Της Δ. Φ. μαθήτριας
«Η πεποίθηση είναι σαν τη λαιμητόμο: το ίδιο ανάλαφρη, το ίδιο βαριά»
Φ. Κάφκα
Είναι απλά που καμιά ελαφρότητα δεν βρίσκω στην πεποίθηση (και νόμο της Φυσικής) πως τα άτομα τείνουν να βρεθούν στη χαμηλότερη ενεργειακή κατάσταση – εκτός ίσως απ’ την αβάσταχτη ελαφρότητα της αδιαφορίας, της παθητικότητας, της σιωπηλής συνενοχής. Αντίθετα, τον βρίσκω βαρύ, ασήκωτο, τον ανθρωπάκο εκείνο μέσα μου, που διακαώς επιθυμεί να αφεθεί στην ακατανίκητη έλξη της αδράνειας. Είναι ίσως τα νιάτα ή κάποιο ανεξήγητο σύμπτωμα της νόσου που αποκαλείται «εφηβεία», μα σίγουρα μισώ τον ανθρωπάκο μέσα μου. Όσο κι αν αγαπώ τη λαιμητόμο, αρνούμαι ν’ αποδεχτώ την καλαισθησία της αγχόνης, που με θράσος εξυμνούν οι κόκκινες παράφωνες γραβάτες τους.
Είναι τωόντι εφιαλτικές αυτές οι κόκκινες γραβάτες. Στέκουν ως τέρατα της βιβλικής αποκαλύψεως, καταβροχθίζοντας τα όνειρα μου, τα όνειρα σου, τα όνειρα των παιδιών σου. Κι εσύ καημένε ανθρωπάκο τα κοιτάς, έχοντας ξεχάσει τα είδωλα του Πλάτωνα. Ίσως σας κούρασα με τις παρομοιώσεις και το «ονειροπαρμένο» ύφος μου, μα δεν με πειράζει – άλλωστε θα ευχόμουν το κείμενο αυτό να μη χρειαζόταν ποτέ μου να το γράψω. Ώρα λοιπόν η συγκεχυμένη εικόνα της γραβάτας να ξεδιαλύνει` ν’ αντικατασταθεί από μια φιγούρα πολυπρόσωπη, μια φιγούρα που επισκιάζει μέχρι και τον Ιανό. Αναφέρομαι φυσικά σ’ εκείνον τον «ευεργέτη» πολιτικό, τον «συμπονετικό» κλέφτη, που σε τίποτα δε θυμίζει τον αγαπητό σε όλους μας Ρομπέν των Δασών ή έστω τον αμφιλεγόμενο Αρσέν Λουπέν.
Κι έπειτα, ποιος ή ποια είμαι εγώ; Η αλήθεια είναι πως έχω λιγάκι μπερδευτεί. Πλέον ανησυχώ μήπως βρεθώ για τις πολλές ταυτότητες που αυτοί μου ‘χουν δωρίσει, κατηγορούμενη για πλαστοπροσωπία – έχοντας προσλάβει άθελα μου το δικηγόρο του διαβόλου. Είμαι λοιπόν ο «εκκολαπτόμενος τρομοκράτης» του κ. Γεωργιάδη, είμαι το «θρασίμι» του κ. Σαμαρά, το εκλεκτό πειραματόζωο του κ. Λοβέρδου, ο Δον Κιχώτης των «ώριμων και μορφωμένων». Είμαι εγώ, είμαι εσύ. Είμαι η Δέσποινα, η Νίκη, ο Γιώργος, ο Οδυσσέας. Είμαι το απρόσωπο νούμερο, ο περιττός αριθμός που πια δε χωρά στον προϋπολογισμό του κράτους. Είμαι το αγανακτισμένο σύνθημα στον τοίχο, το ερωτικό εκείνο ποίημα που δεν του έμελλε να ολοκληρωθεί. Είμαι το παιδί σου, κοίταξε με. Φτύνω αίμα, ξύπνα!
Η ηθική κρίση των τελευταίων χρόνων μας έχει όλους καταρρακώσει, μας έχει βάναυσα παραμορφώσει. Η οικονομική κρίση μας έχει εξαθλιώσει, και το πρωτογενές πλεόνασμα δεν είναι παρά ένα χάπι εικονικό, ένα placebo. Η κοινωνία έχει διασπαστεί, η αγριότητα της είναι απάνθρωπη, ανεκδιήγητη κα ψυχρή. Ψυχρή γιατί είναι υπόγεια, υποχθόνια, και γιατί συνοδεύεται από ανατριχιαστικά χαμόγελα που βάλθηκαν να μοιάσουν στην «καμπύλη της ευημερίας», που τα γραφήματα παρουσιάζουν με καμάρι. Τις τελευταίες μέρες, όντας μαθήτρια, παρακολουθώ και απαντώ στην καθησυχαστική και ναρκωτική αντιμετώπιση των αιτημάτων και των προσδοκιών μας. Εγώ όμως δε θέλω το όπιο με το οποίο με ποτίζουν, και δε θα πιω το κώνειο απλά και μόνο επειδή μειλίχια μου το ζήτησαν.
Τις τελευταίες μέρες δεχόμαστε την κατευναστική κι ωραιοποιημένη ανεπίσημη «στήριξη» της κοινωνίας. Οφείλω σε αυτό το σημείο να ομολογήσω ότι ακόμα δεν ξέρω τι με εξοργίζει περισσότερο: οι ωραίες θεωρητικές τοποθετήσεις ή οι ακόμα ωραιότερες θεωρητικές τοποθετήσεις που κατακρίνουν τον θεωρητικό χαρακτήρα των πρώτων; Δυστυχώς πλέον έχουμε όλοι ασπαστεί το πρότυπο του Χερβάσιο Μοντενέγρο, όπως γλαφυρότατα τον αποδίδουν ο Μπόρχες κι ο Κασάρες. Μιλάμε για να μιλάμε. Μαθαίνουμε για να λέμε ότι γνωρίζουμε. Φτάνει όμως…. είναι στ΄ αλήθεια εξουθενωτικό και με γεμίζει με πικρία. Όχι, δε φτάνει να μιλάς απ’ τη βολή του καναπέ σου, να φωνάζεις μέσα στην ασφάλεια των τεσσάρων τοίχων του σπιτιού σου. Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, δίπλα σου κι όχι απέναντι σου, εθισμένε στην ασφάλεια της συγκατάβασης Έλληνα. Εδώ θα βρισκόμαστε και αύριο, μεθαύριο, και όλες τις μέρες που θα ακολουθήσουν.
Αλήθεια, σου είναι αρκετή η ζωώδης επιβίωση που τόσο ύπουλα και προαπαγανδιστικά ταυτίστηκε με τη ζωή; Εμένα πάντως όχι.
Ανάρτηση από: http://www.alfavita.gr
