Το ελληνικό δράμα της κυρίας Αγγελοπούλου καθώς πλησιάζει στην κάθαρση του, κορυφώνεται. Από ένα βουβό παράπονο έχει μεταβληθεί σε επαναστατικό ξέσπασμα εναντίον των άχρηστων πολιτικών που κυβερνάν τη χώρα και σε μιαν αγωνιώδη αναζήτηση του καινούργιου, «που όλο το περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει κι όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα του κύκλου».
Ήταν τόσο ριζοσπαστικός και ρηξικέλευθος ο λόγος της, «η εναντίωση της στο σύστημα», που ακόμη και αριστερά ιστολόγια γοητευμένα έσπευσαν να αναδημοσιεύσουν εκτενή αποσπάσματα της συνέντευξης που δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 19/10/14.
Η αφεντιά μου «τόλμησε» να σχολιάσει την εν λόγω κυρία πριν από ένα χρόνο(1), με αφορμή και πάλι μια παρουσίαση της στο περιοδικό του κυριακάτικου «Έθνους». Και ότι ειπώθηκε σε εκείνο το κείμενο, που αρκετά ιστολόγια είχαν την καλοσύνη να δημοσιεύσουν εξακολουθεί να ισχύει, καθώς μάλιστα η σημερινή συγκυρία επιτάσσει την ανανέωση του πολιτικού χώρου της «κεντροδεξιάς».
Και πρώτα απ’ όλα να πούμε πως η κ. Αγγελοπούλου δεν είναι καθόλου τυχαία. Εκτός από σύζυγος ενός από τους πιο ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες της χώρας μας, διατηρεί σύμφωνα με ΤΑ ΝΕΑ της 18/10/14 σοβαρούς δεσμούς με το ίδρυμα Κλίντον, άρα με τμήμα του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου των Η.Π.Α.
Τους δικούς μας ολιγάρχες, απασχολεί εδώ και πάνω από δύο χρόνια η αναδιοργάνωση του πολιτικού σκηνικού στη βάση του διπολικού σχήματος κεντροαριστερά-κεντροδεξιά. Μ’ αυτό το πετυχημένο σχήμα κυβέρνησαν τα τελευταία σαράντα χρόνια και μ’ αυτό επιθυμούν να συνεχίσουν, όσο η ηγεμονία τους στο κοινωνικό σώμα δεν αμφισβητείται και δεν κινδυνεύει.
Μερικοί πιο διορατικοί από αυτούς μάλιστα, όπως ο σημερινός εκδότης του ΒΗΜΑτος, επιθυμούν τη συγκρότηση στα άκρα των βασικών πολιτικών σχηματισμών, δύο μικρότερων «άκρων», που θα λειτουργούν σαν «έρμα» και δικλείδες ασφαλείας. Γι’ αυτό κι επέδειξαν στην αρχή εξαιρετική ανοχή και επιείκεια προς την Χρυσή Αυγή, μέχρι που κατάλαβαν πως το ναζιστικό μόρφωμα απειλούσε τα σχέδια τους.
Το διπολικό σχήμα με την παλιά του συγκρότηση (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ), κλονίστηκε επικίνδυνα καθώς ο ένας πόλος κατέρρευσε, απειλώντας να παρασύρει και τον άλλο, αλλά και όλο το σύστημα εξουσίας. Μονάχα οι αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας να αναλάβει τις ευθύνες της, ήταν αυτό που έδωσε στο κατεστημένο τον χρόνο και την ευκαιρία για την ανασυγκρότηση του διπολισμού.
Ακόμη όμως, τα πράγματα δεν εξελίσσονται σύμφωνα με τα σχέδια τους. Ο κεντροαριστερός πόλος δεν έχει ακόμη μορφοποιηθεί, με την απομάκρυνση των «αριστερών» και την πλήρη επικράτηση των επαγγελματιών πολιτευτών μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Μόλις αυτά πραγματοποιηθούν, η ολιγαρχία δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να εγκαταλείψει το κεντροδεξιό σκάφος στη μοίρα του, όπως έκανε το 1981 και να χρησιμοποιήσει το «φρέσκο κρέας» του κεντροαριστερού ΣΥΡΙΖΑ, που λόγω απειρίας και συστολής θα έχει και λιγότερα «λειτουργικά έξοδα», όπως και το ΠΑΣΟΚ την πρώτη τετραετία της κυβέρνησης του.
Η μετεωρική λοιπόν επανεμφάνιση της κ. Αγγελοπούλου έχει σκοπό κατά πρώτον να υπενθυμίσει στους κυβερνώντες πως «το μοναστήρι είναι καλά κι έχει ακόμη καλογέρους» και πως αν δεν καταφέρουν να αντιστρέψουν τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων θα βρεθούν να κάνουν διαλέξεις ανά την υφήλιο για να κερδίζουν τον επιούσιο, όπως και ο συμμαθητής τους στο Χάρβαρντ.
Άλλωστε το κατεστημένο κατάφερε να επιβάλλει ακόμη και τον Σταύρο Θεοδωράκη σαν παίκτη στο πολιτικό παιχνίδι, ξεπερνώντας την αλήστου μνήμης βασιλομήτορα (την Φρίκη των Ιουλιανών), που καυχιότανε ότι μπορούσε να κάνει πρωθυπουργό ακόμη και τον κηπουρό της.
1) Με καλέσατε και ήρθα (και πούτανε! Και πούτανε!)
