Στο ιστορικό Παλάτι της Βαυαροκρατίας του Όθωνα θα ζήσουμε από σήμερα ένα συνταρακτικό τριήμερο της ... "δεδηλωμένης", για την απόσπαση ψήφου "εμπιστοσύνης" προς ένα νέο, ας πούμε, Καθεστώς Ξενοκρατίας ("Εταίρων"). Πάντως ο χθεσινός Αντί - Μνημονιακός / Μερκελικός ανατρεπτικός "παλμός" του όντως πολυπληθούς ακροατηρίου του Αλέξη Τσίπρα στο Φεστιβάλ Νεολαίας και ... "Μετανεολαίας" του Σύριζα , όπως και η υφή & η όλη σημειολογική έκφραση του "ήρεμου... ριζοσπαστικού λόγου" του, δεν προμηνύουν ούτε μεσοπρόθεσμα "σοβαρές αναταραχές και ανατροπές" (!) στο κατεχόμενο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας και στα ντόπια και ξένα "εγωιστικά" συμφέροντα που εκπροσωπεί και προστατεύει.
Ας το ξεχάσουμε, μπορεί οι "αντικειμενικές συνθήκες" να επιβάλουν άμεσες "επαναστατικές αλλαγές" (από το 1914 άλλωστε), αλλά ο λεγόμενος "υποκειμενικός παράγοντας", ο λαός, η διάθεση, η ωριμότητα και η "εμπιστοσύνη" στις ηγεσίες του, "είναι αλλού". Καλό και πολύ ουσιαστικό πράγμα οι "εκλογές", η έκφραση γνώμης, βούλησης και πολιτικής προτίμησης των πολιτών, αλλά όποιος βασίζεται η περιμένει - μόνο - τις "Αλλαγές" από τις ... "όποτε και εάν έρθουν εκλογές" που θα αποφασίσουν οι Επικυρίαρχοι, δεν πρόκειται, ούτε θέλει & πιστεύει πως θα δει μια ... "πιο άσπρη μέρα".
Όποιος περιμένει να του - επιτρέψουν - "ν' απελευθερωθεί" - δεν πρόκειται να απελευθερωθεί ποτέ του. Υπερισχύει ακόμα η γνώμη του "υποκειμενικού παράγοντα", την οποία άκουσα από ένα γκαρσόνι στην Κρήτη πριν τρία χρόνια (σαφώς "δημοκρατικά τοποθετημένου") για την κρίση, "Θα το Παλέψουμε" μου είχε πει, εννοώντας την "ατομική αντοχή" στις καταπιεστικές και εκμεταλλευτικές συνθήκες!
Από αυτή την ¨παθητική αισιοδοξία" του είχα καταλάβει πως είμαστε "τελειωμένοι", πως η "Νέα Τουρκοκρατία" με την μορφή "Ευρωπαϊκής… δημοκρατικής Αυτοκρατορίας" και της παράλληλης λεγόμενης "Παγκόσμιας Διακυβέρνησης" (των Μητροπολιτικών Καπιταλιστικών/σαφώς ιμπεριαλιστικών Χωρών, των "Πολυεθνικών Εταιρειών" και της όποιας αναπτυσσόμενης λεγόμενης "Υπερεθνικής Ελίτ" & άλλων "Οικουμενικών" Λεσχών & Συντεχνιακών "Μασονιών") θα είναι "σχεδόν" το ίδιο μακροχρόνια, χωρίς να είναι σίγουρο πως θα γίνει μια "γενική επανάσταση - ξεσηκωμός" μ' ένα κοινό στόχο ( τελευταία επανάληψη το 1941 - 1944 ), έστω και μετά από 400 χρόνια (!), σε μια τόσο κατακερματισμένη κοινωνία των "ατομικών δικαιωμάτων" του "εγώ πιστεύω, εγώ νομίζω, εγώ θέλω, εγώ φοβάμαι, εγώ βαριέμαι".
Και αυτή η θλιβερή πραγματικότητα ίσως να οφείλεται στην αποτυχία και την κατάληξη στον ολοκληρωτισμό πολλών προσπαθειών του "Εμείς" στον 19ο - 20ο αιώνα.
Όμως άλλος δρόμος - για την υπεράσπιση όχι μόνο της συλλογικής , αλλά και της "ατομικής μας Ελευθερίας", για την αναγνώριση και της δικής μας ταυτότητας μέσω της επαφής και της συνεργασίας "με τον άλλο", τους άλλους ανθρώπους που "κοινωνούν" αποτελούν Κοινωνία - έστω και Α- κοινότητη, πέρα από τον δρόμο του Αγώνα και της Πάλης του "Εμείς" ενάντια στα "εγωιστικά" και πάντα "καταπιεσμένα εγώ" (ταξικά οικονομικά και ατομικά - βουλησιαρχικά) - δεν υπάρχει.
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
