Οι προσεχείς εκλογές θα είναι γέφυρα για
κάτι διαφορετικό από τα σημερινά. Κάποιος παλιά έλεγε “θα αλλάξουν όλα για να
μείνουν τα ίδια”. Μόνο που τώρα θα αλλάξουν για για τα καλά, δεν θα μείνουν
ίδια. Θα πάνε προς το χειρότερο. Ο κόσμος το διαισθάνεται και εμμένει στα
γνωστά ελπίζοντας ότι η ακινησία είναι καταφύγιο. Και ο Μητσοτάκης ελπίζει σ’
αυτό (στην ακινησία, τη συσπείρωση περί την κυβέρνηση) για να παραμείνει
πρωθυπουργός. Μπορεί και να το πετύχει τουλάχιστον προσωρινά. Καθώς, όμως,
αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι να πει το παραμικρό για το άμεσο μέλλον το
δικό μας και της χώρας, προδιαγράφεται άτσαλο και το δικό του μέλλον. Μαζί και
το δικό μας, με ή χωρίς αυτοδυναμία.
Η
πορεία προς τη λήθη είναι η μοιραία (αλλά και πιο ανώδυνη) κατάληξη πολλών από
τους εφήμερους “ήρωες” και σωτήρες της πολιτικής μας ζωής. Όσο “η λήθη είναι
λύση” για τους ιθύνοντες, αποδεκτή από τον κόσμο, μας περιμένουν τα λασπόλουτρα
ως ιαματική μέθοδος αυταπατών.
Καθώς δεν εμφανίζεται κανείς καινούργιος “από μηχανής θεός” κάποιοι αναζητούν λύση στο πρόσφατο παρελθόν. Αλλά ο συμπαθής και πιθανόν βέλτιστος στην παρούσα κατάσταση πρώην πρωθυπουργός εγκατέλειψε την πολιτική ώστε να μην διακινδυνεύσει την προσωπική και οικογενειακή του ζωή, λόγω τολμηρών όσο και ανεπιθύμητων πρωτοβουλιών (έσωθεν και έξωθεν) που είχε αναλάβει. Απολύτως σεβαστό. Αλλά το ερώτημα είναι τι θα εκλείψει: Οι απειλές εναντίον του (και εναντίον μας) ή η διαφορετική αντιμετώπισή τους; Κανείς δεν μπορεί να απαιτήσει θυσία κάποιου άλλου. Αλλά όποιος διεκδικεί Εξουσία αναλαμβάνει τους κινδύνους, τις θυσίες, τα ρίσκα της.
Επειδή το ζητούμενο είναι να μην καταλήξουμε σε μια τρύπα στο νερό, η εν λόγω περίπτωση ίσως έχει τύχη ως λύση αποδοχής των τετελεσμένων, όπως συνέβη και στο μοιραίο 1974 (Κύπρος), όπου, όμως, οι ένοχοι τουλάχιστον τιμωρήθηκαν. Αλλιώς θα αναζητηθούν νέα πρόσωπα, εντός της χώρας ή σε παρθένες περιοχές πχ της ομογένειας.Η συνέχεια: ΕΔΩ
Ανάρτηση από: https://slpress.gr/
