Στο λαβύρινθο των
αυταπατών περιμένει ο Μινώταυρος
Πρόκειται για τη
μεγαλύτερη μετακίνηση ψηφοφόρων της τελευταίας τριακονταετίας με την ταυτόχρονη
καταβύθιση των δύο κομμάτων που εναλάσσονταν το διάστημα αυτό στην κυβερνητική
εξουσία.
Ένα μεγάλο τμήμα
ψηφοφόρων, ιδιαίτερα αυτών που αποδεσμεύτηκαν από το ΠAΣOK, κατευθύνθηκε προς τα
αριστερά και αυτό αποτελεί κατ’ αρχήν το πιο ουσιαστικό και θετικό στοιχείο της
εκλογικής αναμέτρησης της 6ης Mάη. Tο φαινόμενο αυτό που εκδηλώθηκε σε αυτή την
κλίμακα, δεν προέκυψε αυτόματα, δεν διαμορφώθηκε την τελευταία περίοδο, αν και
πήρε τη μορφή χιονοστιβάδας λίγες μέρες πριν τις εκλογές, πατώντας πάνω στην
πρόταση «αριστερής κυβέρνησης» του ΣYPIZA (1).
ΟΙ ΕΛΠΙΔΕΣ, ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΕΦΙΚΤΟΥ
Οταν ο Δίας κατάλαβε
τι είχε κάνει ο Προμηθέας, του είπε χαίρεσαι που με γέλασες, αλλά θα βρει μεγάλο
κακό εσένα και όλους τους ανθρώπους και αυτό θα είναι το τίμημα για την ελπίδα
που τους έδωσες. Θα είναι η ελπίδα κάτι που οι άνθρωποι θα χαρούν με την καρδιά
τους ενώ θα αγκαλιάζουν την καταστροφή τους
Παράφραση από το
"Έργα και Ημέραι" του Ησίοδου
Τι λένε;
1.
«Ανάμεσα στην σημερινή βαρβαρότητα που θερίζει ζωές και στην
επανάσταση και το σοσιαλισμό που αργεί γιατί να μην πάρουμε μια ανάσα
επιλέγοντας μια κυβέρνηση της αριστεράς η οποία μπορεί να πάρει μέτρα
ανακουφιστικά για το λαό και αν μη τι άλλο πατώντας σε αυτή να προχωρήσουμε την
κατάλληλη στιγμή και πιο κάτω; Ακόμη κι αν αυτή η Κυβέρνηση σε πρώτη φάση δεν
επαναφέρει τους μισθούς και τις συντάξεις στην προηγούμενη κατάσταση, ακόμη κι
αν, σε πρώτη φάση, οι σημερινοί άνεργοι δεν βρούνε δουλειά, τουλάχιστον δεν
είναι σημαντικό να μην πέσουν κι άλλο οι μισθοί, να μην πέσουν κι άλλο οι
συντάξεις, να μη διαλυθεί ακόμη περισσότερο η υγεία, η παιδεία και η πρόνοια, να
μην αυξηθεί ο αριθμός των ανέργων;»
Να απαντήσουμε
καθαρά: Μπορεί να υπάρξει φιλολαική λύση μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε.; Όποιος έχει
μάτια να δει και την τιμιότητα να πιστέψει στα μάτια του πρέπει να έχει
καταλάβει ότι η Ε.Ε δεν είναι η κοινότητα των λαών. Η ευρωπαϊκή ένωση είναι ένας
ιμπεριαλιστικός οργανισμός, στον οποίο πρώτο λόγο έχει η γερμανική ατμομηχανή
και του οποίου η κατεύθυνση είναι να κινεζοποιήσει όλη την νότια Ευρώπη στα
πλαίσια του παγκόσμιου ανταγωνισμού της. Η ευρωπαϊκή ένωση σε πλήρη συνεννόηση
με τα κόμματα της ολιγαρχίας, κατέστρεψε την αγροτική και βιομηχανική μας
παραγωγή, δημιουργώντας από τη μια χιλιάδες τρωκτικά στα υπουργεία και τις
υπηρεσίες, και από την άλλη εκμαυλίζοντας και ενοχοποιώντας ένα τμήμα των
αγροτών οι οποίοι βέβαια σήμερα είναι κατεστραμμένοι. Η έξοδος από την Ε.Ε. και
το ΝΑΤΟ, η αποτίναξη του διπλού ζυγού, της ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού
είναι μονόδρομος.
Να το πούμε ξανά
γιατί θέλουμε να είμαστε ξεκάθαροι: Στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, με τη
χώρα δεμένη στην Ευρωπαική Ένωση, και με μια «αριστερή κυβέρνηση» που δίνει
καθημερινά όρκους πίστης για τον ευρωπαϊκό της προσανατολισμό, καμιά ανακούφιση
δεν μπορεί να περιμένει ο κόσμος της εργασίας. Όπως πολύ σωστά έχει επισημανθεί
οι κοινωνικό-οικονομικές προϋποθέσεις του «αντιμνημονιακού κευνσιανισμού» δεν
υφίστανται. Η στρατηγική αυτή είναι προορισμένη να εκφυλιστεί σε ένα
διαπραγματευτικό χαρτί για τους ρυθμούς και τους επιμέρους όρους των επόμενων
«μνημονίων», άσχετα αν θα έχουν αυτό το όνομα. Με αυτήν την έννοια αποτελεί
εγχείρημα ενσωμάτωσης των λαϊκών αντιδράσεων, κατοχύρωσης των μέχρι τώρα
αντεργατικών τομών και (αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία) ενδεχόμενο διαπραγματευτικό
χαρτί με διεθνή αναφορά λόγω του κόμματος της Ευρωπαϊκής αριστεράς και των
σοσιαλδημοκρατών τύπου Ολάντ. Αυτά για όσο θα διαρκεί η «επιτυχία» (2). Στην
επόμενη φάση θα στρώσει το χαλί για άλλες λύσεις που έρχονται καλπάζοντας από το
παρελθόν.
H ηγεσία του ΣYN
και η ομπρέλλα του ο ΣYPIZA, υποστηρίζει τη σταθερή πρόσδεση της χώρας στην EE,
την ONE και το ευρώ, που αποτελεί τη στρατηγική της άρχουσας τάξης, αποδέχεται
τη συμμετοχή της στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς, όπως το NATO, δεν
αμφισβητεί τα οικονομικά και πολιτικά βάθρα του καπιταλιστικού συστήματος,
στέκεται εχθρικά απέναντι στην ιστορία, τις ιδέες και τα οράματα του
κομμουνιστικού κινήματος, όντας καρπός ο ίδιος της αποκομμουνιστικοποίησης και
όλα αυτά αποτελούν τη γενική βάση και επαρκείς εγγυήσεις για την ανάληψη
κυβερνητικών ευθυνών, για να γίνουν εντολοδόχοι μιας κυβερνητικής διαχείρησης
της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελος των συμφερόντων της αστικής τάξης και του
ιμπεριαλισμού. Όλα τα υπόλοιπα στοιχεία, που διανθίζουν την πολιτική του, για
την «Eυρώπη των εργαζομένων», «την πάλη ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό», για
«έναν άλλο κόσμο εφικτό» και «ένα σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» -που
προβάλλουν και τα ομογάλακτα του ΣYN/ΣYPIZA κόμματα στην Eυρώπη- συγκροτούν μια
απατηλή σοσιαλδημοκρατική γραμμή εξωραϊσμού του καπιταλιστικού και
ιμπεριαλιστικού συστήματος, όπως απέδειξαν και αποδεικνύουν παλιότερα και τώρα
οι «κεντροαριστερές» κυβερνήσεις στην Γαλλία και στην Iταλία (3).
2.
Πολλοί καλοπροαίρετοι ψηφοφόροι και αγωνιστές της αριστεράς που
εναποθέτουν τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους στην «αριστερή κυβέρνηση» του
ΣΥΡΙΖΑ δυσπιστούν στις κριτικές που του γίνονται και στην πρόβλεψη ότι ότι
μπορεί να μετατραπεί σε εντολοδόχο μιας κυβερνητικής διαχείρησης της
καπιταλιστικής κρίσης προς όφελος των συμφερόντων της αστικής τάξης και του
ιμπεριαλισμού. Αδυνατούν να πιστέψουν ότι ένας σχηματισμός σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, με
«τόσο αριστερό κόσμο στους κόλπους του» και «με τέτοια ριζοσπαστικά αιτήματα και
θέσεις», μπορεί να γίνει χαλίφης στη θέση του προηγούμενου Χαλίφη.
Κι όμως. Δεν
είναι μακριά η δεκαετία του ΄70 όταν το ΠΑΣΟΚ διεκδικούσε την κυβερνητική
εξουσία. Μήπως θυμάται κανείς την αριστερή του φρασεολογία (τα συνθήματα «Έξω η
Ελλάδα από την ΕΟΚ», «έξω από το ΝΑΤΟ» κα), στην
πραγματικότητα πιο αριστερά από ότι του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα; Μήπως θυμάται κανείς
ποιες εικόνες διακοσμούσαν τα κομματικά του γραφεία (Μαρξ, Βελουχιώτης κα) και
πόσοι ριζοσπάστες και αριστεροί αγωνιστές υπήρχαν στις γραμμές του; Μήπως
θυμάται κανείς την ιδρυτική διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη που συμπυκνώνεται στο
τρίπτυχο «Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία - Κοινωνική Απελευθέρωση»; Μήπως
θυμάται κανείς ότι κρατικοποιήθηκαν επιχειρήσεις που ανήκαν σε πολύ ισχυρούς
οικονομικούς παράγοντες; η ΛΑΡΚΟ και η ΠΥΡΚΑΛ, τα τσιμέντα
ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ, η Ελληνική
Χαλυβουργία, τα ναυπηγεία
Σκαραμαγκά της οικογένειας
Νιάρχου, η Πειραϊκή-Πατραϊκή
(βιομηχανία) και η πολυεθνική ΕΣΣΟ-Πάππας;
3.
Μα δεν βλέπετε, λένε πολλοί αγωνιστές, όλο αυτό το «πυρ ομαδόν» εναντίον
του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο ενίοτε συντελείται με τρόπο λυσσώδη; Δεν σας λέει τίποτε
ότι ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Ευρωπαίοι, καναλάρχες, λυτοί και δεμένοι έχουν στρατευτεί, σε μια
συγχορδία εναρμονισμένων απειλών, για να αναγκάσουν τον ελληνικό λαό να σκύψει
το κεφάλι, να υποκύψει στον φόβο και να οδηγηθεί να ψηφίσει τα κόμματα των
Μνημονίων;
Είναι αλήθεια,
φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού, ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, η προοπτική να προηγηθεί
στις εκλογές, έχει κινητοποιήσει το σύνολο του «παλιού» αστικού πολιτικού
προσωπικού, τα ΜΜΕ ακόμα και αστικά κόμματα εκτός της Ελλάδας που στοχοποιούν
τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε ένα άμεσο επίπεδο πρόκειται για την προσπάθεια διάσωσης
συγκεκριμένων αστικών κομμάτων και ηγεσιών που δίνουν μάχη επιβίωσης. Το ίδιο
ισχύει και για το επιχειρηματικό-εκδοτικό κατεστημένο που μέχρι τώρα επηρέαζε
και καθοδηγούσε άμεσα τα κόμματα αυτά και αναζητά δοκιμασμένους συνομιλητές.
Μακροπρόθεσμα, μέσα από την διαρκή πολιτική πίεση και πολεμική, ο στόχος είναι
να αμβλυνθούν ακόμα και οι σημερινές ρητορικές της κριτικής του ΣΥΡΙΖΑ έτσι ώστε
όταν φτάσει η ώρα της κυβερνητικής εξουσίας η «ριζοσπαστική αριστερά» να είναι
έτοιμη να κυβερνήσει.
Εμείς θα το πούμε
καθαρά: ότι παρουσιάζεται σαν ερχομός της αριστερής κυβέρνησης δεν είναι τίποτα
άλλο από την προβολή μιας εναλλακτικής αστικής στρατηγικής που είχε μείνει στα
αζήτητα λόγω των μονόδρομων της μνημονιακής πολιτικής και την ταύτιση των
αστικών κομμάτων με αυτήν. Είναι η «αριστερά» που αναλαμβάνει τώρα να αναστήσει
αυτήν την στρατηγική και να την προβάλλει σαν αντίπαλο δέος απέναντι στο
μνημόνιο. Λόγω της συγκυρίας και της μαζικής προσέλκυσης ψηφοφόρων στον ΣΥΡΙΖΑ,
η προβολή αυτής της στρατηγικής οδηγεί σε ανασυγκρότηση του δίπολου
αριστερά/δεξιά, αφού τα δεξιά αστικά κόμματα (και ιδιαίτερα το μεγαλύτερο, η ΝΔ)
υποχρεώνονται σε μια υπερπολιτικοποιήση της αντιπαράθεσης (για να υποβαθμίσουν
την ταύτιση τους με τα μνημόνια) υιοθετώντας εμφυλιοπολεμική ρητορική (4).
Βέβαια δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι τα αντικομμουνιστικά πυρά του συστήματος,
η ανακάλυψη του «αιματηρού σφυροδέπανου», του «κομμουνιστικού κινδύνο» κλπ αν
και απευθύνονται στο ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα έχουν άλλο στόχο καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ
δεν έχει αναφορά ούτε σε σφυροδέπανα ούτε στο «Κ».
Έτσι πιστεύουμε
ότι είναι τα πράγματα. Κι όποιος αγωνιστής της αριστεράς, χωμένος στις συστάδες
των θάμνων που τον περιβάλλουν, χάνει το δάσος από το οπτικό του πεδίο, δεν έχει
παρά να υποβληθεί στη βάσανο να κάνει λίγο πίσω ή λίγο μπρος και να δει τα
πράγματα όπως έχουν, όπως φτιάχτηκαν κι όπως προοιωνίζονται για αύριο. Δύσκολα
πράγματα, αλλά απολύτως αναγκαία. Εξαιρετικά αναγκαία καθώς ο εγκλωβισμός
δεκάδων χιλιάδων αγωνιστών στους λαβυρίνθους των αυταπατών και στο μινώταυρο της
διάψευσης μπορεί να οδηγήσει σε απογοήτευση και αφοπλισμό σε μια περίοδο που
ολιγαρχία και ιμπεριαλισμός επείγονται να περάσουν σε νέο γύρο επίθεσης στα
λαικά δικαιώματα.
Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ
«O ρεβιζιονισμός
στην εξουσία είναι η αστική τάξη στην εξουσία» (Μάο Τσετουνγκ)
Ας δούμε λίγο την
πρόσφατη εμπειρία από δυο γειτονικά μας κράτη την Ιταλία και την Κύπρο. Γιατί;
Μα γιατί η πολιτική του ΣYPIZA κινείται στα πλαίσια μιας «αριστερής
σοσιαλδημοκρατίας» τύπου Nτ Aλέμα, Λαφοντέν και Mελανσόν που την πολιτική τους
την πρόβαλλε σαν πρότυπο κατά καιρούς. Παράλληλα πολύ συχνά τα στελέχη του
ΣΥΡΙΖΑ όταν αναφέρονται στην δική τους πρόταση αριστερής διακυβέρνησης
επιστρατεύουν το παράδειγμα της κυβέρνησης του ΑΚΕΛ στην Κύπρο.
Το 1995 ο φανατικός Ευρωπαιστής
Ρομάνο Πρόντι (Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής το 1999) γίνεται
αρχηγός της Κεντροαριστερής Συμμαχίας της «Ελιάς» και κερδίζει τις εκλογές
(1996) αναλαμβάνοντας Πρωθυπουργός στην πρώτη «αριστερή» μεταπολεμική κυβέρνηση
της Ιταλίας. Μαζί του το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς (PDS, Partito
Democratico della Sinistra) που δημιουργήθηκε το 1991 από τμήμα του Κ.Κ.Ι. και ο
Μάσιμο ντ' Αλέμα (Massimo D'Alema) σημαίνον στέλεχος του Ιταλικού Κ.Κ.,
γραμματέας του Κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς. Τότε, ο ΣΥΝ και η «Αυγή»,
έβλεπαν την «κεντροαριστερά» σαν «κλάδο ελπίδας».
Ο Μάσιμο ντ'
Αλέμα αναλαμβάνει Υπουργός Εξωτερικών και Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης της χώρας
επί διακυβέρνησης Πρόντι και το 1998
γίνεται ο ίδιος πρωθυπουργός, ως αρχηγός του αριστερού «Συνασπισμού της Ελιάς»,
διαδεχόμενος τον Ρομάνο
Πρόντι.
Λίγα χρόνια
αργότερα, με τον Πρόντι συμμαχεί ο ηγέτης της «Κομμουνιστικής Επανίδρυσης»
Φάουστο Μπερτινότι για «να φύγει η χολέρα», με τη συγκρότηση, σύμφωνα με τα
λεγόμενα τόσο του Πρόντι όσο και του Μπερτινότι, μιας «μεγάλης δημοκρατικής
συμμαχίας». Η συνέχεια είναι γνωστή και οδυνηρή. Η πολιτική «προσφορά» του
ρεύματος που ξεκίνησε ως «ευρωκομμουνισμός», που πορεύτηκε ως μεταλλαγμένη
«Αριστερά» και που κατέληξε να δηλώνει ότι «σήμερα μια αριστερή, εναλλακτική,
αντικαπιταλιστική λύση δεν μπορεί να στηρίζεται στην αντίθεση κεφαλαίου -
εργασίας αλλά και στα θέματα του περιβάλλοντος και εκείνων των δικαιωμάτων των
γυναικών και των ομοφυλόφιλων» (Φ. Μπερτινότι), είναι πλέον προφανής: Πλήρης
παράδοση των λαϊκών στρωμάτων της Ιταλίας στον πολιτικό σκοταδισμό. Η «αριστερή
διακυβέρνηση» στην Ιταλία συνέχισε και βάθυνε όλα τα αντεργατικά μέτρα της
προηγούμενης Κυβέρνησης υπέγραψε ενώ υπηρέτησε από την πρώτη γραμμή τα
συμφέροντα και τα φιλόδοξα σχέδια του ευρωπαϊκού κεφαλαίου το οποίο, μέσω της ΕΕ
και με μοχλό τις πιο ισχυρές χώρες της, επιχειρούσε εκείνη την περίοδο τη μεγάλη
αντεπίθεση, σαρώνοντας εργασιακές σχέσεις, δικαιώματα και δημοκρατικές λαϊκές
ελευθερίες. Η κατάληξη ήταν η κυριαρχία του Ιταλού μεγαλοεπιχειρηματία και
πολιτικού Σίλβιο Μπερλουσκόνι (Silvio Berlusconi) ο οποίος διετέλεσε
Πρωθυπουργός της Ιταλίας, τις περιόδους 1994-1995, 2001-2006 και
2008-2011.
Η δεκαετία του
'90 υπήρξε κομβική περίοδος για τους πάλαι ποτέ «ευρωκομμουνιστές», οι οποίοι
βρήκαν θέση στο πολιτικό σύστημα της Ευρώπης, συμμετέχοντας ή στηρίζοντας τις 13
από τις 15 κυβερνήσεις των τότε κρατών - μελών της ΕΕ, παρέχοντας τα αναγκαία
πειστήρια «ανθρωπισμού», όταν η τελευταία εφάρμοζε το Μάαστριχτ, θέσπιζε τη
Λευκή Βίβλο και βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία.
Η περίοδος της
«κεντροαριστεράς» αυτής της γνήσιας μετεξέλιξης του «ιστορικού συμβιβασμού» και
της μετουσίωσης του «ευρωκομμουνισμού» σε κυβερνητική δύναμη, οδήγησε στον
Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, στον Σαρκοζί στη Γαλλία, στην εκλογική συρρίκνωση της
Αριστεράς στην Ισπανία.
Ακόμη πιο
σύγχρονο και σε εξέλιξη είναι το παράδειγμα της Κύπρου και του ΑΚΕΛ. Πολύ συχνά
τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όταν αναφέρονται στην δική τους πρόταση αριστερής
διακυβέρνησης επιστρατεύουν το παράδειγμα της κυβέρνησης του ΑΚΕΛ στην Κύπρο.
Τι όμως συμβαίνει
πραγματικά στην Κύπρο;
Μόνο το τελευταίο τετράμηνο του
2011 η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ με δικαιολογία την οικονομική κρίση και την απειλή του
ΔΝΤ πέρασε δυο πακέτα μέτρων που μείωσαν συνολικά το μισθό των παλαιών δημοσίων
υπαλλήλων κατά 6,75% και των νεοεισερχόμενων εργαζομένων 10%. Παράλληλα έκοψε
5.000 θέσεις στο δημόσιο τομέα, αύξησε το ΦΠΑ από 15 σε 17% και μείωσε τις
κρατικές δαπάνες κατά 10%.
Κι ενώ κόβει από
τους μισθούς και από τις κοινωνικές παροχές, στις 17 Μαίου 2012, με την μορφή
κατεπείγοντος, με συνοπτικές διαδικασίες, ψήφισε νόμο για την ανακεφαλαιοποίηση
της Λαϊκής Τράπεζας με 1,8 δίς, ποσό που αντιστοιχεί στο 10% του
ΑΕΠ.
Με λίγα λόγια το
ΑΚΕΛ παίρνει μέτρα μνημονίου, με την απειλή ότι θα μπει η Κύπρος στο Μνημόνιο.
Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Γενικού Γραμματέα του ΑΚΕΛ Χριστόφια στις
13/12/2011: «Χαιρετίζουμε το γεγονός ότι στη σύσκεψη που έγινε στο Προεδρικό
λειτουργήσαμε συναινετικά, Κυβέρνηση και πολιτικά κόμματα. Απομακρύναμε το
ανησυχητικό σενάριο της ένταξης της χώρας μας στο Μηχανισμό Στήριξης… Ως ΑΚΕΛ
αναλάβαμε το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογούσε και συμπεριφερθήκαμε
εποικοδομητικά. Τολμήσαμε και μειώσαμε τις κοινωνικές δαπάνες, καταργήσαμε το
εξάμηνο ανεργιακό επίδομα των συνταξιούχων δημοσίων υπαλλήλων, προχωρήσαμε στη
μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και δεσμευτήκαμε για τη μείωσή τους
κατά 5.000 τα επόμενα χρόνια... προωθείται η κατάργηση ημικρατικών οργανισμών,
υπερβήκαμε, τολμώ να πω, παραδοσιακές μας θέσεις προκειμένου να αποφύγουμε τα
χειρότερα» (5).
ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΣΤΙΣ
ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ!
Ο λαός βρίσκεται
ανάμεσα σε σκληρά διλήμματα, πιέσεις και εκβιασμούς. Από την μια οι ανοικτοί
εχθροί του, που ετοιμάζουν να του φορέσουν νέες αλυσίδες, να εφαρμόσουν νέα
σκληρά μέτρα, να σπείρουν και άλλο πόνο και απόγνωση. Αν του αρπάξουν την ψήφο,
με απειλές και φόβο, την επόμενη μέρα θα τον τσακίσουν στην κυριολεξία και θα
λένε μάλιστα με θράσος πως το κάνουν με την έγκριση του.
Από την άλλη του
προτείνεται ο δρόμος των αυταπατών, των δήθεν γρήγορων και εύκολων λύσεων, το
απατηλό σχέδιο μιας φιλολαϊκής κυβέρνησης εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ευρώ.
Τον συστήνουν να ακολουθήσει τους δήθεν κανονικούς αριστερούς, τον ορθό
κοινοβουλευτικό δρόμο, να παροπλιστεί, να περιμένει, να ελπίζει σε κυβερνητικούς
χειρισμούς, σε διαπραγματεύσεις και κυβερνητικές αναθέσεις. Να αποδεχθεί τις
αυταπάτες πως η Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτός ο λάκκος των λεόντων, μπορεί να γίνει
λέσχη ισότιμων μελών. Το ευρώ από όργανο λεηλασίας και κατοχής σε νόμισμα
ανάπτυξης και δικαιοσύνης. Το ευρωκοινοβούλιο από σφηκοφωλιά, όπως ξανά-απόδειξε
ο πρόεδρος του που ήρθε για να εκβιάσει ανοικτά τον ελληνικό λαό σε πεδίο
παρέμβασης και διόρθωσης της ευρωπαϊκής ενοποίησης (6).
Ο λαός δεν μπορεί
να ελπίζει στην αναδιαπραγμάτευση των όρων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που,
τάχα, θα κάνουν για λογαριασμό του τα αστικά κόμματα και οι παράγοντες της
υποτέλειας. Όπως, επίσης, δεν μπορεί να προσδοκά σε ανατροπές -πλευρών έστω- της
επίθεσης, σε ανακούφιση-βελτίωση των όρων ζωής του, με τον ίδιο στη θέση του
ψηφοφόρου και θεατή των υποτιθέμενων αριστερών κυβερνητικών λύσεων. Καμιά λύση,
προς όφελος του λαού, δεν μπορεί να προκύψει μέσα στα πλαίσια της
ιμπεριαλιστικής ΕΕ, όπως υπόσχεται δημαγωγικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Στα πλαίσια αυτά μόνο
νέα μνημόνια φτώχειας, ανεργίας, εξαθλίωσης και υποδούλωσης περιμένουν το λαό
(7).
Οι εκλογικές
μετατοπίσεις που συντελούνται έξω από το έδαφος του οργανωμένου λαϊκού αγώνα και
την επίδραση ενός μαζικού πολιτικού κινήματος της Aριστεράς, όσο θετικές κι αν
είναι σαν ένα πρώτο βήμα απεγκλωβισμού, δεν μπορούν να έχουν βάθος και σταθερά
χαρακτηριστικά. Δεν μπορούν στη σημερινή φάση να ξεφύγουν από το επίπεδο των
ρεφορμιστικών αυταπατών και αναζητήσεων. Mπορούν να αποκτήσουν βάθος και
προοπτική μόνο στο βαθμό που θα αποκτούν σύνδεση σε μια πορεία με το μαζικό,
λαϊκό, εξωκοινοβουλευτικό αγώνα κόντρα στην πολιτική του συμβιβασμού και της
συνθηκολόγησης.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
- Βλ. Πρώτες εκτιμήσεις της K.E. του M-Λ KKE για την πολιτική κατάσταση που διαμορφώνεται μετά τις εκλογές, ΛΑΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ 12/5/2012 http://m-lkke.gr
- Βλ. Mπροστά στη νέα φάση
ταξικών αγώνων : Τα πολιτικά κόμματα και οι εκλογικές αναμετρήσεις. http://wwwpraxisred.blogspot.
com/2012/05/m.html - Βλ. Πρώτες εκτιμήσεις της K.E. του M-Λ KKE για την πολιτική κατάσταση που διαμορφώνεται μετά τις εκλογές, ΛΑΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ 12/5/2012 http://m-lkke.gr
- Βλ. Mπροστά στη νέα φάση
ταξικών αγώνων : Τα πολιτικά κόμματα και οι εκλογικές αναμετρήσεις. http://wwwpraxisred.blogspot.
com/2012/05/m.html - Χαραυγή, 14/12/2011, http://www.haravgi.com.cy/
site-article-15099-gr.php - Βλ. ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ! Προλεταριακή Σημαία, 22/5/2012
- ΚΚΕ (μ-λ) Μ-Λ ΚΚΕ,
ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΗΣ 17ης ΙΟΥΝΗ
ΟΙ ΛΑΪΚΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΘΑ ΔΙΚΑΙΩΘΟΥΝ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΜΑΖΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ! http://mlekloges2012.blogspot.com/2012/05/17.html#more
*Ο Χρήστος Κάτσικας είναι μέλος της εκλογικής συνεργασίας ΚΚΕ (μ-λ) Μ-Λ ΚΚΕ
Ανάρτηση από : http://kokkinostupos.blogspot.gr
