Του Λευτέρη Ριζά
Μετά τις εκλογές της 22ας Μαΐου στην Κύπρο – για τα αποτελέσματα των οποίων γράψαμε – όλα ξανακύλησαν όπως τα ξέραμε. Δεν άλλαξε απολύτως τίποτα. Μόνο ο πρόεδρος της Βουλής. Νέος πρόεδρος – από χθες – ο Δημήτρης Συλλούρης. Εκλέχτηκε στην τρίτη ψηφοφορία με 21 ψήφους των βουλευτών του ΔΗΣΥ και του «Κινήματος Αλληλεγγύης».
Όπως γράψαμε και στο «Τι έδειξαν οι εκλογές στην Κύπρο» (ΟΙΣΤΡΟΣ 29 Μαΐου), το «Κίνημα» προήλθε από μια πρωτοβουλία της ευρωβουλευτού του ΔΗΣΥ κ. Ελένης Θεοχάρους στο οποίο συστρατεύθηκε και ο κ. Δ. Συλλούρης, ο οποίος κι αυτός είχε αποχωρήσει από το ΔΗΣΥ, διαφωνώντας με την γραμμή Αναστασιάδη υπέρ του ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν. Δηλαδή ουσιαστικά επανασυγκολήθηκε το ΔΗΣΥ. Οι αποστάτες επιστρέψανε στο «μαντρί» του μετώπου των διαπραγματεύσεων, της Διζωνικής Δικοινοτικής, της ευθυγράμμισης τελικά με αυτά που επιδιώκουν οι Αγγλοαμερικάνοι, Γερμανοί, Γάλλοι, Τούρκοι.
Έτσι ξεχάστηκαν οι βαρειές κουβέντες και χαρακτηρισμοί που ακολούθησαν την «αποστασία» τους – και από τις δυο πλευρές – οι όρκοι «θυσίας» προκειμένου να επιτευχθεί η «Ένωση» Κύπρου – Ελλάδας που είχε δώσει η κ. Θεοχάρους σε εκδήλωση για το Κυπριακό εδώ στην Αθήνα (είχε πει πώς θα αυτοπυρποληθεί στο Σύνταγμα αν δεν γίνει η Ένωση!!!). Άλλωστε είχε φροντίσει να κρατήσει την «έδρα» στην Ευρωβουλή και να μην αποδεχτεί αυτή της Κύπρου (σίγουρα λεφτά και καλύτερα).
Μέχρι να εκλεγεί ο νέος πρόεδρος της Βουλής υπήρξε άγριο παζάρι – ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Ν. Αναστασιάδης είχε ανοιχτά δηλώσει πως θέλει μια Βουλή και συνεπώς κι έναν πρόεδρο της που δεν θα αντιτίθεται στην πολιτική του. Ένα παζάρι που σχολιάστηκε εντελώς αρνητικά από τον Κυπριακό τύπο. Ο Γιώργος Καλλινίκου π.χ. στον «Φιλελεύθερο» έγραψε δυο άρθρα με τους πολύ αποκαλυπτικούς τίτλους «Τελευταίο επεισόδιο του reality, τελευταία ευκαιρία σεβασμού» (2/6) και «Η αποθέωση της απόλυτης γελοιότητας και ο εξευτελισμός Αβέρωφ και Ελένης» (3/6). Πολύ σωστά επεσήμανε πώς όλα αυτά δικαιώνουν όσους δεν πήγαν να ψηφίσουν ή έστω να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους, αηδιασμένοι από τα καμώματα του πολιτικού κόσμου της Κύπρου. Τα ίδια διαβάσαμε και σε άλλες εφημερίδες.
Μέσα σε αυτόν τον «χαμό», ο «ενδιάμεσος» χώρος δεν κατόρθωσε να συνεννοηθεί, να συνεργαστεί και να προτείνει έναν δικό του πρόεδρο – εκφραστή του «απορριπτικού» μετώπου. Η μικρόνοια, ο φαβοριτισμός, η καθολική πολιτική του ανεπάρκεια τον καταδίκασε στην ουρά των Ανανιστών.
Θα μου πείτε πώς τέτοια φαινόμενα παρατηρούμε κι εδώ, στην μητέρα-πατρίδα. Φανατικοί αντι-μνημονιακοί, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρος του και πρωθυπουργός μας – έχουν εξελιχθεί στους πιο πειθήνιους υποτακτικούς της κ. Μέρκελ, του Σόιμπλε, του Ολαντ και λοιπής παρέας του δανειστών μας. Έχουν περάσει στο στρατόπεδο των σύγχρονων «γερμανοτσολιάδων» και καμαρώνουν μάλιστα γιατί αυτή η ραγδαία μετάλλαξη τους στηρίζεται στον 3οτόμο του «Κεφαλαίου» του Μαρξ – όπως μας το εξήγησε στη Βουλή ο μέγας μαρξιστής κ. Ευκλ Τσακαλώτος. Που αφού κατανόησε τόσο καλά τον Μαρξ, χωρίς να ξέρει καλά ελληνικά – αρχαία και νέα – και κατόρθωσε να μας σώσει, έδωσε φτερά στο υπουργείο Παιδείας (;;!!) να καταργήσει την ελληνική γλώσσα – χωρίς μια σοβαρή επαφή με τα αρχαία η νέα θα καταπέσει στη νεότερη: τα greeklish.
Στα παζάρια, τις μεταπηδήσεις και αλλαγές χρωμάτων, έτσι κι αλλιώς είμαστε πολύ μπροστά. Από τότε που ο Γεώργιος Παπανδρέου (ο «γέρος» της Δημοκρατίας, συνέπραξε με τον «Συναγερμό») μέχρι τώρα που μνημονιακοί Πασόκοι έγιναν υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ ή βουλευτές της ΝΔ που το 1985 κατέστρεφαν εκλογικά περίπτερα του ΠΑΣΟΚ, τώρα άνετα το παίζουν «αγωνιστές» του έθνους και της δημοκρατίας. Ή όπως «μεγάλοι» υπερασπιστές της γλώσσας – αρχαίας ιδιαίτερα – και του έθνους, όπως ο λαλίστατος κ. Κώστας Ζουράρις, τώρα κάνουν τουμπεκί και σαν ψόφια σκυλιά ψηφίζουν ό,τι συμβάλλει στην αποδόμηση των πιστεύω του και του έθνος του.
Το «σάπισμα» γενικά του κεφαλαιοκρατικού / ιμπεριαλιστικού συστήματος – ένα σάπισμα που τουλάχιστον προς το παρόν δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί για τους δικούς τους σκοπούς το εργατικό, λαϊκό και αντικαπιταλιστικό/ αντιιμπεριαλιστικό κίνημα – δεν μπορεί να αφήσει ανέγγιχτο και το πολιτικό του σύστημα. Σαπίζει κι αυτό. Και η αναρρίχηση στις «κορυφές» του τυχάρπαστων ανθρώπων, παντού όχι μόνο στην χώρα μας, είναι αποτέλεσμα και απόδειξη αυτής της «σήψης».
Η Κύπρος δεν πρωτοτυπεί, μόνο που αυτή η εξέλιξη αποτελεί θανάσιμη απειλή για την ίδια και τον ελληνισμό γενικότερα.
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
