Κώστας Πατλακίδης
Έχει μεγάλη διαφορά η είδηση «Αυτοπυρπολήθηκε μια 67χρονη» από το «Αυτοπυρπολήθηκε η Αύρα Γρηγορίου, δημοσιογράφος, επειδή δεν είχε να φάει». Δεν έχει;
Γιατί η δεύτερη είδηση μας συνδέει με την πραγματικότητα, που είναι μια πολιτική πράξη, επί της ουσίας. Μας συνδέει με τον Δημήτρη Χριστούλα και την πλατεία Συντάγματος το 2012, αλλά και με παλαιότερους, όπως ο Κώστας Γεωργάκης που αυτοπυρπολήθηκε σε πλατεία της Γένοβας το 1970 καταγγέλλοντας την Χούντα....
_____***_____
Κλεμάνς Ζαβιτσάνου
-Δεν ανήκε στο βαρύ δημοσιογραφικό πυροβολικό που συναγελάζεται με τα γκουβέρνα και τα επιχειρηματικά λόμπι και αποτελεί βασική παρουσία σε δεξιώσεις και ομιλίες και σε thin tank που διαμορφώνουν απόψεις και πολιτική.
-Δεν βρέθηκε μαζί τους σε κότερα και σε λαμπερά γκαλά.
-Δεν έγινε έμμισθη σύμβουλος υπουργών.
-Δεν μπήκε το όνομά της σε καμία λίστα Πέτσα.
-Δεν βρέθηκε να καταθέτει εκατομμύρια σε μαύρες σακούλες στις τράπεζες και με βίλες στην Ελβετία και στο Μονακό.
Πέθανε κραυγάζοντας "δεν έχω να φάω".
Αν μια γυναίκα με τέτοιο βιογραφικό "Εθνος", "Γυναίκα", "Ερτ","Οικ.Ταχυδρόμος" "Ελ.Τύπος", "Ελευθεροτυπία"....καίγεται ζωντανή στην καρδιά της Αθήνας, κάτι έχει καεί μέσα σε όλους μας.
Η ΕΣΗΕΑ αντί να έχει βγει στα κάγκελα και να κραυγάζει περιορίζεται στα τυπικά συλλυπητήρια, τα μέσα σιωπούν ένοχα, ελάχιστοι συνάδελφοί της, παρ ότι εργάστηκε σε πάρα πολλά έντυπα μέσα, αναφέρθηκαν σ ένα τόσο τραγικό γεγονός.
Διαβάζω παντού πως είχε "ψυχολογικά προβλήματα" και με αυτό το στίγμα "γραφικός ή προβληματικός" ξεμπερδεύουν.
Ποιος άνθρωπος που βιώνει αστεγία και πείνα δεν αποκτά ψυχολογικά προβλήματα?.
Ζούμε στις κοινωνίες που όποιος -όπως αναφέρουν έντυπα μέσα ενημέρωσης και συνάδελφοί της που την γνώριζαν- " Στην πορεία της ζωής της επέλεξε να διαβεί δύσβατα μονοπάτια με γνώμονα τις αρχές και τα πιστεύω της, τα οποία συχνά προπορεύονταν της εποχής της", επιλέγει αυτό το μονοπάτι καταλήγει μόνος, περιθωριακός, ένα ακόμα δείγμα στο περιθώριο στατιστικού σφάλματος.
____****____
Έλενα Μηλιώτη
Κανείς δεν ασχολήθηκε με την 67χρονη γυναίκα που αυτοπυρπολήθηκε προχθές στο προαύλιο της Αίγλης Ζαπείου λέγοντας «δεν έχω να φάω». Πέρασε στα ψιλά των ειδήσεων, αν πέρασε καν.
Μέχρι σήμερα που ο Γιάννης Παντελάκης έκανε μια συγκλονιστική ανάρτηση ανακοινώνοντας τον θάνατό της και αποκαλύπτοντας οτι επρόκειτο για δημοσιογράφο, καλή συνάδελφό του, στην Ελευθεροτυπία, την Αύρα Γρηγορίου.
Η ανάρτηση του κ. Γιάννη Παντελάκη:
«Λίγο μετά τις 10 το πρωί της περασμένης Τετάρτης, έξω από την Αίγλη του Ζάππειου ακούστηκε μια μικρή φασαρία, περαστικοί αντίκρυσαν μια ψηλή γυναίκα να καίγεται, είχε αυτοπυρποληθεί.
Έτρεξαν αστυνομικοί της προεδρικής φρουράς που βρίσκονταν στο σημείο με ένα πυροσβεστήρα στα χέρια, έριξαν στο φλεγόμενο σώμα, η φωτιά έσβησε, η γυναίκα διακομίστηκε σε νοσοκομείο με σοβαρά εγκαύματα, μερικές ώρες αργότερα υπέκυψε στα σοβαρά τραύματα της. Μάρτυρες που βρέθηκαν τυχαία στο σημείο την είχαν ακούσει πριν προσπαθήσει να βάλει τέλος στη ζωή της να λέει ῾῾δεν είχα ούτε να φάω’’.
Πολλά χρόνια πριν σε ένα μεγάλο δημοσιογραφικό συγκρότημα, τα βράδια που η φασαρία ήταν μεγάλη από τις φωνές και την ένταση της δουλειάς για να προλάβουν τις τελευταίες ειδήσεις πριν τυπωθούν τα φύλλα, ένα γλυκό κορίτσι με ξανθά μαλλιά, ευθυτενές παράστημα και με μεγάλα γυαλιά που φώτιζαν περισσότερο το όμορφο πρόσωπο της έμπαινε στα γραφεία
και έμοιαζε σαν μια όαση εκείνες τις στιγμές. Χαμογελαστό, έλεγε λίγες λέξεις συνήθως αλλά ήταν αρκετές για να μοιράσει δευτερόλεπτα γαλήνης. Όλοι του έδειχναν σεβασμό, για τη δουλειά του, για αυτό που ήταν. Είχε μια ξεχωριστή αύρα, η Αύρα. Έτσι την έλεγαν, ποιος ξέρει γιατί, δεν την ρώτησα ποτέ.
Πριν λιγότερα χρόνια, συνάντησα εκείνο το γλυκό κορίτσι, γυναίκα πια, τυχαία στο κέντρο της πόλης. Είχα να την δω χρόνια, από τότε που το μεγάλο δημοσιογραφικό συγκρότημα έκλεισε με έναν εντελώς άδοξο τρόπο αφήνοντας μεγάλες πολύ βαθιές πληγές σε εκατοντάδες ανθρώπους. Σε κάποιους περισσότερες. Δεν είχε χάσει ούτε την παροιμιώδη ηρεμία της, ούτε το γλυκό χαμόγελό της που το συμπλήρωναν μερικές ωραίες ρυτίδες, οι γυναίκες όταν αποκτούν ρυτίδες μου μοιάζουν πιο γλυκιές. Είπαμε μερικές λέξεις για τις ζωές μας, για τα παλιά και χαθήκαμε πάλι.
Μετά, όταν οι κουβέντες με φίλους έφερναν το όνομά της, στο μυαλό έρχονταν οι εικόνες από το γλυκό ήρεμο πρόσωπο της Αύρας που δουλεύαμε μαζί.
Την επομένη του περιστατικού της αυτοπυρπόλησης στο Ζάππειο, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας επισκέφτηκε τους ανθρώπους της προεδρικής φρουράς για να τους συγχαρεί γιατί εκείνο το πρωί της Τετάρτης προσπάθησαν και έσωσαν την γυναίκα που αυτοπυρπολήθηκε. Ούτε ο ίδιος, ούτε όσοι βρέθηκαν στο περιστατικό δεν έμαθαν ποτέ το όνομα της, ήταν απλά μια γυναίκα 67 ετών που προσπάθησε να βάλει τέλος στη ζωή της φωνάζοντας πριν πως ‘’δεν είχε ούτε να φάει».
Ακόμα και αν το γνώριζαν όμως αυτό το όνομα δεν θα τους έλεγε τίποτα, δεν ήταν από αυτά των προβεβλημένων δημοσιογράφων, αυτών που κάνουν μεγάλη φασαρία, από αυτούς που σέβονται οι πολιτικοί και θέλουν να έχουν καλές σχέσεις μαζί τους. Ήταν απλά μια καλή δημοσιογράφος που την έλεγαν Αύρα…»
ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/19YH6rPWb3/
Ανάρτηση από: https://geromorias.blogspot.com/
