Της Σύνταξης
Σεπτέμβριος 2017
Προφανώς, οι Κούρδοι δεν είναι ο περιούσιος λαός του Θεού. Ούτε πολεμούν αιώνες εναντίον των Τούρκων ούτε ήταν πάντα εχθροί τους και εν δυνάμει σύμμαχοί μας. Μάλιστα, κάποτε τους χρησιμοποιούσαν οι Τούρκοι στις επεκτατικές τους εκστρατείες, κάποτε και εναντίον των Ελλήνων ή άλλων χριστιανών.
Οι Κούρδοι, όμως, πριν καμιά τριανταριά χρόνια, αποφάσισαν να πάρουν το μέλλον τους στα χέρια τους. Και ξεκίνησαν, τότε με ηγέτη τον Οτσαλάν και το PKK έναν ωραίο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, κυρίως γύρω από το κουρδικό και τουρκοκρατούμενο Ντιγιαρμπακίρ. Από τότε, η αντίσταση και ο ένοπλος ή μη αγώνας επεκτάθηκε σε όλες τις περιοχές που κατοικούν Κούρδοι. Εντός της Τουρκίας, στη βόρεια Συρία, στο Ιράκ. Και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια αγώνων, απέκτησαν κάθε δικαίωμα να απαιτήσουν την αυτοδιάθεσή, τη λευτεριά και την ανεξαρτησία τους.
Το 92% του δημοψηφίσματος στο ιρακινό Κουρδιστάν μπορεί να μην έχει δεσμευτικό χαρακτήρα, εντούτοις δείχνει την ανάγκη ενός λαού να πορευθεί όπως ο ίδιος θέλει. Σε εμάς θυμίζει αναντίλεκτα εκείνο το 95,7% του Γενάρη του 1950 και τον επίσης μη δεσμευτικό χαρακτήρα του «Αξιούμεν Ένωσιν της Κύπρου με την Ελλάδα».
Σήμερα, λοιπόν, που μουδιασμένοι βλέπουμε τις εξελίξεις να μας προσπερνούν (γίνεται σχεδόν κανένα από τα αντικατοχικά κομμάτια του πολιτικού συστήματος να μην έχει εκδώσει ανακοίνωση για το κουρδικό δημοψήφισμα;), είναι αναγκαίο να διδαχθούμε, να αναθεωρήσουμε και –γιατί όχι– να ανατρέψουμε τις μίζερες ζωές μας όπως έκαναν και κάνουν μεθοδικά οι αυτόνομοι Κούρδοι του Ιράκ, χωρίς καμιά διεθνή κοινότητα να τους υποστηρίζει.
Άλλωστε, προς πείσμα των καιρών, υπάρχουν λαοί που διατηρούν ακλόνητο το ένστικτο της επιβίωσής τους. Που αρνούνται να είναι οι τελευταίοι τροχοί μιας ήδη ηττημένης άμαξας. Που δεν έχουν να κάνουν με φαιδρούς Προέδρους, των οποίων πρώτο μέλημά είναι η διατήρηση των ψηφοφόρων και έσχατο η όποια επιβίωση του λαού τους. Που δεν βρίσκουν διέξοδο μονάχα σε μικρόψυχες αντιπολιτεύσεις, οι οποίες αγνοούν παντελώς την ανάγκη για ριζοσπαστισμό και ολοκληρωτική αντίσταση, πορευόμενες σε εκλογικές αναμετρήσεις με γραβάτες και κασμίρια. Υπάρχουν λαοί που πιστεύουν ακόμα στην εθνική τους συνείδηση, που έχουν ταυτότητα και που δεν αφήνουν κανένα πούστη να τους την ξεριζώσει. Που παρόλες τις καταρρεύσεις, παρόλο το χαμηλό βιωτικό επίπεδο (αυτό για τους Κυπρίους), παρόλη την ανυπαρξία ελευθερίας και αυτοδιάθεσης, επιμένουν ακόμα να απαιτούν τα δικαιώματά τους. Να παλεύουν με νύχια και με δόντια, σαν Έλληνες που θα έλεγε κι ο Τσώρτσιλ, για την εθνική και φυσική τους επιβίωση. Χωρίς να υποβιβάζουν την αξιοπρέπειά τους. Χωρίς να καρτερούν καλοθελητές και μεσολαβητές.
Καθίσταται, επομένως, αναγκαία η ρήξη, η σύγκρουση και η αναταραχή. Το ξέσπασμα και η απομάκρυνση από τον βάλτο των ηττημένων διαπραγματεύσεων με την Τουρκία. Ούτως ώστε να έρθει μια μέρα που κι εμείς θα πανηγυρίσουμε με τις σημαίες μας (όχι για μια δεύτερη 1η Οκτώβρη), χωρίς να λογαριάζουμε τις απειλές των νεοσουλτάνων και των κανονιοφόρων. Μέχρι να έρθει μια μέρα που από την Κερύνεια ως τη Ροζάβα και από το Ντιγιαρμπακίρ στο Ερμπί, οι δρόμοι θα είναι γεμάτοι γελαστά πιτσιρίκια και όχι Τούρκους φαντάρους. Μέχρι να έρθει μια μέρα που τα συντριπτικά ποσοστά των υπογραφών των παππούδων μας θα πλαισιώσουν το ανεπανάληπτο ροκ του μέλλοντός μας. Προς το παρόν, «κοίτα, οι άλλοι έχουν κινήσει, έχει η πλάση κοκκινίσει, άλλος ήλιος έχει βγει σ’ άλλη θάλασσα, σ’ άλλη γη».
Ανάρτηση από :http://efimeridaenosis.com
