Του Νεκτάριου Κακατσάκη
Αύγουστος ήταν και θυμούμαι… Μια σφαίρα στο στόμα, μία σφαίρα στο λαιμό, μία σφαίρα στη κοιλιά… «Παιδιά τον σκοτώσανε», «παιδιά τον σκοτώσανε» η φωνή που… έτρεχε κρατώντας την κάμερα… 14 Αυγούστου 1996, Δερύνεια, ώρα 2:20 μ.μ..
…Αύγουστος ήταν και θυμούμαι την οργή μου, μπροστά στην οθόνη της TV. Θυμάμαι πως έκλαψα, θυμάμαι να ανατριχιάζω όπως τον έβλεπα με το τσιγάρο στα χείλη, μαυροφορεμένο, να προσπαθεί μες στο λιοπύρι να ανέβει στον ιστό, να κατεβάσει τη σημαία των άλλων! Εκείνων που λίγο αργότερα θα τον ξάπλωναν κάτω με τρεις σφαίρες, νεκρό στη ρίζα του ιστού της σημαίας που συνέχιζε να κυματίζει! …Τι σημασία να “χει για μας το όνομα Σολωμός Σολωμού, τι σημασία το όνομα του Τάσσου Ισαάκ; Περάσαν και τα χρόνια, 18 πια… και πια δεν έχει σημασία(;).
Κι αν έχει, τι έγινε; Τι συνέβη όλα αυτά τα χρόνια; Τι άλλαξε; Και τι πρόκειται να αλλάξει; Εκείνοι είναι οι ήρωες και “μεις συνεχίζουμε να ζούμε! Κι οι δικοί τους ακόμη ψάχνουν το «γιατί»! Ψύλους στ΄ άχερα! Αύγουστος ήτανε… θυμούμαι και θυμώνω…
Τον λέω το θυμό μα δεν τον δείχνω! …Να μια μικρή διαφορά μας! Ο Τάσσος είχε τρέξει να ελευθερώσει ένα φίλο του που τον βάραγαν οι Tούρκοι, κι οι Tούρκοι τον σκοτώσανε! Ο Σολωμός, έτρεξε ξεγλιστρώντας από τους «Ειρηνευτές» να σκαρφαλώσει τον ιστό, να κατεβάσει την σημαία «σύμβολο της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο, προσπαθώντας να εφαρμόσει μόνος του τα ΔΙΚΑΙΑ ψηφίσματα του Ο.Η.Ε που απαιτούν αποχώρηση του τουρκικού στρατού και των εποίκων απο την Κύπρο»!
Κι εγώ; Εμένα μ” έμαθαν να μη δείχνω το θυμό μου, ούτε να τον λέω φωναχτά γιατί «έτσι χάνω -μου λένε- το δίκιο μου». Και πια δεν ξέρω τι άλλο να πω, για να μη θιχτούν οι φονιάδες, για να μην θιχτούν οι ειρηνευτές…! Απλά «θυμούμαι»! Κάθε Αύγουστο… Και ντρέπομαι που μόνο αυτό κάνω!
Υ.Γ. Κι είναι πολλά ακόμα που θα “θελα να πω. Αντί αυτών αφήνω μερικούς στίχους του Νίκου Γρίτση από το τραγούδι που γράφτηκε τότε για τον Σολωμού (η μουσική είναι του Στέλιου Ρόκου). Εσύ κρεμόσουν στον ιστό/γι” αυτού του κόσμου το σωστό/ κι ενώ εγώ, εγώ είχα παγώσει/αυτό το κόκκινο πανί/ που σου “χε γίνει εμμονή/ήταν γραφτό από καιρό να σε σκοτώσει./ Μέσα στου κόσμου την οργή/ μία απέλπιδα κραυγή/ θα σε σκοτώσουν είπε «φύγε ρε μαλάκα»/ μα εσύ είχες ήδη αφορμή/ να παραδώσεις μια ψυχή/ που με το θάνατο γουστάριζε την πλάκα/ Έλληνα μάγκα σερνικέ/ όλου του κόσμου πανικέ/ μόνο μια σφαίρα θα σε κάνει να λυγίσεις/ Έλληνα μάγκα σερνικέ/ όλου του κόσμου πανικέ/ και με το αίμα σου το χώμα θα ποτίσεις/ Αυτό το χώμα αυτή η γη/ εικοσιδυό χρόνων πληγή/ θα σε σκεπάσει φίλε από δω και πέρα/ μα θα “ρθει κάποτε η στιγμή/ του χάρτη να χαθεί η ρωγμή/ ό,τι ονειρεύτηκες θα γίνει κάποια μέρα. Σημ.: Με ελάχιστες τροποποιήσεις το παρόν είχε δημοσιευθεί τον Αύγουστο του 2009.
Ανάρτηση από: http://www.haniotika-nea.gr
