Του Γεράσιμου Δεληβοριά
Ο Νόμος νάναι ο πρώτος κι ο μόνος Οδηγός (Θούριος)
Πρέπει να έχουν περάσει μάλλον εκατόν σαράντα και κάτι χρόνια, από την ημέρα που ο Επαμεινώνδας Δεληγιώργης διακήρυξε ότι ‘εξ ενός νόμου έχει χρείαν η πατρίς, «περί εφαρμογής των κειμένων νόμων».
Βέβαια, ο νόμος που υπόσχονταν ο Δεληγιώργης, έμοιαζε αρκετά με τον ένα νόμο κι ένα άρθρο με τον οποίο ο Τσίπρας θα καταργούσε μνημόνια και δάνεια και θα επανάφερε τους μισθούς και την οικονομία στην προ μνημονίων κατάσταση.
Επί πρωθυπουργίας του «επαναστάτη» Δεληγιώργη, οι νόμοι συνέχιζαν να αυξάνονται και να πληθύνονται όπως και πριν, όπως και στη συνέχεια.
Οι επόμενες γενιές πρωθυπουργών μάλιστα, ανακάλυψαν και πατεντάρησαν την τροπολογία και την σφήνα, ώστε να μπορούν να περνούν από την Βουλή νόμους, που μόνον μερικοί μυημένοι ήξεραν σε τι χρησίμευαν και ποιους ευνοούσε.
Και καθώς οι νόμοι με τις τροπολογίες τους τις προσθήκες και τα πανωσηκώματα γίνονταν όλο και πιο μεγάλοι, κανείς από τους «εθνοπατέρες» δεν τους ήξερε ολόκληρους, ώστε να μπορεί να καταλαβαίνει τι ψηφίζει. Στην πραγματικότητα τους διάβαζαν ελάχιστοι, ίσως και κανείς. Λοβέρδοι υπήρχαν πάντα.
Έχουμε νόμους που συγκρούονται μεταξύ τους, που λένε διαφορετικά πράγματα, που οδηγούν σε άπειρα σταυροδρόμια. Την κατάσταση επιδεινώνουν και οι άπειρες ερμηνευτικές εγκύκλιοι, οι οποίες πάρα πολλές φορές αλλάζουν ριζικά το νόημα του νόμου σε σημείο που να χρειάζεται κάποια καινούργια για να τακτοποιήσει ή να περιπλέξει περισσότερο τα πράγματα.
Η πολυνομία είναι το κρυφό πρόσωπο της ανομίας. Και η ανομία είναι πάντοτε ο τρόπος διακυβέρνησης μιας ολιγαρχίας ξένης κι εχθρικής με την κοινωνία.
Και για να μπορεί να ξεπερνά και τα ελάχιστα εμπόδια που εμφανίζονταν, η ελληνική ολιγαρχία επινόησε την παραγραφή των κάθε είδους αδικημάτων στα οποία υποπίπτουν τα μέλη της.
Η τελευταία παραγραφή, αφορούσε τις λίστες (Λαγκάρντ κλπ) και λήγει στις 31/12/16.
Φυσικά, κανείς δεν είχε ασχοληθεί με το γεγονός και θα μαθαίναμε για την παραγραφή αφού θα είχε παρέλθει η παραπάνω ημερομηνία. Θα ήταν μια καινούργια ήττα της κοινωνίας, στον πόλεμο που της έχει ανοίξει η ολιγαρχία και το πολιτικό σύστημα που την εκφράζει και θα προκαλούσε καινούργια πικρόχολα σχόλια.
Ο μόνος που ανέφερε το θέμα, ήταν ο δημοσιογράφος Γ. Παπαδάκης στην πρωινή του εκπομπή κι αυτό μεταξύ τυριού και αχλαδιού, ενώ πριν λίγες μέρες ανέφερε στο ίδιο στυλ πάντοτε, πως έχει δοθεί παράταση της παραγραφής για ένα χρόνο.
Στην πραγματικότητα, καμιά παράταση δεν έχει δοθεί ακόμη. Απλώς, στο νομοσχέδιο που ετοιμάζει με το πάσο του φυσικά, το ΥΠΟΙΚ περιλαμβάνεται και άρθρο που παρατείνει την παραγραφή για ένα χρόνο.
Δεν ξέρουμε αν τελικά θα υπάρξει παράταση. Μα κι αν υπάρξει, δεν σημαίνει με κανένα τρόπο πως θα υπάρξουν έλεγχοι που θα ρίξουν φως στο πως αποκτήθηκαν τα χρήματα των ανθρώπων που περιλαμβάνονται στις λίστες.
Άλλωστε στην Ελλάδα, οι παρατάσεις είναι απλώς ο προθάλαμος των παραγραφών. Από την ώρα που ο πολύς Παπακωνσταντίνου, υπεύθυνος υπουργός τότε έχασε το στικάκι που του είχε δώσει η Κριστίν Λαγκάρντ, μέχρι το σημερινό νομοσχέδιο, οι έλεγχοι που πραγματοποιήθηκαν ήταν ελάχιστοι και στις περισσότερες περιπτώσεις τα διοικητικά δικαστήρια εκδίδουν απαλλακτικές αποφάσεις λόγω ήδη επελθούσης παραγραφής!
Το γεγονός αυτό κατάλαβαν πολύ καλά οι ελεγκτές των τροϊκανών
που απειλούν να μπλοκάρουν το στημένο παιχνίδι των ελλήνων πολιτικών και γραφειοκρατών.
Στο παιχνίδι τους, οι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες βρήκαν ουσιαστικούς αρωγούς τα αντιπολιτευόμενα κόμματα αλλά και τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα και οργανώσεις. Που τον τελευταίο καιρό μάλιστα, εν όψει των διαγραφομένων πρόωρων εκλογών, αυξάνονται και πληθύνονται.
Από τα τελευταία κόμματα, κινήσεις, οργανώσεις και συσπειρώσεις ακούγονται συχνά κατηγορίες για τους εφησυχασμένους Έλληνες.
Κι ενώ συχνά πυκνά θυμούνται το κίνημα των πλατειών του 2011 (υπογραμμίζοντας και τη δική τους συμμετοχή σ’ αυτό), κανένα τους δεν έχει προχωρήσει σε μιαν ειρηνική αλλά και καθημερινή συγκέντρωση των μελών και οπαδών του μπροστά στο ΥΠΟΙΚ, με το μοναδικό ερώτημα «πόσους ελέγχους λιστών πραγματοποιήσατε σήμερα;»
Αντίθετα, ο αγώνας τους εξαντλείται σε διαλέξεις, κλειστές συγκεντρώσεις και συμμετοχές των επικεφαλής τους σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, που βέβαια τους δίνουν κάποια ισχνά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις.
Για την Ζ. Κωνσταντοπούλου και τους υπόλοιπους συριζαίους που βρίσκονται στην ΛΑΕ και σε άλλες κινήσεις, μια είσοδος στη Βουλή θα ήταν ένα πιάτο εκδίκησης, έστω και κρύο. Για τους υπόλοιπους αρχηγούς (ή επικεφαλής) άλλων συσπειρώσεων το 0,5% ή το 1% μπορεί να σημαίνει την τόνωση του εγώ τους και την συσπείρωση των οπαδών για μελλοντικούς αγώνες – η λογική του ΚΚΕ. Για τον λαό όμως, για την κοινωνία τι σημαίνουν αυτές οι «επιτυχίες»;
Γιατί εδώ υπάρχει ένας πόλεμος, ανάμεσα στην ολιγαρχία και την κοινωνία. Και στον πόλεμο αυτό, ο μονίμως επιτιθέμενος είναι η ολιγαρχία, ενώ τις πολεμικές αποζημιώσεις πληρώνει συνεχώς η κοινωνία και ειδικά τα πιο φτωχά στρώματα του λαού.
Κι αυτό γιατί η ελληνική κοινωνία είναι ανοργάνωτη και αποπροσανατολισμένη. Αν όμως έβλεπε, πως υπάρχει κάποια δραστηριότητα μέσω της οποίας θα μπορούσε να οργανωθεί και να διεκδικήσει την τιμωρία μερικών έστω από τους ληστές, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά για την ίδια και κυρίως για τους ληστές των λιστών και το σύστημα που μέσα του διαβιούν.
