Θα σας περιμένω μέχρι τα φοβερά μεσάνυχτα αδιάφορος-
Δεν έχω πια τι άλλο να πιστοποιήσω.
Οι φύλακες κακεντρεχείς παραμονεύουν το τέλος μου
ανάμεσα σε θρυμματισμένα πουκάμισα και λεγεώνες.
Θα περιμένω τη νύχτα σας αδιάφορος
χαμογελώντας με ψυχρότητα για τις ένδοξες μέρες.
Πίσω από το χάρτινο κήπο σας
πίσω από το χάρτινο πρόσωπό σας
εγώ θα ξαφνιάζω τα πλήθη
ο άνεμος δικός μου
μάταιοι θόρυβοι και τυμπανοκρουσίες επίσημες
μάταιοι λόγοι.
Μην αμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία.
Μιχάλης Κατσαρός
(«Κατά Σαδδουκαίων»)
Το περπάτημα των 212 χιλιομέτρων που χωρίζουν την Πάτρα από την Αθήνα είναι η «απάντηση» της δημοτικής αρχής της αχαϊκής πρωτεύουσας στο πρόβλημα της ανεργίας.
Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο, ας ξεκαθαρίσουμε δυο πράγματα. Πρώτο: από το να μην κάνει κανείς τίποτα, είναι προτιμότερο να αναλαμβάνει την όποια δράση. Άρα η διοργάνωση μιας πορείας ποτέ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μάταιη ή άχρηστη. Δεύτερο: ποτέ κανείς δεν περιμένει πως μια μορφή κινητοποίησης μπορεί από μόνη της να λύσει το πρόβλημα για το οποίο διοργανώνεται. Είναι χρήσιμη ως ενέργεια ενταγμένη σε ένα πλέγμα ενεργειών και δράσεων που οφείλονται σε στρατηγική και σχεδιασμό αυτών που την εμπνεύστηκαν.
Αφού ειπώθηκαν αυτά τα αυτονόητα μεν αναγκαία δε για την αποφυγή παρεξηγήσεων και κακεντρεχών σχολίων, ας πούμε λίγα λόγια για την πρωτοβουλία του δημάρχου Πάτρας και των συνεργατών του να διοργανώσουν πορεία ενάντια στην ανεργία από την Πάτρα ως την Αθήνα.
Το θέμα φυσικά δεν είναι η πορεία. Κανείς δεν περιμένει πως τη λύση στην ανεργία θα τη δώσει ο ποδαρόδρομος. Αν ήταν τόσο απλό, οι Ισπανοί ανθρακωρύχοι που το 2012 βάδισαν 400 χιλιόμετρα από την Αστούρια και τη Λεόν ως τη Μαδρίτη, θα είχαν φέρει στη χώρα τους σοσιαλισμό, ή –έστω- εξάλειψη της ανεργίας.
Άρα η συγκεκριμένη πρωτοβουλία της δημοτικής αρχής της Πάτρας δεν είναι η ανάδειξη του προβλήματος της ανεργίας. Την εκτίμηση αυτή έρχεται να ενισχύσει ο τρόπος οργάνωσης της πορείας που θα διαρκέσει 8 μέρες. Θα ξεκινήσει την Κυριακή 3 Απρίλη από την Πάτρα και θα τερματιστεί την Κυριακή 10 Απρίλη με συναυλία στο Σύνταγμα. Τις 8 μέρες οι συμμετέχοντες θα περπατούν αρκετά χιλιόμετρα και θα διανυκτερεύουν στις πόλεις και τις κωμοπόλεις μεταξύ Πάτρας και Αθήνας. Στο διάστημα αυτό θα διανυκτερεύουν σε γήπεδα και άλλους χώρους ενώ θα τους συνοδεύουν λεωφορεία του δήμου (ή πληρωμένα από το δήμο) για να μεταφέρουν τις αποσκευές τους ή ακόμα και όσους κουράζονται από το περπάτημα. Οι περιπατητές θα παρακολουθούνται από γιατρούς και θα τους παρέχεται τροφή (το πλήρες πρόγραμμα της εκδήλωσης δημοσιεύεται στον 902 μαζί με συμβουλές για την προμήθεια σε παπούτσια, κάλτσες και άλλα απαραίτητα είδη που θα πρέπει να φέρει μαζί του όποιος συμμετάσχει).
Όλες αυτές οι προετοιμασίες παραπέμπουν περισσότερο σε προετοιμασίες οκταήμερης εκδρομής από κάποιο ταξιδιωτικό γραφείο παρά σε μέτρα για την οργάνωση ενός πολιτικού γεγονότος. Την εντύπωση αυτή ενισχύουν τα επιχειρήματα των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ οι οποίοι, καλώντας σωματεία και μαζικούς φορείς της Πάτρας να συμμετάσχουν στην εκδήλωση, τούς πρότειναν να βαδίσουν συμβολικά μερικά χιλιόμετρα, να επιστρέψουν στα σπίτια τους και στις 10 Απρίλη να εκδράμουν με λεωφορεία από τη Πάτρα μέχρι το Σύνταγμα για να είναι παρόντες στον «τερματισμό».
Όλα τα παραπάνω δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία πως η δημοτική αρχή της Πάτρας (και κατ’ επέκταση ο πολιτικός φορέας που τη στηρίζει) επιδίδονται σε ένα ανοιξιάτικο πανηγυράκι («happening» όπως το αποκαλεί η νεολαία στο διαδίκτυο). Τέτοια πανηγυράκια θα τα περιμέναμε από τον Απ. Γκλέτσο, το ΠΟΤΑΜΙ ή φορείς φίλα προσκείμενους στον ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως, αυτά τα πανηγυράκια το ΚΚΕ τα αποκαλεί «συμβολικές ενέργειες». Δεν έχουμε τίποτα με τις συμβολικές ενέργειες όταν αυτές είναι στοχευμένες και αποτελούν κρίκους σε μια αλυσίδα στοχευμένων δράσεων. «Συμβολική» ήταν η (τελευταία από τις μεγαλειώδεις στιγμές της δράσης του κόμματος) ενέργεια της ΚΟΘ του ΚΚΕ το 1999 όταν κατηύθυνε το ΝΑΤΟϊκό κομβόι, που βάδιζε προς τη Γιουγκοσλαβία, στη… λαχαναγορά της Θεσσαλονίκης. Ενταγμένη όμως σε γενικότερο πλέγμα αντιπολεμικών δράσεων που έφταναν μέχρι και τη σύγκρουση. Η παγκόσμια έκταση που πήρε τότε η ξεφτίλα των ιμπεριαλιστών βοήθησε επικοινωνιακά το γενικότερο στόχο -την ανάπτυξη πάνδημου αντιΝΑΤΟϊκού-αντιπολεμικού κλίματος- αλλά δεν ήταν η μόνη ενέργεια του κινήματος.
Ίσως αυτή είναι η μεγαλύτερη διαφορά στη δράση του ΚΚΕ τότε και σήμερα. Σήμερα φαίνεται πως η ηγεσία του εξαντλεί την επαναστατικότητα των μελών της σε συμβολικές κινήσεις όπως τη «μάχη» για την είσοδο ολίγων τρακτέρ στην Αθήνα πριν από κάμποσες εβδομάδες, ή την πορεία Πάτρα-Αθήνα ενάντια στην ανεργία. Κινήσεις που δεν έχουν παρελθόν και μέλλον, απλά στοχεύουν στον εφήμερο εντυπωσιασμό και είναι καταδικασμένες να ξεχαστούν άμεσα.
Ασφαλώς όλο αυτό το οκταήμερο «happening» δεν θα είναι χωρίς κόστος. Κι εντάξει, τα καταλύματα των περιπατητών σε άλλες πόλεις τα παρέχουν δωρεάν –όπως λέγεται- οι δήμαρχοι αυτών των πόλεων (ναι, οι ίδιοι που τους καταγγέλλει το ΚΚΕ επειδή εφαρμόζουν την αντιλαϊκή φορομπηχτική κυβερνητική πολιτική στους δήμους τους). Ας δεχτούμε ακόμα ότι πολλοί εργαζόμενοι θα παράσχουν τις υπηρεσίες τους αφιλοκερδώς. Και πάλι τα λειτουργικά έξοδα ενός τέτοιου εγχειρήματος δεν είναι ευκαταφρόνητα. Ας μας συμπαθάει ο δήμαρχος Πάτρας αλλά μήπως –λέμε- τόσος κόπος και τόσα χρήματα (προφανώς από τον προϋπολογισμό του δήμου) είναι υπερβολικά για ένα «συμβολικό» γεγονός; Με τον κίνδυνο να κατηγορηθούμε πως τον συναγωνιζόμαστε στο λαϊκισμό, θα τολμούσαμε να ρωτήσουμε: «μήπως αυτά τα έξοδα θα απέδιδαν καλύτερα αν ξοδευόταν για την ανακούφιση κάποιων ανέργων δημοτών της πόλης του Κ. Πελετίδη;».
Στο σημείο αυτό δεν μπορεί κανείς να μην αναρωτηθεί ποια θα ήταν η αντίδραση του Κ. Πελετίδη και των συνεργατών του αν μια παρόμοια ενέργεια τούς την πρότειναν φορείς που θεωρούνται «οπορτουνιστικής» απόκλισης και «συμβιβασμένοι» με το σύστημα εξουσίας; Θα την χαιρέτιζαν και θα την βοηθούσαν; Ρητορική η ερώτηση, η απάντηση είναι προφανής.
Όπως και νά’χει, η πορεία των 212 χιλιομέτρων μπορεί να μη λύσει το πρόβλημα της ανεργίας ούτε καν στον δήμο της Πάτρας αλλά τουλάχιστον θα τονώσει την υγεία και τη φυσική κατάσταση των τολμηρών που θα την ακολουθήσουν. Κι από αυτή την άποψη οι ασθενείς του –καρδιολόγου στο επάγγελμα- Κ. Πελετίδη μάλλον θα έχουν αρκετά οφέλη, όχι όμως τόσα όσα θα έχει επικοινωνιακά ο ίδιος ο δήμαρχος.
Όσο για την ανεργία; Αυτή θα συνεχίσει να θεριεύει όσο δεν οργανώνονται αγώνες ενάντια στα μνημόνια και την πολιτική της ΕΕ που τη γεννάει. Όσο αυτοί που θα μπορούσαν να τους οργανώσουν αναλώνονται σε πανηγυράκια.
Αν, παρ’ ελπίδα, η εκτίμηση μας αυτή αποδειχτεί λάθος και η κίνηση του δήμου της Πάτρας αποδώσει καρπούς, ας ετοιμαστούμε για πολύ περπάτημα. Αν αποδειχτεί πως η λύση για την αντιμετώπιση της ανεργίας είναι θέμα χιλιομετρικό, τότε μάλλον η πορεία Πάτρα-Αθήνα θα αποτελέσει το πρελούδιο μεγάλων πορειών, από την Καλαμάτα ως το Βελιγράδι, από το Βερολίνο ως τη Μόσχα κι από την Κωνσταντινούπολη ως το Νοβοσιμπίρσκ.
Σε μια τέτοια περίπτωση, για να παραφράσουμε τον Μιχάλη Κατσαρό, «πάρτε μαζί σας παπούτσια και κάλτσες. Το μέλλον θα έχει πολύ ποδαρόδρομο».
Ανάρτηση από: http://www.ergatikosagwnas.gr
