Η ἐπιχειρηματολογὶα ἐκείνων ποὺ ἀμφισβητοῦν τὴ γενοκτονία τῶν Ποντίων εἶναι τόσο εὔσαρκη ποὺ θυμίζει μισοντυμένο... σκελετό. Οἱ Πόντιοι φίλοι μου τὴ θεωροῦν σὰν τὸ πιὸ μακάβριο, ποντιακὸ ἀνέκδοτο. Εὔλογα, ὅμως, οἱ ἐν λόγῳ φίλοι μου ἀποροῦν καὶ μὲ ρωτοῦν, γιατὶ πὰνω σ’ αὐτὸ, τὸ τεράστιας σημασίας ἐθνικὸ ζήτημα, δὲν πῆραν θέση ἡ Ἀκαδημία, τὰ ἱστορικὰ τμήματα τῶν Φιλοσοφικῶν μας Σχολῶν, τὰ λογοτεχνικὰ σωματεῖα;
Δὲν εἶμαι μέσα στὰ interna corporis τῶν ἐν λόγῳ ἱδρυμάτων ὥστε νὰ ἔχω κάποια πληροφόρηση γιὰ τὸ τὶ πράττουν (μᾶλλον τὶ δὲν πράττουν).
Πάντως, γιὰ τὴν Ἀκαδημία ἰσχύει αὐτὸ ποὺ ἔγραψε πρὸ αἰῶνος καὶ πλὲον ὁ ἀνεπανάληπτος Σουρῆς: «Ἄν δὲν ἀκούγεται φωνὴ μέσ’ στὴν Ἀκαδημὶα κι ἄν μὲσα ἐκεῖ δὲν ἔρχεται κανένας νὰ διδὰξει, ὦ μὴ θαρρεῖς πὼς ἔπεσε καμμιὰ ἐπιδημία ἤ πὼς μᾶς ἔλειψαν σοφοί. Πὰ, πὰ, Θεὸς φυλάξοι! Ἐμεῖς γιὰ λοῦσο θέλουμε νὰ εἶναι στὶς Ἀθὴνας, γιὰ λοῦσο μᾶς τὴν ἔφτιαξε κι ὁ μακαρίτης Σίνας». Τὸ νὰ κατηγορεῖς ἕναν κρανιόκενο ὑπουργὸ, ποὺ μὲ τὰ ὅσα κάθε λίγο λέγει θὰ φάει τὸν πρωθυπουργὸ, εἶναι εὐχερές. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἐζήλωσε δόξα Μπρὲχτ. Ὅμως, ἀντὶ νὰ φτιάξει «Ὄπερα τῆς δεκάρας» ἔφτιαξε «Ὄπερα τῆς... πενταροδεκάρας»! Πενταροδεκάρες εἶχε ὀνομάσει πρὸ καιροῦ τὰ 500 ἕως 1.500 εὐρὼ ποὺ θὰ πλήρωναν ἐπιπρόσθετα οἱ γονεῖς τῶν παιδιῶν ποὺ φοιτοῦν σὲ σχολεῖα ἰδιωτικά. Ἀλλὰ γιὰ κάποιους συμπολίτες μας τὰ 1.500 εὐρὼ ἰσοδυναμοῦν μὲ τρεῖς συντάξεις! Ὡς πρὸς τὸ ἐπίμαχο ζήτημα ὀφείλω νὰ πῶ ὅτι στὸν καιρὸ ποὺ ἔγινε ὁ χαλασμὸς τῶν Ποντίων δὲν εἶχε πλαστεῖ ἡ λέξη γενοκτονία. Τὴ λέξη κατασκεύασε τὸ 1945 ὁ Ἀμερικανο-εβραῖος νομικὸς Λέμκιν. Ὥς τότε καὶ μετὰ μιλούσαμε γιὰ ξεριζωμὸ, σφαγὴ ἤ εξόντωση τῶν Ποντίων. Ὅσοι ὄψιμοι Ἀριστεροὶ θέλουν νὰ δώσουν πιστοποιητικὸ ἀπαλλαγῆς στὸν Κεμάλ καὶ στὸν Τοπὰλ Ὀσμὰν, ἄς διαβάσουν τὶ ἔγραψε ὁ μπολσεβίκος Μ. Φροῦντζε, στρατιωτικὸς σύμβουλος τοῦ Κεμάλ καὶ μετέπειτα ὀργανωτὴς τοῦ σοβιετικοῦ στρατοῦ.
Ἔχω παρεθέσει μαρτυρίες του στο βιβλίο μου «Μικρασιατικὴ Ἐκστρατεὶα: Ἀπὸ τὸ Ἔπος στὴν Τραγωδία». Στὸ κείμενο, ὅμως, θέλω νὰ παραθέσω μιὰ περικοπὴ ἀπό ἐπιστολὴ ἑνός Ποντίου, ποὺ προοριζόταν γιὰ θάνατο, πρὸς τοὺς οἰκεὶους του. Ἐπρόκειτο γιὰ τὸν ἔμπορο Ἀλέξανδρο Ἀκριτίδη. Ἡ ἐπιστολὴ πρὸς τὴ σύζυγό του γράφτηκε στὴν Ἀμάσεια στὶς 7 Σεπτεμβρίου 1921. Ἰδοὺ ἡ ἀρχὴ: «Γλυκυτάτη μου Κλειώ! Σήμερον ἐτελέσθη ἐν τῇ φυλακῇ λειτουργία καὶ ἐκοινωνήσαμε ὅλοι, περὶ τοὺς 100 ἀπὸ διάφορα μέρη. Ἔχει ἀποφασισθεῖ ὁ διὰ τῆς κρεμάλας θάνατος. Αὔριον θὰ πηγαίνουν οἱ 60. Μεταξὺ αὐτῶν οἱ 5 Τραπεζούντιοι καὶ θὰ γίνῃ ὁ δι᾽ ἀγχόνης θάνατος. Τὴν Τρίτην δὲν θὰ εἴμεθα ἐν ζωῇ, ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἀξιώσει τοὺς οὐρανοὺς καὶ σὲ σᾶς νὰ δώσει εὐλογίαν καὶ ὑπομονὴν. Τὰ παιδιὰ ἂς παίξουν καὶ ἂς χορέψουν. Ἂς σὲ βλέπω νὰ κανονίσῃς ὅλα ὅπως ξέρεις (...) Ὁ παπά Συμεὼν ἂς μὲ μνημονεύσῃ ἐνόσῳ ζῆ. Νὰ δώσῃς 5 λίρες στὴν Φιλόπτωχον, 5 λίρες στὴν Μέριμναν, 5 λίρες στοῦ Λυκαστῆ τὸ σχολεῖον. Καὶ ἂς μὲ συγχωρέσουν ὅλοι οἱ ἀδελφοί μου, οἱ νυφάδες μου καὶ ὅλοι οἱ συγγενεῖς καὶ φίλοι. Ἀντίο, βαίνω πρὸς τὸν πατέρα καὶ συγχωρήσατέ μου. Ὁ ὑμέτερος Ἀλ. Γ. Ἀκριτίδης» Ἡ γενοκτονία τῶν Ποντίων εἶναι γραμμένη μὲ αἷμα ποὺ καμμιὰ γομολἀστιχα δὲν μπορεῖ νὰ σβἠσει. Στὴ μνήμη τῶν Ποντίων ἀδελφῶν θὰ ἀφιερώσουμε καὶ τὰ τρία ἑπόμενα κείμενα.
Ανάρτηση από: http://www.sarantoskargakos.gr
Ευχαριστώ τον φίλο Γεράσιμο Δ.
