Θα πρέπει να μας προβληματίσει λίγο που ο μόνος που έστω και για τα μάτια του κόσμου, αντιστάθηκε λίγο στο παπαδαριό είναι ο Απόστολος Γκλέτσος. Την ώρα που ο Τσίπρας αποθεώνει τους μοναχούς στο Άγιο Όρος και αφήνει αμήχανους τους υποστηρικτές του να ξαναπιπιλίζουν την ίδια καραμέλα περί μελλοντικού πρωθυπουργού που έχει θεσμικό ρόλο και θα συναντιέται με τους πάντες, θα πρέπει να δούμε το ζήτημα της εκκλησίας ως ένα κλασσικό παράδειγμα παθητικοποίησης του λαού τα τελευταία χρόνια.
Στην πραγματικότητα, ποτέ, κανένα κομμάτι της Αριστεράς δεν έχει συγκρουστεί με την Εκκλησία. Ποτέ δεν έχει αποκαλύψει τον ρόλο της ως ένα μηχανισμό ιδεολογικής καταστολής –που θα έλεγε και ο Αλτουσερ-, ποτέ δεν έχει καταφερθεί εναντίον της, όπως πιθανόν θα έπρεπε, και ακόμα χειρότερα, ποτέ δεν έχει αγωνιστεί πραγματικά για την αποσύνδεση ή έστω τον περιορισμό της σχέσης της με το κράτος και την εξουσία.
Συνήθως το θρησκευτικό ζήτημα αντιμετωπίζεται με έναν οριακά υπεροπτικό σεβασμό στο δικαίωμα κάποιου να πιστεύει. Ωστόσο στην πραγματικότητα αυτό το ζήτημα δεν τέθηκε ποτέ ως πρόβλημα. Οι παρεμβάσεις της εκκλησίας δεν σκόπευαν ποτέ να λύσουν κάποιο ουσιαστικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε ο έλληνας πιστός. Όταν δεν στρέφονταν σε περιουσιακά θέματα, αφορούσαν στην λειτουργία του κράτους και των υπηρεσιών του. Ταυτότητες, θρησκευτικά, πολιτικός γάμος κτλ.
Συνεπώς εδώ δημιουργείται μια αντίφαση: Από τη μια η Αριστερά σε όλες τις εκφάνσεις της, έθετε σωστά τον σεβασμό του ανθρώπου να πιστεύει σε ό,τι θέλει, από την άλλη όμως η επίσημη εκκλησία απαντούσε με παρεμβάσεις που όχι μόνο δεν εστίαζαν εκεί, αλλά στόχευαν στην διαρκή αύξηση της επιρροής της. Σε αυτές τις απαιτήσεις της εκκλησίας η στάση όλων των κομμάτων της Αριστεράς ήταν πάντα παθητική.
Ίσως από φόβο μην της γυρίσουν την πλάτη οι πιστοί, ίσως από υποτίμηση της σημασίας του θέματος καταλήξαμε να ζούμε σε μια χώρα στην οποία τα παιδιά διδάσκονται πιο πολλά θρησκευτικά από ίστορία, είναι είδηση αν κάποιος δεν ορκιστεί στο ευαγγέλιο, μπαίνει στη φυλακή ένας πιτσιρικάς που τρολάρει στο διαδίκτυο, η σχολική χρονιά αρχίζει με αγιασμό και η σχολική μέρα με προσευχή, και -το πιο επικίνδυνο από όλα- υπάρχει αμέτρητος κόσμος που πιστεύει πως θα βελτιώσει την ζωή του και θα γλιτώσει από την κρίση αν προσευχηθεί, φιλήσει μια εικόνα και συρθεί με τα γόνατα μέχρι μια εκκλησία.
Όλα αυτά γνωστά. Συνήθως η απάντηση όταν πας να ανοίξεις μια τέτοια συζήτηση είναι για τους ιερείς που ευλόγησαν τα όπλα του ΕΛΑΣ, αυτούς που πολέμησαν στην κατοχή ή ακόμα και για τα δικαιώματα των πιστών στην Σοβιετική Ένωση. Τίποτα από αυτά δεν απαντάει στο γεγονός ότι θα πρέπει να καλύπτουμε τις μεταφυσικές ανησυχίες του λαού με τον ίδιο τρόπο εδώ και 2000 χρόνια. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, γιατί κάνει βιώσιμο τον αβίωτο βίο των ανθρώπων έλεγε ο Μαρξ. Έλεγε όμως και κάτι άλλο: είναι (η θρησκεία) ο απατηλός ήλιος που γυρίζει γύρω από τον άνθρωπο, όσο ο άνθρωπος δεν μπορεί να γυρίσει γύρω από τον εαυτό του.
Τον άνθρωπο που δεν μπορεί να γυρίσει γύρω από τον εαυτό του τον καταδικάζεις σε χρόνια ακινησία σεβόμενος το «δικαίωμά του να μείνει ακίνητος» ή τον ωθείς να κάνει ένα βήμα κάθε φορά;
Με άλλα λόγια μήπως ζητάμε πολύ λίγα από τον λαό; Μήπως προσπαθούμε να προσαρμόσουμε τον δικό μας κόσμο σε αυτόν που ήδη έχει ως παράσταση ο λαός, αντί να ανοίξουμε τους ορίζοντες πέρα από το υπάρχον; Μήπως τελικά φρενάρουμε μπροστά στην ενδεχόμενη άρνηση του κόσμου να αντιληφθεί ότι υπάρχει κάτι άλλο εκεί έξω και δεν είναι ο θεός, αλλά η πιθανότητα ο καπιταλισμός να μην είναι μονόδρομος. Μήπως αντί να αγνοούμε τον ελέφαντα στο σαλόνι να είμαστε πιο επιθετικοί απέναντι σε μεταφυσικές αντιλήψεις; Μήπως μια πραγματικά προοδευτική πολιτική θα είναι η επί της ουσίας αντιπαράθεση με την εκκλησία και τον ρόλο της στην άσκηση της εξουσίας;
Η ιστορία έχει δείξει πολλές φορές ότι όσο λιγότερα ζητούσαν οι λαοί τόσο μεγαλύτερη ήταν η καταπίεσή τους. Η αποδοχή ενός ακόμα εξουσιαστικού βραχίονα δεν μπορεί να δικαιολογηθεί στο όνομα του σεβασμού στην θρησκευτική ελευθερία του ανθρώπου γιατί αυτή ποτέ δεν αμφισβητήθηκε από κανέναν. Οποιοσδήποτε συμβιβασμός με αυτό είναι απλά ήττα.
Ανάρτηση από: http://2310net.wordpress.com
