Παγκοσμιοποιημένα παραληρήματα
Είναι αλήθεια πως ο όρος «παγκοσμιοποίηση» είναι αρκετά θολός και μάλλον σύγχυση γεννά παρά διευκρινίζει καταστάσεις και έννοιες. Για τους περισσότερους ανθρώπους, παγκοσμιοποίηση σημαίνει έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, ομοιόμορφο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γής, τρόπο που παράχθηκε στις αναπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες και η σημερινή του μήτρα είναι οι Η.Π.Α.
Από την πλάνη αυτή, αναλαμβάνει να μας βγάλει ο Δαμιανός Βασιλειάδης, με το άρθρο του «Νέα Τάξη και ταξική πάλη στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης. Ξεκαθάρισμα εννοιών. Ένα άλυτο πρόβλημα της Αριστεράς με καταστρεπτικές συνέπειες».( http://blogvirona.blogspot.gr/2013/12/blog-post_4.html )
Το άρθρο ξεκινά με την διαπίστωση ότι την παγκοσμιοποίηση προωθούν τόσο «τα αστικά κόμματα, όσο και τα αριστερά ή κομμουνιστικά». Είναι δηλαδή η παγκοσμιοποίηση το αποτέλεσμα της δραστηριότητας πολιτικών κομμάτων, αστικών και κομμουνιστικών;
Μάλλον όχι, γιατί λίγες γραμμές παρακάτω διευκρινίζεται πως «ασφαλώς και η παγκοσμιοποίηση περιλαμβάνεται στους τρόπους παραγωγής του καπιταλισμού, ως ανώτερη του μορφή».
Όμως αν η παγκοσμιοποίηση είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός στην πιο ανώτερη του μορφή, τα κόμματα δεν μπορούν να τον «προωθήσουν». Τα κόμματα είναι διαμεσολαβητές ανάμεσα στις κυρίαρχες τάξεις και τις μάζες, καθήκον και ρόλος τους είναι να προωθούν και να αναπαράγουν την ηγεμονία των κυρίαρχων τάξεων πάνω στην κοινωνία. Η προώθηση του καπιταλισμού από την πιο χαμηλή μέχρι την πιο ανώτερη του μορφή, είναι δουλειά των ίδιων των καπιταλιστών, μια δουλειά πολύ σοβαρή για να την εναποθέσουν στα χέρια πολιτικάντιδων και κομματαρχών.
Κι εκεί που το μυαλό μας είχε αρχίσει να συνηθίζει στην ιδέα της παγκοσμιοποίησης, νάσου ο κ. Βασιλειάδης μας λέει ορθά κοφτά πως «το δίλλημα δεν είναι παγκοσμιοποίηση ή μη, αλλά η παγκοσμιοκρατία, δηλαδή η παγκόσμια διακυβέρνηση ή με άλλα λόγια η λεγόμενη Νέα Τάξη, ως πλανητική πολιτική εξουσία ή υπερεθνικό κέντρο εξουσίας».
Κι απάνω που νομίζαμε πως αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε, ο καλός μας αρθρογράφος δηλώνει πως και «η αριστερά, σύμφωνα με την μαρξιστική θεωρία, επιδιώκει (κι αυτή) την παγκοσμιοποίηση την οποία θα κατευθύνει τελικά το προλεταριάτο, ως άλλη μορφή εξουσίας απ’ αυτήν της Νέας Τάξης, που είναι καπιταλιστική». Επειδή όμως, «το προλεταριάτο βρίσκεται σε πλήρη ήττα,(…) δεν μπορεί να οδηγήσει, λόγω αντικειμενικής αδυναμίας, την παγκοσμιοποίηση στο ανώτατο της επίπεδο»,
Οπότε,
«Την προοπτική αυτή μπορεί να την επιτύχει το κεφάλαιο» (!;!;!;)
Εδώ τρελαινόμαστε τελείως. Έχουμε και λέμε.
Υπάρχει η παγκοσμιοποίηση που την προωθούν κόμματα, αστικά και κομμουνιστικά. Όμως η παγκοσμιοποίηση είναι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, στην ανώτερη μορφή του. Όμως το βασικό πρόβλημα δεν είναι η παγκοσμιοποίηση, αλλά η παγκοσμιοκρατία. Και συν τοις άλλοις, την παγκοσμιοποίηση που είναι η ανώτερη μορφή του καπιταλισμού, επιδιώκει και προωθεί και η αριστερά και το προλεταριάτο, αλλά σαν άλλη εξουσία από την οποία θα προκύψει ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός. Αλλά το προλεταριάτο που βρίσκεται σε πλήρη ήττα, δεν μπορεί να οδηγήσει την παγκοσμιοποίηση στο ανώτατο της επίπεδο και την προοπτική αυτή μπορεί να την επιτύχει το κεφάλαιο.
Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Ορίστε πως ξεκαθαρίζουν οι έννοιες και λύνονται τα άλυτα προβλήματα της Αριστεράς.
Ίσως, τα μεγάλα προβλήματα της (ελληνικής) Αριστεράς (κομμουνιστικής, σοσιαλιστικής, διεθνιστικής και πατριωτικής) ήταν και μάλλον εξακολουθούν να είναι πως πρώτον δεν μελετούσε την ιστορία (του καπιταλισμού εν προκειμένω) και δεύτερον δεν συζητούσε τα προβλήματα, αλλά με συλλογή τσιτάτων και αφορισμούς, όπως ο κ. Βασιλειάδης, δημιουργούσε ανυπόστατες θεωρίες (συνομωσιολογικές οι περισσότερες) τις οποίες προσπαθούσε φιλονικώντας να επιβάλλει σε κάθε αντιρρησία.
Μια μικρή έστω μελέτη, θα έδειχνε ότι η παγκοσμιοποίηση είναι ένα έργο που έχει ξαναπαιχτεί στο καπιταλιστικό θέατρο ακριβώς πριν από 150 χρόνια, ένα έργο που συνέχισε να παίζεται μέχρι τις πρώτες μέρες του Αυγούστου 1914. Και τότε υπήρχε συνένωση του βρετανικού χρηματιστικού κεφαλαίου με την ταχύτατα αναπτυσσόμενη γερμανική βιομηχανία.
Η διαδικασία αυτή, που στην ουσία ήταν η πρώτη περίοδος παγκοσμιοποίησης, αποτυπώθηκε στο τραγούδι του Λοίζου, για τους κ.κ. Μπράουν, Φίσερ και Κράφτ, που συνέπηξαν τράστ, ύστερα γίνανε τάχατες εχθροί και μετά τον όλεθρο σκεφτήκαν και είπαν πως φταίει ο Μάρξ και ξανάσμιξαν πάλι και φτιάξανε τράστ, προχωρώντας στη δεύτερη φάση της παγκοσμιοποίησης, που κι αυτή δεν ξέρουμε αν και πόσο θα κρατήσει, καθώς τα όργανα έχουν αρχίσει να χτυπούν σε κάτι νησάκια μεταξύ Κίνας και Ιαπωνίας.
Το απίστευτο με τους καπιταλιστές είναι, πως οι μεταξύ τους συναλλαγές δεν σταμάτησαν ακόμη και στη διάρκεια των παγκοσμίων πολέμων. Την ώρα που ο Γιόχαν, ο Πήτερ κι ο Φράντς, έπεφταν σαν ήρωες κάτω απ’ τα τάνκς, αμερικανικές βιομηχανίες εκτελούσαν παραγγελίες πολεμικού υλικού και το παρέδιδαν στους ναζί.
Ελπίζοντας πάντα για μια καλύτερη τύχη της ελληνικής Αριστεράς, διεθνιστικής και πατριωτικής, άθεης και θρησκευόμενης,
Διατελώ,
Υμέτερος στον αγώνα εναντίον της παγκοσμιοποίησης,
Δηλαδή του καπιταλισμού, καλοί μου άνθρωποι.
