Του Κώστα Βενιζέλου
Ε, λοιπόν, φταίμε εμείς και για το μερικό άνοιγμα της
περίκλειστης περιοχής της Αμμοχώστου! Φταίμε και για το γεγονός ότι εξαρχής
"η πλευρά μας" προτίμησε ατέρμονες διαδικασίες, νομιμοποίησης των
κατοχικών δεδομένων! Μετά το ‘74, κάποιοι εκμεταλλευόμενοι τις δυσκολίες
επιβίωσης, που ήταν τεράστιες και επίμονες, προχώρησαν σκόπιμα, συστηματικά και
μεθοδικά στον ευνουχισμό του αγωνιστικού φρονήματος του λαού. Εξαφανίσθηκαν
αναφορές για απελευθέρωση και αντικαταστήθηκαν με την "επανένωση".
Οι
συνεχείς υποχωρήσεις στις διαπραγματεύσεις αλλά και στο έδαφος έχουν καταστεί
για κάποιους λάβαρο αγώνα. Επιδιώκεται η διαμόρφωση στην κοινωνία συνείδησης
ότι στην Κύπρο θα λειτουργούν δυο χωριστές οντότητες με χαλαρή σχέση, με
διακρίσεις στη βάση της εθνικής προέλευσης. Επιχειρείται να οικοδομηθεί ένα
κρατικό κατασκεύασμα που εκ των πραγμάτων θα παράγει και θα προάγει τον εθνικισμό
και θα προκαλεί μόνιμες εστίες αντιπαράθεσης και έντασης.
Το σύνδρομο της ήττας, μια πλασματική ευμάρεια, που τότε όπως και σήμερα αφορά τους λίγους, διαμόρφωσε ένα πολιτικό και κοινωνικό "κεκτημένο". Ένα κεκτημένο, το οποίο διαπνέει η λογική ότι πρέπει να διαπραγματευθούμε μια συμφωνία, βασισμένη στα κατοχικά τετελεσμένα και με ρυθμίσεις, που επικυρώνουν τα αποτελέσματα της συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής και του διαχωρισμού.
Ευθυνόμαστε, όντως, γιατί αντιμετωπίσθηκε η κατοχή σαν ένα δεδομένο που δεν αλλάζει και που πρέπει- με βάση τη διαχείριση που γίνεται- να βρεθεί τρόπος να νομιμοποιηθεί με τις υπογραφές μας. Αντιμετωπίσθηκαν τα βήματα εδραίωσης της κατοχής, τα νέα τετελεσμένα, με μεμψιμοιρίες και μιζέρια. Με κλαψουρίσματα και παρακάλια σε τρίτους για να… μεταφέρουν τις ικεσίες μας στην Τουρκία.Καμία σημασία στην Άμυνα
Δυστυχώς,
δεν υπήρξε ποτέ σχέδιο αντιμετώπισης της κατοχικής Τουρκίας. Οι εξελίξεις
διαμορφώνονταν ερήμην μας από άλλους και η Λευκωσία ακολουθούσε. Ακολουθούσε
μια πορεία, που την καθόριζαν άλλοι, με άλλες έγνοιες και, προπαντός, άλλα
συμφέροντα. Λεγόταν και λέγεται πως δεν χρειάζεται, για παράδειγμα, άμυνα
επειδή η Κύπρος είναι μικρή και αδύναμη έναντι της Τουρκίας. Και δεν δόθηκε
σημασία στην αμυντική θωράκιση. Μικρή, λοιπόν, η χώρα για να αυτοπροστατευθεί,
όχι όμως για να κτίζει πύργους στην άμμο και να ξεπουλά τη σημαία και τα
διαβατήρια της. Εκεί, που υπάρχει χρήμα η Κύπρος είναι… υπερδύναμη.
Οι
εξελίξεις με την Αμμόχωστο δημιουργούν εκ των πραγμάτων νέα δεδομένα, που δεν
μπορούν να υποβαθμιστούν. Είναι σαφές πως σε περιόδους που δεν υπάρχει
διαδικασία συνομιλιών, η Τουρκία αξιοποιεί το κενό και επιβάλλει τετελεσμένα.
Αλλά εδώ και ένα χρόνο αναμένουμε να διεξαχθούν «εκλογές» στα κατεχόμενα! Και
όλη αυτή την περίοδο η Άγκυρα προτιμούσε αντί του διαλόγου να αλωνίζει στην
κυπριακή ΑΟΖ.
Περιοδείες τουρνέ Αμμοχώστου
Από
το καλοκαίρι του 2017 οι Τούρκοι είχαν αποφασίσει να ανοίξουν την περίκλειστη
περιοχή της Αμμοχώστου και άρχισε μια συστηματική προσπάθεια προς αυτή την
κατεύθυνση. Άρχισαν οι περιοδείες-τουρνέ του Οζερσάι σε Τούρκους υπουργούς, σε
δημοσιογράφους. Έγινε στην περιοχή διάσκεψη με πρωτοβουλία του Δικηγορικού
Συλλόγου Άγκυρας, τον Φεβρουάριο, για να βρεθούν νομικά εργαλεία, ώστε να
αντιμετωπιστούν οι αντιδράσεις στην προέλαση τους στην κλειστή περιοχή.
Οι
Τούρκοι παίζουν ένα παιχνίδι, που αφορά και τη βάση των διαπραγματεύσεων αλλά
πρωτίστως τη βαθμηδόν υλοποίηση των επεκτατικών της σχεδιασμών. Άνοιξαν την
παραλία στην Αμμόχωστο και το επόμενο βήμα- το είπε ο Ερντογάν- θα είναι ο
εποικισμός της πόλης.
Λέγονται τις τελευταίες ημέρες πολλά. Μεταξύ αυτών ότι οι Τούρκοι μας έχουν
παραδώσει την Αμμόχωστο αλλά δεν την δεχθήκαμε. Πραγματικά υπάρχουν κάποιοι που
το πιστεύουν;
Σε αυτούς έχουμε απάντηση; Η απάντηση είναι η εγκατάλειψη της πολιτικής του
κατευνασμού και της προσαρμογής στις τουρκικές επιδιώξεις.
Μπήκαν
στην ΑΟΖ, κατέχουν τη μισή Κύπρο, μπήκαν στην κλειστή περιοχή της Αμμοχώστου
και η απάντηση μας είναι να ξεκινήσουν επειγόντως διαπραγματεύσεις για λύση για
Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία; Δηλαδή, οι προτείνοντες αυτό, θεωρούν πως οι
Τούρκοι θέλουν διαπραγματεύσεις και η ελληνοκυπριακή πλευρά τις απορρίπτει;
Μπορούμε
να διαμορφώσουμε μια διεκδικητική πολιτική, με πρωτοβουλίες που θα καθιστούν
ανέφικτους τους τουρκικούς σχεδιασμούς; Δύσκολο, αλλά δεν έχουμε προσπαθήσει.
Μπορεί η Τουρκία να έχει κόστος από τη συνέχιση αυτής της συμπεριφοράς και
κέρδος από την εγκατάλειψη της; Δεν δοκιμάσθηκε ούτε αυτό. Μόνο η πολιτική του
"δίνω" δοκιμάσθηκε και έχει καταστήσει την Τουρκία ακόρεστη και εμάς
ουραγούς της απληστίας της!
