Του Άριστου Μιχαηλίδη
Η αλήθεια είναι ότι από την ώρα της εκλογής του νέου Προέδρου της Βουλής, περίμενα να ακούσω ξανά εκείνο το μεγαλειώδες: Στο ΔΗΚΟ ανήκει κι αυτή η μεγάλη νίκη. Διότι είναι από το ΔΗΚΟ που ξεκίνησε η διαδικασία, όταν ανακοίνωσε πριν ξημερώσει η επομένη των εκλογών, την υποψηφιότητα του προέδρου άλλου κόμματος. Κι έτσι με το ξημέρωμα άρχισαν κι οι υπόλοιποι να ανακοινώνουν άλλες υποψηφιότητες ως απάντηση στη βιασύνη του ΔΗΚΟ. Ακόμα και η ΕΔΕΚ χρειάστηκε χρόνο για να υιοθετήσει την απόφαση του ΔΗΚΟ για την υποψηφιότητα του δικού της προέδρου. Αλλά, στην πραγματικότητα, αυτή η νίκη ανήκει απευθείας στο Προεδρικό. Όχι τόσο στον Αβέρωφ Νεοφύτου, που χτες χρειάστηκε να μεταφέρει όλο το πολιτικό του γραφείο στον Πρόεδρο Αναστασιάδη για να πεισθεί προφανώς ότι ο Δημήτρης Συλλούρης είναι μια βολική επιλογή υπό τας περιστάσεις. Διότι, κυρίως, επιτυγχάνεται αυτό για το οποίο υπήρχε μεγάλη ανησυχία στο Προεδρικό και στο κυβερνών κόμμα. Ότι ο λεγόμενος ενδιάμεσος χώρος θα μπορούσε να οργανωθεί σε μέτωπο και να αποκτήσει ξαφνικά, μέσα στην πολυδιάσπασή του, πλειοψηφία 20 εδρών, ώστε να εκλέγει Πρόεδρο Βουλής ή να ελέγχει την έγκριση ή την απόρριψη νομοσχεδίων ή και να παρεμβαίνει στο Κυπριακό, έστω και χωρίς συνταγματικότητα. Αφαιρώντας από το πιθανό μέτωπο τις τρεις κοινοβουλευτικές ψήφους της Αλληλεγγύης, οι 18 ψήφοι του ΔΗΣΥ γίνονται πλειοψηφία. Γι’ αυτή την εξέλιξη, και χωρίς βεβαίως να κρίνουμε την ικανότητα ή την επάρκεια του Δημήτρη Συλλούρη ή του Μαρίνου Σιζόπουλου, μεγάλη ευθύνη έχει για μια ακόμα φορά το ΔΗΚΟ. Διότι έσπευσε να ανακοινώσει την υποψηφιότητα Σιζόπουλου, χωρίς διαβούλευση με τους υπόλοιπους, αναγκάζοντάς τους είτε να ακολουθήσουν τη δική του απόφαση, είτε να κάνουν αυτό που έκανε ο Δ. Συλλούρης, ο οποίος πλάσαρε τη δική του υποψηφιότητα, διεκδικώντας στήριξη από οπουδήποτε. Και του έκατσε η μπίλια, αφού ο ΔΗΣΥ, που θα προτιμούσε να ψηφίσει Άντρο Κυπριανού (για φαντάσου!), τελικά δεν είχε άλλη επιλογή αφού το ΑΚΕΛ απέρριψε συνεργασία μαζί του ή, για να το πούμε ακριβέστερα: τον έφτυσε κυριολεκτικά.
Μόλις τις προηγούμενες μέρες, τα στελέχη του ΔΗΣΥ δήλωναν ότι ο Πρόεδρος της Βουλής δεν μπορεί να είναι κάποιος από αυτούς που απορρίπτουν τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Αλλά, χτες, μασούσαν τα λόγια τους. Διότι ο Δημήτρης Συλλούρης κατέθεσε κι έγγραφο στο Εθνικό Συμβούλιο, στις 15 Φεβρουαρίου 2015, όπου εξηγούσε γιατί απορρίπτει τη ΔΔΟ και γιατί η ΔΔΟ «δεν μπορεί να οδηγήσει στην επίτευξη μιας βιώσιμης και λειτουργικής λύσης».
Μπορεί να μην έχει σχέση η ΔΔΟ με την εκλογή Προέδρου της Βουλής, αλλά το σημειώνω για να ξέρουμε τι λένε οι πολιτικοί μας τη μια μέρα και τι κάνουν την επομένη, με τα κριτήρια της συνδιαλλαγής, του παρασκηνίου και των μικροκομματικών παιγνίων, που δεν έχουν σχέση με τη δημοκρατία ή και με το δημόσιο συμφέρον. Παρομοίως, βεβαίως, κρίνεται και η συμπεριφορά της Αλληλεγγύης, η μοίρα της οποίας συνεχίζει να εξαρτάται πολύ από τον ΔΗΣΥ. Τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος δεν έμειναν λόγια που δεν είπαν για την Ελένη Θεοχάρους και το κόμμα της, αλλά τελικά της χάρισαν την Προεδρία της Βουλής. Όπως και η Ελένη Θεοχάρους αλλά κι ο ίδιος ο Δημήτρης Συλλούρης που ενεργούσαν ως να επιθυμούν πρωταγωνιστικό ρόλο στο «απορριπτικό» μέτωπο και τάσσονται με φανατισμό απέναντι στο κατεστημένο των μεγάλων κομμάτων (οι ίδιοι τα λένε), αλλά, την ώρα που τους περιμένει ο «ενδιάμεσος χώρος», αυτοί κάνουν συμφωνίες με τον ΔΗΣΥ.
Υ.Γ. Με όλα αυτά δεν σημαίνει ότι ο Δημήτρης Συλλούρης δεν θα είναι ικανός Πρόεδρος της Βουλής. Εξάλλου, έδειξε τις ικανότητές του όταν εκεί που θα κατέβαινε στις εκλογές με το ΕΥΡΩΚΟ χωρίς πιθανότητες εκλογής, κατά έναν θαυμαστό τρόπο, όχι μόνο διαθέτει τρεις βουλευτές αλλά είναι και Πρόεδρος της Βουλής. Άξιος.
Ανάρτηση από: http://www.philenews.com
