Καλή είναι κι άμυνα κι η ασφάλεια και η υγεία και η παιδεία και η πρόνοια κι ο πολιτισμός, κλπ, αλλά: Όλα αυτά για να υπάρξουν πρέπει να έχεις λεφτουδάκια, αλήθεια πρώτη.
Λεφτά, δεν σου χαρίζει κανένας. Όταν σου χαρίζει, πάει να πει πως θέλει να τα βγάλει διπλά και τρίδιπλα. Κανείς δεν μας έπεισε πως τα μνημόνια, ο μηχανισμός σωτηρίας, η τρόικα και τα ρέστα, ήρθαν για να χτίσουν μια ισχυρή ελληνική οικονομία. Ίσα-ίσα, η συνταγή ήταν μάλλον για να μας καταστήσουν εσαεί επαίτες, με εκχωρημένους πόρους, κλπ, αλήθεια δεύτερη.
Καλός είναι κι ο τουρισμός, καλή κι η παροχή υπηρεσιών, καλά και τα αγροτικά προϊόντα και τα ρέστα, εδώ, όμως αυτά δεν φτάνουν. Εδώ, (η Ελλάδα), εμείς, πρέπει το ταχύτερο δυνατό, πρώτον να εντατικοποιήσουμε τηνπρωτογενή παραγωγή (γεωργία, κτηνοτροφία) με στόχο την διατροφική επάρκεια (τουλάχιστον) και δεύτερον να βιομηχανοποιήσουμε όσο μπορούμε περισσότερο την χώρα (δευτερογενής τομέας).
Με ενάμιση εκατομμύριο άνεργους (ή περίπου άνεργους) και δεν ξέρει κανείς με πόσες εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, εργατικά χέρια (τα μόνα που παράγουν πλούτο) έχουμε και με το παραπάνω. Σ’ έναν τρομακτικό παραλογισμό, τα έχουμε και τα κοιτάμε, τα αφήνουμε άπρακτα. Γιατί; Διότι, δεν μας αφήνει η Ευρώπη. Διότι δεν είναι εύκολο εντός ευρώ. Διότι δεν μπορούμε να προσελκύσουμε ιδιωτικές επενδύσεις. Διότι οι δημόσιες επενδύσεις έχουν μηδενιστεί για να εξοφλούμε τις δόσεις, κλπ, κλπ.
Όλα, όμως αυτά τα ‘διότι’ δεν είναι παρά πολιτικές ΕΠΙΛΟΓΕΣ. Λείπει η μόνη ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ: Ένα ΕΘΝΙΚΟ σχέδιο ΔΗΜΟΣΙΩΝ επενδύσεων (βιομηχανία, υποδομές, γεωργία-κτηνοτροφία).
Γιατί εθνικό; Γιατί απλούστατα, τα περί συγκριτικού πλεονεκτήματος και οι λοιπές μπούρδες του ‘giorgakis’ (και των υπολοίπων), δεν είναι τίποτε περισσότερο, παρά η άνευ όρων αποδοχή του ρόλου που είχε ο παγκόσμιος και ο Ευρωπαϊκός καπιταλισμός προσχεδιάσει για την Ελλάδα. Κι άμα δεν κάνεις του κεφαλιού σου. Άμα δεν σχεδιάσεις ‘εθνικά’, μετρώντας μόνο το δικό σου συμφέρον, πάντα θα σ’ έχουν στον πάγκο και στην πείνα.
Γιατί δημοσίων; Γιατί, τις έχουμε δει, τόσες δεκαετίες, τις ιδιωτικές, πόσο φτερά στον άνεμο είναι, πόσο εύκολα ‘μεταναστεύουν’ γι αλλού, πόσο εύκολα αλλάζουν σημαία όταν πας να τις φορολογήσεις λιγάκι ή όποτε κι όταν ‘δεν τις συμφέρει’, πόσο, αδιαφορούν, πόσο κατακλέβουν τον εργαζόμενο,πόσο δεν έχουν, τελικά, καμιά πατρίδα. Το δόγμα πως το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το μεγάλο άλλοθι για να αθωώνει διαχρονικά τους πραγματικά κακούς επιχειρηματίες.
Το αναγκαίο αυτό πρόγραμμα, χάρη στα διαχρονικά ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, (που έχουν το θράσος να μας κουνάν και το δάχτυλο)δεν είναι μόνο ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ. Είναι πλέον ΟΡΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ.
Μικρή σημασία έχει, τελικά, εάν θα γίνει με ευρώ ή με δραχμές (ας το αποφασίσει αυτό η κυρία Μέρκελ επιτέλους).
Εάν αρχίσουμε αύριο το πρωί να δουλεύουμε και να παράγουμε, υπάρχει σοβαρή ελπίδα, πως ΣΥΝΤΟΜΑ όλα θα αναστραφούν. Οποιαδήποτε άλλη εκδοχή απλά, ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ.
Όποιες (οι περισσότερες) πολιτικές δυνάμεις βρίσκονται μακριά απ’ αυτό, εάν δεν είναι προδοτικές και ύποπτες (ισχυρή πιθανότητα), είναι τουλάχιστον μακριά νυχτωμένες. Γιατί εάν περιμένουμε να φτωχοποιηθεί και ο τελευταίος εργαζόμενος. Να ξεπουληθεί και το τελευταίο φιλέτο. Να καταρρεύσει και η έσχατη δημόσια παροχή, μπας και έρθουν οι χρυσοφόρες ιδιωτικές επενδύσεις, (βλέπε Σκουριές) σόρι αλλά βαυκαλιζόμαστε (για να μην πω τίποτε χειρότερο).
Και για να πούμε και τα πράγματα με τα’ όνομά τους: Μπορεί πολλά να μας τσαντίζουν στο ΚΚΕ. Πολλά να μας ξιπάζουν, πολλά να μην είναι του γούστου μας. Πολλά ακόμη ίσως και να μας τρομάζουν. Όμως: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΚΟΜΜΑ αυτή την ώρα, που να βρίσκεται πιο κοντά στην πιο πάνω, μοναδική λύση. Αυτό, ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να παλινδρομεί ανάμεσα στα αριστερά του γονίδια και την διαχειριστική λογική. Μέσα, όμως, στις τάξεις του, υπάρχουν ικανές δυνάμεις, που είναι κοντά στην εθνική αυτή λύση. Και, τέλος πάντων, μπορούμε να αισιοδοξούμε, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά απλούστατα, επειδή το ‘άλλο’ (το διαχειριστικό) δεν βγαίνει. Κάποια στιγμή, εκ των πραγμάτων, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαστεί να βρεθεί πολύ κοντά στο ΚΚΕ (και όχι το αντίθετο, όπως πολλοί πιστεύουν).
Προϋπόθεση λοιπόν, πρώτη, να ΣΥΝΤΑΧΘΟΥΜΕ με την αριστερά.Αν, προσωπικά, έχω ασκήσει (και θα συνεχίσω) έντονη κριτική και στο ΚΚΕ, και στον ΣΥΡΙΖΑ, ο μόνος λόγος είναι ίσα-ίσα, επειδή σ’ αυτούς μονάχα πιστεύω πια, απ’ αυτούς θέλω να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, αυτοί μονάχα με ‘πονάνε’. Και γιατί, πρέπει να σταθούμε, φίλοι μου, δίπλα στην αριστερά, όχι μόνο εκλογικά, αλλά και με την ενεργή μας συμμετοχή, με την συνεχή μας επαγρύπνηση. Αν μάθαμε κάτι απ’ αυτή την κρίση, πάνω απ’ όλα τ’ άλλα, ήταν πως ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ από μόνα τους, χωρίς ΕΝΕΡΓΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, είναι καταδικασμένα να τα κάνουν μαντάρα. Αλήθεια έσχατη.
Ανάρτηση από: http://thanosx.blogspot.gr
