Ακολουθεί κριτική – παρουσίαση του νέου βιβλίου του Τάκη Φωτόπουλου «Η Νέα Διεθνής Τάξη εν Δράσει: Παγκοσμιοποίηση, η Επανάσταση του Brexit και η ‘Αριστερά’» (σύντομα και στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Γόρδιος) από τον πρωτοπόρο φιλελεύθερο αναλυτή Νειλ Κλαρκ, που δημοσιεύτηκε στο Sputnik.
Του Neil Clark
Εκπλαγήκατε από την ψήφο υπέρ του Brexit στο Ηνωμένο Βασίλειο, τη νίκη του Ντοναλντ Τραμπ και την ισχυρή επίδοση του ακροδεξιού κόμματος AfD(Εναλλακτικοί για τη Γερμανία) στις γερμανικές εκλογές;
Λ
οιπόν, δεν θα παραμείνετε έκπληκτοι αν διαβάσετε το νέο βιβλίο, «Η Νέα Διεθνής Τάξη, η Παγκοσμιοποίηση, η Επανάσταση του Brexit και η Αριστερά» του Τάκη Φωτόπουλου, που αποτελεί πρόκληση για σκέψη, στο έπακρο.
οιπόν, δεν θα παραμείνετε έκπληκτοι αν διαβάσετε το νέο βιβλίο, «Η Νέα Διεθνής Τάξη, η Παγκοσμιοποίηση, η Επανάσταση του Brexit και η Αριστερά» του Τάκη Φωτόπουλου, που αποτελεί πρόκληση για σκέψη, στο έπακρο.
Ο Έλληνας αριστερός πολιτικός φιλόσοφος και οικονομολόγος υποστηρίζει ότι τέτοια φαινόμενα είναι εκδηλώσεις μιας δημόσιας αντίδρασης ενάντια σε αυτό που περιγράφει ως «Η Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης» – ένα σύστημα που προωθείται από αυτό που καλεί «Υπερεθνικές Ελίτ» (ένα διασυνδεδεμένο δίκτυο ελίτ που έχει βάση κυρίως στις χώρες της «Ομάδας των 7»), που επιδιώκει να καταστρέψει κάθε οικονομική και εθνική κυριαρχία και να επιβάλλει μια νέα μορφή χαμηλόμισθης δουλείας για την ανθρωπότητα.
Οι Τρεις Φάσεις
Στο πρώτο κεφάλαιο, ο Φωτόπουλος μας δίνει ένα σύντομο ιστορικό μάθημα και διαχωρίζει ανάμεσα σε τρεις κύριες περιόδους στην ανάπτυξη της σημερινής παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας.
Υπήρξε η φιλελεύθερη φάση στον 19ο αιώνα που οδήγησε σε μία αποτυχημένη προσπάθεια παγκοσμιοποίησης στις αρχές του 20ου.
Έπειτα, υπήρξε η «κρατικιστική» φάση η οποία καθολικεύτηκε στη Δύση μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με τη μορφή της σοσιαλδημοκρατίας και του κράτους πρόνοιας. Τότε, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ήρθε η σημερινή νεοφιλελεύθερη φάση, που συνδέεται με τη μαζική εξάπλωση των Υπερεθνικών Επιχειρήσεων (Πολυεθνικές) και την απορύθμιση της βιομηχανίας των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Η αρχή αυτής της περιόδου συνέπεσε, όχι κατά τύχη, προσθέτει ο Φωτόπουλος, με την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» στη Σοβιετική Ένωση και στην Ανατολική Ευρώπη. Αυτό που συνέβη ήταν ότι η δύναμη των Πολυεθνικών και του μονοπωλιακού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου έγινε τόσο ισχυρή που εναλλακτικά οικονομικά μοντέλα, τα οποία βασίζονταν σε εθνικές αγορές, καταστράφηκαν.
Αυτή η εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης – που συνοδεύτηκε (με την άνοδο στην εξουσία) της Θάτσερ και του Ρόναλντ Ρέιγκαν και προωθήθηκε από τις Πολυεθνικές και τις τραπεζικές/χρηματιστηριακές ελίτ που τους χρηματοδοτούσαν–, έχει οδηγήσει σε «μία ανεπανάληπτη συγκέντρωση εισοδήματος και πλούτου», τόση πολλή που η έκθεση της Oxfam το 2016 έδειξε ότι η περιουσία των 62 πιο πλούσιων ανθρώπων ισοδυναμούσε με τον πλούτου του μισού πληθυσμού της γης μαζί.
Το 2017, η Oxfam αποκάλυψε ότι οκτώ άνθρωποι κατέχουν τον ίδιο πλούτο με τον μισό πληθυσμού της γης – 3.6 δισεκατομμύρια άνθρωποι.
Αυτό είναι σοκαριστικό, αλλά δεν είναι τυχαίο, αφού είναι ο τρόπος που σχεδιάστηκε το σύστημα. Η παρούσα εποχή έχει σημαδευτεί επίσης από ατελείωτους πολέμους, καθώς οι Υπερεθνικές Ελίτ στοχεύουν στο να καταστρέψουν ανεξάρτητα, πλούσια σε (πλουτοπαραγωγικούς) πόρους, στρατηγικά σημαντικά έθνη που προσπαθούν και αντιστέκονται στην αποικιοκρατία, όπως η Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, η Λιβύη και η Συρία. Αυτοί οι πόλεμοι – που συστηματικά πωλούνταν στην κοινή γνώμη ως «ανθρωπιστικές παρεμβάσεις» — με τη σειρά τους έχουν οδηγήσει σε μία τεράστια προσφυγική κρίση, η οποία με τη σειρά της μπερδεύει και διασπά την εσωτερική αντιπολίτευση στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.
Ο Φωτόπουλος είναι ιδιαίτερα καυστικός για το πώς η «αριστερά» στη Δύση είτε υποστηρίζει τον σχεδιασμό των παγκοσμιοποιητικών ελίτ είτε έχει αποτύχει να αντιληφθεί «τη φύση του θηρίου» που έχει να αντιμετωπίσει.
Το Θέμα της ‘Λιτότητας’
Ο Φωτόπουλος σημειώνει πόσοι αυτο-ανακηρυγμένοι προοδευτικοί θεωρούν την «λιτότητα» σαν μία απλώς «κακή» πολιτική που εφαρμόζεται από «κακούς» πολιτικούς, αντί ένα συστατικό στοιχείο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Παραθέτει ένα άρθρο 6,000 λέξεων του Πωλ Κρούγκμαν που δημοσιεύτηκε στη Γκάρντιαν το 2015, στο οποίο ο Νομπελίστας Αμερικάνος οικονομολόγος δεν αναφέρει τις λέξεις «νεοφιλελεύθερος» και «παγκοσμιοποίηση» ούτε μία φορά και αγνοεί το γεγονός ότι η «λιτότητα» είναι επίσης μία πολιτική της ΕΕ και όλων των κυβερνήσεων των ΗΠΑ από τον Ρέιγκαν και μετά.
Είναι η αποτυχία να γίνει αντιληπτό ότι οι πολιτικές της λιτότητας είναι μία αναπόφευκτη συνέπεια της «κούρσας προς τα κάτω» της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης – και όχι απλά πολιτικές ορισμένων παραπλανημένων πολιτικάντηδων, που οδήγησε σε παταγώδεις αποτυχίες όπως αυτή του ξεπουλήματος του Ελληνικού λαού από το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν «ενάντια στην λιτότητα».
Για να σταματήσει τη λιτότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να έρθει σε ξεκάθαρη ρήξη με το κατεστημένο – που θα σήμαινε να πει «αντίο σας» όχι μόνο στο Ευρώ και στην ΕΕ, αλλά και σε αυτό που ο Φωτόπουλος καλεί «τους άλλους υπερεθνικούς θεσμούς της ΝΔΤ (ΠΟΕ, ΔΝΤ, ΝΑΤΟ κλπ).» Αλλά σαν ένα κόμμα της παγκοσμιοποιητικής, «ρεφορμιστικής» αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το έκανε, και συνεπώς ο πόνος του Ελληνικού λαού εντάθηκε.
Η Άνοδος της Νεο-Εθνικιστικής Δεξιάς
Ήταν η αποτυχία – ή η διστακτικότητα – των βασικών κομμάτων της αριστεράς να καταλάβουν τη σύγχρονη παγκοσμιοποίηση που έχει οδηγήσει στην άνοδο της νεο-εθνικιστικής δεξιάς, υποστηρίζει ο Φωτόπουλος. Τα πολλά θύματα του παρόντος συστήματος έχουν σε μεγάλο βαθμό αγνοηθεί από τα παγκοσμιοποιητικά κόμματα της αριστεράς και της κεντρώας δεξιάς και έτσι τα λαϊκιστικά κόμματα της ριζοσπαστικής δεξιάς – που εστιάζουν με εμμονή στη μεγάλη κλίμακας μετανάστευση – που είναι και η ίδια απλώς ένα σύμπτωμα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της ελευθερίας κίνησης του κεφαλαίου – (και των πολέμων των Υπερεθνικών Ελίτ), έχουν εισχωρήσει ώστε να καλύψουν το κενό.
Η εκτόξευση της υποστήριξης του UKIP το 2014-2015 στη Βρετανία, η οποία οδήγησε στο δημοψήφισμα για το Brexit και στην απόφαση για έξοδο από την ΕΕ, η άνοδος του αντικομφορμιστή Ντόναλντ Τραμπ, η ισχυρή παρουσία του κόμματος AfD στη Γερμανία – και το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, μπορούν να ιδωθούν ως εκδηλώσεις αυτού (του φαινομένου).
Η απάντηση των προοδευτικών – σημειώνει ο Φωτόπουλος – είναι πολύ συχνά να στιγματίζουν τους ανθρώπους που ψηφίζουν αυτά τα κόμματα και τους πολιτικούς αυτούς ως «ρατσιστές», αντί να επικεντρωθούν στην ριζική αιτία της αυξανόμενης λαϊκής δυσαρέσκειας, η οποία είναι η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και η οικονομική καταστροφή και η παράλυση που έχει προκαλέσει.
Στο έργο του, ο Φωτόπουλος ουσιαστικά αναπτύσσει το συλλογισμό του παράλληλα με την έρευνα που έγινε από τον Καθηγητή Steve Hall κ.α, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι «Η Άνοδος της Δεξιάς» έχει προκληθεί ευθέως από την αποδοχή του νεοφιλελευθερισμού από τα βασικά κόμματα της αριστεράς τα οποία παίρνουν θέσεις σε σχέση με την παγκοσμιοποίηση που είναι φιλικές προς τις ελίτ. (Μπορείτε να διαβάσετε την κριτική για την «Άνοδο της Δεξιάς» εδώ.)
Ο Φωτόπουλος, όπως και οι Hall κ.α, υποστηρίζει ότι η αριστερά μπορεί να επιτύχει μόνο πηγαίνοντας εντελώς κόντρα στο νεοφιλελευθερισμό και επανασυνδεόμενη με τη βάση της εργατικής τάξης. Κάθε προσπάθεια να βελτιωθεί η κατάσταση των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης μέσα στο σημερινό φιλικό πλαίσιο για τις Πολυεθνικές είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Το καταφατικό συμπέρασμα από την ανάγνωση αυτού του βιβλίου είναι ότι τα αυθεντικά προοδευτικά κόμματα στη Δύση που επιθυμούν πραγματική αλλαγή, πρέπει να κάνουν εκστρατεία όχι μόνο για να φύγουν οι χώρες τους από την ΕΕ, αλλά και από όλους τους άλλους υπερεθνικούς θεσμούς της ΝΔΤ, αφού αυτοί οι θεσμοί δεν μπορούν να μεταρρυθμιστούν. Υπάρχουν σημαντικά μαθήματα στις σελίδες του για το Βρετανικό Εργατικό Κόμμα – και τον αρχηγό του τον Τζέρεμυ Κόρμπυν, ο οποίος μπορεί να είναι στα πρόθυρα της εξουσίας – και ο οποίος στο ετήσιο συνέδριο του κόμματος αυτή τη βδομάδα κάλεσε για «ένα νέο μοντέλο οικονομικής διαχείρισης που θα αντικαταστήσει τα αποτυχημένα δόγματα του νεο-φιλελευθερισμού.»
Όποιος γνωρίζει τον Κόρμπυν και του εύχεται να πάει καλά, πρέπει να του στείλει ένα αντίτυπο του βιβλίου με ταχυδρομείο προτεραιότητας (ή με ένα πολύ μεγάλο μεταφορικό περιστέρι).
Κοινωνική Απελευθέρωση και Εθνική Απελευθέρωση
Φέρνοντας στο νου τα αντι-φασιστικά/αντι-ναζιστικά αντιστασιακά κινήματα του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, η ριζοσπαστική λύση του Φωτόπουλου στη σημερινή κρίση είναι να ιδρυθούν σε χώρες ανά τον κόσμο «Μέτωπα για την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση» (ΜΕΚΕΑ / FNSL – βλ. διεθνή ιστότοπο) ώστε να συντριβούν οι νεοφιλελεύθεροι παγκοσμιοποιητές. Με τον ίδιο τρόπο που οι αντιπαγκοσμιοποιητές της νεοεθνικιστικής δεξιάς πρέπει να καταλάβουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει εθνική ανεξαρτησία χωρίς κοινωνική απελευθέρωση, έτσι και οι αντιπαγκοσμιοποιητές στην αριστερά πρέπει να καταλάβουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική απελευθέρωση χωρίς την πλήρη επανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας.
Ο μακροπρόθεσμος στόχος που προτάσσει ο Φωτόπουλος στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του είναι η μετατόπιση από τη σημερινή υπερβολικά άνιση ΝΔΤ – σε μία δημοκρατική κοινότητα κυρίαρχων εθνών. Αυτό θα οδηγούσε σε ένα κόσμο αυθεντικής διεθνούς αλληλεγύης, και όχι σε έναν κόσμο όπου λίγες πλούσιες χώρες επιδιώκουν να κυριαρχήσουν σε άλλες, όπως είναι η περίπτωση σήμερα.
Αν αυτά ακούγονται σαν δύσκολα πράγματα, τότε αναμφισβήτητα είναι. Η ιδεολογία των νεοφιλελεύθερων παγκοσμιοποιητών έχει γίνει πολιτιστικά ηγεμονική. Στην πραγματικότητα, είναι δύσκολο – αν όχι αδύνατο – να επιτύχεις να αποκτήσεις μια κάποια υψηλή θέση σήμερα στις τέχνες, στα οικονομικά, στις εκδόσεις, στη ραδιοτηλεόραση, ή στην πανεπιστημιακή κοινότητα στη Δύση χωρίς να συμφωνείς με την κυρίαρχη ιδεολογία. Ακόμα και ο μέχρι πρότινος απολίτικος διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision έχει χρησιμοποιηθεί σαν ένα φόρουμ για την προώθησή της – όπως σημειώνει ο Φωτόπουλος στη σελίδα 63 παραθέτοντας ένα δικό μου άρθρο.
Η εμμονή στην πολιτική ορθότητα και η προώθηση των πολιτικών ταυτότηταςείναι δύο μέθοδοι που χρησιμοποιούνται από αυτούς που επωφελούνται από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση για να μας διαχωρίζουν και να μας αποπροσανατολίζουν. Η απάτη με το σκάνδαλο για τη Ρωσία [ΣΜ. Αναφορά στην προπαγάνδα της Υ/Ε για παρέμβαση των Ρώσων στις αμερικανικές εκλογές] – δηλαδή η έκδοση του «Το Ιράκ έχει Όπλα Μαζικής Καταστροφής» εν έτει 2017, είναι μία ακόμα περίπτωση.
Οι νεοφιλελεύθεροι παγκοσμιοποιητές αρέσκονται να κατηγορούν τους άλλους για ρατσισμό, αλλά όταν φτάνει το πράγμα στη συκοφάντηση της Ρωσίας και των Ρώσων, όλα επιτρέπονται. Ο «διεθνισμός» που προωθούν είναι προφανώς μία απάτη καθώς μπορεί να εφαρμοστεί μόνο σε χώρες που υποτάσσονται στην εξουσία των Υπερεθνικών Ελίτ. Οι χώρες που δεν το κάνουν αυτό και προσπαθούν να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους, δέχονται κυρώσεις και απειλούνται με πόλεμο.
Δεν χρειάζεται να συμφωνείτε με ό,τι λέει ο Τάκης Φωτόπουλος και με κάθε κρίση που εκφράζει στο 122,000 λέξεων βιβλίο του για να συμφωνήσετε μαζί του ότι πρέπει κάτι να γίνει επειγόντως για να τελειώσει η φαυλότητα και η βία του παρόντος συστήματος.
Ο Δεύτερος τόμος της «Νέα Διεθνούς Τάξης εν Δράσει» αναμένεται με ανυπομονησία.
ΠΗΓΗ: Sputnik
O Neil Clark είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας, broadcaster και μπλόγκερ. Έχει γράψει για πολλές εφημερίδες και περιοδικά στη Βρετανία και σε άλλες χώρες, περιλαμβανομένων των Guardian, Morning Star, Daily και Sunday Express, Mail on Sunday, Daily Mail, Daily Telegraph, New Statesman, The Spectator, The Week και The American Conservative. Είναι τακτικός ειδικός σχολιαστής στο RT και έχει επίσης εμφανιστεί στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο του BBC, το Sky News, το Press TV και το Voice of Russia. Είναι ο συν-ιδρυτής της Εκστρατείας για τη Δημόσια Ιδιοκτησία (Campaign For Public Ownership @PublicOwnership). Το βραβευμένο μπλογκ του μπορεί να βρεθεί στο www.neilclark66.blogspot.com. Αναρτά tweets στο twitter σχετικά με την πολιτική και τα παγκόσμια πράγματα @NeilClark66
Ανάρτηση από: http://www.antipagkosmiopoihsh.gr
