Αποκαλυπτικές οι επιπτώσεις της κρίσης τα τελευταία δύο χρόνια. Παρακολουθώ αντιδράσεις και αναρτήσεις από το facebook, ακούω φίλους, γνωστούς και συναδέλφους. Καθώς η έκπληξη και η απόγνωση των πρώτων χρόνων της κρίσης (2010-2011) μαζί με την διάψευση πολλών βεβαιοτήτων υποχώρησε, επανήλθε ο εγωκεντρικός μηχανισμός των «άκρων». Η κρίση φέρνει τα άκρα και τα «τέρατα» προέβλεπε ο Γκράμσι από τη φυλακή. Ζούμε την εποχή της ρευστότητας και του φόβου, μας λέει ο ευφυής κοινωνιολόγος Ζίγκουντ Μπάουμαν. Όλα είναι ρευστά και δικαιωμένα λοιπόν στην μικρή μας «νεοαποικία».
Ο καθένας ξανακτίζει τις… «βεβαιότητές» του για να αντιμετωπίσει τον σχεδόν βέβαιο φόβο του. Οι εθνικιστές γίνονται πιο εθνικιστές και φασίστες. Ενώ πολλοί πατριώτες, φλερτάρουν με τον εθνικισμό και δεν μένουν σ’αυτό που είναι. Οι φωνακλάδες «ταξικοί» επαναστάτες γίνονται πιο «ταξικοί» και καταλήγουν τόσο «τοξικοί» που αν δαγκώσουν τον εαυτό τους – όταν να σταματούν να δαγκώνουν τους άλλους – θα δηλητηριαστούν ταξικά παρ’όλο που πολλοί ανήκουν σε άλλη… οικονομική τάξη.
Οι «ελευθεριακοί» γίνονται τόσο «ελεύθεροι» που συκοφαντούν οποιαδήποτε άλλη άποψη και καταλήγουν ελιτιστές νεο-ελευθεριάζοντες μικροαστοί. Οι μικροαστοί γίνονται ακόμα πιο μικροαστοί και θεωρούν τον περίγυρό τους ως κυρίαρχο τρόπο σκέψης. Οι δεξιοί γίνονται ακροδεξιοί. Οι «αριστεροί» των ολοκληρωτικών καθεστώτων γίνονται ακόμα πιο «αριστεροί» και ψάχνουν την αλήθεια στις «μαρξιστικές γραφές», λοιδορώντας την ίδια στιγμή τους θρησκευόμενους που συνεχίζουν να διαβάζουν κι αυτοί γραφές, προβλέποντας την τιμωρία του …αμαρτωλού κόσμου. Ενώ οι «άθεοι» ψάχνουν τη «νευρωσική» τους λύτρωση της μοναξιάς στη …. θέωση του εαυτού και όχι του άλλου κι ας λένε ότι νοιάζονται τον «ξένο». Οι «διεθνιστές» γίνονται πιο «διεθνιστές» και αποφεύγουν να πατάνε στο έδαφος γιατί αυτό θεωρείται … εθνικισμός. Οι δήθεν γίνονται ακόμα πιο δήθεν και οι ξερόλες ακόμα πιο ξερόλες.
Οι «ελευθεριακοί» γίνονται τόσο «ελεύθεροι» που συκοφαντούν οποιαδήποτε άλλη άποψη και καταλήγουν ελιτιστές νεο-ελευθεριάζοντες μικροαστοί. Οι μικροαστοί γίνονται ακόμα πιο μικροαστοί και θεωρούν τον περίγυρό τους ως κυρίαρχο τρόπο σκέψης. Οι δεξιοί γίνονται ακροδεξιοί. Οι «αριστεροί» των ολοκληρωτικών καθεστώτων γίνονται ακόμα πιο «αριστεροί» και ψάχνουν την αλήθεια στις «μαρξιστικές γραφές», λοιδορώντας την ίδια στιγμή τους θρησκευόμενους που συνεχίζουν να διαβάζουν κι αυτοί γραφές, προβλέποντας την τιμωρία του …αμαρτωλού κόσμου. Ενώ οι «άθεοι» ψάχνουν τη «νευρωσική» τους λύτρωση της μοναξιάς στη …. θέωση του εαυτού και όχι του άλλου κι ας λένε ότι νοιάζονται τον «ξένο». Οι «διεθνιστές» γίνονται πιο «διεθνιστές» και αποφεύγουν να πατάνε στο έδαφος γιατί αυτό θεωρείται … εθνικισμός. Οι δήθεν γίνονται ακόμα πιο δήθεν και οι ξερόλες ακόμα πιο ξερόλες.
Οι μικροί, μεσαίοι και μεγάλοι «διανοούμενοι» γίνονται ακόμα πιο περιθωριακοί σχηματίζοντας τη νέα ελίτ της αρχοντοχωράτικης φάρας τους, γιατί έτσι αισθάνονται πιο κοσμοπολίτες και προηγμένοι «Ευρωπαίοι». Οι αποδομιστές κάθε δέσμευσης ορίων και φύλων, ανάγουν τους «φιλοσόφους»τους σε υπέρτατους γκουρού της αλήθειας και έτσι «φασίζουν», αλλά μεταμοντέρνα και … «προλεταριακά». Οι «παραδοσιακοί» γίνονται προγονολάτρες και προγονόπληκτοι κάνοντας κακό στη συσσωρευμένη σοφία της παράδοσης, αδυνατώντας να μάθουν για το αύριο, μένοντας στο χθες. Οι γονείς γίνονται ακόμα περισσότερο «γονείς», προσφέροντας τα πάντα με κάθε «ιδιωτικό» τρόπο στα παιδιά τους, απομακρύνοντάς τα από τη συλλογικότητα της προσπάθειας. Οι «κολεκτιβιστές» γίνονται ακόμα πιο κολλεκτιβιστές της ισοπέδωσης, ενώ οι ατομικιστές γίνονται ακόμα πιο νάρκισσοι και αλαζόνες. Οι ροκάδες γίνονται ακόμα πιο ροκάδες γιατί αδυνατούν να δούνε τη…. «μαμά» στα μάτια και να της μιλήσουν, ενώ οι άλλοι οπαδοί του Ορφέα, μάλλον μιλάνε συνέχεια με τη …μαμά. Οι στρατόκαβλοι γίνονται πιο στρατόκαβλοι και ονειρεύονται … κρίσεις, εφτελίζοντας την κάθε είδους «άμυνα» για αξίες, πνευματικές αρχές και γενέθλιους τόπους.
Είναι θλιβερό να μην βλέπεις την κρίση ως κάτι βαθύ και ακραίο, αλλά ως κανονικότητα για να θεωρείς τον εαυτό σου «υγιή». Κοίτα που τα άκρα θα κάνουν και ανεκτό τον … μέσο όρο!
Ανάρτηση από: http://tokoinonikoodofragma.wordpress.com
