Οι καιροί έχουν γυρίσματα και να λοιπόν που η αδάμαστη Καταλωνία και ο ατρόμητος λαός της ξαναβρίσκονται, μετά από 80 ολάκερα χρόνια (!), στο επίκεντρο μιας διαρκώς επαναλαμβανόμενης ευρωπαϊκής τραγωδίας! Όπως λοιπόν τότε έτσι και τώρα οι πρωταγωνιστές του δράματος, που απειλεί να τινάξει -και πάλι- στον αέρα την Γηραιά μας ήπειρο, είναι ακριβώς οι ίδιοι: Από τη μια, οι κυνηγημένοι αν και δημοκρατικά εκλεγμένοι πρόεδροι της (εξεγερμένης) Δημοκρατίας της Καταλωνίας που ζητούν άσυλο στις ευρωπαϊκές “δημοκρατίες”, και από την άλλη η Γερμανία που τους φυλακίζει για να τους παραδώσει στους αδίστακτους δημίους τους της Μαδρίτης που υπερασπίζονται, με κάθε μέσο, την “ενότητα” του Κράτους των Βουρβόνων και των επιγόνων του Φράνκο!...
Τώρα, δηλαδή στο σωτήριο έτος 2018, ο καταργημένος και καταζητούμενος από τη Μαδρίτη, αν και δημοκρατικότατα εκλεγμένος πρόεδρος της Καταλωνίας, είναι ο Κάρλες Πουτσντεμόντ, που βρίσκεται σήμερα φυλακισμένος κάπου στη βόρεια Γερμανία αναμένοντας την έκδοσή του στο Ισπανικό Κράτος. Τότε, δηλαδή το 1940, ήταν ο επίσης λαοφιλής και δημοκρατικά εκλεγμένος το 1934 πρόεδρος της Δημοκρατίας της Καταλωνίας Λουίς Κουμπάνις, που στο τέλος του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, αυτοεξορίζεται -και αυτός- στη Γαλλία. Το 1940, η μυστική αστυνομία της ναζιστικής Γερμανίας, που έχει πια καταλάβει τη Γαλλία, συλλαμβάνει τον σοσιαλιστή Κουμπάνις και τον παραδίδει στην Γκεστάπο. Και αυτή, ανταποκρινόμενη στο αίτημα του δικτάτορα Φράνκο, παραδίδει δέσμιο στους Ισπανούς δημίους του τον άτυχο Καταλανό πρόεδρο.
Η συνέχεια είναι γνωστή και αρκούντως προσφιλής στους σημερινούς επιγόνους του Φράνκο ώστε να τους κάνει να την επικαλούνται δημοσίως για να τρομοκρατήσουν τον καταλανικό λαό. Στις 8 Οκτωβρίου 2017, δηλαδή μόλις μια βδομάδα μετά από το δημοψήφισμα για την καταλανική ανεξαρτησία, ο Πάμπλο Κασάδο, ανερχόμενος αστέρας του Λαϊκού κόμματος του Ισπανού πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόϊ, είχε προειδοποιήσει δημόσια τον κ. Πουτσντεμόντ με την εξης σημαδιακή φράση: “Πρόσεχε, γιατί θα έχεις την τύχη του προκατόχου σου Λουίς Κουμπάνις”. Ποια ήταν λοιπόν αυτή η “τύχη” του Κουμπάνις που επικαλούνται χωρίς ίχνος ντροπής ο Κασάδο και οι δικοί του στη Μαδρίτη;
Διαβάζουμε στο σχετικό λήμμα της Wikipedia: “Ο Κουμπάνις παραδόθηκε στη φρανκική στρατιωτική δικτατορία από τη μυστική αστυνομία της ναζιστικής Γερμανίας στις 13 Αυγούστου 1940. Αφού δικάστηκε και καταδικάστηκε από στρατοδικείο, και αφού βασανίστηκε άγρια επί ένα μήνα, εκτελέστηκε στο κάστρο του Μονζουίκ στη Βαρκελώνη στις 15 Οκτωβρίου 1940. Δεν θέλησε να του δέσουν τα μάτια και πέθανε απέναντι στο εκτελεστικό απόσπασμα κραυγάζοντας “Για την Καταλωνία!”…
Να λοιπόν ποια είναι η “τύχη” που, ξεδιάντροπα και χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό, δηλώνουν δημόσια πως επιφυλλάσσουν στον κ. Πουτσντεμόντ οι σημερινοί επίγονοι -και μιμητές- του Φράνκο στη Μαδρίτη. Όμως, το χειρότερο δεν είναι αυτό. Είναι ότι η “δημοκρατική” Ενωμένη Ευρώπη μας στηρίζει ενεργά αυτούς του επιγόνους του Φράνκο και τα δολοφονικά τους σχέδια. ‘Οτι παρακολουθεί ατάραχη τους εισαγγελείς του κ. Ραχόϊ να κουρελιάζουν κάθε έννοια δημοκρατίας καθώς γεμίζουν τις φυλακές με δεκάδες δημοκρατικά εκλεγμένους υπουργούς και δημάρχους,και με εκατοντάδες πολίτες της Καταλωνίας που τολμούν να ζητούν την ελευθερία τους. Ότι σφυρίζει αδιάφορα όταν μπροστά στα μάτια της η αστυνομία της Μαδρίτης στέλνει στα νοσοκομεία χιλιάδες Καταλανούς που διαδηλώνουν ειρηνικά και ότι κάνει πως δεν καταλαβαίνει όταν οι υπουργοί του Ραχόϊ δηλώνουν πως ο ισπανικός στρατός είναι πανέτοιμος... να αναλάβει δράση στην Καταλωνία!
Τι να πει όμως κανείς για το ακόμα χειρότερο που είναι η απερίγραπτη στάση της ευρωπαϊκής και ελληνικής αριστεράς, και μάλιστα της αριστεράς όλων -σχεδόν- των αποχρώσεων. Δεν είναι μόνο που δεν αντιλαμβάνεται ότι τα τραγικά γεγονότα της Καταλωνίας αρχίζουν πια να μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό με εκείνα του 1936 και 1937, που είχαν οδήγησαν στο πελώριο λουτρό αίματος του Δεύτερου Παγκόσμιου μακελειού! Ούτε ότι δεν καταλαβαίνει πως ακριβώς όπως τότε, είναι σήμερα στη Καταλωνία που παίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό και η δικιά της τύχη. Κυρίως, είναι ότι η σύγχρονη αριστερά μας δείχνει να έχει χάσει κάθε ίχνος στοιχειώδους ευαισθησίας και αλληλεγγύης προς τα ανυπεράσπιστα θύματα της πιο σκληρής κρατικής καταστολης όταν παρακολουθεί άφωνη και αδιάφορη το αίμα να ρέει στους δρόμους της Βαρκελώνης και το ιερατείο της Μαδρίτης να ποδοπατεί καθημερινά τα πιο στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα των Καταλανών πολιτών και συνάμα να κουρελιάζει κάθε έννοια δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας.
Ειδικά όμως η ελληνική αριστερά θα έπρεπε να ντρέπεται που, μόνη αυτή, κάνει επίδειξη της πιο επαίσχυντης αναισθησίας όταν ούτε ένας από τους ευρωβουλευτές της δεν έχει ενώσει επί μήνες τη φωνή του με εκείνη των δεκάδων συναδέλφων του της Ευρωβουλής που διαμαρτύρονται για τη φυλάκιση Καταλανών υπουργών και βουλευτών! Και δυστυχώς, όχι μόνο αυτό. Σαν να μην έφτανε η αφωνία και αναισθησία, δεκάδες είναι οι περιπτώσεις που επώνυμοι αγωνιστές της ελληνικής αριστεράς, και δη της ριζοσπαστικής, δανείστηκαν “σχόλια” για τα τεκταινόμενα στη Καταλωνία από τη χειρότερη αντιδραστική προπαγάνδα των ανθρώπων του Ραχόϊ ή ακόμα και της ισπανικής ακροδεξιάς! Που έφτασαν να στηλιτεύουν τη “δειλία””του Πουτσντεμόντ και των άλλων εξόριστων Καταλανών ηγετών “που εγκατέλειψαν το λαό τους”, που δεν δίστασαν να κάνουν λόγο για την “φάρσα” της καταλανικής ανεξαρτησίας ή και να κάνουν “χιούμορ” ακόμα και με την κόμμωση του Καταλανού προέδρου. Αν μη τι άλλο, κάτι δεν πάει διόλου καλά στην ελληνική αριστερά…
Δυστυχώς, για μιαν ακόμα φορά το συμπέρασμα είναι θλιβερό: Η αριστερά δεν κάνει τη δουλειά της την ώρα που ο ταξικός της αντίπαλος όχι απλώς κάνει τη δική του αλλά και την κάνει πάρα πολύ καλά. Όπως για παράδειγμα η Γερμανία και η άρχουσα τάξη της που ετοιμάζεται να παραδώσει στη Μαδρίτη τον εκλεγμένο πρόεδρο της Καταλωνίας, “στο πλαίσιο της πολύ καλής συνεργασίας των δυο χωρών”, όπως αρέσκονται να δηλώνουν αυτές τις μέρες οι διάφοροι αξιωματούχοι της κυβέρνησης Μέρκελ. Και πράγματι, η ισπανο-γερμανική συνεργασία είναι όντως “πολύ καλή” αν σκεφτεί κανείς ότι τα δυο κράτη εξακολουθούν να συνταξιοδοτούν αμοιβαία ακόμα και εκείνους τους υπηκόους τους που διακρίθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1940 για τις πιο ανομολόγητες εγκληματικές πράξεις.
Αναφερόμαστε στο ισπανογερμανικό σκάνδαλο που από κοινού με τον Andrej Hunko, βουλευτή της γερμανικής Die Linke, είχαμε αποκαλύψει στο ελληνικό, και όχι μόνο, κοινό πριν από τρία χρόνια (1) όταν, με αφορμή την άρνηση της Γερμανίας να αναγνωρίσει το πολεμικό της χρέος απέναντι στην Ελλάδα, αποκαλύπταμε και καταγγέλλαμε τα εξής “απίστευτα και όμως αληθινά”: Ότι βάσει ισπανο-γερμανικής συμφωνίας που υπέγραψαν το 1963 ο δικτάτορας Φράνκο και ο τότε καγκελάριος της Ομοσπονδιακής Γερμανίας Κόνραντ Αντενάουερ, η μεν Γερμανία ανέλαβε να πληρώνει συντάξεις στους επιζώντες ή στους απογόνους των μελών της διαβόητης ισπανικής ‘Γαλάζιας Μεραρχίας” (Division Azul) που πολέμησε στο πλευρό της Βέρμαχτ κατά την πολιορκία του Στάλινγκραντ, η δε Ισπανία να πληρώνει συντάξεις στους επιζώντες ή στους απογόνους των μελών της επίσης διαβόητης ναζιστικής “Λεγεώνας Κόνδωρ” που -μεταξύ άλλων εγκλημάτων πολέμου- ιδοπέδωσε και την ιστορική βασκική κωμόπολη Γκερνίκα. Γράφαμε μάλιστα ότι απαντώντας σε επερώτηση του κ. Χούνκο, η καγκελάριος Μέρκελ αποκάλυψε στο γερμανικό Κοινοβούλιο το ακριβές ποσό των συντάξεων που συνεχίζονταν να καταβάλλονται από το γερμανικό Κράτος όλα τα προηγούμενα χρόνια, μέχρι και σήμερα!.
Όμορφος λοιπόν ο ευρωπαϊκός “δημοκρατικός” κόσμος μας και αλίμονο ...αγγελικά πλασμένος. Για μιαν ακόμα φορά, οι δυνάστες μας κάνουν μια χαρά τη δική τους εφιαλτική δουλειά και, ξεκινώντας -όπως και τότε- από την Καταλωνία και τη συντριβή του λαού της, μας ετοιμάζουν ένα αύριο ίσως ανάλογο του πιο απάνθρωπου παρελθόντος. Εμείς όμως οι πολλοί, οι δημοκράτες και οι αριστεροί, τι κάνουμε; Τι περιμένουμε για να κάνουμε έστω και στοιχειωδώς τη δική μας δουλειά; Τι περιμένουμε για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους έγκλειστους δημοκράτες εκλεγμένους αντιπροσώπους του καταλάνικου λαού, μαζί με τους άλλους ευρωπαίους βουλευτές που προσπαθούν να τους επισκεφτούν στις φυλακές όπου κρατούνται σε απίστευτα άθλιες συνθήκες;(2) Τι περιμένουμε για να κατέβουμε στους δρόμους διαδηλώνοντας την αλληλεγγύη μας στον ηρωϊκά μαχόμενο λαό της Καταλωνίας, τη μόνη όαση μαζικής αντίστασης και παραδειγματικής λαϊκής αυτο-οργάνωσης σε όλη τη νεοφιλελεύθερη Eυρώπη; Τι περιμένουμε πριν είναι πολύ αργά;...
Σημειώσεις
2. Οι συνθήκες κράτησης είναι τόσο άθλιες ώστε ο υπουργός Εσωτερικών της "καταργημένης" καταλανικής κυβέρνησης κόλλησε στη φυλακή φυματίωση. Και ενδεικτικές της απίστευτης εκδικητικότητας των ισπανικών αρχών είναι το γεγονός ότι αρνούνται συστηματικά τις αποφυλακίσεις των Καταλανών πολιτικών κρατουμένων που κρατούνται χωρίς δίκη, ενώ ταυτόχρονα τους τιμωρούν συνεχώς με απαγορεύσεις επισκέψεων των δικών τους, επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, και προαυλισμού, ενώ τους επιβάλλουν εβδομάδες στο απομονωτήριο! Και όλα αυτά με στόχο να κάμψουν το φρόνημα προσωπικοτήτων όπως π.χ. του αντιπροέδρου της τελευταίας δημοκρατικά εκλεγμένης καταλανικής κυβέρνησης Οριόλ Ζουνκέρας, μιας ντουζίνας υπουργών της καθώς και των ηγετών των μεγαλύτερων πολιτιστικών κινημάτων της Καταλωνίας!
Ανάρτηση από: https://www.contra-xreos.gr
