Κάποιος γείτονάς
μου σήμερα δεν γύρισε σπίτι. Κάποιος φίλος ίσως έτρωγε σε εκείνο το εστιατόριο.
Κάποιος μαθητής
θα ήταν σε αυτή τη συναυλία και η μάνα του θα τον περίμενε σπίτι.
Εγώ έτυχε
και είχα διάβασμα, έτυχε και δεν ήμουν εκεί.
Η μάνα μου
από την Ελλάδα με παίρνει με αγωνία.
Έτυχε και
εμεινα σπίτι και δεν κανόνισα να πάω για φαγητό ή για ποτό, έτυχε και δεν πέρναγα
από εκεί. Ο Ολάντ κάνει δηλώσεις και μιλάει για φρίκη, ο Ομπάμα μιλάει για θύματα
και τρομοκρατία.
Η Γαλλία
και η Αμερική βομβαρδίζουν τη Συρία, η Δύση οπλίζει τα χέρια με τα καλάσνικοφ και
το Παρίσι μετράει απόψε νεκρούς, δεν φτάνουν τα σεντόνια του να καλύψει τα θύματα
του.
«Και τώρα
τι;» τολμώ να σκεφτώ, .θα αρχίσουν τις φωτιές οι καλοί χριστιανοί στα καμπ των προσφύγων
ή θα κλείσουν τα σύνορα;
H Le Pen
θα οργιάσει και θα ανεβάσει τα ποσοστά της ή ο στρατός θα ειναι πιο ενισχυμένος
και θα περιπολεί πιο φοβιστικός στους δρόμους και το μετρό;
Θα ψάχνουν
και την τελευταία σπιθαμή μου πριν μπω στο μουσείο ή στη βιβλιοθήκη, λες και θα
με «σώσουν» αν μου ψάξουν τη τσάντα στο βιβλιοπωλείο, θα με σώσουν απο την τρομοκρατία
σπέρνοντάς την.
Ευρώπη σου
λέει ο άλλος.
Σκοτάδι και
σιωπή, όπως αυτή που επικρατεί αυτή τη στιγμή στους δρόμους του Παρισιού.
Σιωπή νεκρική,
όπως αυτή μετά ή πριν από μια καταστροφή.
Δ.
Παρίσι
13.11.2015
(Αγαπητή
φίλη, δύναμη. Μπορεί τραγωδίες σαν αυτή του Παρισιού να μας κάνουν να απαιτήσουμε
και να διεκδικήσουμε έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο. Δεν το πιστεύω αλλά μπορεί
να συμβεί και αυτό. Να είστε καλά.)
