Μεγάλο μέρος της διανόησης στην Ελλάδα (από την αριστερά ως τη δεξιά) τηρεί μία ευνοϊκή στάση απέναντι στον Μουσταφά Κεμάλ, και τον αποκαλεί με θαυμασμό ως «Ατατούρκ». Καθηγητές πανεπιστημίου μάλιστα, τον αποκαλούν ως «μεγάλο ηγέτη», ως τον… «Άλλο» που πρέπει να τον θαυμάζουμε για τα … επιτεύγματά του. Ενώ λοιπόν ο Χίτλερ είναι (ορθότατα) το υπέρτατο κακό, ο Κεμάλ Μουσταφά αποκαλείται ως ο μεταρρυθμιστής ηγέτης της νέας Τουρκίας και μένει έτσι στο απυρόβλητο της κριτικής, στάση φαινομενικά ακατανόητη αν αναλογιστεί κανείς τα εγκλήματα που διέπραξε εις βάρος της ανθρωπότητας και ειδικότερα εναντίον των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας. Αλλά και από την ίδρυση της Νέας Τουρκίας, οι μουσουλμανικές εθνοτικές ομάδες της Μικράς Ασίας και ιδίως οι Κούρδοι δέχονται τις σφαγές των κεμαλιστών και πολιτισμική γενοκτονία.
Θύμα της κεμαλικής πολιτικής είναι και οι Πομάκοι. Η πολιτιστική γενοκτονία που δεχόμαστε επίσης παραβλέπεται από την ελληνική διανόηση η οποία αντιστρέφει την πραγματικότητα και μιλάει για προσπάθεια δημιουργίας «πομακικής ταυτότητας» από το ελληνικό κράτος και όχι «τουρκικής ταυτότητας» από το τουρκικό κράτος. Οι φασιστικές πρακτικές του τελευταίου δεν έχουν περιγραφεί αναλυτικά σε κανένα βιβλίο της αριστερής διανόησης.
Το κενό για την έμπνευση του ναζισμού από τον κεμαλισμό έρχεται να καλύψει το πρωτοπόρο βιβλίο του Γερμανού ιστορικού Stefan Ihring που μελέτησε βαθιά τις ιστορικές πηγές και μας παραδίδει την πρωτοναζιστική ιδεολογία του Κεμάλ Μουσταφά, που αποτέλεσε τον «δάσκαλο του Χίτλερ», σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του Αδόλφου Χίτλερ.
Το βιβλίο που εκδόθηκε στην αγγλική γλώσσα με τον τίτλο «Ataturk in the Nazi imagination» (ο Ατατούρκ στο φαντασιακό των Ναζί) έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά με τον τίτλο «Ατατούρκ και ναζί, δάσκαλος και μαθητές στην εφαρμογή του ολοκληρωτισμού». Στις 447 σελίδες του μπορεί κανείς να βρει χιλιάδες αναφορές που αποδεικνύουν ότι ο Αδόλφος Χίτλερ και ο γερμανικός ναζισμός είχαν ως πρότυπό τους την κεμαλική Τουρκία και τον Μουσταφά Κεμάλ.
Τον Μουσταφά Κεμάλ μάλιστα οι Γερμανοί ναζί τον αποκαλούσαν ως «Τούρκο Φύρερ» (σ. 213). Το βιβλίο αυτό πρέπει να αγοραστεί από όλους τους Πομάκους u947 για να κατανοηθεί σε βάθος η ταύτιση κεμαλισμού και ναζισμού. Πολύ λίγα παραδείγματα παραθέτουμε στο άρθρο αυτό:
Ο Αδόλφος Χίτλερ σε συνέντευξη του, το 1933, στην εφημερίδα Μιλιέτ χαρακτήρισε τον Μουσταφά Κεμάλ ως τον «μέγιστο άνδρα του αιώνα» (!) ενώ είπε ότι το κίνημα της Τουρκίας αποτελούσε για αυτόν «ένα φωτεινό άστρο» (σ. 188), φράση που χρησιμοποίησε πολλές φορές προπαγανδιστικά το ναζιστικό καθεστώς όταν αναφερόταν στην Τουρκία.
Το 1938 ο Χίτλερ παραδέχθηκε ότι πρότυπο της φασιστικής και ναζιστικής ιδεολογίας ήταν ο κεμαλισμός λέγοντας ότι «ο Ατατούρκ ήταν ο δάσκαλος. Ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος μαθητής του και εγώ ο δεύτερος» (σ. 189). Το 1939 δήλωσε πως «η Τουρκία αποτέλεσε το πρότυπο μας» (σ. 190).
Οι γερμανικές εφημερίδες και κυρίως οι ναζιστικές έγραφαν ασταμάτητα για τον Μουσταφά Κεμάλ και τον κεμαλισμό με θαυμασμό. Τα άρθρα τους διαβάζονταν φανατικά από τον Χίτλερ και τα στελέχη των ναζί. Πολύ νωρίς, από το 1921 η εφημερίδα «Volkischer Beobahter», όργανο των ναζί, έγραφε «Τουρκία – Παράδειγμα προς μίμηση» και πιο κάτω «το γερμανικό έθνος δεν έχει άλλη επιλογή από το να προσφύγει και αυτό στις τουρκικές μεθόδους». Οι τουρκικές μέθοδοι είναι βέβαια η εξόντωση ολόκληρων λαών (γενοκτονία) προκειμένου να εξαφανιστούν μειονοτικές ομάδες που εμποδίζουν την εθνική «καθαρότητα». Σε δημοσιεύματα που θα ακολουθήσουν την επόμενη δεκαετία η εφημερίδα αυτή, όπως και η εφημερίδα «Heimatland», επίσης όργανο των ναζιστών, επαινούν την Τουρκία, τον Μουσταφά Κεμάλ και τις μεθόδους του.
Σε σειρά άρθρων της Heimatland” που υπογράφει ο γερμανός ναζί Χανς Τρεμπστ, που πολέμησε με τους Τούρκους από το 1921 ως το 1923, επαινείται η εθνοκάθαρση (γενοκτονία) Αρμενίων και Ελλήνων οι οποίοι αναφέρονται ως «βδέλλες και παράσιτα» (σ.145) και οι οποίοι «έπρεπε να εξαλειφθούν και να εξοντωθούν» (σ.146). Μετά από τα άρθρα του αυτά ο Τρεμπστ κλήθηκε από τον ίδιο τον Χίτλερ για να του εξηγήσει το τουρκικό παράδειγμα (σ. 148)! Επίσης, ο Χίτλερ ήταν φανατικός αναγνώστης του συγγραφέα Καρλ Μάι που σε διάφορα μυθιστορήματά του είχε ήρωα ένα Τούρκο που είχε εχθρούς Αρμένιους και Έλληνες (σ. 277 – 278).
Οι Αρμένιοι και οι Έλληνες ταυτίστηκαν στη σκέψη των ναζί με τους Εβραίους της Γερμανίας! Η τουρκική λύση στο «πρόβλημα» των χριστιανικών μειονοτήτων, δηλαδή η γενοκτονία τους, στάθηκε το παράδειγμα για την επίλυση του αντίστοιχου «προβλήματος» των Εβραίων και την δική τους γενοκτονία. Σε ομιλία του ο Χίτλερ το 1927 ταυτίζει τους Αρμένιους και τους Έλληνες με τους Εβραίους επειδή οικονομικά κυριαρχούσαν μέσα στην Τουρκία: «έχουν γίνει οι ίδιοι Εβραίοι. Έχουν τα συγκεκριμένα, επαίσχυντα χαρακτηριστικά που καταδικάζουμε στους Εβραίους» (σ. 281). Κατά συνέπεια, οι Γερμανοί δεν πρέπει να νιώθουν καμία συμπόνια για τους Έλληνες της Τουρκίας (σ. 282).
Το 1933 η γερμανική εφημερίδα «Kreuzzeitung» τόνιζε πως «ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός του Αδόλφου Χίτλερ και ο τουρκικός κεμαλισμός σχετίζονται στενά μεταξύ τους» (σ. 186). Το 1941 η εφημερίδα «Frankfurter Zeitung» αποκαλούσε τον Κεμάλ ως τον «μέγιστο πολιτικό άνδρα και στρατιωτικό ηγέτη» που εντυπωσίασε τη γερμανική κοινή γνώμη (σ. 193).
Τα στελέχη των ναζί έγιναν φανατικοί θαυμαστές του Κεμάλ Μουσταφά και της «νέας Τουρκίας» του. Μερικοί είχαν ζήσει στην Τουρκία, αποκαλούνταν Οθωμανοί Γερμανοί και έπαιξαν ρόλο στη διαμόρφωση του ναζισμού. Ελάχιστα ενδεικτικά παραδείγματα είναι:
Ο Χάινριχ Χίμλερ ήθελε να μεταναστεύσει τη δεκαετία του 1920 στην Τουρκία, και συζητούσε με τον Τούρκο φίλο του για «τουρκικές λύσεις» για τα προβλήματα της Γερμανίας (σ. 172).
Άλλο στέλεχος των ναζί, ο Βέρνερ Ντάιτς είπε πως «ο εθνικοσοσιαλισμός, ο κεμαλισμός και ο φασισμός … είναι οι πρώτες μεγάλες εκρήξεις» που θα δώσουν μια νέα ιδεολογία και ένα νέο πολιτισμικό στρώμα (σ. 194).
Ο γλύπτης Γιόζεφ Τόρακ, που είχε εργαστεί για πολλά χρόνια στην Τουρκία κάνοντας γλυπτά για το κεμαλικό καθεστώς, στη Γερμανία έγινε ο κατεξοχήν ναζιστής γλύπτης που φιλοτέχνησε αρκετά γλυπτά του Κεμάλ Μουσταφά, ένα εκ των οποίων αποτέλεσε το αγαπημένο άγαλμα του Χίτλερ (σ. 209 – 210).
Όσον αφορά τη διπλωματική παρουσία της Τουρκίας στην Γερμανία, οι Τούρκοι διπλωμάτες είχαν πάντα ιδιαίτερη και προνομιακή μεταχείριση (πάντα στην πρώτη σειρά των διπλωματών για κάθε εκδήλωση είτε εξωτερικής πολιτικής είτε κοσμική) για να φαίνονται ότι ανήκουν στον κόσμο της ναζιστικής οικογένειας (σ. 204).
Στην ρατσιστική ιδεολογία των ναζί οι «Τούρκοι ήταν Άριοι» και όχι κατώτερη φυλή όπως οι Αιγύπτιοι ή οι Ινδοί (σ. 207).
Τα παραδείγματα του βιβλίου είναι χιλιάδες, για αυτό και πρέπει να διαβαστεί από όλους. Όσον αφορά την Ελλάδα θεωρούμε πως σε όλες τις συγκεντρώσεις κατά του ναζισμού, που θα γίνονται από εδώ και πέρα και ιδίως στη Θράκη, θα πρέπει να αναφέρεται και να καταδικάζεται ο κεμαλισμός και ο Μουσταφά Κεμάλ επειδή ενέπνευσαν το ναζισμό και τον Αδόλφο Χίτλερ. Είναι μία ιδεολογία που σήμερα την εφαρμόζουν οι Τούρκοι εθνικιστές για να διεξάγουν πολιτισμική γενοκτονία εις βάρος των Πομάκων και των Ρωμά της ελληνικής Θράκης.
Τεύχος 92-93, Αύγουστος - Δεκέμβριος 2017
Ανάρτηση από: http://zagalisa.gr
