Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Η πίεση της Ευρώπης για το μεταναστευτικό – προσφυγικό είναι μια θηλιά που διαρκώς σφίγγει στον λαιμό της Ελλάδας.
Τα σενάρια τιμωρίας της χώρας μας για «πλημμελή έλεγχο των συνόρων της», με ποινή αποπομπής από τη Συνθήκη Σένγκεν, τα «σκυλιά που ουρλιάζουν» στην Ευρώπη, τα διεθνή δημοσιεύματα με πηγή τις Βρυξέλλες, η «ευγενική προειδοποίηση» του αρμόδιου κοινοτικού επιτρόπου Δημήτρη Αβραμόπουλου ύστερα από αξιοσημείωτη περίοδο αφωνίας, η έμμεση αναγγελία του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιώργου Μουζάλα για επέμβαση απομάκρυνσης των μεταναστών που έχουν εγκλωβιστεί στην Ειδομένη αποτελούν μεμονωμένες ψηφίδες ενός εφιαλτικού παζλ.
Οι προθεσμίες στην Ελλάδα για τον έλεγχο των συνόρων της – μια αποστολή σχεδόν ακατόρθωτη για τις δυνατότητες της χώρας χωρίς είτε τη γενναία ευρωπαϊκή συνδρομή είτε τη χρήση ωμής βίας – και οι απειλές που σχετίζονται με την αναστολή συμμετοχής μας στη ζώνη Σένγκεν δεν είναι τίποτε άλλο από την πίεση να αποδεχθούμε το μοναδικό δομημένο σχέδιο που έχει διατυπωθεί στις Βρυξέλλες: την από κοινού με την Τουρκία διαχείριση των ελληνικών θαλάσσιων συνόρων.
Άλλωστε, όπως έχει δηλώσει και ο Γιούνκερ, εδώ κινδυνεύει η Ευρώπη από το μεταναστευτικό κι εμείς κάνουμε φασαρία για… δέκα χιλιόμετρα!
Πού όμως βρίσκεται η απειλή για την Ελλάδα; Η Ευρώπη συνειδητοποίησε με μεγάλη καθυστέρηση ότι το μεταναστευτικό – και το προσφυγικό, το οποίο είναι μόνο ένα μέρος του συνολικού προβλήματος, παρά την προσπάθεια πολλών και διαφόρων να μιλήσουν μόνο για πρόσφυγες – συνιστά βόμβα στα θεμέλιά της: πληθυσμιακή, πολιτισμική, οικονομική και κοινωνική.
Το γεγονός ότι ακόμη και η Γερμανία διαπίστωσε την αδυναμία των δομών της να εντάξουν και να διαχειριστούν τους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες που υποσχέθηκε η Μέρκελ ότι θα λάβει είναι ενδεικτικό του προβλήματος. Από την άλλη ας αναλογιστούμε βεβαίως τι θα σημάνει ένας ίσος αριθμόςπροσφύγων εγκλωβισμένων στη χρεοκοπημένη Ελλάδα, ανεξαρτήτως της γενναιότητας και ανθρωπιάς που έδειξαν κατά την υποδοχή των δυστυχών προσφύγων οι ακρίτες των νησιών μας…
Ως εκ τούτου, τουλάχιστον μέχρι να κοπάσει – αν κοπάσει… – ο πόλεμος στη Συρία, οι Ευρωπαίοι έπεσαν κυριολεκτικά στα πόδια της Τουρκίας για να τους κρατήσει εκείνη στο έδαφός της προσφέροντας κάθε αντάλλαγμα που ζήτησαν οι Τούρκοι.
Όμως η Τουρκία δεν είναι ένας χρεοκοπημένος ψωμοζήτης που καίγεται για τα 3 δισ. ευρώ των Ευρωπαίων. Ήδη 2 δισ. τζίρο ετησίως έχει υπολογιστεί ότι κάνει μόνο από την μπίζνα της διακίνησης προσφύγων, ενώ πολλοί μιλούν για οφέλη στην οικονομία της από την τζάμπα εργασία των μεταναστών. Δεν της λείπουν τα λεφτά.
Το σκληρό παιχνίδι της Τουρκίας
Η Τουρκία, αν και ζορισμένη από τις αλλεπάλληλες διπλωματικές ήττες στη Μέση Ανατολή και τον αραβικό κόσμο, δείχνει ότι θα συνεχίσει να παίζει σκληρά στην ευρύτερη γειτονιά της. Παραμένει έτσι θερμός σύμμαχος του Ισλαμικού Κράτους, ρίχνει το ρωσικό αεροσκάφος, βομβαρδίζει τις θέσεις των Κούρδων – συμμάχων των ΗΠΑ – και βάζει στο τραπέζι
● τη συνδιαχείριση των ελληνικών συνόρων,
● την παράκαμψη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην επανέναρξη της τουρκικής ενταξιακής διαδικασίας,
● την ενεργοποίηση, εκτός των παροδοσιακών ΗΠΑ και Βρετανίας, και ισχυρών δυνάμεων της Ε.Ε. ως επισπευδουσών για την επίλυση του Κυπριακού με βάση τη νέα εκδοχή του σχεδίου Ανάν.
Και πίσω απ’ όλα αυτά υπάρχει βεβαίως η Θράκη, στην οποία – όπως από το 2013 έχουμε επισημάνει –, εν μέσω της ελληνικής χρεοκοπίας και της παράδοσης των «κλειδιών» της χώρας στους δανειστές της, ήδη εξελίσσεται μια δυναμική τουρκική οικονομική διείσδυση και αιωρείται η απειλή η διείσδυση αυτή να εξελιχθεί σε ένα είδος υβριδικής παραθεσμικής συνδιοίκησης.
Απέναντι σε όλα αυτά η Ελλάδα δεν έχει ακόμη προτάξει έναν συνολικό σχεδιασμό, παρότι και ο επεκτατισμός της Τουρκίας είναι διαχρονικός και η ελληνική κρίση κρατάει μια ολόκληρη επταετία και λειτουργεί ως παράγων αποδυνάμωσης της διεθνούς θέσης της χώρας.
Η κατά περίπτωση αντιμετώπιση των συμπτωμάτων, η οποία παρατηρείται και στα θέματα της κρίσης και στα εθνικά θέματα, προφανώς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την ασθένεια: τον υποβιβασμό της Ελλάδας σε αδύναμο παίκτη, του οποίου η μοίρα θα εξαρτηθεί από τις διαθέσεις, τα συμφέροντα και τις συμμαχίες τρίτων.
Εν προκειμένω η χώρα μας κινδυνεύει να καταστεί έρμαιο των διαθέσεων της Τουρκίας, η οποία – ακόμη και αν περιορίσει την έξοδο προσφύγων προς την Ευρώπη – θα μπορεί να ανοιγοκλείνει τη στρόφιγγα μη προσφύγων προς την Ελλάδα, όπου θα εγκλωβίζονται, με συνέπειες που όλοι μπορούμε να φανταστούμε.
Με άλλα λόγια, το μεταναστευτικό μπορεί πράγματι να αποτελέσει μια τεράστια πληθυσμιακή, οικονομική και κοινωνική πίεση, της οποίας ο έλεγχος θα βρίσκεται όχι μόνο εκτός χώρας, αλλά στα χέρια της Τουρκίας.
Η κατάσταση στην Ειδομένη, με 7.000 ανθρώπους που δεν χαρακτηρίζονται διεθνώς πρόσφυγες, και η δυσκολία την οποία προκάλεσε η ανάγκη διαχείρισής τους είναι ένα μόνο δείγμα του προβλήματος που θα αντιμετωπίσουμε αν αυτό διογκωθεί κατά πολλές δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες εγκλωβισμένους.
Ήδη η δήλωση Μουζάλα για την Ειδομένη είναι ένα προειδοποιητικό καμπανάκι: «Η λύση δεν θα είναι όπως μια βόλτα στο δάσος για παιδιά κολεγίου. Θα είναι δύσκολη και για την κυβέρνηση και συνολικά για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα». Αυτομάτως δημιουργείται ένα ακόμη ερώτημα: Θα αντέξει ιδεολογικά και πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ μια – λογικά αναμενόμενη – σκλήρυνση της κυβερνητικής πολιτικής στο μεταναστευτικό;
Σχέδιο και συμμαχίες
Όποιος πιστεύει ότι το πρόβλημα είναι προσωρινό και θα εξομαλυνθεί με τυχόν αποκλιμάκωση στον συριακό εμφύλιο, απατάται. Δεν μεταναστεύουν προς την Ευρώπη μόνον Σύροι, Αφγανοί και Ιρακινοί, οι οποίοι χαρακτηρίζονται πρόσφυγες, αλλά επιπλέον Πακιστανοί, Ιρανοί, Αφρικανοί. Επιπλέον, από τους 1.200.000 ανθρώπους που πέρασαν φέτος στην Ευρώπη, οι 700.000 πέρασαν μέσω Ελλάδας επειδή τα ναύλα ήταν πολύ χαμηλά στην Τουρκία.
Συνοψίζοντας να σημειώσουμε ότι το Αιγαίο και η Μεσόγειος υπήρξαν πάντοτε «λεωφόροι» μαζικών μετακινήσεων πληθυσμών, εποικισμών, επεκτατισμών. Κάθε φορά που μια τέτοια λεωφόρος ανοίγει, το κύμα δεν περιορίζεται παρά μόνο αφού αλλάξει ο χάρτης. Για την Ελλάδα ο σχεδιασμός μακροχρόνιας πολιτικής και σύναψης των ανάλογων συμμαχιών είναι κατεπείγουσα ανάγκη.
Όχι μόνο για το μεταναστευτικό και τις συνέπειές του, που ενδέχεται να αποδειχθούν μη διαχειρίσιμες, αλλά και για το σύνολο των εθνικών θεμάτων, τα οποία επαπειλείται να «ξεπαγώσουν» με καταλύτη το μεταναστευτικό και με βαριές συνέπειες για τη χώρα…
Ανάρτηση από: http://www.topontiki.gr
