Ορθοπεδικός χειρουργός της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού, ο 60χρονος Γάλλος Paul Ley έφτασε στο Ευρωπαϊκό Νοσοκομείο στο Χαν Γιουνίς στις 27 Οκτωβρίου.
"Θέλετε να μάθετε τι κάνω; Περνάω τις μέρες μου ακρωτηριάζοντας άκρα".
ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΝΟΣ ΓΙΑΤΡΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΖΑ
"Έχω εργαστεί σε νοσοκομεία στο Αφγανιστάν, την Ουγκάντα, την Αιθιοπία, τη Σιέρα Λεόνε, το Σουδάν, την Καμπότζη, την Τζενίν... αλλά ποτέ δεν έχω χειρουργήσει τόσα πολλά τραυματισμένα παιδιά όσο τώρα στη Λωρίδα της Γάζας.
Δεν έχουμε αρκετά παυσίπονα για όλους, χειρουργούμε με ελάχιστα επίπεδα αναισθησίας. Και αναγκαζόμαστε να επιλέξουμε ποιον θα σώσουμε και ποιον θα αφήσουμε να φύγει".
Ο Ley είπε ότι το πιο δύσκολο πράγμα για τους γιατρούς ήταν να πάρουν αποφάσεις διαλογής.
"Κάνουμε τη διαλογή μας... [ρωτώντας] θα πάρουμε αυτόν τον ασθενή επειδή θα έχει μια καλή πιθανότητα να επιβιώσει αντί να κάνουμε απεγνωσμένα μέτρα σε έναν ασθενή που θα πεθάνει σε δύο ή τρεις ημέρες; Αυτό ακούγεται ωραίο στα χαρτιά, αλλά όταν πρέπει να πάρεις την απόφαση είναι διαφορετικό.
Υπάρχει ένας 12χρονος με 90% εγκαύματα, οπότε δεν θα τον θεραπεύσουμε εκτός από τον έλεγχο του πόνου που δεν είναι αρκετός".
Πόσα παιδιά νοσηλεύονται;
"Δεν έχουν σημάδια από πυροβολισμούς. Όλοι έχουν επιβιώσει από βομβαρδισμούς, αεροπορικές επιδρομές και κατάρρευση κτιρίων, έχουν τραύματα στο σώμα τους, συντριπτικά τραύματα και εγκαύματα διαφόρων βαθμών".
Πόσοι από εσάς χειρουργείτε;
"Υπάρχουν 7 ή 8 χειρουργοί, αλλά ακόμα κι αν ήμασταν δέκα φορές περισσότεροι, δεν θα ήταν αρκετοί. Επιπλέον, οι παλαιστίνιοι χειρουργοί έχουν βαρεθεί να ακρωτηριάζουν τα χέρια και τα πόδια των συμπολιτών τους, είναι τόσο εξαντλημένοι από την καταστροφή στη Λωρίδα της Γάζας που ζητούν από εμάς στον Ερυθρό Σταυρό να χειρουργήσουμε στη θέση τους. Έτσι δουλεύω 18ωρες βάρδιες την ημέρα. Από τότε που έφτασα, δεν έχω βγει ποτέ από το νοσοκομείο".
"Προσπαθούμε να κρατάμε το κεφάλι μας ψύχραιμο και σταθερό, αλλά για το τοπικό προσωπικό αυτό είναι οι οικογένειές τους, οι φίλοι τους, οι άνθρωποί τους. Δεν θέλουν ποτέ να ακρωτηριαστούν. Λένε: 'Δεν μπορώ να το κάνω άλλο' και έτσι λέω: 'Εντάξει, θα το κάνω, μην ανησυχείς' και μπορείς να νιώσεις την ανακούφιση".
Τι δεν θα ξεχάσει ποτέ για την απελπισία που βιώνει;
"Μια 35χρονη γυναίκα που έφτασε πριν από λίγες ημέρες από τον Βορρά, με ματωμένα πόδια και μολυσμένα τραύματα. Της εξήγησα ότι θα έπρεπε να ακρωτηριάσω τα κάτω άκρα της και ότι δεν θα περπατούσε ποτέ ξανά, δεν είχαν άλλη επιλογή. Μου απάντησε ότι μπορούσα να κόψω οποιοδήποτε μέρος του σώματός του επειδή δεν είχε κανένα ενδιαφέρον να ζήσει πια, αφού ένας πύραυλος είχε σκοτώσει τα δύο παιδιά του και τον σύζυγό της".
Από Giorgos Agapitos
Ανάρτηση από: Το μυαλό είναι ο στόχος
