Του Κώστα Γεώρμα
1. Η πρώτη και βασική στόχευση του μνημονίου είναι να αφαιρέσει από το πολιτικό σύστημα οποιαδήποτε έννοια αυτονομίας στην οικονομική πολιτική, ανεξαρτησίας αναφορικά με τον χειρισμό προϋπολογισμού και εσωτερικών ζητημάτων και εθνικής κυριαρχίας. Αυτό υλοποιείται όχι μόνο μέσα από την υπαγωγή του νέου δανεισμού στο βρετανικό δίκαιο, από το σχεδιαζόμενο ειδικό ταμείο χειρισμού του νέου δανεισμού για την αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων, αλλά και μέσα από τους όρους που θέτει το μνημόνιο (μειώσεις των δαπανών του δημοσίου έως το 2015 ως ποσοστό του ΑΕΠ, περιορισμός συνταξιοδοτικής δαπάνης ως ποσοστό του ΑΕΠ, συγκεκριμένοι όροι για την αγορά εργασίας, και άλλα). Συνεπώς, η οποιαδήποτε κυβέρνηση αναλάβει την υλοποίηση του μνημονίου θα αδυνατεί να εφαρμόσει μια διαφορετική πολιτική, πέραν αυτής που επιθυμεί ο κ. Σόιμπλε.
2. Από αυτή την άποψη το πότε θα πρέπει να δοθεί το μεγάλο ΟΧΙ ως απάντηση στη Τρόικα δεν είναι θέμα χρονικό. Δηλαδή, το ζήτημα δεν είναι να κερδίσουμε τώρα χρόνο, για να προχωρήσουμε σε μέτρα αύριο, αφού τα μέτρα του αύριο είναι προδιαγεγραμμένα στο μνημόνιο του σήμερα. Το ζήτημα είναι το αντίστροφο ακριβώς. Όσο περισσότερο επιτρέπουμε στους Μερκοζί να οργανώνονται, όσο εμείς δεν σχεδιάζουμε και υλοποιούμε ένα εναλλακτικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση τόσο πιο εύκολη γίνεται η απομόνωση της χώρας από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Επιπλέον, όσο περισσότερο εφαρμόζονται οι πολιτικές των μνημονίων τόσο μεγαλύτερη είναι η καταστροφή της παραγωγικής και κοινωνικής υποδομής της χώρας. Συνεπώς, υλοποίηση του μνημονίου σήμερα συνεπάγεται την υπονόμευση του μελλοντικού στόχου της ανάταξης της χώρας.
3. Η Τρόικα αποδείχτηκε ότι και πολιτικά ξέρει να κινείται με ευφυή τρόπο. Πριν από λίγο καιρό είχε επισκεφτεί τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας. Εκεί μάλλον συνέλαβε το σχέδιο να «πασάρει» στον κ. Σαμαρά την μείωση των εισφορών κατά 2%, αλλά με τι κόστος! 1720 άτομα άνεργοι, χιλιάδες όνειρα για μία στέγη τσαλακωμένα, ενώ οι εξώσεις, απ’ όσους ανέμεναν την βοήθεια της επιδότησης ενοικίου θα αυξήσουν κατακόρυφα τον αριθμό των αστέγων (καθ’ ότι πολλοί από όσους λάμβαναν επιδότηση ενοικίου ζούσαν στο όριο της φτώχειας). Και για όσους έχουν μία, έστω και ελλειπτική εικόνα, του κόστους επαναφοράς ενός αστέγου, ξέρουν ότι αυτό είναι τεράστιο και σε ανθρωποώρες συμβουλευτικής αλλά και σε κόστος υποδομών και επιδομάτων. (Πάντως διατηρώ μία μικρή επιφύλαξη για το αν η ιδέα ήταν των τροϊκανων ή των εγχώριων πολιτικών ηγεσιών). Υπενθυμίζω ότι στο νέο μνημόνιο προβλέπεται νέα περικοπή των εισφορών κατά 3% το 2013. Να υποθέσουμε ότι έρχεται η σειρά του ΟΑΕΔ για κλείσιμο;
4. Μία άλλη θλιβερή διαπίστωση, από ένα κείμενο που θα θέσει την Ελλάδα στη μέγγενη για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, θα διαλύσει την οικονομία και θα καταστήσει τους Έλληνες τους φτωχούς της Βαλκανικής, είναι ότι αυτό είναι γραμμένο στο πόδι. Το κείμενο πρόκειται για συρραφή φληναφημάτων περί ανταγωνιστικότητας και άλλα Μερκοζι-ελητίστικα νεοφιλελεύθερα πράσινα άλογα. Το κείμενο αποτελεί συρραφή Βενιζελο-Σαχινιδικών μπαρούφων με νεοφιλελεύθερες ιδεολογικές εμμονές για το εργασιακό κόστος και την «απελευθέρωση πόρων» που προέρχονται τόσο από τους τροϊκανούς (οι νεοφιλελεύθεροι ολοκληρωτικοί –και αποτυχημένοι συν τοις άλλοις– του ΔΝΤ και της Γενικής Διεύθυνσης Οικονομικών και Χρηματοοικονομικών υποθέσεων της Επιτροπής), όσο και από μερίδες ελληνικών επιχειρηματικών κύκλων. Πουθενά στο κείμενο δεν υπάρχει η λογική αλληλουχία «θα γίνει αυτή η διαρθρωτική μεταρρύθμιση για να επιτύχω αυτό το αποτέλεσμα». Άλλωστε δεν είναι αυτός ο ρόλος του κειμένου. Τα βασικά σημεία του βρίσκονται στον τρόπο διαφύλαξης των τραπεζών, όπου χαρακτηριστικά εμμένουν στην μη κρατικοποίησή τους και στον τρόπο διαφύλαξης της ορθής αποπληρωμής των τοκοχρεολυσίων. Στα σημεία αυτά το κείμενο είναι ξεκάθαρο!
5. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο κείμενο η λέξη ανεργία αναφέρεται μία φορά. Τι θα μπορούσε άλλωστε να πει όταν η εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου έχει εκτοξεύσει την ανεργία σε πάνω από 20%. Μάλιστα, οι «επιτυχημένες» πολιτικές των μνημονιακών κυνικών εγκεφάλων κατέστησαν την Ελλάδα την μοναδική χώρα σε επίπεδο ΕΕ-27, όπου κάθε μήνα η ανεργία αυξάνεται κατά 0,4%. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι όσο πιο πολλά μέτρα λαμβάνονται με γνώμονα τις «διαρθρωτικές» μπουρδολογίες περί ευελιξίας της αγοράς εργασίας και εργατικού κόστους, τόσο πιο πολύ αυξάνεται η ανεργία! Ακόμα και άλλες χώρες που έχουν ενταχθεί στο μνημόνιο δεν παρουσιάζουν τέτοια ανησυχητική αύξηση της ανεργίας, η οποία καταδεικνύει την πλήρη κατάρρευση του παραγωγικού ιστού της χώρας. Τα υψηλά επίπεδα ανεργίας, σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, θα σημάνουν την πλήρη –αναγκαστική και βίαιη αυτή τη φορά– αποκοπή των Ελλήνων από την ελληνική παραγωγική διαδικασία είτε με την αντικατάστασή τους από μεταναστευτική εργασία είτε μέσω της μετανάστευσης των ιδίων. Επισημαίνουμε ότι η «διαρθρωτική μεταρρύθμιση» της μείωσης του κατώτατου μισθού κατά 22%, τους μόνους που θα οφελήσει είναι αυτούς που απασχολούν μετανάστριες καθαρίστριες και υπαλλήλους σούπερ μάρκετ! Ενώ είναι γνωστής «αποτελεσματικότητας», η ακόμα μεγαλύτερη μείωση του κατώτατου μισθού για τους νέους, που ειρήσθω εν παρόδω ήταν έμπνευση ΓΑΠ: ενώ έχει ήδη υλοποιηθεί ένα τέτοιο μέτρο, το αποτέλεσμά του είναι ότι ένας στους δύο νέους είναι άνεργοι.
6. Είναι γεγονός ότι μεγάλο μέρος των μέτρων προτείνονται από Έλληνες «κουκουλοφόρους-ρουφιάνους», οι οποίοι πλασάρουν σημειωματάκια στους τροϊκανούς με τα αιτήματά τους. Βλέπε τη γνωστή σύγκρουση ΣΕΒ με ΕΒΕΑ γι’ αυτό, αλλά σύμφωνα με πληροφορίες, ακόμα πιο δραστήριοι στη ρουφιανιά είναι ο Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων. Επειδή αυτοί θέλουν κατά τους καλοκαιρινούς μήνες να έχουν το όποιο ελληνικό προσωπικό έχει απομείνει στις επιχειρήσεις τους για 24 ώρες το 24ώρο, χωρίς ιδιαίτερες επιβαρύνσεις. βρίσκονται σε συνεργασία με γνωστούς αριστερούς εργατολόγους, και είναι αυτοί πίσω από μια σειρά εργασιακών μέτρων που προωθεί η τρόικα.
7. Τίθεται πολλές φορές το ερώτημα που θα οδηγήσουν τα εργασιακά δικαιώματα τα νέα μέτρα που προβλέπει νέα μνημονιακή σύμβαση. Νομίζω ότι το κλείσιμο της Εργατικής Κατοικίας, ενός θεσμού που δημιουργήθηκε το 1954 και της Εργατικής Εστίας, θεσμού που υλοποίησε ο Βενιζέλος το 1931, αποτελεί μία ένδειξη για το ποιές δεκαετίες πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας για το επίπεδο δικαιωμάτων αλλά και το επίπεδο διαβίωσης που μας ετοιμάζει το νέο μνημόνιο. Να σημειώσω εδώ ότι δεν υπάρχει περίπτωση τα συγκεκριμένα σημεία να έχουν γραφτεί από τροϊκανούς. Είναι τόσο λεπτές οι διατυπώσεις που μάλλον επίδοξοι Κουΐσλινγκ και δοσίλογοι έχουν κάνει τη δουλειά. Η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων, ο περιορισμός της μετενέργειας σε συνεργασία με τα μέτρα του προηγούμενου Μεσοπρόθεσμου προγράμματος μας οδηγούν σε μία κατάσταση όπου θα κυριαρχούν οι ατομικές συμβάσεις εργασίας. Επίσης καταργείται η δυνατότητα του ενός μέρους (εργασίας ή εργοδοσίας) να καταφεύγει μονομερώς στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας. (Οπότε, πρακτικά, αυτός ο θεσμός καταργείται). Πλέον αυτό μπορεί να γίνεται με συμφωνία εργοδοσίας-εργαζομένων. Επιπλέον καταργείται πλήρως ο ρόλος των κοινωνικών εταίρων στην διαμόρφωση του κατώτατου μισθού αφού από τον Ιούλιο, οι μισθοί αυτοί θα νομοθετούνται από την κυβέρνηση «έπειτα από διαβούλευση» με τους κοινωνικούς εταίρους. Όλα τα προηγούμενα, σε συνδυασμό με τις νέες μειώσεις του κατώτατου μισθού, θα οδηγήσουν όχι απλά σε μία ευέλικτη αγορά εργασίας, αλλά σε αγορά εργασίας χωρίς κανένα φραγμό από την πλευρά της εργοδοσίας. Οι συνέπειες αυτού στην ανταγωνιστικότητα θα είναι αρνητικές και σαρωτικές, αφού αυτό που προκρίνεται, και πάλι, είναι το φτηνό εργασιακό κόστος και όχι οι επενδύσεις στην οικονομία της γνώσης και της καινοτομίας.
8. Όλα αυτά σημαίνουν επίσης το τέλος του συνδικαλισμού, εργατικού και εργοδοτικού. Πλέον, το τι αποφασίζουν αυτοί δεν διαθέτει ουδεμία βαρύτητα. Το τι επιπέδου είναι αυτοί φαίνεται ότι δεν διαμαρτυρήθηκαν καθόλου σε μία κυβέρνηση που τους έβαλε «να συνδιαλέγονται» για να πάρουν αποφάσεις περί κατώτατου και 13-14ου μισθού και μετά τους παρέκαμψε ως να μην υπήρχαν καν. Η γελοιοποίησή τους απέναντι στα μέλη τους και την κοινωνία ήταν τεραστίων διαστάσεων αλλά ελάχιστα σχολιάστηκε. Πιθανότατα αυτό βέβαια να αποτελεί και στοιχείο της κοινωνικής βαρύτητας της θέσης τους. Όπως και το πολιτικό σύστημα, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των κοινωνικών εταίρων φαίνεται να πληρώνουν το γεγονός ότι χρόνια τώρα συνδιαλέγονται και συναγελάζονται με την πολιτική εξουσία. Έτσι έχουν καταστεί και αυτοί άσχετοι με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.
9. Το χτύπημα των ΔΕΚΟ. Το γεγονός του τσακίσματος του κινήματος των αγανακτισμένων, η όλο και μεγαλύτερη αποδοχή των μνημονιακών πολιτικών από ευρύτερες μερίδες των ελληνικών ελητειών, η αφασία της αριστεράς και η συνεχής πίεση προς τον Σαμαρά έτσι ώστε να αποδεχθεί τελικά το μνημόνιο, έχει αφηνιάσει τους μηνμονιακούς κουίσλινγκ τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Πλέον δεν διστάζουν να ανοίξουν πολλαπλά μέτωπα. Ένα σημαντικό κτύπημα είναι αυτό της δυνατότητας που θα δίνεται στις ΔΕΚΟ για απολύσεις. Και αυτό γίνεται με έναν, περίεργο εκ πρώτης όψεως, τρόπο αφού αίρεται η ορισμένου χρόνου σύμβαση που είχαν οι εργαζόμενοι σε αυτές (μόνο που ο χρόνος της σύμβασης οριζόταν έως την πλήρη συνταξιοδότησή τους). Μετατρεπόμενες οι συμβάσεις τους σε αορίστου, δίνουν αυτόματα στις διοικήσεις τους (νέες ή τις ήδη υφιστάμενες) την δυνατότητα να απολύουν. Επιπλέον, έρχονται περικοπές και στη μισθοδοσία τους. Οι επίδοξοι «επενδυτές» του εξωτερικού θέλουν να αγοράσουν βλέπεις σε τιμές ευτελιστικές. Και το πολιτικό σύστημα κάνει ότι μπορεί για να τους ενθαρρύνει.
10. Συνεχίζεται η κατάλυση του δημόσιου τομέα. Πέραν από τον συγκεκριμένο αριθμό απολύσεων (15.000 εφεδρεία φέτος και 150.000 απολύσεις έως το 2015), προβλέπονται και επιπλέον μειώσεις στη μισθοδοσία. Πλέον δικαστικοί, αστυνομικοί, στρατιωτικοί, εκπαιδευτικοί κ.ά θα δουν τους μισθούς τους να μειώνονται. Αλλά και οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι θα δουν και πάλι νέες μειώσεις, αφού οι μισθολογικές ωριμάνσεις των κλιμακίων τους θα επαναπροσδιοριστούν προς τα κάτω. Το μνημόνιο βρίθει με σειρά μέτρων για το δημόσιο, όπου αναφέρεται ρητά ότι μέρος των λειτουργιών του θα γίνει προσπάθεια να ιδιωτικοποιηθεί άμεσα.
11. Οι συντάξεις. Ο σχεδιασμός για το που πρέπει να φτάσει το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων έχει γίνει από παλιά. Θυμηθείτε ότι στον «τολμηρό» νόμο που πέρασε ο κύριος Λοβέρδος για το ασφαλιστικό, προβλεπόταν σύνταξη 360 ευρώ «εγγυημένη από το κράτος» και για το υπόλοιπο ποσό, όσο έχουν τα ταμεία. Έτσι, οι επιθέσεις στις συντάξεις είναι, και μην έχετε καμμία αυταπάτη, θα συνεχίσουν να είναι, σφοδρές. Γιατί το θέμα δεν είναι «να σώσω αυτό ή εκείνο το κομμάτι» των συντάξεων. Η υγεία του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, από τη φύση του, εξαρτάται άμεσα από την υγεία του συνόλου της οικονομίας. Εξαρτάται από μια αυστηρά ρυθμιζόμενη από το κράτος αγορά εργασίας, με ελεγκτικούς μηχανισμούς, πρόστιμα που επιβάλλονται και εισπράτονται, αποφυγή χαριστικών ρυθμίσεων γιατί έχει αποδειχθεί ότι αυτές εντείνουν την ανομία. Έτσι, το να λέμε ότι σώσαμε τούτο και, από την άλλη, να καταδικάζουμε σε μαρασμό το σύνολο της οικονομίας, κάνουμε βασικά μία τρύπα στο νερό. Επειδή οι τροϊκανοί είναι πονηροί, άλλωστε, έχουν βάλει και διάφορες ασφαλιστικές δικλίδες, όπως ανώτατο ποσοστό του ΑΕΠ για δαπάνες συντάξεων, και προβλέπονται ήδη νέα μέτρα για το καλοκαίρι, εάν δεν ευοδωθούν αυτά που θα ληφθούν τώρα.
12. Θυμίζω ότι ο φετινός προϋπολογισμός κατέληξε ελλειμματικός για τρεις κυρίως λόγους. Ο ένας είναι τατοκοχρεολύσια. Με άλλα λόγια, όλη αυτή η δραματική μείωση του εισοδήματος των Ελλήνων γίνεται για να πληρωθούν οι τόκοι για τα δάνεια που «αφιλοκερδώς» μας προσφέρουν οι σύμμαχοί μας Γερμανοί και έτεροι Ευρωπαίο εταίροι. Ο δεύτερος λόγος είναι η υπέρμετρη αύξηση στις επιχορηγήσεις προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Το τελευταίο είναι ένα πρόβλημα που προέρχεται πρώτον από την εισφοροδιαφυγή –ένα διαχρονικό πρόβλημα που έχει ενταθεί όπως προβλέπαμε από την κρίση– και δεύτερον από τις ηλίθιες πολιτικές του μνημονίου που οδήγησαν στον μαρασμό της οικονομίας και εκτόξευσαν την ανεργία. Έτσι μειώθηκαν οι εισροές προς τα ασφαλιστικά ταμεία αλλά και αυξήθηκαν οι επιδοτήσεις προς τον ΟΑΕΔ για να πληρωθούν τα επιδόματα ανεργίας. Επιπλέον οι μειώσεις των μισθών, όταν θα αγγίσουν ευρεία τμήματα της οικονομίας, θα τινάξουν το ασφαλιστικό σύστημα στον αέρα.
13. Το πόσο ύπουλες είναι οι πολιτικές που περνούν μέσα από το νέο μνημόνιο φαίνεται και από το επίδομα ανεργίας. Πουθενά μέσα στο κείμενο δεν γίνεται αναφορά σε αυτό όμως με τη μείωση του κατώτατου μισθού υπάρχει αυτόματα «εξοικονόμηση» από αυτό, αφού θα μειωθεί κάτω από τα 400 ευρώ. Επίσης η μείωση του θα επέλθει και από τον περιορισμό των δικαιούχων. Πώς θα γίνει αυτό; Εδώ έχουμε μία άλλη ύπουλη προπαγανδιστική τακτική. Σου λένε, μα γιατί να παίρνει επίδομα παιδιού η Μενεγάκη; Δεν είναι σωστότερο αυτά να πηγαίνουν σε όσους τα έχουν πράγματι ανάγκη; Έτσι, ύπουλα, περνάνε την νεοφιλελεύθερη πολιτική της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων αγαθών. Τα τελευταία προορίζονται μόνον για τους πολύ φτωχούς και έτσι έχουμε την διάλυση του κοινωνικού κράτους. Όπως είχε πει παλιά και ένας μεγάλος θεωρητικός της κοινωνικής πολιτικής «τα επιδόματα προς τους φτωχούς καταλήγουν να είναι φτωχά επιδόματα». Ε! Λοιπόν όχι! Η κοινωνική προστασία απευθύνεται σε όλους τους πολίτες γιατί είναι δημοκρατικό δικαίωμα. Στο κάτω-κάτω της γραφής όλοι οι πολίτες πληρώνουν φόρους και εισφορές και ανεξαρτήτως εισοδήματος έχουν δικαίωμα σε μία σειρά από παροχές και υπηρεσίες. Έτσι, αντί η συζήτηση να είναι το πώς θα πληρώνουν όλοι τους φόρους που τους αναλογούν, πώς θα καταπολεμηθεί η εισφοροδιαφυγή και η φοροδιαφυγή, με ένα ύπουλο τρόπο μεταστρέφεται η συζήτηση. Ο στόχος και εδώ καταγράφεται σαφώς: το μνημόνιο ορίζει κατάργηση προγραμμάτων και περιορισμό επιδομάτων. Οπότε άνεργοι, ΑΜΕΑ, πολύτεκνοι, γονείς, φτωχοί σε παραμεθόριες περιοχές, μητέρες, θα δουν τα επιδόματά τους να μειώνονται.
14. Και με βάση αυτό έρχομαι σε ένα άλλο καυτό ζήτημα: φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή. Μας λένε τα τζιμάνια του μνημονίου και άλλα νέο-σοσιαλφιλελεύθερα γεράκια, ότι ο περιορισμός του κράτους θα «απελευθερώσει πόρους για την ανάπτυξη». Για καθίστε ρε παιδιά: εδώ πάνω από 60 δις τα προηγούμενα χρόνια έκαναν φτερά και πήγαν για την ανάπτυξη εξωτικών εξωχώριων (οφ-σορ) νήσων, της χιονοσκεπούς Ελβετίας και του ομιχλώδους Λονδίνου. Αυτοί τι πόροι είναι; Η εισφοροδιαφυγή, μαζί με τις καθυστερούμενες οφειλές ξεπερνά τα 7 δισεκατομμύρια. Μόνον η συλλογή αυτών των ποσών έλυνε το πρόβλημα των ταμείων και δεν χρειαζόταν καμμία περικοπή. Τα ανείσπρακτα ποσά από δεδηλωμένες φορολογικές οφειλές προς το κράτος ξεπερνούν τα 35 δις. Ευρώ (μέχρι και οι τροϊκανοί κυνηγάνε Βενιζέλο και Σαχινίδη γι’ αυτό). Δηλαδή, εάν υπήρχε η βούληση για να κάνει τη δουλειά του ο δημόσιος τομέας, το πρόβλημα πολλών ελλειμμάτων θα είχε λυθεί χωρίς να περιμένουμε ούτε κοιτάσματα ανεκμετάλλευτων υδρογονανθράκων ούτε διάφορους σωτήρες. Έτσι, αντί να ξεπουλάμε για ένα ξεροκόμματο την δημόσια περιουσία, μήπως θα ήταν προτιμότερο να οργανωθεί το κράτος;
15. Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Το μνημόνιο έχει θέσει τις ελληνικές ελητείες σε μία τροχιά μετατροπής τους σε φαναριώτες. Η αποκοπή τους από τους Έλληνες ιθαγενείς είναι πλέον πλήρης. Γι’ αυτό και ψηφίζονται με άνεση πράγματα που έχουν συνταρακτικές επιπτώσεις στην κοινωνία και την οικονομία.
16. Από την άλλη, οι συγκρούσεις στο εσωτερικό των ελίτ αυξάνονται, γιατί ένα κομμάτι από αυτές χτυπιέται πλέον αλύπητα: δέστε τον εργατοπατέρα Φωτόπουλο, ο οποίος χαριεντιζόταν με τον Γιωργάκη, και τώρα κόπτεται για τους φτωχούς που δεν έχουν ρεύμα… Δες τε τον κολοτούμπα Καρατζαφέρη που ξαφνικά θυμήθηκε την εθνική αξιοπρέπεια ενώ μέχρι τώρα στήριζε αναφανδόν το μνημόνιο. Δέστε τον Κροκίδη που άδειασε τον Σαμαρά μιλώντας για «κόκκινες γραμμές και κόκκινες κορδέλες». Τον Πρετεντέρη που έχει μετατραπεί στον πιο ακραιφνή αντιμνημονιακό. Τις βαριές κουβέντες μεταξύ ΣΕΒ και ΕΒΕΑ. Την φαγωμάρα στις τράπεζες, όπου όσοι έχουν άκρες με τα διεθνή κέντρα την κάνουν με μικρά πηδηματάκια από συμφωνίες συγχώνευσης. Και μια και μιλάμε για τις τράπεζες. Είπαμε ότι το μνημόνιο προβλέπει σαφώς τη διάσωση των τραπεζών. Μας λένε ότι αυτό γίνεται για να διασφαλιστεί η ρευστότητα. Μα πλάκα μας κάνουν οι άκηδες; Αφού οι τράπεζες έχουν κλείσει τις στρόφιγγες. Για κάποιον που έχει εθνική πολιτική ποσώς τον ενδιαφέρει εάν οι τράπεζες θα είναι ιδιωτικές ή κρατικές. Το κύριο ζήτημα είναι η διασφάλιση της ρευστότητας και αφού αυτό δεν το κάνουν οι ιδιωτικές, ας το κάνουν οι κρατικές. Υπενθυμίζουμε ότι οι χώρες στην Λατινική Αμερική που προχώρησαν σε κρατικοποίηση μέρους του τραπεζικό τομέα κατόρθωσαν με αυτό τον τρόπο να διασφαλιστεί η ρευστότητα στην αγορά και, κατά συνέπεια, κατόρθωσαν να έχουν ανάπτυξη!
17. Πουθενά επίσης δεν γίνεται λόγος για εθνικό σχεδιασμό, κανένας λόγος για εθνικές προτεραιότητες, για αμυντικές ανάγκες. Είναι ενδιαφέρον πώς το μνημόνιο έχει μετατρέψει διάφορους «πατριώτες», σε σκυλάκια της Μέρκελ. Για παράδειγμα, στη βουλή, κανένας δεν απάντησε στο ερώτημα, τι είναι πιο κρίσιμο, να περικοπούν οι αμυντικές δαπάνες στο ελάχιστο ή να περιοριστούν οι υψηλές συντάξεις; Να μειωθεί ο κατώτατος μισθός ή να πληρωθούν οι θέσεις που καταλαμβάνουν οι αδήλωτοι μετανάστες από Έλληνες εργαζόμενους ή από μετανάστες που ζουν νόμιμα εδώ χρόνια τώρα; Αλλά και παραπέρα, οι προβληματισμοί είναι το ίδιο προβληματικοί. Έτσι, τι είναι πιο σωστό, να προπαγανδίζουμε το «δεν πληρώνω» ή να ζητήσουμε να πληρώνουν όλοι ανάλογα με τις δυνατότητες τους; Φαίνεται ότι τέτοιοι προβληματισμοί δεν είναι ακόμα της παρούσης. Το ποτήρι θα είναι πολύ πικρό και μάλλον θα το πιούμε ως τον πάτο.
18. ΥΓ. Παραθέτω την φράση που είπε ένας από τους διεγραμένους: Όσοι φοβούνται πεθαίνουν κάθε μέρα ενώ όσοι δεν φοβούνται πεθαίνουν μόνον μία φορά.
Ανάρτηση από : http://ardin-rixi.gr/archives/5285
