Ας αρχίσουμε το σημερινό άρθρο με κάποιες διαπιστώσεις για το κράτος. Το οποίο στον Χέγκελ το συναντάμε ως αφηρημένη έννοια, καθώς αφορά γενική πραγματικότητα. Είναι όμως παράλληλα πραγματικό, μία υπαρκτή οντότητα. Που προσδιορίζει και στηρίζεται από μία χειραγωγημένη κοινωνική βάση και όχι από την αφηρημένη ατομική δραστηριότητα.
Οι ίδιοι οι πολίτες δηλαδή δίνουν υπόσταση στην αφηρημένη έννοιά του, στη λογική ότι η βάση επηρεάζει το εποικοδόμημα και το αντίστροφο. Αλλά η νεωτερική μορφή τού κράτους διασφαλίζει την κατανομή τής εξουσίας και διασφαλίζεται μέσα από αυτή, μέσω μίας λογικής αφαίρεσης. Άρα ο πολίτης γίνεται υπήκοος, καταναλωτής, μέσα σε ένα κράτος που είναι εξουσιαστικό και θεμελιωμένο με τη βία. Ταυτισμένο με τη βιοεξουσία, για να θυμηθούμε τον Φουκώ, εξουσιάζει αλλά δεν διαχειρίζεται.
Κι αυτή είναι μία από τις μεγάλες του αντιφάσεις: Έχει συστηματοποιήσει τη σχέση με τη βία και τη διαφθορά, μέσα από θεσμίσεις και μηχανισμούς που έχουν κρατική υπόσταση. Απαξιώνοντας με αυτόν τον τρόπο την ελευθερία. Αλλά η χειράφετηση της κοινωνίας απαιτεί αποσύνδεση από αυτού του είδους τους φόβους, τις αφαιρέσεις και τις αντιφάσεις.
Κι αυτή είναι μία από τις μεγάλες του αντιφάσεις: Έχει συστηματοποιήσει τη σχέση με τη βία και τη διαφθορά, μέσα από θεσμίσεις και μηχανισμούς που έχουν κρατική υπόσταση. Απαξιώνοντας με αυτόν τον τρόπο την ελευθερία. Αλλά η χειράφετηση της κοινωνίας απαιτεί αποσύνδεση από αυτού του είδους τους φόβους, τις αφαιρέσεις και τις αντιφάσεις.
Έχει ενδιαφέρον να δούμε τη Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP) που υπογράφτηκε πρόσφατα και δημιουργεί τη νέα ταυτοτική αρρυθμία στα κράτη – έθνη. Επιγραμματικά αναφέρουμε ότι στον TTIP προβλέπεται αποζημίωση αν μία «επένδυση» διακοπεί λόγω αντίδρασης τοπικών φορέων, της κυβέρνησης ή ακόμα και της ΕΕ. Παράλληλα τα κράτη – μέλη της ΕΕ επιβάλλεται να συμφωνούν με τις πολυεθνικές, στο πλαίσιο ρυθμιστικής συνεργασίας για να διαφυλαχθούν τα συμφέροντά τους, πριν ακόμα εκπονήσουν Νομοθεσία προς έγκριση από τα Κοινοβούλια. Δηλαδή από τη μία βάζουν φουρνέλο στη δράση αυθόρμητων κινημάτων (π.χ. το αντι-gold στις Σκουριές) και από την άλλη νομιμοποιούν τη θεσμική αποζημίωση από κρατικούς προϋπολογισμούς, για να μην καταστρέψουν το περιβάλλον. Όταν και αν αυτό επιτευχθεί.
Άρα το έθνος- κράτος ισοσταθμίζεται με την επιθετικότερη μορφή καπιταλισμού: τα πολυεθνικά μπλοκ. Αφαιρώντας ακόμα και την προβληματική, τυπική θεσμική νομιμοποίησή του. Περιορίζοντάς το στον ρόλο του χρηματοεισπρακτικού και φυσικά κατασταλτικού μηχανισμού. Είτε πρόκειται για κράτος με δεξιό είτε με αριστερό κυβερνητισμό. Κι άντε μετά να εξηγήσεις στον κτηνοτρόφο και τον γεωργό στα ορεινά χωριά τής Κρήτης και όπου αλλού, για ποιον λόγο θα καταστραφεί το φυσικό περιβάλλον και θα ανατραπεί το παραγωγικό μοντέλο μέσω του οποίου ζει την οικογένειά του, για να κυριαρχήσει η «επένδυση» των βΑΠΕ. Και ο ίδιος, δεν θα έχει δικαίωμα ούτε να σχηματίσει διαφορετική άποψη.
Ανάρτηση από: http://geromorias.blogspot.gr
