Να, που επιτέλους, αποδείχτηκε και μια φορά αποτελεσματική η αποφασιστικότητα των ηγετών μας να διεκδικήσουν το λογικό και ηθικό, που η Ευρώπη οφείλει σε ένα μέλος της, όταν δέχεται επίθεση. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, σαφές όσο ποτέ προηγουμένως, καλεί την Τουρκία να επιδείξει αυτοσυγκράτηση και να σεβαστεί την κυριαρχία της Κύπρου στα χωρικά της ύδατα και τα κυριαρχικά δικαιώματά της στην ΑΟΖ. Και της υπενθυμίζει ότι η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι προϋπόθεση για την ένταξή της.
Ούτε ήξεις αφήξεις, όπως άλλοτε, ούτε επιτήδεια ουδετερότητα. Αλλά, ενοχλούν δυο στοιχεία, που πρέπει να απασχολούν μέρα νύχτα την ηγεσία: Ότι δεν αρκεί να χαιρόμαστε γιατί πετύχαμε το αυτονόητο. Αν δίνουμε μάχες για το αυτονόητο, τι πιθανότητες έχουμε να κερδίσουμε το δίκαιο; Και δεύτερον, ακόμα μια φορά προσπάθησε να ακυρώσει και το αυτονόητο ο εχθρικός (ύπουλος, κατά το ρηθέν) ρόλος της Βρετανίας.
Η μόνη χώρα, που παρενέβη για να διεκδικήσει να γίνει ηπιότερη η αναφορά για την Τουρκία ήταν η Βρετανία. Την ώρα που ο Κάμερον έκανε παρασκήνιο υπέρ της Τουρκίας και εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας, έστελνε ευχές και σοκολατάκια στον Πρόεδρο Αναστασιάδη, που βρισκόταν στο νοσοκομείο. Μάλλον αυτό εννοούν όσοι μιλούν για τον ύπουλο ρόλο της Βρετανίας.
Αυτά, είναι δεδομένα, τα οποία πρέπει να αντιμετωπιστούν προληπτικά, διότι είναι μπροστά μας κάθε φορά που στην Ευρώπη υπάρχει εξέλιξη, που αφορά στην Κύπρο. Το εκνευριστικό είναι που οι ηγέτες μας έχουν την άποψη ότι δεν είναι καιρός να ανοίξουν μέτωπο με τη Βρετανία. Και το λένε την ώρα που ολοφάνερα το μέτωπο είναι πάντα ανοικτό.
Το άλλο σημαντικό (δίδαγμα;) είναι ότι το πεδίο στο οποίο πρέπει να μεταφερθεί ακόμα πιο έντονα το Κυπριακό και οι υδρογονάνθρακες είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι στα Ηνωμένα Έθνη ή στην Αμερική. Την ώρα της κρίσης είδαμε και τον Γ.Γ. του ΟΗΕ και την Ουάσιγκτον, όχι απλώς να νίπτουν τας χείρας, αλλά ξεδιάντροπα να προσφέρουν κάλυψη στην τουρκική επιδρομή.
Όχι ότι δεν ζήσαμε και την υποκρισία των Ευρωπαίων σε άλλα γεγονότα, αλλά αν μπορούμε να παίξουμε με κάποιες αξιώσεις στο παιχνίδι των συμφερόντων, μόνο στην Ευρώπη έχουμε έστω κι ελάχιστες πιθανότητες να δούμε όφελος. Και στη Ρωσία, φυσικά, για να μην ξεχνιόμαστε. Πάντως, αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες πεισθούν ότι τα κοιτάσματα της Κύπρου είναι ευρωπαϊκά κοιτάσματα και αν οι συμμαχικοί άξονες με Ισραήλ και Αίγυπτο (ελπίζουμε και με Λίβανο και πάντα με Ελλάδα) ενισχυθούν ως αντίπαλο δέος στην τουρκική βουλιμία, μπορεί να έχουμε και βάσιμες ελπίδες επιβίωσης. Θέλουν δουλειά και όραμα όμως αυτά, δεν θέλουν ηττοπάθεια και ρινορραγία.
Υ.Γ. Αυτός με τα ουισκάκια, που κυβερνούσε (απίστευτο!) πέντε ολόκληρα χρόνια, δεν ήξερε τα στρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας και μας παρέδωσε στη Βρετανία και θα μιλήσει κιόλας. Καλά να πάθουμε.
Ανάρτηση από: http://www.philenews.com
