«Μόνο η αναγνώριση του εκ μέρους των εργατών του έθνους καταπιεστή του δικαιώματος του καταπιεσμένου έθνους για αυτοδιάθεση μπορεί να συντελέσει στην εξάλειψη της εχθρότητας και της καχυποψίας των καταπιεσμένων και να συνενώσει το προλεταριάτο και των δύο χωρών στον διεθνή αγώνα ενάντια στην αστική τάξη».
Βλαντιμίρ Λένιν
Κάπου στις παραπάνω σειρές, μέσα από την πολιτική σκέψη ενός από τους μεγαλύτερους μαρξιστές διανοούμενους και συνεχιστές του εν μέρει ατελούς έργου του Μαρξ για το εθνικό ζήτημα, έρχεται να συνοψιστεί όλη η ουσία του. Αυτή ήταν η διαφορά του Λένιν από την άλλην άποψη της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και εξακολουθεί η ίδια αντίθεση να συντηρείται στους κόλπους της Αριστεράς, παρά τα σημάδια που έδειξε η ιστορία. Το γεγονός ότι ο Λένιν συνειδητοποιούσε την άμεση ανάγκη επίλυσης οποιωνδήποτε δημοκρατικών δικαιωμάτων –που ερμηνεύονταν ως τέτοια μέσω μιας ιστορικής και πολιτισμικής σκοπιάς– των ανθρώπων και των συλλογικοτήτων δείχνει την έμφαση στο πολιτικό παιχνίδι, αλλά και τη βαθυστόχαστη πολιτική του σκέψη, αφού έβλεπε μακροπρόθεσμα κλείνοντας τις πληγές και όχι διαιωνίζοντας σχέσεις ανισότητας και άδικης επικυριαρχίας. Αμφιβάλλουμε εάν το ΑΚΕΛ έχει κατανοήσει επαρκώς την ουσία της εθνικοαπελευθερωτικής πάλης ή απλώς αναλώνεται σε μία στείρα ταξική προσέγγιση που αδυνατεί να προσλάβει τον ιμπεριαλισμό και την εθνική καταπίεση ως ένα μέρος ενός ευρύτερου ζητήματος με μία, όμως, αυτόνομη δυναμική.
Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς, όχι μόνο η στάση του ΑΚΕΛ για διάφορα ιστορικά γεγονότα, αλλά και η προσπάθεια που κάνει για επαναπροσέγγιση με βάση αναφοράς αυτά τα γεγονότα που ερμηνεύονται αν όχι λάθος, τουλάχιστον με μία εργαλειακή λογική. Για να προλάβουμε τα σταλινικής προελεύσεως παπαγαλάκια, οφείλουμε να δηλώσουμε ότι όχι, σε καμία περίπτωση δεν αφαιρούμε το μερίδιο ευθύνης από την ΕΟΚΑ Β’ και τα τσιράκια των χουντοαμερικανών στην Κύπρο. Μόνο που βάζουμε αυτές τις πρακτικές κάτω από την ουσία του κυπριακού ζητήματος και δεν τα μετατρέπουμε στην ουσία. Η Τουρκία εισέβαλε γιατί ήθελε να εισβάλει. Τελεία και παύλα. Τα υπόλοιπα έγιναν για να βρουν το νομικό πάτημα οι Τούρκοι, να κατασκευάσουν τη διχόνοια μεταξύ του πληθυσμού της Κύπρου και να αναλώνονται οι χρήσιμοι ηλίθιοι που ψάχνουν και καλά «πέρα από την ουσία».
Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς, όχι μόνο η στάση του ΑΚΕΛ για διάφορα ιστορικά γεγονότα, αλλά και η προσπάθεια που κάνει για επαναπροσέγγιση με βάση αναφοράς αυτά τα γεγονότα που ερμηνεύονται αν όχι λάθος, τουλάχιστον με μία εργαλειακή λογική. Για να προλάβουμε τα σταλινικής προελεύσεως παπαγαλάκια, οφείλουμε να δηλώσουμε ότι όχι, σε καμία περίπτωση δεν αφαιρούμε το μερίδιο ευθύνης από την ΕΟΚΑ Β’ και τα τσιράκια των χουντοαμερικανών στην Κύπρο. Μόνο που βάζουμε αυτές τις πρακτικές κάτω από την ουσία του κυπριακού ζητήματος και δεν τα μετατρέπουμε στην ουσία. Η Τουρκία εισέβαλε γιατί ήθελε να εισβάλει. Τελεία και παύλα. Τα υπόλοιπα έγιναν για να βρουν το νομικό πάτημα οι Τούρκοι, να κατασκευάσουν τη διχόνοια μεταξύ του πληθυσμού της Κύπρου και να αναλώνονται οι χρήσιμοι ηλίθιοι που ψάχνουν και καλά «πέρα από την ουσία».
Γι’ αυτό κι ο Άντρος Κυπριανού έφυγε κατατρεγμένος από το Σανταλάρη, γι’ αυτό και χρόνια τώρα δεν υπήρξε καμία πρόοδος όσον αφορά την καχυποψία που υπάρχει μεταξύ Ε/κ και Τ/κ. Γιατί η βάση αυτού του διαλόγου είναι λαθεμένη, είναι η βάση που έθεσε η Τουρκία, το Νάτο και οι ΕΟΚΑβητατζήδες για μας κι όχι εμείς για μας. Είναι η βάση που δίνει βήμα στους κάθε λογής Κυπριανού, Αναστασιάδη, Ακιντζί και Ιζτζάν να μας εξουσιάζουν φορώντας τη στολή του γραβατωμένου μεσσία, αγνοώντας τα καλέσματα της ιστορίας, που μέσα σε αυτά βρίσκει κανείς την πηγή της διαμάχης.
Η συναυλία στη νεκρή ζώνη πριν λίγες μέρες και πάλι δεν άγγιξε την ουσία. Όπως είπε και η κ. Φαραντούρη, που κατά τ’ άλλα δεν θέλει να μιλά πολιτικά, αλλά να στέλνει μηνύματα μέσα από τα τραγούδια της, οι νέοι πλέον έχουν αλλάξει τον τρόπο προσέγγισής τους στην πραγματικότητα. Δεν διαβάζουν ποίηση. Θα συμφωνήσουμε. Δεν διαβάζουν καμία ποίηση, μόνο κάποιες μεταμοντέρνες, και καλά ειρηνιστικές, μπούρδες που δεν έχουν καμία σχέση με τη σκληρή πραγματικότητα, τον ιμπεριαλισμό και την ταξική πάλη. Καμία σχέση με την ποίηση του 18ου αιώνα αλλά και των δεκαετιών του 1960-70 που έστελναν μηνύματα αγώνα για την ειρήνη και όχι απλώς μηνύματα ειρήνης. Μπορεί κάλλιστα κανείς να φέρει στη μνήμη του τον Κούρδο Σιβάρ και το φεστιβάλ ειρήνης που έγινε στη Λέσβο και το Αϊβαλί, από όπου οι «ειρηνιστές» έφυγαν, επιδοκιμάζοντας τον τραγουδιστή που επέλεξε να τραγουδήσει στη μητρική του γλώσσα.
Εξ ου και επανειλημμένα λέμε για την ειρήνη μεταξύ του κεφαλαίου που προωθείται κι όχι για την ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων. Για την «ειρήνη μεταξύ των εθνών» κι όχι για την «ειρήνη των διπλωματών», αν θέλουμε να κάνουμε και επίκληση στον Τρότσκι. Αυτήν την ειρήνη φανταζόμαστε, κ. Κυπριανού, και δεν πα να είναι στο όνομα της Αριστεράς, του Κέντρου, της Δεξιάς, εμείς θα τη βρούμε. Εσείς συνεχίστε τα τερτίπια σας.
Ανάρτηση από: https://efimeridaenosis.wordpress.com
