Τα αποτελέσματα του «δόγματος του σοκ» παραμένουν παρόντα

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Στο περίφημο βιβλίο της Naomi Klein «το δόγμα του σοκ», εκδ. ΛΙΒΑΝΗΣ, που δικαιολογημένα έγινε best seller, αναφέρεται πως δεν υπάρχει σοκ χωρίς σύγχυση, αποπροσανατολισμό και έκπληξη.

Είναι στηριγμένο στη θεωρία του ψυχιάτρου Κάμερον που πίστευε ότι υποβάλλοντας τον ανθρώπινο εγκέφαλο σε μια σειρά από σοκ μπορούσε να διαλύσει και να εξαλείψει την ελαττωματική νόηση, για να οικοδομήσει στη συνέχεια καινούργιες προσωπικότητες εκ του μηδενός, γράφοντας πάνω σε «λευκή σελίδα». Με τον ίδιο τρόπο και οι οικονομολόγοι της ελεύθερης αγοράς είναι πεπεισμένοι ότι μόνο μιας μεγάλης κλίμακας καταστροφή, μια μεγάλη διάλυση, μπορεί να προετοιμάσει το έδαφος για τις «μεταρρυθμίσεις» τους.

Οι πρακτικές αυτές βρήκαν εφαρμογή σε πολλές χώρες, όπως βέβαια και στη δική μας. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι παρά τις θρασύτατες ομολογίες και αποδοχές των υπευθύνων τροϊκανών, κυρίως του ΔΝΤ, ότι επιβλήθηκαν λάθος μέτρα, με λάθος υπολογισμούς και κανείς μα κανείς από τους δικούς μας, πρώην και νυν, δεν ζητάει, ουσιαστικά και επιτακτικά, την διόρθωσή τους. Όταν κάνεις λάθος το διορθώνεις και μάλιστα εμπράκτως. Δεν το εξομολογείσαι και συνεχίζεις την λάθος πορεία.

Βαυκαλίζονται οι διοικούντες πως διαμορφώνουν δημοσιονομικό χώρο για να ξεδιπλώσουν τάχα τις πολιτικές τους, την στιγμή που ακόμα και η «ανάσα» μας πρέπει να εγκριθεί από τους «προστάτες» μας. Ποια είναι ακριβώς η ελευθερία μας; Αλήθεια, πόσο σημαντικό είναι ότι τις αλυσίδες τις βγάλαμε απ’ τον λαιμό και τις φοράμε στα πόδια; Αποσβολωμένοι ακούμε την κατευθυνόμενη ενημέρωση και δεν πιστεύουμε αυτό που ζούμε. Προφανώς, ικανοποιούμαστε απ’ τις λεκτικές ωραιοποιήσεις παρ’ όλο που το μηνιάτικο καλύπτει μόνο την εβδομαδιαία αναγκαιότητα. Δεν λέμε να αλλάξουμε εποχή, καθηλωθήκαμε στον χειμώνα.

Η κρίση αποδείχτηκε πολυπαραγοντική. Δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται αλλά πολλά άλλα και μάλιστα αλληλεξαρτώμενα. Οι αυτοκτονίες, που πλέον δεν εντυπωσιάζουν, είτε ως απελπισία είτε ως δευτερογενές πρόβλημα ψυχικών διαταραχών συνέπεια της κρίσης, γεμίζουν τον καθημερινό τύπο και όμως δεν μιλάει κανείς. Η πολυ-επισημασμένη υπογεννητικότητα παραμένει έντονη και προκλητική, χωρίς αντιμετώπιση. Είναι λογικό ότι επηρεάζει τα της εκπαίδευσης, τα των ασφαλιστικών ταμείων, τα της άμυνας, την εθνική υπαρξιακή μας συνέχεια. Το πολυπαραγοντικό έχει πολλές και δύσκολες ατραπούς. Πώς να στελεχωθούν τα σχολεία; (σε λίγο οι αναπληρωτές θα είναι περισσότεροι από τους μόνιμους). Πώς να επισκευαστούν τα ασθενοφόρα; (ο στόλος τους μειώθηκε επικίνδυνα). Πώς να λειτουργήσουν οι υπηρεσίες; (κόσμος φεύγει, αλλά δεν έρχεται). Τι να πούμε για τα νοσοκομεία; Για πολλούς διακυβεύεται ακόμα και η επιβίωσή τους (ας είναι καλά η Εκκλησία με τα συσσίτια και οι υπόλοιποι αλληλέγγυοι). Καταντήσαμε ενοχικοί. Όσοι επιβιώνουν, ντρέπονται απέναντι στους άλλους (όταν λέμε επιβιώνουν εννοούμε ότι απλά έχουν τη δυνατότητα να δανείζονται από το επόμενο μηνιάτικο).

Οι διεκδικήσεις των εργαζομένων δεν αναστέλλονται, υπαναχωρούν. «Αν δεν κλάψει το παιδί, η μάνα δεν του δίνει να φάει». Εμείς όμως δεν «κλαίμε», δεν διαμαρτυρόμαστε πλέον, απλώς γκρινιάζουμε. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Καταντήσαμε μια «γκρινιάρα κοινωνία», που άπραγοι παρακολουθούμε την ασέλγεια πάνω μας, χρόνια τώρα. Τι δεν καταλαβαίνουμε; Ότι ξεπουλώντας τα πάντα, μπορεί να έχουμε κρατική υπόσταση, αλλά δεν έχουμε κράτος; Ότι μπορεί να έχουμε την πολιτική ευθύνη, όχι όμως την διακυβέρνηση; Ότι οι ανεξάρτητες αρχές (ΤΑΙΠΕΔ) με τις υπερεξουσίες τους, είναι προσβολή για όλους μας; (άλλοι διαχειρίζονται την περιουσία μας). Ότι ακόμα και οι περίφημες «ιδιωτικοποιήσεις» τους είναι τελικά κρατικοποιήσεις; Κρατικοποιήσεις όμως άλλων: COSCO (λιμάνια) κρατική εταιρεία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, ΤΡΑΙΝΟΣΕ (σιδηρόδρομοι) Ιταλικοί Κρατικοί Σιδηρόδρομοι, ΟΤΕ (τηλεπικοινωνίες) Deutsche Telekom, αεροδρόμια και ουκ έστιν αριθμός. Όλες κρατικές, ξένων κρατών φυσικά!!! Τι πιο αποικιακό; Η οικονομική θεωρία του σοκ χρειάζεται μια αφορμή και μια ισχυρή επιβολή, τα δε πλήγματα πρέπει να επιφέρονται «όλα μαζί». Στην περίπτωσή μας πρέπει να είχε μεγάλη επιτυχία, δεν εξηγείται διαφορετικά. Αν αποκωδικοποιήσουμε τις ενστάσεις της εκάστοτε αντιπολίτευσης, γιατί εκεί μπορούμε να βρούμε περισσότερες αλήθειες απ’ ότι στους κυβερνώντες, αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της εξάρτησης και της καταστροφής. Φαίνεται πως είναι τόσες οι δεσμεύσεις που αναλάβαμε, που η μόνη ελάφρυνση είναι η λεκτική ανακούφιση και η φραστική ωραιοποίηση.

Τα «παιδιά του Σικάγο», όπως καθιερώθηκαν οι αφοσιωμένοι μαθητές του οικονομολόγου Φρίντμαν, σπείρανε την καταστροφή απ’ όπου κι αν περάσανε. Ίσως, θα πρέπει να διαβαστεί και να ξαναδιαβαστεί το βιβλίο της Naomi Klein, για να εξηγήσουμε την «ωμότητα» και τον «ρεαλισμό» που ζούμε. Το δε κεφάλαιο για την Νότιο Αφρική έχει, κατά τη γνώμη μας, την μεγαλύτερη συγγένεια με τα ελληνικά δρώμενα. Επαχθές χρέος, αναδιανομή πλούτου, αίτημα εθνικοποιήσεων καίριων τομέων, κοινωνικό κράτος και πολλά ακόμη. Τελικά όμως μείνανε οι αριστερές οπτικές με σκληρές φιλελεύθερες πρακτικές. Γι’ αυτό και εγκλημάτησαν όσοι στο όνομα της αριστεράς εφαρμόσανε ό,τι πιο αντιαριστερό. Δυστυχώς, οι αφελείς, πίστευαν ότι οι συμβιβασμοί που έγιναν θα μπορούσαν να ακυρωθούν ή διορθωθούν όταν γίνουν κυβέρνηση. Αντ’ αυτού όμως τις προχώρησαν ένα βήμα πιο πέρα.

Ας το συνειδητοποιήσουμε, όσο κι αν ακούγεται κουραστικό. Ή θα απελευθερωθούμε ως χώρα ή οι μικροτακτοποιήσεις στα επιμέρους δεν έχουν καμιά σημασία.

Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X., K.Π. Kαβάφη.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

…

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.—

...

Ανάρτηση από: https://www.karditsalive.net