Γράφαμε πριν λίγες μέρες για την .
«από–ΣΥΡΙΖΟΠΟΙΗΣΗ» του Προοδευτικού/Αριστερού χώρου.
Θα είμαστε σήμερα πιο συγκεκριμένοι, σαφείς και «τηλεγραφικοί».
Θέση Πρώτη
Κάθε μεγάλο Κοινωνικό Κίνημα στην Ιστορία συνδέθηκε με τους αγώνες Κοινωνικών Τάξεων, συμμάχων στρωμάτων κλπ.
Από τους Πολέμους των Δουλών του 1ου π.χ. αιώνα έως τους Πολέμους των χωρικών του 16ου αιώνα στην Γερμανία και από την Γαλλική Επανάσταση του Δημοκρατικού Αστισμού του 18ου αιώνα έως τους αγώνες της Εργατικής Τάξης των τελευταίων δυο περίπου αιώνων δεν υπήρχε μεγάλο Κοινωνικό Κίνημα που να μην μιλά στο όνομα Τάξης ή Μπλοκ Τάξεων με ηγέτη την ίδια.
Θέση Δεύτερη
Η μεγάλη πλειοψηφία της Σύγχρονης Αριστεράς/Κεντροαριστεράς με πρώτη και καλύτερη την Ιστορική Σοσιαλδημοκρατία αλλά και τον Ιστορικό Κομμουνισμό έπαψαν πλέον να μιλούν στο όνομα τάξης και επικεντρώνονται στους αγώνες – εντός ή εκτός εισαγωγικών – μικρών και ολιγάριθμων ομάδων κύρια σεξουαλικού ή περιθωριακού προσανατολισμού.
Όταν οι φωστήρες του Εργατικού Κόμματος στην Αγγλία ή του Δημοκρατικού Κόμματος στις ΗΠΑ ασχολούνται νυχθημερόν και μανιωδώς με τα Gay Pride Parades και τα δικαιώματα των Transsexuals είναι πολύ δύσκολο να πλησιάσουν την Εργατική Τάξη, τα εργαζόμενα σκληρά στρώματα και τα οποία έχουν μάλιστα βαφτίσει «macho», «σεξιστικά», «ομοφοβικά» ή «ξενοφοβικά» αλλά και «αμαθή» και «οπισθοδρομικά».
Χωρίς επιστροφή στο Ταξικό κριτήριο -–Class criterion – και μακριά από την «Πολιτική Ταυτοτήτων» ( Identity Politics) δεν υπάρχει απολύτως καμμιά προοπτική. Φτάσαμε στο σημείο τα Λαϊκά/Εργαζόμενα στρώματα να προστρέχουν στην Δεξιά/Ακροδεξιά και η Ελίτ στην «Αριστερά/Κεντροαριστερά».
Θέση Τρίτη
Είναι επείγουσα η ανάγκη επιστημονικής ανάλυσης της σύγχρονης διαστρωμάτωσης και ταξικής διάρθρωσης των Δυτικών Κοινωνιών, όπως και να ξεκαθαρισθεί πως κριτήριο Κοινωνικής/Ταξικής ένταξης δεν είναι το Πανεπιστημιακό Πτυχίο ή το Μεταπτυχιακό αλλά η σχέσεις ιδιοκτησίας προς τον Παραγωγικό Πλούτο της Οικονομίας δηλαδή τα μέσα Παραγωγής.
Ένας Δικηγόρος που δουλεύει στα τριάντα του σε μια Δικηγορική Εταιρεία σαν μισθωτός των 700–1000 ευρώ – συνήθως– όπως και μια Γιατρός/Μικροβιολόγος που εργάζεται σε μια Ιδιωτική Κλινική/Νοσοκομείο για έναν μισθό – έστω και σχετικά καλό– δεν ανήκουν στα «Νέα Μεσαία Στρώματα», στην «Μεσαία Τάξη» ή στα «Νέα Μεσοαστικά στρώματα» αλλά θέλουν/δεν θέλουν ανήκουν στην Μεγάλη Μισθωτή Τάξη του Ιδιωτικού Τομέα δηλαδή στην Εργαζόμενη Τάξη ή στην Εργατική Τάξη με την σύγχρονη έννοια.
Κατάταξή τους στην λεγόμενη – και υπερτιμημένη – «Μεσαία Τάξη» δείχνει πλήρη άγνοια. Δεν γίνεσαι Αστός ή Άνω/ Μεσοαστός με ένα μισθό του Ιδιωτικού Τομέα εάν δεν κατέχεις δική σου Επιχείρηση και γενικότερα Μέσα Παραγωγής.
Θέση Τέταρτη
Διαφωνούμε ριζικά με τον όρο «Αριστερά» που προέρχεται κατά βάση από την Γαλλική Επανάσταση και έχει Αστική Προέλευση. Ο όρος αυτός δεν υπάρχει πουθενά στα Άπαντα των Marx/Engels oπως και όλων των επιγόνων. Αντίθετα, υπάρχουν συγκεκρινοποιημένες ονομασίες όπως «Σοσιαλιστικό», «Σοσιαλδημοκρατικό», «Εργατικό» ή «Κομμουνιστικό» Κόμμα. Έτσι προσδίδεται ένας σαφέστερος – και όχι γενικόλογος– κοινωνικός και κοσμοθεωρητικός προσδιορισμός του Κόμματος.
Θέση Πέμπτη
Όσα αναφέραμε για την Κοινωνική Τάξη και Ένταξη ισχύουν και για τις Μειονεκτικές – εντός – ή εκτός εισαγωγικών – ομάδες σεξουαλικού ή όποιου άλλου προσανατολισμού. Άλλο το κατοχυρωμένο Δικαίωμα στην Ιδιωτική ζωή και άλλο το Προνομιακό Δικαίωμα που σε τοποθετεί πάνω από τους άλλους σαν δήθεν περισσότερο «καταπιεσμένο».
Εκτός από τους Κοινωνικούς Προσδιορισμούς υπάρχουν και οι Βιολογικές σταθερές τις οποίες η Μεταμοντέρνα/ Αστική Αριστερά τους λησμονεί συνειδητά. Ένα αγόρι ή ένα κορίτσι γεννιούνται σαν αγόρια ή κορίτσια και το πώς επηρεάζονται από τον Κοινωνικό Περίγυρο είναι άλλο θέμα.
Θέση Έκτη
Οι Κοινωνίες που δημιουργήθηκαν από Δημοκρατικές, Αστικές Επαναστάσεις δηλαδή σαν Έθνη/ Κράτη έχουν δικαίωμα στην επιβίωση και στην διάρκεια.
Η υπονόμευσή τους μέσω του ιδεολογήματος της «Πολυπολιτισμικότητας» έχει σαν στόχο:
(α). Την Διάλυση των συμπαγών Εθνών/Κρατών, τα μόνα άλλωστε που δημιουργούν δυνατότητα αντίστασης στο Παγκοσμιοποιημένο Κεφάλαιο.
(β). Την δημιουργία «Κοινωνιών Χυλού» που ουσιαστικά γκετοποιούν τεράστιες μάζες Ασιατών ή Αφρικανών, μουσουλμανικών πεποιθήσεων με αποτέλεσμα την εσωτερική διάσπαση των εθνών.
(γ). Την συρρίκνωση και ισοπέδωση, λόγω των χαμηλών ημερομίσθιων των αλλοδαπών, των μισθών και της αξίας της εργατικής δύναμης των ντόπιων εργαζόμενων.
(δ). Τη Διάλυση, λόγω των αγεφύρωτων Θρησκευτικών–Εθνολογικών διαφορών, της ενότητας του Εργατικού/ Συνδικαλιστικού Κινήματος, εξυπηρετώντας την Ελίτ δηλαδή το Κεφάλαιο.
Ας μελετήσουν οι αναλφάβητοι της «Αριστεράς» την Επιστολή του Μαρξ (1866) εκ μέρους της Α’ Διεθνούς στους απεργοσπάστες Γερμανούς Εργάτες.
Θέση Έβδομη
Η έννοια του Κόμματος ή Πολιτικού Φορέα θα πρέπει να συζητηθεί αποφεύγοντας τις Συμπληγάδες του άνευρου αμεσοδημοκρατισμού ή των Λεσχών Συζητήσεων όπως και την δύσκαμπτη μορφή της Κομματικής / Συνδικαλιστικής Γραφειοκρατίας.
Το Κόμμα δεν είναι αυτοσκοπός αλλά ούτε και μέσω μηντιακής προβολής και «διαλόγου» καριεριστών.
Θέση Όγδοη
Η Έννοια της Επιστημονικής Θεωρίας ή της Επιστήμης της Ιστορίας θα πρέπει να επανανακαλυφθεί, ανανεωθεί και τεκμηριωθεί. Η Ολιστική Διαλεκτική Θεωρία του Επιστημονικού Σοσιαλισμού είναι στρατηγικά αξεπέραστη αλλά θα πρέπει να διευρύνεται και να ανανεώνεται διαρκώς αλλιώς «Θα μένει πίσω από την ζωή» (Λένιν).
Ο Μαρξ δέχεται διπλή επίθεση:
(α). Από την παραδοσιακή Αστική Παράταξη– Κεντροδεξιά/Ακροδεξιά– ταυτιζόμενος εκ του πονηρού με το «Φιλελεύθερο/Ψευδοαριστερό» ιδεολόγημα του λεγομένου «Πολιτιστικού Μαρξισμού» και με τον οποίο ο Μαρξ δεν έχει καμιά σχέση.
(β). Από τις δυνάμεις της επίσημης «Αριστεράς» θεωρούμενος «ξεπερασμένος» ή και «αποτυχημένος».
Καμιά ανασύνταξη δεν μπορεί να γίνει χωρίς την Επιστήμη της Ιστορίας δηλαδή την Διαλεκτική Θεωρία του Μαρξ.
Θέση Ένατη
Η Διαλεκτική Μεθοδολογία και Κοσμοθεωρία συνδυάζει όλες τις πλευρές ενός Κινήματος. Έτσι, ο Κοινωνικός/Ταξικός Αγώνας είναι και Εθνικός/Πατριωτικός και δεν ξεχωρίζεται.
Απέναντι σε μια Ψευδο–Κοσμοπολίτικη και μικροαστική «Αριστερά» αέθνων, ευρωλιγούρηδων και αφελληνισμένων ανθρώπων η επανάκτηση του Εθνικοπατριωτικού Σκέλους ενός αγώνα από την αληθινά Αριστερή πλευρά είναι όρος «εκ των ουκ άνευ». Δεν ρίχνουμε στον Καιάδα το Εθνικοαπελευθερωτικό ΕΑΜ ή τους Βιετκόνγκ του Χο τσι Μινχ.
Θέση Δέκατη
Εάν δεν ανοίξουμε συστηματικό και ανηλεή Πόλεμο στον Αστικό/Νεοφιλεύθερο Φεμινισμό δεξιών ή «αριστερών» καταβολών οι εκμεταλλευόμενες/εργαζόμενες Τάξεις θα χωριστούν μεταξύ τους ανεπανόρθωτα και στη θέση της Πάλης των Τάξεων θα έχουμε την Πάλη των Φύλων ή την Πάλη των Εθνοτήτων (Μεταναστευτικό).
Ήδη η Ελίτ τα κατάφερε πολύ καλά με υποκινούμενα και υπερδιαφημιζόμενα ψευδοκινήματα όπως το Me Too.
Άλλο ισότητα των φύλων και άλλο Προνομιακή Μεταχείριση των Γυναικών σε βάρος των – εξίσου καταπιεσμένων– ανδρών. Ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος με «Περισσότερες Γυναίκες» στην Πολιτική όπου μάλιστα γίνονται βασιλικότερες του Βασιλέως και πολύ σκληρότερες των Ανδρών Πολιτικών.
Με αυτόν τον τρόπο διασπώνται και αντιμάχονται μεταξύ τους οι Εργαζόμενες Κοινωνικές Τάξεις ξεχνώντας την Ελίτ που πανηγυρίζει.
Αντίθετα, ο Κόσμος γίνεται καλύτερος με την απομόνωση της Ελίτ και την μαζικοποίηση του Μπλοκ των Υποτελών.
Υστερόγραφο
Τα ανωτέρω αποτελούν – όσο πιο επιγραμματικά μπορούμε – πρόταση διαλόγου για την επαναθεμελίωση ενός αληθινά Προοδευτικού Κινήματος. Μια μικρή συνεισφορά ίσως.
Ανάρτηση από: http://resaltomag.blogspot.com
