοστού σε κανονικές δικομματικές συνθήκες, είναι που κανονίζουν πιο κόμμα θα κυβερνήσει την επόμενη τετραετία. Στην τελευταία όμως δημοσκόπηση, της pulse, το μπλοκ εξουσίας του 20% φαίνεται διασπασμένο καθώς μόνον το 8% είναι πολύ ικανοποιημένο από την λειτουργία της δημοκρατίας στην χώρα μας.
Τέλος, υπάρχει το χάσμα ανάμεσα στην κάστα των πολιτικών και τον λαό. Μια δημοσκόπηση διενεργημένη από πανεπιστημιακούς φορείς το 2017, αποκάλυψε πως το σύνολο όσων αισθάνονταν αηδία και αποστροφή έως αδιαφορία απέναντι στην πολιτική και τους πολιτικούς έφθανε στο εκπληκτικό ποσοστό του 78%.
Οποιαδήποτε σπίθα λοιπόν μπορεί να βάλει φωτιά σ’ αυτό το εκρηκτικό μίγμα προβλημάτων, οδηγώντας την χώρα σε μια νέα πανεθνική κρίση όπως αυτές του 2011 και του 1965.
Και στις δύο αυτές κρίσεις, οι κυρίαρχες ελίτ αρνήθηκαν να προχωρήσουν σε δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, πασχίζοντας να κερδίσουν χρόνο μέχρι να καταλαγιάσει η λαϊκή οργή. Και στις δύο περιπτώσεις, η Αριστερά άφησε να την χρησιμοποιήσουν σαν βαλβίδα εκτόνωσης του κοινωνικού αναβρασμού. Και φυσικά τα γεγονότα που ακολούθησαν ήταν επιζήμια έως καταστροφικά για το έθνος και την χώρα.
