Του Γιάννη Μακρίδη
Είναι γεγονός ότι οι Ολυμπιακοί αγώνες αποτελούν ένα κομμάτι του σύγχρονου διεθνούς καπιταλιστικού, πολιτιστικού εποικοδομήματος, γι' αυτό χρησιμοποιούνται από τις κυρίαρχες τάξεις σαν μια απόδειξη του ενδιαφέροντός τους για τον αθλητισμό, Τη διεθνή συνεργασία, την ειρήνη και την ευγενική άμιλλα ανάμεσα στους λαούς όλου του κόσμου.
Ε(ναι όμως έτσι τα πράγματα; Η πραγματικότητα των Ολυμπιακών αγώνων δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Μια σειρά γεγονότα τα οποία και θα καταγράψουμε, αυτό καταδεικνύουν. Θα δούμε ότι η υπόθεση της ειρήνης και της διεθνούς συνεργασίας, όχι μόνο δεν προωθούνται, αλλά αντίθετα οι αγώνες αυτοί χρησιμοποιήθηκαν κατά καιρούς για την προώθηση πολιτικών-οικονομικών σκοπιμοτήτων των ιμπεριαλιστικών κρατών.
ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΙ
Οι αvτιδράσεις για στη διεξαγωγή τους
Η διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων αποτελούσε και αποτελεί μια χρυσή ευκαιρία για νέα μεγάλα κέρδη της οικονομικής ολιγαρχίας, αλλά και προσπάθεια για την ιδεολογική της λειτουργία, με τα έργα βιτρίνας να ωραιοποιήσει τις ταξικές αντιθέσεις και την καπιταλιστική πραγματικότητα. Όμως οι λαοί των χωρών που ανέλαβαν κατά καιρούς τους Ολυμπιακούς αγώνες, προσπάθησαν να γκρεμίσουν αυτήν την ψεύτικη εικόνα και σε ορισμένες περιπτώσεις τα κατάφεραν.
Η απόφαση για την πραγματοποίηση των Ολυμπιακών αγώνων στο Λος Άντζελες το 1932 έγινε με αντίθετο τον αμερικάνικο λαό, που θεωρούσε (Περίοδος της οικονομικής κρίσης του 1929) υπερβολική σπατάλη ένα τέτοιο εγχείρημα και εξέφρασε την αντίθεση του με κινητοποιήσεις. Σε μια διαδήλωση στο Σακραμέντο, οι αγρότες συμμετείχαν με βασικό σύνθημα «λαχανικά και όχι αγώνες».
Όμως οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις οι οποίες σημάδεψαν την ιστορία των αγώνων έγιναν στο Μεξικό (1968). Η δικτατορική κυβέρνηση του Μεξικού βρέθηκε αντιμέτωπη με εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, τις παραμονές μάλιστα της διεξαγωγής των αγώνων, Μέσα σε μια περίοδο έντονων κοινωνικοπολιτικών αντιθέσεων, με το λαό να ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, η ανάθεση των αγώνων ήταν ενάντια στις προσδοκίες του. Όμως για την κυβέρνηση αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να διαφημίσει την οικονομική ανάκαμψη και τον «εκσυγχρονισμό» της χώρας. Οι κινητοποιήσεις άρχισαν να παίρνουν μεγάλες διαστάσεις το καλοκαίρι του 1968, όταν οι δυνάμεις καταστολής επεμβήκανε στο χώρο του Πανεπιστημίου. Τα αιτήματα των διαδηλωτών διευρύνθηκαν και από την αρχική καταδίκη της κρατικής βίας, οδηγήθηκαν σε μια σειρά αιτημάτων που αφορούσαν την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, τα χαρακτηριστικά του πολιτικού συστήματος, αλλά και την εναντίωση στην προσπάθεια της αντίδρασης να αναδείξει μέσω των αγώνων μια εικόνα για το Μεξικό που δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα. Το Σεπτέμβρη-Οκτώβρη οι διαδηλώσεις πήραν την μορφή εξέγερσης και ανοιχτής σύγκρουσης με την αστυνομία και το στρατό, παρουσία πολυάριθμων δημοσιογράφων από το εξωτερικό.
Ο τερματισμός των συγκρούσεων επιτεύχθηκε τρεις ημέρες πριν την έναρξη των αγώνων, με μια μεγάλη ένοπλη αιματηρή επέμβαση των δυνάμεων καταστολής, στην οποία χρησιμοποιήθηκαν και στρατιωτικά ελικόπτερα για τη διάλυση των διαδηλώσεων εκείνης της ημέρας στην κεντρική πλατεία των «Τριών Πολιτισμών». Περισσότεροι από 300 διαδηλωτές έχασαν τη ζωή τους, εκατοντάδες τραυματίστηκαν και χιλιάδες συνελήφθησαν. Η βιαιότητα της επέμβασης, μάλιστα, οδήγησε τη γνωστή ΔΕ να συζητήσει τη ματαίωση των αγώνων, αλλά φευ! για μια ψήφο δεν έγινε δεκτή.
Τη σφαγή στην πλατεία των Τριών Πολιτισμών διαδέχθηκαν και άλλες κινητοποιήσεις, σε άλλες χώρες, μικρότερης έκτασης και έντασης, με αιτήματα που ποίκιλαν, καθώς αρχίζουν από τη ριζική αντίθεση στους Ολυμπιακούς αγώνες για τους γνωστούς λόγους μέχρι και την ανάδειξη των βασικών αρνητικών πλευρών σε ό,τι αφορά το κόστος, τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις κ.λπ.
Οι εργατικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις στη Σεούλ, το μολυσματικό νέφος και ο κοινωνικός ρατσισμός στην Ατλάντα και η ρατσιστική πολιτική της Αυστραλιανής κυβέρνησης (Σίδνεϋ: με το λαό των αυτοχθόνων Αβοριγίνων που πραγματοποιούσε διαδηλώσεις για την πολιτική των διακρίσεων), γίνεται προσπάθεια να κρυφτούν πίσω από τη βιτρίνα.
Στην Ατλάντα σε μια πόλη που η θανατική ποινή εφαρμόζεται επιλεκτικά κατά των φτωχών και των Αφροαμερικανών, ιδιαίτερα όταν το θύμα είναι λευκός. στους ολυμπιακούς του 1996 βόμβα εκρήγνυται στο ολυμπιακό πάρκο της με αποτέλεσμα να υπάρχει ένας νεκρός και 110 τραυματίες . Και βέβαια είναι η πόλη που με ένα συστηματικό τρόπο δημιούργησε μια εικονική πραγατικότητα μια βιτρίνα δηλαδή δημοκρατίας σε αγώνες όπου έφτασε στο απόγειο το κουκούλωμα του ντόπινγκ και όπου ο πρωταθλητισμός είχε τη σφραγίδα της «coke cola». Μια τέτοια βιτρίνα φτιάχτηκε και στην Ελλάδα, στην Αττική με τα φαραωνικά κτίσματα πολλά από τα οποία σήμερα έχουν εποικιστεί από τις νυχτερίδες και τα άλλα συμπαθή ζωάκια η οδηγούνται έναντι ευτελούς τιμήματος στη ιδιωτικοποίηση. Με τί ευκολία ποδοπατήθηκε το βασικό επιχείρημα του 2004 πως τα έργα που θα γίνουν για την ολυμπιάδα θα μείνουν προς όφελος της πόλης….
Αυτή η βιτρίνα προετοιμάζεται εδώ και καιρό για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο όπου οι επιπτώσεις της καπιταλιστικής παλινόρθωσης είναι ορατές. Ταυτόχρονα φουλάρουν και οι προπαγανδιστικές μηχανές του διεθνούς ιμπεριαλισμού ενάντια στην Kίνα, διευρύνοντας μάλιστα τη "θεματολογία" πέρα από το Θιβέτ. Στόχος τους να κουτσουρέψουν τις προσπάθειες της Κίνας, που επιδιώκει μέσω των Aγώνων του Aυγούστου να πλασαριστεί ανάμεσα στις πιο ισχυρές καπιταλιστικές χώρες σαν την πιο ραγδαία αναπτυσσόμενη οικονομική δύναμη σε παγκόσμια κλίμακα. Oι επόμενοι μήνες θα δείξουν αν οι Oλυμπιακοί Aγώνες του Πεκίνου θα ενισχύσουν τα σχέδια των υποστηριχτών του Bούδα (διάβαζε θιβετ) και των ιμπεριαλιστών της Δύσης ή του Mαμωνά και των καπιταλιστών της Aνατολής.
Οι πόλεμοι και οι αποκλεισμοί
Τα γεγονότα που θα καταγραφούν παρακάτω, αποδεικνύουν την απάτη σε ό,τι αφορά τη λεγόμενη Ολυμπιακή εκεχειρία. Οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί αγώνες δεν διεξήχθησαν κατά τη διάρκεια των δύο Παγκόσμιων πολέμων (1916, 1940, 1944) και οδήγησε στην παραίτηση της Ιαπωνίας από τη διοργάνωση των 12ων (1936) αγώνων, λόγω στρατιωτικής εισβολής και κατοχής της Κίνας.
Όμως στην περίπτωση του αποκλεισμού χωρών που ενέχονται σε πολεμικές επιθέσεις ή εισβολές, οι αποφάσεις της ΔΟΕ είναι υποκριτικές και αποτελούν έκφραση των ιμπεριαλιστικών συσχετισμών σε διεθνές επίπεδο.
Παλαιότερα η Βρετανία, η Γερμανία, η πρώην ΕΣΣΔ και τώρα οι ΗΠΑ αποτελούν τη βασική συνιστώσα στη λήψη των αποφάσεων. Κάτω από αυτό το πρίσμα, οι αποκλεισμοί, ανεξάρτητα από την αιτία τους ήταν επιλεκτικοί. Από τη μια αποκλείονται από τους αγώνες του 1920 η Γερμανία, η Βουλγαρία, η Αυστρία και η Τουρκία (προβλήθηκε ως τιμωρία των υπαίτιων του πολέμου), από την άλλη η Ρωσία της Οκτωβριανής επανάστασης.
Στα 1948 στο Λονδίνο, η Γερμανία δεν έλαβε επίσημη πρόσκληση και η Ιαπωνία ~εν απάντησε στην πρόσκληση που έλαβε, ενώ η Ιταλία συμμετείχε κανονικά. Ενώ αποκλείεται η Νότιος Αφρική λόγω απαρτχάιντ, αποκλείεται και η πολύπαθη Γιουγκοσλαβία ως υπεύθυνη του πολέμου ... το 1996. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το 1992 με τη διακήρυξη της ολυμπιακής εκεχειρίας, υπήρξε η πρόθεση να μπουν κανόνες που θα προσδιόριζαν τις προϋποθέσεις αποκλεισμού, αλλά θα θέτουν και το ζήτημα της κατάπαυση ς του πυρός μεταξύ εμπολέμων κ.λπ. Αποδείχθηκε ότι αυτοί οι κανόνες, όπως τότε έτσι και τώρα, εκφράζουν τους διαμορφωμένους συσχετισμούς στην παγκόσμια διάταξη των δυνάμεων και έτσι ή αλλιώς θα περιέχουν αυτή την προκλητική επιλεκτικότητα (βλέπε Αφγανιστάν).
Οι αποχές
Η αποχή των διαφόρων χωρών από τους αγώνες μπορεί να εκτιμηθεί με ένα θετικό τρόπο στην έκφραση της αντίστασής τους στον ιμπεριαλισμό και με έναν αρνητικό όταν εκφράζει τις ιμπεριαλιστικές αλήθειες.
Έτσι, στα 1936 οι ΗΠΑ και άλλα κράτη απείλησαν με αποχή τη Γερμανία εξαιτίας της ισχύος των περίφημων νόμων της Νυρεμβέργης, που στρέφονταν κατά κύριο λόγο κατά των εβραϊκής καταγωγής πολιτών της Γερμανίας.
Το 1952 η Κίνα αρνείται τη συμμετοχή της στους αγώνες εξαιτίας της αναγνώρισης της Ταϊβάν, προκαλώντας έτσι το πρώτο - έστω περιορισμένης έκτασης μποϋκοτάζ.
Για πρώτη φορά στην ιστορία των αγώνων και λίγους μήνες πριν την έναρξή τους, στη ναζιστική Γερμανία, διοργανώθηκαν λαϊκοί Ολυμπιακοί αγώνες (Σπαρτακιάδα) στη Βαρκελώνη, ως ένδειξη αντίδρασης στο ρατσισμό που επικρατούσε στην Ευρώπη. Οι λαϊκοί αυτοί αγώνες δεν ολοκληρώθηκαν, αφού τη δεύτερη μέρα ξεκίνησε η φασιστική αντεπανάσταση του Φράνκο που οδήγησε στον εμφύλιο πόλεμο.
Το 1948 η Σοβιετική Ένωση οργανώνει στη Μόσχα φοιτητική και εργατική Ολυμπιάδα προς μεγάλη δυσαρέσκεια της ΔΕ.
Το 1956 στη Μελβούρνη αρνήθηκαν να συμμετάσχουν η Κίνα εξαιτίας της Ταϊβάν, η Αίγυπτος, το Ιράκ και η Λιβύη εξαιτίας της κρίσης στο Σουέζ, αλλά και η Ισπανία, η Ελβετία και η Ολλανδία εξαιτίας της Σοβιετικής εισβολής στην Ουγγαρία.
Στα 1968 (Μεξικό) και το 1972 (Μόναχο) µία σειρά αφρικανικών χωρών απείλησαν µε μποϋκοτάζ ενάντια στην πρόσκληση συµµετοχής της Νότιας Αφρικής και της Ροδεσίας, κρατών που ακολουθούσαν την πολιτική του απαρτχάιντ, πετυχαίνοντας τελικά την αποβολή τους από τους αγώνες, κόντρα στην ουσιαστική θέληση της ΔΕ.
Το 1976, στους Ολυµπιακούς αγώνες του Μόντρεαλ, η απειλή αποχής πραγµατοποιείται. Αιτία ήταν οι αγώνες ράγκµπι της οµάδας της Νέας Ζηλανδίας στη ρατσιστική Νότιο Αφρική. Η πίεση αρκετών αφρικανικών κρατών για αποβολή της Νέας Ζηλανδίας από τους αγώνες δεν έγινε δεκτή, µε αποτέλεσµα 29 χώρες από την Αφρική να αρνηθούν να συµµετάσχουν στους αγώνες, προκαλώντας έτσι το πρώτο µεγάλο ρήγµα.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, στα πλαίσια του ανταγωνισµού των ιµπεριαλιστικών ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, στους Ολυµπιακούς αγώνες της Μόσχας, πραγµατοποιήθηκε το µεγαλύτερο σε έκταση µποϋκοτάζ στην ιστορία των αγώνων. Οι ΗΠΑ και 60 ακόµη χώρες το 1980 αρνήθηκαν να λάβουν µέρος, µε πρόσχηµα την εισβολή στο Αφγανιστάν, διοργανώνοντας στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ ξεχωριστούς αγώνες. Η ιστορία επαναλαµβάνεται το 1984 στο Λος Άντζελες, από τη µεριά της πρώην ΕΣΣΔ και των δορυφόρων της.
Παρά τις αλλαγές που πραγµατοποιήθηκαν στη διεθνή πολιτική, στο τέλος της δεκαετίας του 1980 πραγµατοποιείται αποχή µμικρότερης έκτασης, ουσιαστικής πολιτικής σηµασίας, από τη Βόρεια Κορέα, την Κούβα, τη Νικαράγουα στην Ολυµπιάδα της Σεούλ το 1980.
Μετά το 1990, όπου η νέα τάξη των ιµπεριαλιστών µε επικεφαλής τις ΗΠΑ κυριαρχεί στον πλανήτη, διαµόρφωσε και το πλαίσιο διεξαγωγής των Ολυµπιακών αγώνων, όπως και αυτών της Αθήνας. Τρεις συνεχόµενες διοργανώσεις και απ' ότι φαίνεται και η τέταρτη (2004) γίνονται χωρίς µποϋκοτάζ και αποχές.
Γεγονότα που σηµάδεψαν τους αγώνες
Βερολίνο 1936
Στις αρχές του 1933 το κόµµα των Ναζί ανεβαίνει στην εξουσία. Γι' αυτούς ήταν µια µεγάλη ευκαιρία η συµµετοχή της Γερµανίας στους Ολυµπιακούς αγώνες. Παρά τις αντιδράσεις της Γαλλίας και των ΗΠΑ (όπως προαναφέραµε) ανατίθεται η διοργάνωση στο ναζιστικό Βερολίνο. Πρέπει εδώ να γίνει κατανοητό ότι η Γερµανία προσπαθεί να νοµιµοποιήσει τη ναζιστική ιδεολογία και πρακτική µέσα από την κατασκευή των µεγάλων έργων υποδοµής, τη διεξαγωγή και τα αποτελέσµατα των Ολυµπιακών αγώνων.
Για το λόγο αυτό η ναζιστική κυβέρνηση έφτιαξε επιβλητικά-τεράστια στάδια και χώρους διεξαγωγής αγωνισµάτων (για την συγκεκριµένη εποχή). Η πρακτική αυτή ενισχύθηκε από µία εξαιρετικά «εµπνευσµένη» προπαγάνδα, στηµένη από τον Γκέµπελς. Στο δεκαπενθήµερο των αγώνων ο πολεµικός ναζιστικός ύµνος Houst Wesse! Lied, ακούστηκε 480 φορές και συµπλήρωνε την τελετή έναρξης, στηριγµένη στην υπερβολή και πνιγµένη σ' ένα φασιστικό παροξυσµό (εδώ έγινε για πρώτη φορά η αφή της Ολυµπιακής φλόγας). Σε ό,τι αφορά τα µετάλια, η «Άρεια φυλή» και οι εκλεκτοί της αθλητές, δεν ανταποκρίθηκαν στις ναζιστικές φιλοδοξίες. Στη διάρκεια των αγώνων δεν έλειψαν οι πολιτικές παρεµβάσεις των αθλητών.
Ο Kee Chung Sohn, Κορεάτης στην καταγωγή, αγωνιζόµενος µε τα χρώµατα της Ιαπωνίας, νικητής στο Μαραθώνιο, έστρεψε το κεφάλι του σε άλλο σηµείο όταν υψώθηκε η ιαπωνική σηµαία, λόγω της ιαπωνική ς κατοχής της Κορεατικής χερσονήσου.
Ο Ινδός Dhyan Chand, τρεις φορές πρώτος Ολυµπιονίκης στο χόκεϋ, αρνήθηκε επίσηµη πρόσκληση από τον Χίτλερ για µόνιµη εγκατάσταση στη Γερµανία. Ο Γερµανός πυγµάχος Herbert Rounge διεκδίκησε από τον ίδιο τον R. Es την παραµονή του έγχρωµου προπονητή του. Στο ποδόσφαιρο και στον αγώνα Περού Αυστρίας, οι πρώτοι κέρδισαν, αλλά για αδιευκρίνιστους λόγους αποφασίσθηκε η επανάληψη του αγώνα. Όµως το Περού εγκατέλειψε το Βερολίνο, ενώ στη Λίµα έγιναν διαδηλώσεις διαµαρτυρίας. Ακόµη, οι λιµενεργάτες αρνήθηκαν να φορτώσουν όσα πλοία έφεραν γερµανική σηµαία.
Όµως τους αγώνες επεσκίασε η συµµετοχή του Τζέσε Όουενς, ενός αθλητή που βίωνε καθηµερινά το ρατσισµό στην πατρίδα του τις ΗΠΑ. Ο Τζέσε αισθάνθηκε την ανάγκη µε την κατάκτηση των µεταλίων (4 µετάλια), να καταρρίψει τις ναζιστικές θεωρίες σε βάρος της φυλής του. Με την επιστροφή του στις ΗΠΑ θριαµβευτής πλέον, αδικείται κατάφωρα, καθόσον ο τίτλος του «αθλητή της χρονιάς» δίνεται στο λευκό που είναι πρώτος Ολυµπιονίκης του Δεκάθλου.
Οι Γερµανοί Ολυµπιονίκες λαµβάνουν το βαθµό του λοχαγού στα Ες-Ες, πλην του Long (δεύτερος στο µήκος) που βοήθησε να προκριθεί ο Όουενς στο άλµα εις µήκος και ο οποίος σκοτώθηκε σαν απλός στρατιώτης στην πρώτη γραµµή του πολέµου.
Μεξικό 1968
Μετά το 1960 σε όλο τον κόσµο απλώνεται ένα κύµα αµφισβήτησης και ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας. Αυτό βρήκε την έκφρασή του και στις ΗΠΑ, σε ό,τι αφορά το κίνηµα των αφροαµερικάνων. Ένα µαζικό, δυναµικό, αντιρατσιστικό και πολλές φορές αντικαπιταλιστικό, αντιιµπεριαλιστικό κίνηµα συγκροτείται στις φτωχογειτονιές των γκέτο και στα πανεπιστήµια.
Μια τέτοια έκφρασή του ήταν και το κίνηµα των Μαύρων Πάνθηρων. Στα πλαίσια αυτού του κινήµατος έγιναν οι πρώτες προσπάθειες παρέµβασης στους Ολυµπιακούς, µε την πρόταση για αποχή από αυτούς, θέση που συζητήθηκε στο Πανεπιστήµιο του San Jose (Καλιφόρνια), όπου σπούδαζαν ορισµένοι από τους πιο σηµαντικούς αθλητές του στίβου, όπως ο Tomie Smith, ο John Carlos και ο Lee Edwards. Η ιδέα της αποχής από τους Ολυµπιακούς αγώνες έγινε ευρύτατα γνωστή το Σεπτέμβρη του 1967 από τον Tomie Smith, παγκόσμιο πρωταθλητή. Τους επόμενους μήνες η άποψη αυτή συγκροτήθηκε οργανωτικά στην κίνηση «Olympic Project for Human Rights»( OPHR). Στην κίνηση αυτή εναντιώθηκε όχι μόνο το αθλητικό κατεστημένο των Αμερικάνων, αλλά και η πλειοψηφία των αθλητών. Έτσι στους αγώνες του 1968 ελάχιστοι απείχαν, ανάμεσά τους ο γνωστός Kareem Abdul-Jabbar.
Όμως η παρουσία των Αφροαμερικανών αθλητών στο Μεξικό δε σημαίνει αποτυχία των στόχων της. Στον τελικό των 200 μ. πρώτος ο Tomie Smith, δεύτερος ο Peter Norman (Αυστραλός) και τρίτος ο John Karlos. Στην απονομή εμφανίστηκαν φορώντας το έμβλημα OPHR στις φόρμες τους.
Μάλιστα οι δύο αθλητές των ΗΠΑ ήταν χωρίς παπούτσια, συμβολικά υπενθυμίζοντας τη φτώχεια και την ανεργία στα γκέτο. Όσο παιζόταν ο εθνικός ύμνος των ΗΠΑ οι δύο αθλητές ύψωσαν την γροθιά τους, εκφράζοντας από τη μια τη δυναμική του κινήματος των Αφροαμερικανών και από την άλλη την ένστασή τους. Λίγες μέρες αργότερα οι τρεις νικητές των 400 μ. ο Lee Evans, ο Lawrence James και ο Ron Freeman, εμφανίσθηκαν στην απονομή με υψωμένη γαντοφορεμένη γροθιά, υπενθυμίζοντας ότι οι Μαύροι Πάνθηρες ήταν εκεί.
Μόναχο 1972
Στις 5 Σεπτέμβρη του 1972, όγδοη ημέρα των Ολυμπιακών αγώνων, οι Παλαιστίνιοι (Μαύρος Σεπτέμβρης-Fatah) εισέβαλαν στο κτίριο της ισραηλινής αποστολής, αιφνιδιάζοντας και παραπλανώντας τους Γερμανούς φρουρούς. Επακολούθησε συμπλοκή, με ένα νεκρό Ισραηλινό αρσιβαρίστα και αρκετούς τραυματίες. Ο τέσσερις Παλαιστίνιοι κατάφεραν να μπουν στο κτίριο και κράτησαν ως όμηρους πέντε παράγοντες και έξι αθλητές της ισραηλινή ς αποστολής. Αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις, διότι οι Παλαιστίνοι~ οι απαιτούν την απελευθέρωση των 200 συντρόφων τους από τις ισραηλινές φυλακές. Μετά από 11 ώρες διαπραγματεύσεων αποφασίζεται να δοθεί άδεια στους Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν το γερμανικό έδαφος. Στο στρατιωτικό αεροδρόμιο Fίirstenfeldwrick γίνεται προσπάθεια να συλληφθούν και στη συμπλοκή σκοτώνονται όμηροι και Παλαιστίνιοι και τραυματίζονται ταυτόχρονα δεκάδες άνθρωποι. Ως γεγονός αυτό καθ' αυτό δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι δημιούργησε σοβαρά προβλήματα. Η σύσσωμη καταδίκη των αραβικών κρατών του αιματηρού! γεγονότος, αλλά και το ίδιο το γεγονός, επεσκίασαν το δίκιο του παλαιστινιακού! κινήματος, τον αγώνα ζωής και θανάτου που διεξήγαγαν και διεξάγουν ενάντια στην ισραηλινή κατοχή.
Οι ολυμπιάδες του κέρδους των αναβολικών και της τρομοκρατίας.
Έιναι δεδομένο ότι σήμερα έρχεται να υπηρετήσει τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα μονοπωλιακών κολοσσών που καλύπτουν ένα τεράστιο φάσμα δραστηριοτήτων που περιλαμβάνει κατασκευές στρατιωτικό υλικό ΜΜΕ κλπ κλπ. Γι αυτό πίσω από τα «αθλητικά ιδεώδη κρύβονται τα αναβολικά η καταστολή και χειραγώγηση. Ένα πλέγμα συμφερόντων κινείται εκβιάζοντας και πιέζοντας κυβερνήσεις με στόχο να επιβάλουν πολιτικές να ανατρέψουν συμμαχίες να πουλήσουν προϊόντα στα πλαίσια ενός ξέφρενου παγκόσμιου ανταγωνισμού αυτού που σε άλλες περιπτώσεις φέρνει την πείνα και τον πόλεμο.
Στην Ελλάδα το γαϊτανάκι των αποκαλύψεων σχετικά με τη υπόθεση μονοπωλιακής εταιρίας Zίμενς, η οποία είχε αναλάβει και τα συστήματα ασφαλείας των αγώνων το 2004 έχει χαρακτηριστεί ως κορυφαίο πολιτικό σκάνδαλο στη «μητρική χώρα» του πολυεθνικού κολοσσού, τη Γερμανία. Tα στοιχεία που έρχονται στο προσκήνιο, αλληλοδιαδεχόμενα με μορφή χιονοστιβάδας, αποτελούν κόλαφο για το πολιτικό προσωπικό των δυο μεγάλων κομμάτων που εναλλάσσονται στην εξουσία, NΔ και ΠAΣOK και δείχνουν με ξεκάθαρο τρόπο πως …οικοδομούνται οι Ολυμπιακοί Αγώνες.
Παράλληλα η κοινή γνώμη συγκλονίζεται από συνεχόμενες αποκαλύψεις σκανδάλων χρήσης αναβολικών που άρχισαν να βγαίνουν εδώ και δεκαετίες στη στην επιφάνεια ενώ Αυτή ακριβώς την πραγματικότητα ενίσχυσε πριν καιρό και η έκθεση του πρώην διευθυντή της επιτροπής αντιντόπινγκ των ΗΠΑ Ουέιντ Εξαμ, που έκανε λόγο για εκατοντάδες αθλητές «ντοπέ» την περίοδο 1988-2000
Το μεγαλύτερο επίτευγμα όμως της καπιταλιστικής βαρβαρότητας όμως είναι ότι έχει καταφέρει να υπάρχει υποταγή μέσα από τα ΜΜΕ και να συγκαλύπτει αυτές τις αντιλαϊκές πολιτικές .
Εν κατακλείδι γίνεται ολοφάνερο ότι οι Ολυμπιάδες αναδεικνύουν κάθε φορά τα χαρακτηριστικά της εκμετάλλευσης, της ιδεολογικής χειραγώγησης και του ανελέητου ανταγωνισμού. Η υποκριτική χρήση του Altius, Citius, Fortius δεν πρόκειται να μετατρέψει τους Ολυμπιακού ς αγώνες. στις συνθήκες της ιμπεριαλιστικής ελεύθερης αγοράς, σε αγώνες ειρήνης και συμφιλίωσης των λαών, σε αγώνες ευγενούς άμιλλας και ιδανικών.
Ανάρτηση από :http://www.alfavita.gr
