Του Κώστα Ράπτη
Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των γαλλικών περιφερειακών εκλογών τόσο η κεντροδεξιά εφημερίδα Le Figaro όσο και η Humanité του ΚΚ Γαλλίας τα υποδέχθηκαν με τον ίδιο πρωτοσέλιδο τίτλο: "Το σοκ”. Το ότι εξακολουθεί να περιγράφεται ως "σοκ” μία εξέλιξη που είχε προαναγγελθεί προ πολλού (λ.χ. με την πρωτιά του Εθνικού Μετώπου στις ευρωεκλογές του 2014) αποτελεί ένα από τα μυστικά της επέλασης της Marine Le Pen.
Από τις 12 περιφέρειες της μητροπολιτικής Γαλλίας, τα ψηφοδέλτια της ακροδεξιάς κατέκτησαν την πρώτη θέση στις 6 – με ποσοστά άνω του 41% στην Πικαρδία-Πα ντε Καλαί, όπου υποψήφια είναι η ίδια η Marine Le Pen, και στην Προβηγία-Κυανή Ακτή, όπου "ανάσσει” η ανιψιά της Marion Marechal-Le Pen. Σε εθνικό επίπεδο, με καταμετρημένο το 92% των ψήφων, το άθροισμα των ψήφων υπέρ του Εθνικού Μετώπου φθάνει το 28,7% του συνόλου, έναντι 26,9% για τους "Ρεπουμπλικανούς” του Nicholas Sarkozy και τους κεντρώους συμμάχους τους και 23,2% για το Σοσιαλιστικό Κόμμα και τους συμμάχους του.
Στις ηλικίες 18-30 ετών, σύμφωνα με έρευνα της Harris Interactive, το ποσοστό του Εθνικού Μετώπου εκτινάσσεται στο 35% και ακολουθούν οι Σοσιαλιστές με 22% οι κεντροδεξιοί με 19% και η συμμαχία Μετώπου της Αριστεράς και Πρασίνων με 12%. Η αποχή καταγράφει νέο ρεκόρ, ήτοι 49,8%.
Το να αποδώσουμε αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα στο τραύμα των επιθέσεων της 13ης Νοεμβρίου στο Παρίσι είναι άστοχο, διότι έτσι υποτιμάται το χρονικό και κοινωνικό βάθος της ανόδου του λεπενισμού. Ομοίως, το να σταθούμε μόνο στις επικοινωνιακές δεξιότητες της Marine Le Pen, η οποία έθεσε ως στόχο την "αποδαιμονοποίηση” της παράταξής της (όχι χωρίς περιπέτειες, κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του κάποιο από τα αμετανόητα μεσαία στελέχη της) δεν δίνει την πλήρη εικόνα.
Στην πραγματικότητα, η Le Pen κατέλαβε τον χώρο που άφηνε κενό μια τριπλή υποχώρηση: της κοινωνικής συνοχής, της δημοκρατίας ως επιλογής ανάμεσα σε εναλλακτικές, της Γαλλίας ως κυρίαρχης και μεγάλης δύναμης.
Ακόμη και το 2002 η είσοδος του Jean-Marie Le Pen στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών μπορούσε, αν και δεν ήταν καθόλου μικρή υπόθεση, να περιγραφεί ως "ατύχημα”. Όμως το 2005 ακολούθησε ο παραγκωνισμός του ηχηρού "Όχι” των Γάλλων στο Ευρωσύνταγμα, αλλά και οι ταραχές των προαστίων (που μία δεκαετία μετά γνωρίζουμε ότι τίποτε δεν χρησίμευσαν ως "σήμα κινδύνου”) κατέδειξαν το μέγεθος του γαλλικού αδιεξόδου. Η Γαλλία επιμένει να θέτει ως πρώτιστη προτεραιότητά της μια μορφή ευρωπαϊκής οικοδόμησης εντός της οποίας όλο και περισσότερο υποβαθμίζεται η ίδια, η κεντροαριστερά αδυνατεί να προσφέρει μιαν αφήγηση εναλλακτική προς την γερμανικής εμπνεύσεως λιτότητα και ο γαλλικός πληθυσμός βυθίζεται στον κατακερματισμό και την αμοιβαία καχυποψία.
Δίνοντας έμφαση σε ένα προφίλ εθνικής κυριαρχίας, διαταξικής συνοχής και αμφισβήτησης των ευρω-ατλαντικών συναινέσεων, η Λεπέν μοιάζει να κάνει το άλμα από την παραδοσιακή της βάση (την απωθημένη, αλλά πάντα υπαρκτή, "άλλη Γαλλία” του Βισύ και του Πολέμου της Αλγερίας) στην διεκδίκηση ενός ρόλου "γκωλικού”, που καμία άλλη πολιτική δύναμη δεν υπάρχει για να διεκδικήσει. (Εκτός από το μικρό κόμμα Debout La France, του "κυριαρχιστή” Nicholas Dupont-Aignan, που στην περιφέρεια του Παρισιού κατέκτησε ποσοστό 6%, όσο και το Μέτωπο της Αριστεράς).
Πρόκειται άλλωστε για μία τάση που αντίστοιχά της συναντούμε και εκτός Γαλλίας – από την νίκη των ευρωσκεπτικιστών στην Βαρσοβία, μέχρι την επικράτηση του "Όχι” στο πρόσφατο δημοψήφισμα της Γαλλίας και βέβαια την προοπτική ενός Brexit.
Το αποτέλεσμα είναι το Εθνικό Κόμμα να διεισδύει πλέον σε πολύ διαφορετικά εκλογικά ακροατήρια - πληβειακά, αλλά ταυτοχρόνως και υπαλληλικά ή μικροεργοδοτικά -και να καταγράφει κέρδη δυτικά της νοητής διαχωριστικής γραμμής "Χάβρη-Μασσαλία” (η πάλαι ποτέ βιομηχανική ανατολική Γαλλία αποτελούσε ήδη προπύργιό του).
Οι αντίπαλοί της Le Pen δεν βρίσκουν άλλον τρόπο να της αντιπαρατεθούν από το να πλειοδοτούν σε μία ατζέντα "νόμου και τάξης”, που θέτει η ίδια, λησμονώντας όμως ότι η πραγματική της εκτόξευση οφείλεται σε μια ρητορική συνολικής αποκατάστασης της εθνικής ισχύος. Καταλύουν δε την "πανδημοκρατική συσπείρωση” που λειτούργησε στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2002, με κινήσεις όπως του Sarkozy ο οποίος αρνείται να αποσύρει τους υποψηφίους του από περιφέρειες που απειλείται να κερδίσει το Εθνικό Μέτωπο.
Η εφημερίδα Liberation το αποτύπωσε αυτό προβάλλοντας τηλεοπτική εικόνα της Le Pen υπό τον τίτλο "Πλησιάζει” - προφανώς στο Μέγαρο των Ηλυσίων. Άλλωστε η ημέρα των προεδρικών εκλογών απέχει μόλις ενάμιση χρόνο.
Ανάρτηση από: http://www.capital.gr
