Πολιτευόμασταν και εξακολουθούμε να πολιτευόμαστε με την έννοια του αποκλεισμού των αντιπάλων και όχι προς χάριν εύρεσης της πολιτικής λύσης...
Αν ζητούσαμε από τα πολιτικά κόμματα που απαρτίζουν το Κοινοβούλιο να μας εκθέσουν τις απόψεις τους για τη γενική κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η χώρα, θα βρισκόμασταν μπροστά σε ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα!
Η λογική (την οποία σε αυτήν τη χώρα υποτιμούμε λόγω πληθώρας μεγαλοφυϊών...) μας λέει ότι κανονικά – πέρα από την υποκειμενικότητα, την ιδεολογική τοποθέτηση και τις διαφορετικές προσεγγίσεις – κάπου, σε ένα μεγάλο μέρος, θα έπρεπε τα κόμματα να καταλήξουν σε μια κοινή αποτίμηση της πραγματικότητας που ζούμε.
Εκτός ελάχιστων περιπτώσεων – που υπαγορεύονται από πολιτικές σκοπιμότητες και όχι σωφροσύνη – το σύνολο των τοποθετήσεων, δίχως καμιά αμφιβολία, θα μας απογοήτευε. Στη χώρα μας το κάθε κόμμα επιλέγει μια δική του πραγματικότητα μέσα στην οποία εντάσσει... την πραγματικότητα! Έτσι, έχουνε διάφορες εκτιμήσεις που, αν μπει στον κόπο κάποιος να τις αντιπαραβάλει, θα διαπιστώσει ότι αναφέρονται σε περιπτώσεις διαφορετικών χωρών...
Έχουμε διαπιστώσει και δυστυχώς αποδεχτεί ότι είναι θεμιτό στην ελληνική πολιτική να μην ομονοούν ούτε για την ύπαρξη του... ήλιου. Αν η Δεξιά διαπιστώσει ηλιοφάνεια, η Αριστερά θεωρεί επαναστατικό της καθήκον να διαγνώσει συννεφιά! Μέσα σε αυτό το άκρως απογοητευτικό πλαίσιο, κάθε εν δυνάμει ιδέα συνεργασίας γίνεται συνώνυμη της προδοσίας. Επειδή, ωστόσο, είναι αδύνατον να υπάρχουν ταυτόχρονα πολλές πραγματικότητες μέσα σε μια πραγματικότητα, κάποιοι κάνουν λάθος εκτιμήσεις και το πιθανότερο είναι να κάνουν λάθος όλοι! Γι’ αυτό και η χώρα μας βρίσκεται σε πολύ μεγαλύτερο αδιέξοδο από ό,τι πιστεύουμε. Το πρώτο και βασικό της πρόβλημα είναι ότι δεν φρόντισε να μάθει την τέχνη τού ευ πολιτεύεσθαι, παρά μόνο τη στείρα δογματική αντιπαράθεση, αυτήν που γίνεται προς χάριν της αντιπαράθεσης και όχι της σύνθεσης, προς χάριν του θεάματος και όχι της ουσίας, προς χάριν του κόμματος και όχι της πατρίδας, προς χάριν του ιδιωτικού συμφέροντος και όχι της κοινωνίας, προς χάριν εν γένει των δικών μας και όχι των άλλων. Πολιτευόμασταν και εξακολουθούμε να πολιτευόμαστε με την έννοια του αποκλεισμού των αντιπάλων και όχι προς χάριν εύρεσης της πολιτικής λύσης. Σήμερα στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης που βρίσκεται η χώρα, οι πολιτικές δυνάμεις κινούνται με βασικό έως μοναδικό άξονα την εξουσία και όχι τη λύση των τόσων αδιεξόδων που έχουν σωρευτεί.
Ανάρτηση από: http://www.topontiki.gr
