Μιλώντας στην Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ (στην απογευματινή συνεδρίαση)
κ. Θεόδωρος Φέσσας, ύστερα από τους πολιτικούς εκπροσώπους, τόνισε ότι «Οι σημαντικές
ομιλίες που προηγήθηκαν καταδεικνύουν την ανάγκη, αλλά και τη σημασία της εμπιστοσύνης,
της συνεννόησης και της συνεργασίας.
Αυτές είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να πετύχουμε την ολική
επαναφορά της Ελλάδας στην ανάπτυξη και την ευημερία. Με υπευθυνότητα, ρεαλισμό
και αποφασιστικότητα».
Μάθαμε λοιπόν αμέσως πως αρκούν
η εμπιστοσύνη, η συνεννόηση και η συνεργασία «για να πετύχουμε την ολική επαναφορά
της Ελλάδας στην ανάπτυξη και την ευημερία. Με υπευθυνότητα, ρεαλισμό και αποφασιστικότητα».
Ολική επαναφορά στην ανάπτυξη και ευημερία!!! Αυτό σημαίνει ότι πριν από
την κρίση και τα μνημόνια ο ελληνικός λαός ζούσε μέσα στην «ανάπτυξη» και την ευημερία[1]. Έτσι πιστεύει
ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Αξίζει, όμως, να δούμε και τι άλλα είπε.
«Θέλω λοιπόν, να μοιραστώ
μαζί σας τις απόψεις του ΣΕΒ. Με σαφήνεια και ειλικρίνεια. Για το πώς φθάσαμε
ως εδώ και τι έφταιξε, πού βρισκόμαστε σήμερα, ποιά Ελλάδα θέλουμε και το σημαντικότερο,
πώς μπορούμε να το πετύχουμε».Δεν περιμένουμε
να ακούσουμε και μάθουμε κάτι άλλο. Αυτά μας αρκούν. Ας δούμε ένα-ένα αυτά που μας
υποσχέθηκε να μοιραστεί μαζί μας, με σαφήνεια και ειλικρίνεια.
Στο ερώτημα του: «Πως φθάσαμε
μέχρι εδώ;», η απάντηση του είναι αφοπλιστικά «βιομηχανική», αστική. Μας λέει
«Πληρώνουμε ένα διαχρονικό ελληνικό πρόβλημα». Πριν, όμως, μας
δώσει λεπτομέρειες για αυτό το πρόβλημα, βιάζεται να μας διαβεβαιώσει:
«Κατ’ αρχήν, δεν μας φταίει η Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση
είναι το πιο πετυχημένο μοντέλο συνεργασίας κρατών στον κόσμο. Δεν χωρά αμφιβολία
γι αυτό. Στηρίζεται στον αλληλοσεβασμό, τη συνεννόηση, την τήρηση των κανόνων, την
αλληλεγγύη, τους θεσμούς. Κι έχει μάθει να εξελίσσεται συνεχώς με διαπραγμάτευση,
αμοιβαίες υποχωρήσεις, ισορροπία ανάμεσα σε δικαιώματα και υποχρεώσεις. Προφανώς
η Ευρώπη δεν είναι τέλεια.
Οι εθνικές επιδιώξεις και οι ανταγωνισμοί οξύνονται σε περιόδους
κρίσεων. Η σύνθεση και οι λύσεις καθυστερούν.
Οι κατανομές κόστους-οφέλους μεταξύ των κρατών μελών αμφισβητούνται
και προβληματίζουν. Η ενοποίησή της παραμένει ακόμη ατελής».
Σαφέστατος ο κ. πρόεδρος του
ΣΕΒ. «Φιλοευρωπαϊστής», αναγνωρίζει τις ατέλειες της Ευρώπης και μάλιστα την κυριότερη
της: την ατελή ενοποίηση της. Τάσσεται, δηλαδή, υπέρ της «τέλειας» ενοποίησης της.
Την «ολοκλήρωση» της. Έτσι ώστε εθνικές επιδιώξεις και ανταγωνισμοί μεταξύ κρατών-μελών,
να μην την τραυματίζουν. Για μια τέτοια κατάκτηση απαραίτητο είναι να μην καθυστερούν
«Η σύνθεση και οι λύσεις». Να που ξαναβρίσκουμε εδώ την ανάγκη για
απαραίτητη ικανότητα της Πολιτείας – της Ευρωπαϊκής στην περίπτωση μας – και
της ηγεσίας της να μπορεί να συνθέτει τις διαφορετικές προσδοκίες των κρατών μελών
και των εθνικών επιδιώξεων[2].
Δεν φταίει λοιπόν η Ευρώπη
– δηλαδή δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ της σημερινής μας κατάστασης και του συνασπισμού
των πιο αναπτυγμένων κεφαλαιοκρατικών-ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Ηπείρου (κι όχι
μόνο αυτής), του διεθνούς άνισου καταμερισμού εργασίας και της θέσης μας σε αυτόν.
Ποιος φταίει; Μα το διαχρονικό ελληνικό πρόβλημα. Για να το συνειδητοποιήσουμε αρκεί
να σκεφτούμε και ομολογήσουμε ότι «Όποιες όμως και αν είναι οι αδυναμίες της
Ευρώπης, ωχριούν μπροστά στο μέγεθος της εθνικής ευθύνης κάθε κράτους μέλους να
τακτοποιεί τα του οίκου του. Μιλώντας λοιπόν για τη χώρα μας, ας είμαστε ειλικρινείς.
Το ελληνικό πρόβλημα είναι διαχρονικό.
Δεν έφερε το μνημόνιο την κρίση, αλλά ούτε και τη λύση».
Οι αδυναμίες λοιπόν της Ευρώπης
δεν είναι το πρόβλημα, αλλά η εθνική ευθύνη κάθε κράτους μέλους και για την περίπτωση
μας το ελληνικό διαχρονικό πρόβλημα, που δεν είναι άλλο από το ότι:
«Δανειζόμασταν, για να καταναλώνουμε.
Χάσαμε το στοίχημα της ανταγωνιστικότητας και σταματήσαμε να παράγουμε.
Αντί οι εθνικοί και ευρωπαϊκοί πόροι να διοχετευτούν στην παραγωγή,
συντηρούσαν μη ανταγωνιστικούς κλάδους και προστάτευσαν συντεχνίες.
Κι επιπλέον, συστηματικά ολιγωρούμε.
Χάνοντας χρόνο, χάνουμε εθνικό πλούτο. Τα παραδείγματα είναι πολλά:
• Καθοριστικά έργα για τη χώρα, όπως το Αττικό Μετρό, η Αττική οδός,
το αεροδρόμιο, σχεδιάστηκαν πριν από 40 χρόνια.
• Το Ελληνικό παραμένει 15 χρόνια αναξιοποίητο. Δεν θα μπορούσε να
είναι σήμερα το Μονακό της Ανατολικής Μεσογείου;
• Οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις ρημάζουν για μια δεκαετία.
• Μεγάλες επενδύσεις στους οδικούς άξονες, στη διαχείριση αλλά και
αξιοποίηση των σκουπιδιών, στην ηλεκτρονική διακυβέρνηση, διαρκώς αναβάλλονται.
• Καθοριστικές για τον εκσυγχρονισμό της χώρας μεταρρυθμίσεις, συζητούνται
αλλά δεν γίνονται, προσκρούοντας συνέχεια σε τείχη προνομίων και συμφερόντων.
Όλα αυτά προκάλεσαν τα μνημόνια.
Ούτε η Ευρώπη, ούτε εμείς ήμασταν προετοιμασμένοι για την κρίση.
Η θεραπεία που δόθηκε για την αντιμετώπιση των βασικών παθογενειών
της οικονομίας μας, όπως τα διπλά ελλείμματα, εφαρμόσθηκε με λάθος τρόπο.
Προέταξε τις οριζόντιες περικοπές και τη λιτότητα, αντί να επικεντρωθεί
σε ριζικές μεταρρυθμίσεις εκσυγχρονισμού του κράτους και της αγοράς.
Σαν παράδειγμα αναφέρω ότι ακόμη και σήμερα, μετά από 5 χρόνια σκληρής
λιτότητας, πρωτοφανούς ύφεσης, ανεργίας και αναρίθμητων νομοθετημάτων :
• το 1/3 των Ελλήνων συντηρεί με την εργασία του τα υπόλοιπα 2/3
• η οικονομία μας στηρίζεται κατά 92% στην κατανάλωση έναντι 78%
του ευρωπαϊκού μέσου όρου
• μια δικαστική υπόθεση τελεσιδικεί μετά από δεκαετίες
• η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή στερούν δισεκατομμύρια από τα
κρατικά έσοδα.
Η ρίζα του προβλήματος είναι ότι:
Συστηματικά αντιστεκόμαστε στο ξεβόλεμα και την αλλαγή.
Προασπιζόμαστε συντεχνιακά συμφέροντα και αρνούμαστε τις γενναίες
μεταρρυθμίσεις.
Το αποτέλεσμα
Έχουμε στείλει, ήδη, το λογαριασμό όχι μόνο στα παιδιά μας αλλά και
στα εγγόνια μας.
Και το χειρότερο: τις επιπτώσεις αυτής της αποτυχίας πληρώνουν κυρίως
με τον πιο άδικο και οδυνηρό τρόπο, οι οικονομικά ασθενέστεροι, οι έντιμοι, οι συνεπείς,
οι εργατικοί Έλληνες».[3]
Αυτό το ελληνικό διαχρονικό
πρόβλημα της Ελλάδας πρόκυψε έτσι, εντελώς μοναχό του. Όλα αυτά τα χρόνια τη χώρα
την κουμαντάριζε ο εργαζόμενος λαός. Με τις κυβερνήσεις του. Αριστερές από κούνια.
Ο πρόεδρος του ΣΕΒ,και σύμπασα η «συμπαθής τάξη των βιομηχάνων», δεν είχαν ποτέ
τους καμιά ευθύνη για ό,τι συνέβηκε στην Ελλάδα. Ούτε οι πολιτικοί εκφραστές τους
ούτε βέβαια οι συνεταίροι τους – το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο με το οποίο συνεργάστηκαν
άψογα όλα αυτά τα χρόνια[4]. Όλες
αυτές οι λεγόμενες «παθογένειες» της ελληνικής κοινωνίας / οικονομίας οφείλονται
αποκλειστικά στην κυρίαρχη αστική τάξη της χώρας μας. Πολλές βέβαια συντηρήθηκαν,
αντιστάθηκαν σε κάθε προσπάθεια αλλαγής, λόγω του συσχετισμού των ταξικών δυνάμεων
και συγκρούσεων που καθόρισαν την πορεία της χώρας και ορισμένες λεπτομέρειες της.
Η ανάγκη δημιουργίας και συντήρησης κοινωνικών στηριγμάτων του καθεστώτος της εθνικής
υποτέλειας και κοινωνικής παρακμής που επιβλήθηκε στη χώρα και τον λαό της ύστερα
από τους μεγαλειώδεις αγώνες του στη δεκαετία του ‘40, δεν επέτρεψε έναν πιο «γρήγορο»
εκσυγχρονισμό του ελληνικού καπιταλισμού. Αλλά αυτό υπήρξε το αποτέλεσμα της προτεραιότητας
που είχε για το κοινωνικο-πολιτικό μας σύστημα η κατάπνιξη του λαϊκού κινήματος.
Αυτά βέβαια δεν περιμένουμε να τα καταλάβει, παραδεχτεί και ομολογήσει κανένας πρόεδρος
του ΣΕΒ και κανένας πολιτικός και διανοούμενος του αστικού συστήματος. Αλλά
είναι απαράδεκτο να προσχωρούν στην δική τους ερμηνεία για την εξέλιξη της οικονομίας
και κοινωνίας της Ελλάδας προοδευτικοί πολιτικοί και διανοούμενοι – και μάλιστα
της κυβέρνησης – όποτε βρίσκονται σε τέτοιες εκδηλώσεις.
Ο κ. Θ. Φέσσας, όμως, προχώρησε
και πιο συγκεκριμένα. Στο όραμα του – και του ΣΕΒ βεβαίως – για την Ελλάδα και στην
ανάγκη μιας νέας συμφωνίας με τους «εταίρους» μας.
«Η Ελλάδα του 2015, δεν είναι
η Ελλάδα του 2010, ή του 2012 με τα τεράστια διπλά ελλείμματα.
Η Ελλάδα του 2015 έχει κάνει πολύ σημαντικά βήματα δημοσιονομικής
προσαρμογής και αρκετές μεταρρυθμίσεις.
Που μας δίνουν το δικαίωμα να διεκδικούμε μία συμφωνία με τους εταίρους
μας, με κύρια έμφαση στις μεταρρυθμίσεις και την ανάπτυξη, χωρίς να χαθεί η δημοσιονομική
πειθαρχία και η κοινωνική συνοχή.
Χρειάζεται άμεσα μια τέτοια συμφωνία. Όλοι μας θα τη στηρίξουμε.
Μια συμφωνία που θα μας λύσει τα χέρια, ώστε να ζήσουμε και να δημιουργήσουμε
σε ένα σύγχρονο, ασφαλές και ευνομούμενο κράτος, που λειτουργεί με κανόνες δικαίου
σε όλα τα επίπεδα.
Αυτό εξάλλου είναι το όραμα του ΣΕΒ.
Ένα όραμα που θέλει την Ελλάδα ιδανική χώρα για κάθε Έλληνα και ξένο
πολίτη, να ζήσει, να εργασθεί και να επενδύσει σ’ αυτήν.
Μια κοινωνία ανοιχτή, με κανόνες, με πρότυπα κοινωνικής και οικονομικής
οργάνωσης που επενδύει στον άνθρωπο και αναδεικνύει τα ταλέντα και τις δεξιότητές
του.
Αυτός οφείλει να είναι ο εθνικός μας στόχος. Η διαπραγμάτευση
και η συμφωνία, είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη.
Είναι προϋπόθεση για να δημιουργήσουμε καλύτερες συνθήκες για την
κοινωνία και την οικονομία μας.
Τίποτε από αυτά τα δύο δεν είναι αυτοσκοπός.
Είναι όμως απαραίτητοι σταθμοί, από τους οποίους είμαστε υποχρεωμένοι
να περάσουμε, βλέποντας πάντα τη μεγάλη εικόνα, τον εθνικό στόχο, που είναι η σταθερότητα,
η ανάπτυξη και η ευημερία της χώρας μας……….. Κατ’ αρχάς απαιτείται μια εθνική συνεννόηση
που λαμβάνει υπόψη τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας, αλλά και τη διαπραγμάτευση
μεταξύ μας, για να προχωρήσουμε χωρίς ιδεοληψίες»
Μεταρρυθμίσεις και ανάπτυξη.
Ποιες μεταρρυθμίσεις και ποια και για ποιους ανάπτυξη. Και οι μεταρρυθμίσεις και
η ανάπτυξη έχουν γίνει αιτήματα του συρμού. Μόνο που δεν λένε απολύτως τίποτα ποιος
θα τις κάνει – δηλαδή με κοινωνικές ομάδες, τάξεις – θα αναλάβουν και τα δύο. Αφήνουμε
ότι ως «ανάπτυξη» θεωρούν την μεγέθυνση του ΑΕΠ. Αλλά δεν είναι αυτό ανάπτυξη. Είναι
μια μονόπατη, αστική θεώρηση του προβλήματος. Γιατί τέτοιου τύπου ανάπτυξη και τις
ανάλογες μεταρρυθμίσεις έχει γνωρίσει όλος ο δυτικός – καπιταλιστικός κόσμος – και
γνωρίζει και ο πρώην σοσιαλιστικός στην πορεία του προς την πλήρη καπιταλιστικοποίηση
του. Και προπαντός «εθνική» συνεννόηση, δηλαδή απαλλαγή από τις ιδεοληψίες της ταξικής
πάλης, των διαφορετικών κοινωνικών / ταξικών προοπτικών και οραμάτων.
Κι όλα αυτά χάρη στη συμφωνία μας με
τους εταίρους. Που τώρα καλείται η κυβέρνηση να τα επιτύχει όλα αυτά. Μάλιστα
μια για πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση.
Ποια είναι η άποψη, το όραμα της αριστερής
μας κυβέρνησης;
[1] Πόση ευημερία υπήρχε στην Ελλάδα, πριν
από την κρίση και τα μνημόνια, το έχουμε ξαναγράψει:βλ. Λευτέρη Ριζά «Τα αδιέξοδα
του αστισμού και τα αδιέξοδα της αριστεράς: ο λαός και το έθνος σε κίνδυνο» [ΟΙΣΤΡΟΣ
24-1-2015, http://www.istrilatis.blogspot.gr/#!http://istrilatis.blogspot.com/2015/01/blog-post_24.html
[2] Θυμόμαστε πώς την ίδια γραμμή σκέψης
ανέπτυξε και ο κ. Τσίπρας μιλώντας στο φόρουμ του ECONOMIST. Λ. Ριζά «Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ
ΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ – 1» : May 22
Εδώ να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από ένα άρθρο του Paul Sweezy:
«Η δυσαρμονία μεταξύ τάξεων, εθνών και περιοχών στα πλαίσια των εθνών, βρίσκεται
στη ρίζα του καπιταλιστικού τρόπου ζωής. Δεν θα ήταν απαραίτητο να εξηγήσει κανείς
στους μαρξιστές, πως οι ονομαζόμενες ελεύθερες αγορές αναπαράγουν ανισότητα και
συγκρούσεις συμφερόντων, ούτε πως το κράτος συμμετέχει ενεργητικά στην προαγωγή
και στήριξη των διαφόρων μορφών ανισότητας. Ακόμη, όμως, και κάποιοι μαρξιστές,
ενδιαφερόμενοι να παίξουν κάποιο ρόλο στην πολιτική, τείνουν να παραβλέψουν αυτές
τις θεμελιώδεις αρχές και καταφεύγουν στους μύθους και τις ψευδαισθήσεις
που κυριαρχούν στην αστική ιδεολογία . Αυτό είναι ιδιαίτερα φανερό αναφορικά με
το επί καιρό σεβαστό δόγμα των αρμονικών εθνικών συμφερόντων στο εξωτερικό εμπόριο». «ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ – ΜΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟΣ;» Monthly Review, τ. 38 (103) Φλεβάρης 2008.
[3] Γ Βαρουφάκης στην
Γ.Σ. του ΣΕΒ: «Εμείς πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι απαραίτητο να αλλάξουμε
ήθη και έθιμα. Να γίνουμε πιο παραγωγικοί, περισσότερο αποτελεσματικοί, να συγκλίνουμε
ως προς την ανταγωνιστικότητά μας με την Βόρεια Ευρώπη» και Αλ Τσίπρας «Το κυριότερο
πρόβλημα που αποτελεί την απόλυτη τροχοπέδη κάθε προσπάθειας οικονομικής ανάκαμψης
και εξυγίανσης, αφορά φυσικά τη λειτουργία, τις δομές και τις διαδικασίες της δημόσιας
διοίκησης στη χώρα μας. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια χρονίζουσα κατάσταση, που οφείλω
να ομολογήσω ότι δεν είναι δημιούργημα των τελευταίων πέντε ετών, αλλά ταλαιπωρεί
το ελληνικό κράτος σχεδόν από τη γέννησή του.» (από την ομιλία του στην ίδια ΓΣ.
του ΣΕΒ).Όπως έχουμε δείξει αυτά αποτελούν το ίδιο μοτίβο από παλιότερες ομιλίες
του κ. Κ. Σημίτη και Άννας Διαμαντοπούλου. βλ. Λ. Ριζά «Μια ομιλία του κ.
Γ. Βαρουφάκη που αξίζει να μελετηθεί».
και όπου παραπάνω: Λ. Ριζά ««Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΣΤΙΚΗ..» όπου παρατίθενται
και τα σχετικά αποσπάσματα από παλιότερες ομιλίες τους.
[4] βλ. Λ. Ριζά «Ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση:
τρεις μήνες μετά», παραπομπές 7 και 8. http://www.istrilatis.blogspot.gr/#!http://istrilatis.blogspot.com/2015/05/blog-post.html
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
