Στη Βουλή την Τετάρτη 13 Μαρτίου, με ψήφους της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, κυρώθηκαν δύο μνημόνια ανάμεσα σε Ελλάδα και ΗΠΑ. Βάσει αυτών, στρατιωτικό προσωπικό των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων μπορεί να διατίθεται και να λειτουργεί υπό αμερικάνικη στρατιωτική διοίκηση όπου κρίνουν αναγκαίο οι ΗΠΑ στην Ευρώπη! Πρόκειται για μια πρωτοφανή πράξη υποτέλειας και υπαγωγής στις ΗΠΑ και τα πολεμικά τους σχέδια. Το μέγεθος αυτής της δουλικής και επαίσχυντης πράξης γίνεται ακόμα μεγαλύτερο με τους όρους που οι ΗΠΑ επιβάλλουν στην Ελλάδα. Χαρακτηριστικά, τα έξοδα όλα των Ελλήνων στρατιωτικών πρέπει να καλύπτονται από τις ελληνικές αρχές. Και είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό το τι λεπτομέρειες αναγράφονται. Για να έχει μια ένδειξη ο αναγνώστης, παραθέτουμε τις παραγράφους:
«Οι στολές και ο εξοπλισμός θα επιστραφούν στο τέλος της διάρκειας τοποθέτησης του Ελληνικού Προσωπικού Άμυνας. Κάθε απώλεια ή φθορά, εξαιρουμένης της φθοράς λόγω κανονικής χρήσης, θα αποζημιωθεί από το Μητρικό Συμβαλλόμενο Μέρος (υπ. Εθν. Άμυνας Ελλάδας) […] Το Μητρικό Συμβαλλόμενο Μέρος (υπ. Εθν. Άμυνας Ελλάδας) θα είναι υπεύθυνο για όλα τα έξοδα και δαπάνες του αποσπασμένου Ελληνικού Προσωπικού Άμυνας, για τις βασικές αμοιβές και μισθούς και επιδόματα, συμπεριλαμβανομένων και των “ημερήσιων αποζημιώσεων” του αποσπασμένου Ελληνικού Προσωπικού Άμυνας, τα έξοδα διαβίωσης, όλα τα έξοδα και δαπάνες που αφορούν την προετοιμασία και αποστολή της σορού και τα έξοδα κηδείας που σχετίζονται με τον θάνατο αποσπασμένου μέλους του Ελληνικού Προσωπικού Άμυνας και των εξαρτημένων μελών αυτού»…
Αυτά τα δύο μνημόνια δεν έπεσαν από τον ουρανό. Αποτελούν συνέχιση των όσων έχουν συμφωνηθεί στα πλαίσια του πρόσφατου 5ου γύρου στρατηγικού διαλόγου ΗΠΑ-Ελλάδας και του κοινού ανακοινωθέντος των Μπλίνκεν-Γεραπετρίτη. Αποτελούν επίσης μια εκδήλωση της οργανικής και βαθιάς σύνδεσης των ενόπλων δυνάμεων της Ελλάδας με τα αμερικανοΝΑΤΟϊκά σχέδια στην ευρύτερη περιοχή. Είναι ενταγμένα άμεσα στις πολεμικές ανάγκες της «συλλογικής Δύσης» στον πόλεμο ενάντια στη Ρωσία και σε όλες τις προπαρασκευές μετατροπής της Ευρώπης και της Ε.Ε. σε βραχίονα αυτής της επίθεσης. Ήδη η Ε.Ε. προχώρησε στην 13η δέσμη κυρώσεων ενάντια στη Ρωσία, αποφάσισε βοήθεια ύψους 50 δισεκατομμυρίων ευρώ προς την Ουκρανία, προχωρά σε γρήγορη στρατιωτικοποίηση και ένταση όλων των παραγωγικών μονάδων εξοπλισμού, αλλάζει όλη τη ροή των προϋπολογισμών προς αυτές τις κατευθύνσεις. Ο Μακρόν δηλώνει πως δεν υπάρχουν πλέον «κόκκινες γραμμές» για τον βαθμό εμπλοκής των γαλλικών ενόπλων δυνάμεων στον πόλεμο της Ουκρανίας, ενώ στη Γερμανία το δίδυμο Σολτς-Πιστόριους πριμοδοτεί μια όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή στον πόλεμο και προωθεί ένα τεράστιο εξοπλιστικό πρόγραμμα της Γερμανίας. Όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση ΝΑΤΟποιείται.Τα δύο μνημόνια Ελλάδας-ΗΠΑ είναι ενταγμένα άμεσα στις πολεμικές ανάγκες της «συλλογικής Δύσης» και στη μετατροπή της Ε.Ε. σε βραχίονα αυτής της επίθεσης
Οι «υποχρεώσεις» που ανέλαβε η κυβέρνηση
Αλλά η πρόσδεση της Ελλάδας σε αυτό το «πολεμικό άρμα» δεν αφορά μόνο την Ουκρανία. Αφορά υποχρεώσεις τόσο επί του εδάφους της χώρας (να γίνει ορμητήριο των δυνάμεων ΗΠΑ και ΝΑΤΟ με τις στρατιωτικές βάσεις), αλλά και σε άλλες περιοχές: στη Μέση Ανατολή στο πλευρό του Ισραήλ και ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό, στην Ερυθρά Θάλασσα ενάντια στην Υεμένη και πιθανά το Ιράν. Βεβαίως περιλαμβάνει και υποχρεώσεις απέναντι στην Τουρκία και τον «διάλογο» μαζί της, που φέρνει σαφείς υποχωρήσεις σε ζητήματα εθνικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας. Όλα, μα όλα αυτά περιγράφονται με σαφήνεια στο κοινό ανακοινωθέν του «Στρατηγικού Διαλόγου». Τα παραθέτουμε για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία:
- «Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ελλάδα ανανέωσαν τη δέσμευσή τους για την προαγωγή της σταθερότητας, της ειρήνης και της ευημερίας στην Ευρώπη και την περιοχή, ιδίως μετά την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου στο Ισραήλ, τις βίαιες ενέργειες των Χούθι που απειλούν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες της ναυτιλίας και της ναυσιπλοΐας στην Ερυθρά Θάλασσα, και τον συνεχιζόμενο πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας».
- «Οι Ηνωμένες Πολιτείες χαιρέτισαν τις συνεχείς επαφές μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, συμπεριλαμβανομένου του Πέμπτου Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας της 7ης Δεκεμβρίου 2023 στην Αθήνα, και της υπογραφής της Διακήρυξης περί Σχέσεων Φιλίας και Καλής Γειτονίας Ελλάδας-Τουρκίας».
- «Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ελλάδα προτίθενται να συνεχίσουν την προώθηση της περιφερειακής ολοκλήρωσης, του κράτους Δικαίου, των σχέσεων καλής γειτονίας, της σταθερότητας και της ασφάλειας στην περιοχή των Δυτικών Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου, καθώς και τη συνεργασία μέσω του σχήματος 3+1 (Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ και Ηνωμένες Πολιτείες). Ενόψει των περιφερειακών εξελίξεων, η εμβάθυνση της συνεργασίας του σχήματος 3+1 και η σύνδεσή του με άλλες πρωτοβουλίες περιφερειακής συνεργασίας θα δώσει ώθηση στην οικονομική ανάπτυξη, τη βιώσιμη ανάπτυξη και τη σταθερότητα στην περιοχή».
- «Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξέφρασαν ικανοποίηση για την ανθρωπιστική βοήθεια της Ελλάδας στη Γάζα, την ισχυρή υποστήριξη προς το Ισραήλ, τη συμμετοχή της στην επιχείρηση Prosperity Guardian, και επαίνεσαν την Ελλάδα για τον ηγετικό της ρόλο στη νέα ναυτική επιχείρηση της Ε.Ε., EUNAVFOR Aspides».
- «Η Ελλάδα και οι Ηνωμένες Πολιτείες υπογράμμισαν τον αυξανόμενο αριθμό αμερικανικών δυνάμεων που συνεργάζονται σε κλίμα αλληλεγγύης με τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις μέσω συνδυασμένων πολυμερών εκπαιδεύσεων και ασκήσεων για την υποστήριξη της Συμμαχίας του ΝΑΤΟ».
Εμπλεκόμεθα, εκτιθέμεθα, πολλαπλασιάζουμε τους εχθρούς της χώρας
Είναι σαφές ότι η επιλογή της πλήρους ΝΑΤΟφροσύνης και της άμεσης χωρίς καμία περίσκεψη εμπλοκής στα πεδία των στρατιωτικών αναμετρήσεων που διεξάγουν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στην παρούσα φάση, όπως και όλες οι υποχρεώσεις και δεσμεύσεις της χώρας μέσα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ (και με δεδομένο το πώς φέρονται οι μεγαλύτερες χώρες απέναντι στην Ελλάδα – τελείως διαφορετικά από ό,τι απέναντι στην Τουρκία), οδηγούν σε τεράστιους κινδύνους για τη χώρα. Η προειδοποίηση της «βόμβας» στην Οδησσό κατά την επίσκεψη Μητσοτάκη πριν λίγες μέρες είναι μια σαφέστατη ένδειξη των κινδύνων. Αλλά και η συντελούμενη αποστρατιωτικοποίηση των νησιών και ευαίσθητων περιοχών απέναντι στη συνεχή και καθόλου τροποποιημένη τουρκική απειλή, όπως και η μετατροπή της Κύπρου σε ισραηλινό ορμητήριο (κάτι που υποστηρίζει ένθερμα ο πρώην υπουργός κ. Βαληνάκης), δείχνουν πως δεν υπάρχει ο παραμικρός σοβαρός σχεδιασμός για την υπεράσπιση ή άσκηση της εθνικής κυριαρχίας. Κι αυτό σε μια στιγμή που ανοίγονται διαρκώς νέα πολεμικά μέτωπα από το «μεγάλο κόμμα του Πολέμου», που αποτελείται από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν) και το Ισραήλ.
Η γραμμή των ελληνικών ελίτ και του συστημικού πολιτικού κόσμου είναι να ποντάρουμε τα πάντα στο πλευρό της Δυτικής συμμαχίας, ακόμα κι αν αυτό μας οδηγήσει σε τεράστιες εθνικές απώλειες ή και τραγωδίες. Πρώτα απ’ όλα γιατί «οικειοθελώς» πολλαπλασιάζουμε τους εχθρούς της χώρας: τη Ρωσία και ολόκληρο τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο. Οι «σύμμαχοί» μας ΗΠΑ και Ε.Ε. έχουν δείξει ότι δεν μας υπολογίζουν πολύ, έχουν ανοικτά φιλοτουρκική θέση και στάση, μας χρησιμοποιούν σαν πιόνια και σαν πλατφόρμα πολεμικών επιχειρήσεων. Το δε Ισραήλ έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι σε ενδεχόμενους πολέμους ο καθένας θα είναι μόνος του, δηλαδή θέλει κι αυτό να παίρνει χωρίς να δεσμεύεται για τίποτα. Η πλήρης και ανοικτή υποστήριξη της γενοκτονίας σε βάρος του παλαιστινιακού λαού, πέρα από την καταπάτηση του δίκιου και της ελευθερίας, πολλαπλασιάζει μια ανυποληψία της Ελλάδας απέναντι στον αραβικό κόσμο – που θα πληρωθεί στο μέλλον.
Σαν μετανεωτερική αποικία, η Ελλάδα με γοργούς ρυθμούς γίνεται εξάρτημα και συμπλήρωμα της ΝΑΤΟϊκής στρατιωτικής μηχανής, χάνοντας ακόμα περισσότερο οποιαδήποτε περιθώρια άσκησης μιας άλλης εξωτερικής πολιτικής που να συνέφερε την χώρα. Και εδώ ανοίγει ένα άλλο κεφάλαιο, εξίσου σημαντικό: Θα μπορούσε να έχει μια άλλη στάση η Ελλάδα σε αυτό το ταραγμένο τοπίο; Παραβλέπουμε την απάντηση των ελίτ, που είναι δεδομένη και εκφρασμένη με όσα πράττει και τα οποία αναφέραμε.
Στάση Ουδετερότητας, στάση ενίσχυσης βαθμών κυριαρχίας της χώρας
Βλέποντας στρατηγικά τα όσα συμβαίνουν και ενδεχομένως το πού οδηγούν, έχει τεράστια σημασία η επένδυση σε έναν σχεδιασμό που να κατοχυρώνει ή να επιδιώκει την εθνική κυριαρχία, κι όχι μια χωρίς σχέδιο παράδοση τμημάτων της κυριαρχίας σε μια στρατιωτική συμμαχία των ΗΠΑ και στους πολέμους που αυτή θέλει να τροφοδοτήσει. Αυτό, κυρίως, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις τάσεις και τους σχεδιασμούς των βασικών πρωταγωνιστών των πολέμων, αλλά και των επεκτατικών βλέψεων της Τουρκίας – η οποία μπορεί να επωφεληθεί και από τα «δοσίματα» προς αυτήν που θα κάνουν οι μεγάλες δυνάμεις, αλλά και από την υποτελή και ενδοτική στάση που εκφράζουν οι ελληνικές ελίτ τόσο απέναντι στη Δύση όσο και απέναντι στην Τουρκία. Γιατί πρέπει να απαντηθούν ορισμένα ερωτήματα: Ποιο εθνικό συμφέρον της Ελλάδας οδηγεί να ανακηρύσσουμε εχθρό μας τη Ρωσία, να ψηφίζουμε όλες τις κυρώσεις ενάντιά της, να αποστέλλουμε στρατιωτικό υλικό στην Ουκρανία, και τώρα να διαρρέει πως «αν χρειαστεί» θα πάνε στο μέτωπο και στρατιωτικό προσωπικό και ειδικές δυνάμεις;
Η Ελλάδα όφειλε και μπορούσε να κρατήσει μια άλλη στάση: Να μην ψηφίσει όλες τις κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία. Να μην έστελνε όλο το πολεμικό υλικό στην Ουκρανία, εξασθενίζοντας την ελληνική αποτρεπτική δύναμη στα νησιά. Να παρενέβαινε με προτάσεις για την προστασία των ελληνικής καταγωγής πληθυσμών στην περιοχή. Κρατώντας μια θέση φιλειρηνική, με πρωτοβουλίες και κινήσεις που να δείχνουν ότι δεν ρίχνουμε λάδι στη φωτιά, δεν κλιμακώνουμε, αλλά αποτρέπουμε όσο μπορούμε τα πολεμικά μέτωπα, καλώντας σε τερματισμό των εχθροπραξιών, κάνοντας προτάσεις για διαπραγματεύσεις και υποστηρίζοντας τη δημιουργία αποστρατιωτικοποιημένων και αποπυρηνικοποιημένων ζωνών στην Ευρώπη. Να έπαιρνε καθαρή θέση υπέρ του δίκαιου αγώνα των Παλαιστινίων, να καταδίκαζε τη συντελούμενη γενοκτονία. Να έπαιρνε πρωτοβουλίες στήριξης της Κυπριακής Δημοκρατίας και καταγγελίας της τουρκικής κατοχής.
Ακόμα κι αν αυτά μπορούσαν να δηλωθούν με πιο έμμεσο και διπλωματικό τρόπο, θα έπρεπε να δοθεί ένα σήμα ότι η χώρα επιθυμεί μια πιο ουδέτερη στάση, μια στάση μη εμπλοκής της στους πολέμους, μια στάση ενεργητικής υποστήριξης της ειρήνης. Αυτή η πολιτική ουδετερότητας θα μπορούσε να αρθρωθεί και να συγκεκριμενοποιηθεί σε όλους τους οργανισμούς που μετέχουμε, χωρίς αυταπάτες, αλλά σαν ένδειξη της ανάγκης μιας στροφής στις διεθνείς σχέσεις. Η Ευρώπη δεν πρέπει να ΝΑΤΟποιηθεί, ούτε να γίνει πεδίου ενός Γ΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι ορμητήριο του ΝΑΤΟ και εμπρηστικός παράγοντας στους πολέμους που θέλουν οι ΗΠΑ. Θα μπορούσε να προβάλλει σχέδια εκεχειρίας ή και συνομιλιών, θα μπορούσε να έχει έναν πιο ενεργητικό ρόλο στην περιοχή. Η ΝΑΤΟφροσύνη είναι αποτέλεσμα της πλήρους εξάρτησης των ελίτ και της απουσίας κάθε πνεύματος στήριξης μιας πολιτικής εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. Αυτό είναι γνωστό από παλιά, αλλά είναι επίσης και άκρως επικίνδυνο στις παρούσες συνθήκες και με όσα προδιαγράφονται.
Μόνο οντότητες που έχουν ένα σχέδιο εθνικής κυριαρχίας και μια στρατηγική για να πετύχουν τον στόχο αυτό μπορούν να αποκτήσουν βάρος και να έχουν έναν λόγο
Σχέδιο εθνικής κυριαρχίας για άλλη πορεία
Το ΝΑΤΟ δεν είναι ένας χώρος διαρκούς πάλης και συγκρότησης ευμετάβλητων διεθνών συσχετισμών, αλλά ένας σκληρός επιθετικός στρατιωτικός βραχίονας των ΗΠΑ. Η συμμετοχή σε αυτόν υπαγορεύει υποχρεώσεις και δεσμεύσεις, και σε καιρό πολέμου τα περιθώρια στενεύουν για τις μικρές δυνάμεις που μετέχουν στη «συμμαχία». Να θυμίσουμε ότι το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αναγκάστηκε να αποχωρήσει από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, λόγω της στάσης του στο Κυπριακό. Η Τουρκία μετέχει στο ΝΑΤΟ αλλά διαφοροποιείται σε πολλά ζητήματα, επειδή έχει ένα βάρος ως σχετικά μεγάλη περιφερειακή δύναμη – ενώ μια υποψία βέτο που έθεσε ο Κώστας Καραμανλής για την μη είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ του κόστισε τον εξοστρακισμό του από τη δημόσια και πολιτική ζωή μέχρι σήμερα. Σήμερα η κα Ντόρα θεωρεί 100% λάθος το βέτο που έθεσε τότε ο Κ. Καραμανλής, και όλοι είναι προσανατολισμένοι σε ακόμα μεγαλύτερες παραχωρήσεις, είτε ως «κόμμα της Χάγης» είτε ως οπαδοί της γραμμής «Πρέσπες παντού, και προπάντων στο Αιγαίο».
Επομένως μόνο οντότητες (χώρες, κράτη) που έχουν ένα σχέδιο εθνικής κυριαρχίας και μια στρατηγική για να πετύχουν τον στόχο αυτό μπορούν να αποκτήσουν βάρος και να έχουν έναν λόγο. Σε μια τέτοια περίπτωση, η ανισομετρία που μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στη στρατιωτική δύναμη και την οικονομική ισχύ ανάμεσα σε διάφορες δυνάμεις μπορεί και πρέπει να αντισταθμιστεί από την πολιτική δύναμη. Και πολιτική δύναμη αποκτιέται με στόχους, με πρωτοβουλίες, με εφευρετικότητα και κινήσεις που προσθέτουν ισχύ, φίλους. Αποκτιέται όταν εκμεταλλεύεσαι κάθε περίσταση και ευκαιρία που παρουσιάζεται, συγκροτώντας μια συνεκτική πολιτική και κοινωνική δύναμη – εν προκειμένω τον ελληνικό λαό ως υποστηρικτή μιας κατεύθυνσης. Αντίθετα, η ΝΑΤΟφροσύνη λειτουργεί διαλυτικά και διαβρωτικά.
Μια θέση για Ουδετερότητα της χώρας και μια πολιτική για την κατάκτηση βαθμών κυριαρχίας σε όλους τους κρίσιμους τομείς απαιτούνται για να υπάρξει μια άλλη πορεία. Μοιάζει δύσκολο, αλλά μπορεί να υποστηριχθεί μαζικά και να αποτελέσει μια τέτοια κατεύθυνση-υπόθεση του λαϊκού παράγοντα. Το «όχι στον πόλεμο» δεν είναι ένα ουτοπικό ή πασιφιστικό σύνθημα. Μπορεί να γίνει ενεργητικός παράγοντας όταν πάρει και προσδιορισμούς: π.χ. «όχι άλλος ένας πόλεμος στην καρδιά της Ευρώπης», «άμεση κατάπαυση του πυρός – να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις για συμφωνίες που θα εξασφαλίζουν εγγυήσεις ειρήνης», «να αποΝΑΤΟποιηθεί η Ευρώπη», «εκτεταμένες αποστρατιωτικοποιημένες και αποπυρηνικοποιημένες ζώνες στην Ευρώπη σαν εγγύηση για την ειρήνη», «να σταματήσει η γενοκτονία του Ισραήλ ενάντια στο Παλαιστινιακό λαό», «να μην συνθλιβούν μικρές και μεσαίες χώρες, λαοί και έθνη», «όχι στον τουρκικό επεκτατισμό».
Η προϋπόθεση
Η Ελλάδα θα έπρεπε, σαν χώρα και οντότητα, να πάρει σε όλα αυτά τα ανοικτά μέτωπα μια θέση που θα ενίσχυε την εθνική της κυριαρχία και την υπόστασή της. Η ΝΑΤΟφροσύνη βλάπτει την υγεία της χώρας, αλλά και όλων των λαών. Το σύνθημα της Ουδετερότητας σημαίνει συγκεκριμένη προσπάθεια απεμπλοκής μας από την μηχανή του πολέμου και της καταστροφής. Μπορεί να λειτουργήσει για να αποκτήσει ο λαϊκός παράγοντας ένα στόχο που να ενδυναμώνει την πολιτική δύναμη την οποία χρειάζεται μια ενεργή χώρα στο σύγχρονο κόσμο. Μπορεί να συνδυάσει καλά την ανάγκη απόκτησης βαθμών κυριαρχίας, άρα και άμυνας απέναντι σε απειλές, αλλά και να πολλαπλασιάσει –μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει– τους φίλους της χώρας.
Διότι ιστορικά έχει αποδειχθεί πως οι «φίλοι» του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. δεν μας παρέχουν καμία ασφάλεια και εγγύηση: Μας βλέπουν ως «κόμβο», «παράρτημα», «βάση», «αποικία», «αναλώσιμη δύναμη», χώρα που πιθανά να ακρωτηριαστεί αν αυτό συμφέρει τη «συμμαχία» ώστε να κρατηθεί η Τουρκία κοντά στη Δύση (το έχουν ήδη κάνει στην Κύπρο). Τέλος, η θέση αυτή και η στάση απόκτησης βαθμών κυριαρχίας, θα προσδώσει ένα άλλο βάρος στη διεθνή υπόσταση της χώρας. Για να γίνουν αυτά μια συγκεκριμένη κατεύθυνση πρέπει να στηριχθούν σε μια μεγάλη εθνική και κοινωνική συμμαχία στο εσωτερικό της χώρας, και σε μια διακηρυγμένη πολιτική. Μια πολιτική που θα κρατά την κοινωνία ενωμένη, και κυρίως δεν θα πετά τους φτωχούς ανθρώπους στα σκουπίδια.
Δηλαδή χρειαζόμαστε μια πολιτική που να υποστηρίζεται μαζικά και μαχητικά. Χωρίς αυτήν την προϋπόθεση δεν γίνεται τίποτα, δεδομένου του πλήρως εξαρτημένου χαρακτήρα των ελληνικών ελίτ…
Ανάρτηση από: https://edromos.gr/
