Χτές - 6/3/13 - στο "Μέγαρο Μουσικής" οργανώθηκε εκδήλωση αφιερωμένη στη μνήμη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, με αφορμή τα15 χρόνια απο το θάνατο του, από το "Ιδρυμα Κωνσταντίνος Καραμανλής". Η παρουσία και ομιλία του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντωνη Σαμαρά, ήταν βέβαια αναμενόμενη. Περίπου και των προέδρων του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελου Βενιζέλου και της ΔΗΜΑΡ κ. Φώτη Κουβέλη. Και οι τρείς του είναι μέλη και στηρίζουν την κυβέρνηση που έχει αναλάβει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους απέναντι στους δανειστές μας, την Τρόϊκα, την ΕΕ. το ΔΝΤ, έστω και αν έτσι ο λαός οδηγείται στην πλήρη εξαθλίωση και η Ελλα΄δα εκποιείται ολοσχερώς. Η παρουσία και η ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΛΜ κ. Αλέξη Τσίπρα ίσως εξέπληξε φίλους και αντιπάλους.Τι τον "ανάγκασε" να προσέλθει και"προσκυνήσει" ευλαβικά, μαζί με τους άλλους - τους "μνημονιακούς"- τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Και μάλιστα να του πλέξει εγκώμιο έξω απο την ιστορική του προσφορά στον τόπο, το έθνος και το λαό;
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ και οι "κολλητοί" συνεργάτες του πιστεύουν ότι έτσι μπορούν να εκμεταλλευτούν, οξύνοντάςτην μάλιστα,τις αντιθέσεις, τις ρωγμές που υπάρχουν ή που πιστεύουν ότι υπάρχουν στη Ν.Δ.μεταξύ Καραμανλικών και Σαμαρικών.Που, βέβαια, όπως πιστεύουν οφείλεται σε διαφορετικές πολιτικές τοποθετήσεις,ιδιαίτερα σε θέματα εφαρμογής του Μνημονίου και των συνοδευτικών μέτρων.Η "ανατροπή" τους όχι πια απο την πάλη του λαού, αλλά απο την όξυνση των αντιθέσεων στους κόλπους του αστισμού και μάλιστα της Ν.Δ. Ακόμα κι αν υπάρχουν τέτοιες διαφορές τακτικής,προέρχονται απο την αγωνία της διάσωσης του "συστήματος" τους και όχι απο την φροντίδα τους για το καλό του λαού.Μόνο η ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος μπορεί να οξύνει τις αντιθέσεις μέσα στο αστικό "στρατόπεδο", να το διχάσει και ενδεχομένως να το παραλύσει.Η προσπάθεια να εκμεταλλευτεί η "αριστερά"τέτοιου είδους αντιθέσεις, χωρίς εκδίπλωση και δυνάμωμα του λαϊκού αγώνα,οδηγεί αναπόφευκτα στον εκφυλισμό και την υποταγή του τελικά στα αστικά συμφέροντα.
Για το τι είπαν στην εκδήλωση υπέρ Κωνσταντίνου Καραμανλή και πως παρουσίασαν και ερμήνευσαν το έργο του, αξίζει ιδιαίτερο άρθρο ή άρθρα.
Αξίζει τον κόπο, όμως, να αναδημοσιευτεί εδώ ένα άρθρο που γράφτηκε και αναρτήθηκε στον ιστοχώρο του Monthly Review μερικά χρόνια πριν.
Ο Κώστας Καραμανλής για τον θείο του Κωνσταντίνο και την Ευρώπη
Μιλώντας χθες, στην έναρξη των εργασιών της διημερίδας του Κέντρου Δελφών, για τα100 χρόνια από την γέννηση του (θείου του)Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο ανιψιός και σημερινός πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής είπε μερικά αξιοπρόσεκτα και γι αυτό άξια σχολιασμού.
Με περίσσεια πεποίθηση για τα όσα προσέφερε ο θειος του και βεβαίως η παράταξη και το κόμμα του – χθες η αλησμόνητη ΕΡΕ, σήμερα η Νέα Δημοκρατία - άρχισε λέγοντας:
«Με δύο τρόπους δικαιώνεται η πολιτική:
- Ο ένας είναι όταν καταφέρνει να δίνει λύσεις –απτές,αποτελεσματικές, μετρήσιμες– στα υπαρκτά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες στην καθημερινή τους ζωής.
- Ο άλλος είναι όταν ξεπερνά το επίπεδο της διαχείρισης. Όταν τολμά τα βήματα, τις τομές και τις μεταρρυθμίσεις που όχι μόνο απαντούν στις ανάγκες του σήμερα,αλλά προετοιμάζουν το αύριο. Όταν από«τέχνη του εφικτού», η πολιτική γίνεται η τέχνη της διεύρυνσης του εφικτού.
Με αυτή τη διττή διάσταση της πολιτικής ταύτισε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, την προσωπική του πορεία, αλλά και την ιστορική πορεία της σύγχρονης Ελλάδας. Την ίδια στιγμή που έδινε αξιόπιστες αποτελεσματικές λύσεις σε πιεστικά προβλήματα της καθημερινότητας του πολίτη, άνοιγε νέους, φιλόδοξους δρόμους για το μέλλον».
Πράγματι, αυτό έκανε. Έδωσε λύσεις. Αλλά όχι για το λαό και την Ελλάδα, αλλά για τις κυρίαρχες κοινωνικές-πολιτικές δυνάμεις, για τον ιμπεριαλισμό και τα συμφέροντα του.
 |
| Η κατά Καραμανλήν " ΕΥΛΟΓΙΑ ΘΕΟΥ" Μετανάστες στον δρόμο για τα μοντέρνα σκλαβοπάζαρα (σταθμός Μονάχου) |
Πιεστική ανάγκη είχε ο κόσμος για δουλειά. Κι ο Καραμανλής του πρόσφερε μετανάστευση.Την οποία μάλιστα χαρακτήρισε και«Ευλογία Θεού»!! Όποιος δεν αποτολμούσε να μεταναστεύσει – να πάρει το δρόμο για τα σκλαβοπάζαρα της Γερμανίας και του «Βελγίου τις στοές» - ένας δρόμος υπήρχε για να βρει δουλειά: να εξασφαλίσει ένα «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων».Απαραίτητο ακόμα και να «οδηγήσει»ποδήλατο.
Οι νέοι ήθελαν να σπουδάσουν; Έπρεπε φυσικά να πληρώσουν:εγγραφή, βιβλία, εξέταστρα κλπ. Κι αν ζητούσαν κάτι άλλο αναλάμβανε το σπουδαστικό της Ασφάλειας για να τον«νουθετήσει» και να τον φέρει στον«ίσιο», εθνικόφρονα, δρόμο. Από δίπλα βέβαια η πάντοτε δραστήρια, ακούραστη και πανεποπτεύουσα ΕΚΟΦ. Αλλά και οι παρακρατικές οργανώσεις. Όλοι μαζί τρομοκρατούσαν, έδερναν, διέλυαν πανσπουδαστικά συνέδρια κλπ.
Συνδικαλιστικές ελευθερίες όσες ήθελες. Τις εξασφάλιζαν– εκτός από το «συνδικαλιστικό» της ασφάλειας και οι αρχισυνδικαλιστές:Μακρής, Θεοδώρου, με τα σωματεία σφραγίδες:μέχρι και σωματείο λεμβούχων ποταμών υπήρχε!! Ποτάμια βέβαια δεν είχαμε…Βαρκάρηδες όμως – γονδολιέρηδες – είχαμε.
Οι φυλακές και οι εξορίες ήτανε πάντοτε γεμάτες. Ο έλεγχος και η αστυνόμευση καθημερινή πραγματικότητα.
 |
| Η ΕΥΤΥΧΕΣΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ |
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πέτυχε και κάτι άλλο. Ανέτρεψε και την πολιτική Ελευθερίου Βενιζέλου.Αντί να προσθέτει υπόδουλα ελληνικά εδάφη στο «ελεύθερο και ανεξάρτητο»ελληνικό κράτος, αφαιρούσε. Τα χάριζε.Άνοιγε το δρόμο για διεκδικήσεις της Τουρκίας σε βάρος μας. Το πιο τρανό παράδειγμα ήταν ο αγώνας των Ελλήνων της Κύπρου για Ανεξαρτησία-Ένωση με την Ελλάδα. Ο μέγας εθνικός ηγέτης καταδίωξε όσους μέσα στην Ελλάδα εκδήλωσαν ενεργά τη συμπαράσταση τους στον εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα των Κυπρίων. Εκτός από τους νεκρούς που είχαμε στις διαδηλώσεις κυνηγήθηκαν άγρια όλοι οι υπόλοιποι. Όσοι συλλαμβάνονταν σε διαδηλώσεις υπέρ της Κύπρου ή φέροντες σχετικές προκηρύξεις διώκονταν και χαρακτηρίζονταν «κομμουνιστές» !! [Τα ακούτε κ. Λιάκο και κ. Ρεπούση;. Για ρωτήστε π.χ. το συνάδελφο σας, ομότιμο καθηγητή της Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Βασίλη Κρεμμυδά, που όταν συνελήφθη με τη τσάντα του γεμάτη προκηρύξεις – όντας ηγετικό στέλεχος της ΔΕΣΠΑ – καλοπέρασε. Το 1956 αυτά.].
Έργο του «Εθνάρχη» Κωνσταντίνου Καραμανλή υπήρξαν οι προδοτικές συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου όπου όχι μόνο αποκηρύσσονταν ρητά το αίτημα της Ένωσης αλλά κάτω από τον μανδύα της Ανεξάρτητης Κύπρου εγκαθιδρύθηκε ένα μοντέρνο προτεκτοράτο, με τρείς εγγυήτριες δυνάμεις: την Αγγλία, την Τουρκία (δηλαδή την αμέσως προηγούμενη κυρίαρχη δύναμη)και την Ελλάδα ! Τα αποτελέσματα τα γνωρίζουμε: για πρώτη φορά επανήλθαν σε εδάφη από τα οποία είχαν εκδιωχθεί οι Τούρκοι – και καθόλα νομότυπα και με την ανοχή και κάλυψη του ΟΗΕ: το 40%της Κύπρου είναι υπό την κατοχή τους. Η εγγυήτρια δύναμη Ελλάδα τι έχει κάνει από τότε; Τίποτα. Από Κωνσταντίνο σε Κώστα [Μην το αδικήσουμε: τουλάχιστον αυτός δεν είπε ανοιχτά, ούτε κάλεσε τους κύπριους να το επαναλάβουν, Ναι στο σχέδιο Ανάν].
 |
| Ο περιβότητος Μέρτεν αφήνεται ελεύθερος |
Βέβαια επί πρωθυπουργίας έγιναν πολλά έργα – κατ΄ εξοχήν δημόσια: δρόμοι, γέφυρες κλπ. Δεν έμεινε περιοχή που έδρασε ο ΕΛΑΣ κι ο Δημοκρατικός Στρατός, που έγιναν μάχες που να μην άνοιξε και ασφαλτοστρώθηκε φαρδύς δρόμος. Για να μπορούν να κινούνται άνετα οι μηχανοκίνητες μονάδες: τανκς κλπ. Βέβαια ως παράπλευρο κέρδος διευκολύνθηκε και η συγκοινωνία κλπ.Ό,τι δημόσιο έργο έγινε υπηρετούσε τα συμφέροντα του συστήματος. Ακόμα και οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια και οι υπόνομοι στην περιοχή της Αθήνας κατέστησαν απαραίτητα και για τους ίδιους τους αστούς αλλά και γιατί πια στο λεκανοπέδιο συσσωρεύτηκε το 40 έως 50 % του πληθυσμού.Αποτέλεσμα των διώξεων του μετεμφυλιακού κράτους και του μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Σχολειά και νοσοκομεία μπορεί να μην είχαμε αλλά αποκτήσαμε το «Μον Παρνές».
Οργάνωσε άψογες εκλογές, χωρίς βία και νοθεία, χωρίς να ψηφίζουν πεθαμένοι και δέντρα το 1961. Ή μήπως όχι; Προσπάθησε, χωρίς αποτέλεσμα,να αλλάξει και το Σύνταγμα, επί το αυταρχικότερο. Επί πρωθυπουργίας του κι εν γνώσει του, αλώνιζΜιλώντας χθες, στην έναρξη των εργασιών της διημερίδας του Κέντρου Δελφών, για τα100 χρόνια από την γέννηση του (θείου του)Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο ανιψιός και σημερινός πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής είπε μερικά αξιοπρόσεκτα και γι αυτό άξια σχολιασμού.αν η ΚΥΠ, η CIAκάθε λογής ξένη υπηρεσία. Εξυφαίνονται προδοσίες από «μυστικές» στρατιωτικές και παραστρατιωτικές οργανώσεις - ο στρατός ήταν πλήρως διαβρωμένος από αυτές. Δεν είναι άμοιρος για ό,τι ακολούθησε μετά τη δολοφονία Λαμπράκη– δηλαδή για την επιβολή της Χούντας.Όλοι αυτοί βλάστησαν την εποχή του. Κι αν μας πούνε ότι «αυτός δεν ήξερε», αυτός δεν συμφωνούσε κλπ, δεν τα πιστεύομε.Γιατί και ήξερε και γιατί δεν τόλμησε να διαφωνήσει ακόμα κι όταν δεν συμφωνούσε.
Τα χρόνια της«αυτό-εξορίας» του στο Παρίσι, τα χρόνια της Χούντας, σιώπησε εκκωφαντικά. Μόνο όταν το σύστημα ήρθε σε πλήρες αδιέξοδο και χρειάστηκαν κάποιον να τεθεί επικεφαλής της νέας κυβέρνησης – αυτής που αναλάμβανε την ευθύνη από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας στρατηγό/ χουντικό Γκιζίκη - τον θυμήθηκαν: το έβγαλαν από το μπαούλο, το ξεσκόνισαν και μας το έστειλαν. Η επάνοδος Καραμανλή στην Ελλάδα – τέτοιες μέρες το 1974 – ένα μόνο πράγμα αποδείχνει: το πόσο λίγη έως ανύπαρκτη ήταν η αντιπολίτευση, το αντιδικτατορικό κίνημα στην Ελλάδα. Η Ελλάδα ακυβέρνητη, η χώρα σε επιστράτευση– δηλαδή ο λαός δυνητικά ένοπλος – και δεν κατόρθωσε να βάλει τη δική του σφραγίδα στις εξελίξεις. Του επιστρέψανε το κ. Καραμανλή / Τριανταφυλλίδη, κι αυτός τον υποδέχτηκε ως Μεσσία!! Κι ύστερα βροντοφώναζε : «Δώστε τη Χούντα στο Λαό»!! Κακομοίρη λαέ αν δεν είσαι σε θέση να την πάρεις εσύ και να την δικάσεις ποιος περιμένεις να σου τι δώσει;
Αυτή η ανικανότητα του αντιδικτατορικού κινήματος να πάρει αυτό την πρωτοβουλία είναι που καθησύχασε το σύστημα. Κατάλαβε ότι δεν έχει τίποτα να φοβάται. Καμιά κοινωνική-πολιτική δύναμη δεν υπήρχε που να το αμφισβητήσει.Κοινοβουλευτική δημοκρατία θέλανε οι άνθρωποι. Τίποτα περισσότερο. Κι αυτήν τους δώσανε. Γι αυτό ο Καραμανλής φάνηκε τόσο δημοκράτης και καμαρώνει τώρα γι αυτόν ο ανεψιός.
Κανένα νέο δρόμο δεν χάραξε ούτε άνοιξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για το λαό και την Ελλάδα.Απολύτως κανένα. Έμεινε πιστός υπηρέτης στο καθεστώς της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της εξάρτησης, της υποτέλειας και της κοινωνικής παρακμής. Αυτό υπηρέτησε πάντοτε. Αναμφισβήτητα το υπηρέτησε όχι πάντοτε με τους ίδιους τρόπους. Η αντίσταση του λαού, οι διεθνείς συγκυρίες και πρώτα από όλα τα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων αφεντικών του το επέβαλαν.
Φιλοτεχνημένο πορτραίτο του Κωνσταντίνου Καραμανλή
Η παρουσία και ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στην εκδήλωση του «Ιδρύματος Κωνσταντίνου Καραμανλή» για να τιμήσει τη μνήμη του, 15 χρόνια μετά τον θάνατο του, έδωσε αφορμή για πολλά και ποικίλα σχόλια.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο κ. Α. Τσίπρας αιφνιδίασε πάλι τα μέλη, τους οπαδούς και απλούς ψηφοφόρους του κόμματος του – όπως, ίσως και τον υπόλοιπο ελληνικό λαό και τους αντιπάλους του «Μνημονιακούς», με την ενέργεια του αυτή. Ούτε βέβαια ότι ο πρόεδρος του κόμματος «των μελών του» κι όχι ενός κόμματος «γραφειοκρατών» - όπως είχε υποσχεθεί στην εναρκτήρια ομιλία στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στις 30/11/2012 – μόνος του [με τους πολύ κολλητούς συνεργάτες του] αποφάσισε να πάει στην εκδήλωση στη μνήμη του Κ. Καραμανλή. Δεν ήταν, άλλωστε η πρώτη φορά που δεν πήρε υπόψη του τις αντιρρήσεις άλλων μελών της Εκτελεστικής Γραμματείας, η οποία δεν συνεδρίασε για το ζήτημα όπως βέβαια ούτε και η Κεντρική Επιτροπή. Ευτυχώς που ο κ. Τσίπρας δεν είναι «σταλινικός».
Ευτυχώς που δεν διανοήθηκε να διαγράψει όσους διαφώνησαν μαζί του[1]. Δεν χρειάζεται βέβαια να διαγράφεις όσους έχουν διαφορετική άποψη όταν έτσι κι αλλιώς αρχή του πολυκαταστήματος είναι να τους αφήνεις να λένε ό,τι θέλουν για τον απλούστατο λόγο πως τελικά εσύ αποφασίζεις. Η «πολυφωνία» του κόμματος ακολουθεί κατά πόδας τα «ήθη» της μεταμοντέρνας εποχής όπου κυριαρχούν τα πολυκαταστήματα και η «ανοιχτή» καταναλωτική κοινωνία.
Δεν θα ασχοληθώ εδώ με το σχολιασμό της κίνησης αυτής του προέδρου στο χώρο της αριστεράς – ευρείας, στενής, επαναστατικής ή όχι – αλλά με μερικά σχόλια από άλλα μέσα και ανθρώπους και κατόπιν με την παρουσίαση του ίδιου του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το πορτραίτο που προσπάθησαν να του φιλοτεχνήσουν τα τελευταία χρόνια.
Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης, καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας, βιάστηκε να γράψει στο «Βήμα της Κυριακής» (10/3/13) άρθρο με τίτλο «Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και η Αριστερά», όπου εκεί μας λέει – και ευτυχώς μαθαίνουμε κι εμείς – ότι «Τα εγκωμιαστικά λόγια του κ. Τσίπρα (παρά τις αντιρρήσεις νεόκοπων πολιτευτών του ΣΥΡΙΖΑ) για τον ιδρυτή της ΝΔ αποτελούν, κατά την άποψή μας, ένα άλλο δείγμα του, φανερού ή λανθάνοντος, σεβασμού που η Αριστερά έχει δείξει κατά καιρούς προς τον Κ. Καραμανλή. Της μεταδικτατορικής εποχής».
Σε αυτό το συμπέρασμα τον βοήθησε να φτάσει βέβαια και ο κ. Τσίπρας. Στην ομιλία του στο «Ίδρυμα» είπε ότι στο αριστερό οικογενειακό περιβάλλον του, ενώ άκουγε για την εποχή του καραμανλισμού «ήταν αυτοί που επίσης χαρακτηριστικά επαναλάμβαναν: Το 1974 στην Ελλάδα επέστρεψε ένας άλλος Καραμανλής».
Ο κ. Γιατρομανωλάκης συνεχίζοντας μας εξηγεί ότι «Ο Καραμανλής υπήρξε, και αυτό το αναγνωρίζουν όλοι, εχθροί και φίλοι, ο κατ' εξοχήν ήρωας της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής σκηνής που μπόρεσε να αφήσει τα πολιτικά στερεότυπα (χωρίς να χάσει την κομματική του ταυτότητα), να υπερβεί τα κληρονομικά χαρακτηριστικά και να μεταβληθεί προς το καλύτερο. Να γίνει ένας σύγχρονος, ευρωπαίος πολιτικός με ήθος δημοκρατικό.» Κι έτσι «ο συντηρητικός, αντιδραστικός κάποτε και αυταρχικός Καραμανλής, πριν από την αυτοεξορία του, παιδί ή εκπρόσωπος μιας εκδικητικής, μετεμφυλιωτικής και παρακρατικής Δεξιάς, γρήγορα αντιλαμβάνεται πως δεν είναι αυτός «που κυβερνά αυτόν τον τόπο». Είναι άλλες σκοτεινές δυνάμεις, προπομποί της δικτατορίας. Και διαχωρίζει τη θέση του…….Αυτή την εξέλιξη του πολιτικού χαρακτήρα του Καραμανλή (που είναι ευθέως συνδεδεμένη με την ιστορία της χώρας) δεν την αμφισβήτησε η μεταδικτατορική Αριστερά. Περισσότερο τον αμφισβήτησαν τα ακροδεξιά στοιχεία (για το ΚΚΕ δεν τίθεται ζήτημα) και η ρητορική του νεοπαγούς «ορμητικού» ΠαΣοΚ μιας «Αλλαγής» που αυτοκαταργήθηκε πολύ σύντομα. Οι αριστεροί πολιτικοί αντίπαλοι του Καραμανλή, της μεταδικτατορικής περιόδου, προφανώς δεν μπορούσαν να τον χειροκροτήσουν φανερά (όπως έγινε την περασμένη Τετάρτη), αλλά αντιλαμβάνονταν πως είχαν να κάνουν με έναν πολιτικό ο οποίος, στον έναν βαθμό ή στον άλλον, διακήρυσσε και ακολουθούσε μια νέα πολιτική κουλτούρα, με σαφή τα γνωρίσματα της ευρωπαϊκής πολιτικής πρακτικής. Εκείνων των χρόνων».
Μέχρι εδώ ο κ. Γιατρομανωλάκης με δικά του λόγια επαναλαμβάνει αυτά που είπε και ο κ. Τσίπρας στην ομιλία του. Ξεχνάει όμως, όπως και ξέχασε και ο κ. Τσίπρας – αυτός ίσως δικαιολογημένα διότι τότε ήταν πολύ μικρός για να το ξέρει και να το θυμάται – ότι ο «ευρωπαίος» πολιτικός Καραμανλής εισήγαγε ένα νέο χαρακτηρισμό για τους αντιπάλους του: τον «αριστεροχουντισμό».
Δηλαδή θεώρησε ότι τα «άκρα» - η αριστερά και η δεξιά – συναντώνται σε ένα κοινό μέτωπο: το αριστεροχουντικό. Τα ίδια που ακούγονται και σήμερα. Που μάλιστα πολύ βαρύγδουπα μας παρουσιάζουν και την κατάλυση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ως αποτέλεσμα της υπόσκαψης της από την «άκρα αριστερά» της εποχής της και τους ναζί. Προειδοποιώντας μας ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και σήμερα στην Ελλάδα.
Στη συνέχεια ο κ. Γιατρομανωλάκης μας θυμίζει το ευρωπαϊκό όραμα και πολιτική του Κωνσταντίνου Καραμανλή, την αντίθεση του Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι που κι αυτός προσαρμόσθηκε, την πολιτική και ηθική ατοπία απέναντι του, που ενώ του είχε υποσχεθεί να τον προτείνει για πρόεδρο της Δημοκρατίας τελικά τον θώκο κατέλαβε ο Χρ. Σαρτζετάκης. Φροντίζει βέβαια εδώ να ξεχάσει ότι τότε το ΠΑΣΟΚ κόντεψε να διαλυθεί από τις αντιδράσεις των μελών του στην προοπτική να 'χουν πάλι πρόεδρο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Σε αντίθεση με τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ που είναι συνηθισμένα να καταπίνουν και να δικαιολογούν κάθε βήμα, κίνηση, λόγο της «ηγεσίας» τους, τότε ακόμα τα μέλη του ΠΑΣΟΚ διέθεταν και τόλμη και πολιτική σκέψη και «τσαγανό» για να μην επιτρέπουν στην ηγεσία του – τον ίδιο τον Ανδρέα – να κάνει ό,τι θέλει.
Για την αθέτηση της υπόσχεσης προς τον Καραμανλή, την «ατοπία» όπως γράφει ο κ. Γ. – μας το υπενθυμίζει ο ίδιος – «έντονη υπήρξε η αντίδραση των αριστερών διανοουμένων της εποχής. Δεν υποστήριξαν τον Καραμανλή ως Πρόεδρο, αλλά με έκκλησή τους, που σχετίζεται ευθέως με το γεγονός, «εκατόν δεκαέξι προσωπικότητες» («Το Βήμα», 11.4.1985) εκφράζουν έντονη ανησυχία για τις εξελίξεις, καταδικάζουν τις «αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις» και διακηρύσσουν πως «σοσιαλισμός και δημοκρατία είναι έννοιες αξεδιάλυτα συνδεδεμένες». Το γεγονός ενόχλησε τον Ανδρέα Παπανδρέου, που έκανε ειδική μνεία στο κόμμα «των εκατό υπογραφών»!».
Οι ίδιες ή περίπου οι ίδιες προσωπικότητες ήτανε αυτές που στη συνέχεια πάντοτε «ανησυχούσαν» για την «δημοκρατία» καταγγέλλοντας τον Ανδρέα Παπανδρέου την εποχή Κοσκωτά, αλλά δεν ανησυχούσαν για την έλευση του Κ. Μητσοτάκη – ο Μίκης μάλιστα μετά το «Καραμανλής ή τάνκς» [που κι αυτό θυμάται και δικαιολογεί στο άρθρο του ο κ. Γιατρομανωλάκης] πέρασε από βουλευτής του ΚΚΕ στα έδρανα της Ν.Δ. και έγινε και υπουργός της – άνευ χαρτοφυλακίου – οργανώνοντας μάλιστα και συναυλία με τα τραγούδια του [θυμάμαι τη μακαρίτισσα Μαρίκα Μητσοτάκη να την δείχνει η τηλεόραση να σιγοτραγουδάει το «Σώπα όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες»!!]. Οι ίδιοι «αριστεροί διανοούμενοι» πάντοτε ανησυχώντας για ό,τι ο λαός επέλεγε χωρίς την έγκριση τους υποστήριξαν το σχέδιο Ανάν, την κ. Ρεπούση και κ. Δραγώνα για όσα υποστήριζαν ότι συνέβησαν στη Σμύρνη κλπ κλπ.
Για να καταλήξει ο κ. καθηγητής μας ως εξής «Πολλοί από τους ανθρώπους εκείνους εξακολουθούν και ζουν και πολιτεύονται όπως και τότε, χωρίς να έχουν καμία σχέση με τους επιγόνους του Καραμανλή, του Παπανδρέου, του Κύρκου ή του Φλωράκη. Μάλιστα, οι περισσότεροι από αυτούς ουδέποτε, πιστεύω, ψήφισαν Καραμανλή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν τον θεωρούσαν έναν δημοκρατικό πολιτικό, χωρίς παρωπίδες, που απλώς έτυχε να βρίσκεται απέναντι στη δική τους πολιτική θέση και φιλοσοφία. Να συμβαίνει άραγε το ίδιο με τον κ. Τσίπρα που έκλεισε τα αφτιά του στα σφυρίγματα ανόητων και εμπαθών συμβούλων του και ομολόγησε, στο μέτρο του και κατά τις πολιτικές σκοπιμότητες, σεβασμό στον μεγάλο πολιτικό αντίπαλο; Αρχίζει να ακούει, άραγε, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τη φιλελεύθερη φωνή μιας ουμανιστικής, ευγενικής και αφανάτιστης Αριστεράς;»
Τι θαυμάσιο τέλειωμα. Ο κ. Τσίπρας ευτυχώς «που έκλεισε τα αφτιά του στα σφυρίγματα ανόητων και εμπαθών συμβούλων του» και πολύ πιο ευτυχώς που αρχίζει να ακούει «τη φιλελεύθερη φωνή μιας ουμανιστικής, ευγενικής και αφανάτιστης Αριστεράς». Σωστό συμπέρασμα και συμβουλή προς τον κ. Τσίπρα: ασορτί με τη φιλελεύθερη φωνή του Σόϊμπλε, του Ομπάμα, του Ινστιτούτο Brookings, του Ιδρύματος Καραμανλή, τη φωνή με λίγα λόγια της «ξελογιάστρας», της «σειρήνας» της εξουσίας – ως άλλο «νησί των λωτοφάγων».
Μετά από όλα αυτά δικαιολογημένα ΤΟ ΒΗΜΑ (7/3/13) με τίτλο «Ο μύθος του Καραμανλή»έπλεξε το εγκώμιο του, καταλήγοντας ότι « Έγινε μύθος ο Καραμανλής για τους Έλληνες. Ο οποίος όχι μόνο διατηρείται, αλλά και ενισχύεται στον καιρό της μεγάλης κρίσης και της επαπειλούμενης καταστροφής. Έτσι εξηγείται άλλωστε η μαζική προσέλευση και η προθυμία τόσων ομιλητών να αναγνωρίσουν το έργο και την προσφοράτου.»
Με μια μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια: ότι τα σχόλια των αναγνωστών που δημοσιεύτηκαν κάτω από το άρθρο, ήταν ιδιαίτερα απαξιωτικά για τον «μύθο». Γιατί ο λαός δεν ξεχνά – όπως οι «αριστεροί διανοούμενοι» αυτοί της ουμανιστικής, ευγενικής και αφανάτιστης Αριστεράς, ή όπως το οικογενειακό περιβάλλον του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ κ. Τσίπρα. Δυστυχώς άλλαξαν πολλοί αριστεροί, μεγάλο μέρος της αριστεράς, αλλά δεν άλλαξε ούτε η αστική εξουσία, η αστική τάξη, ο καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός, ούτε βέβαια η Ν.Δ. ούτε φυσικά είχε αλλάξει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Απλά, απλούστατα άλλαξε μέθοδο, τρόπο, χειραγώγησης των λαϊκών μαζών, επιβολής της πολιτικής του μπλόκ εξουσίας και των ξένων υποστηρικτών και προστατών του. Τώρα, βέβαια, με την κρίση σιγά-σιγά όλα αυτά τα φτιαξίδια και οι σοβάδες ξεφτίζουν και πέφτουν και αναβιώνουν όλα τα παλιά και γνωστά. Κι ακριβώς αυτή την «ώρα» βρήκε ο κ. Τσίπρας και φυσικά τα παντοειδή στηρίγματα – δημοσιογραφικά, πνευματικά, πολιτικά και διαπλεκόμενα οικονομικά – να θυμηθούν και να φιλοτεχνήσουν ένα πορτραίτο του Κωνσταντίνου Καραμανλή κατάλληλο για να αναζητήσουμε λύση και έξοδο από την κρίση μας, σε ένα εξαγνισμένο παρελθόν – αυτό του μετεμφυλιακού κράτους – και τα κύρια πολιτικά στηρίγματα του, όπως ο ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ του Παπάγου και η ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή.
Είχε απόλυτα δίκιο ο Νίκος Κωνσταντόπουλος – πρόεδρος τότε του Συνασπισμού – όταν έλεγε στη Βουλή «Αυτή η συνολική αποτίμηση της διαδρομής του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο δημόσιο βίο της Ελλάδας, δεν θα του αρνηθεί ότι είχε διακριτή και δεσπόζουσα θέση. Θα είναι αυστηρή, όμως, μαζί του η ιστορική έρευνα για την περίοδο, από την εποχή της δικτατορίας Μεταξά μέχρι και την απελευθέρωση δια μέσου της κατοχής και της εθνικής αντίστασης. Όπως θα είναι αυστηρή και για την περίοδο από το Συναγερμό μέχρι τη δολοφονία του Λαμπράκη, ως προς τον τύπο του κράτους και το μοντέλο ανάπτυξης που προώθησε. Το αστυνομικό και κομματικό κράτος, όπως ιστορικά έχει καταγραφεί, διαχειρίστηκε διχαστικά τη μετεμφυλιακή περίοδο συντηρώντας το καθεστώς των διώξεων και των διακρίσεων, των εκτάκτων μέτρων και του παρασυντάγματος.
Το μοντέλο διακυβέρνησης επίσης εκείνης της περιόδου, χωρίς εθνική στρατηγική στην εξωτερική πολιτική, απέπνεε διαθεσιμότητα έναντι του ξένου παράγοντα και των ανακτόρων και εχθρότητα προς την Αριστερά, το παράνομο Κομμουνιστικό Κόμμα και τις παραφυάδες του ∙ την ΕΔΑ και τους συνοδοιπόρους∙ της Ένωσης Κέντρου, όπως επισήμως είχε καθιερωθεί στα νομοθετικά κείμενα η αναφορά σε εκείνες τις καταστάσεις…..Αυτό το πολιτικό σκηνικό δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα θέματα εξωτερικής πολιτικής όπως λόγου χάρη το Κυπριακό, που έγιναν μόνιμο και σύνθετο πρόβλημα της Ελλάδος» [2]
Σαφής ο υπαινιγμός για την «αφάνεια» του Καραμανλή από τη δικτατορία Μεταξά μέχρι την απελευθέρωση. Δεν τον συναντάμε πουθενά όλη αυτή την εποχή. Αργότερα θα μάθουμε – με αφορμή την περιβόητη υπόθεση Μαξ Μέρτεν – ότι είχε δοσοληψίες με τους Γερμανούς και κάποιες σχέσεις με τη λεηλασία των περιουσιών των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Ξέρουμε τι έγινε με την υπόθεση αυτή που και πως κατέληξε. Συνήθως αυτή η ιστορία ξεχνιέται. Κανένας δεν αναρωτιέται πώς ένας άνθρωπος που στην κυριολεξία εξαφανίστηκε για τόσα κρίσιμα χρόνια από το δημόσιο βίο της χώρας, έμεινε μακριά από τους αγώνες του λαού για την απελευθέρωση του, αναρριχήθηκε τόσο γρήγορα στην πολιτική κλίμακα. Ποιοι και γιατί στήριξαν αυτή την εκτίναξη του στην κορυφή του πολιτικού συστήματος. Γιατί παραμερίστηκαν πολιτικοί του αστικού χώρου, που όμως, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έδωσαν το παρόν στη διάρκεια της δικτατορίας Μεταξά και αργότερα την περίοδο της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης – έστω καταπολεμώντας το πιο ρωμαλέο κομμάτι της, το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, στο πλευρό των Άγγλων κλπ. Αυτά τα ερωτήματα έχουν μείνει αναπάντητα. Δεν τίθενται, τώρα, καν όταν μιλάμε για την προσφορά του Καραμανλή στον τόπο.
Αυτά τα ερωτήματα φαίνεται πώς δεν τα έχει θέσει ούτε στον εαυτό του ο κ. Τσίπρας. Άλλωστε δεν είναι «παιδί» της εποχής που έζησε ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, που έζησε την εποχή Καραμανλή και γι αυτό δεν ξεχνάει. Ο κ. Τσίπρας είναι παιδί της μεταμοντέρνας εποχής, της κυριαρχίας «ουμανιστικής, ευγενικής και αφανάτιστης Αριστερά», που θεωρεί το νέο Πάπα – τον Φραγκίσκο Α’ – συντηρητικό γιατί τάσσεται κατά του γάμου των ομοφυλόφιλων (!!!) [εδώ ο κόσμος καίγεται κι αυτοί το βιολί τους], που ανατριχιάζει και στο άκουσμα της λέξης «έθνος» και παίρνει όρκους πίστεως στον «πολυπολιτισμό», την «παγκοσμιοποίηση» κλπ. Αλλά ως φαίνεται δεν ενδιαφέρουν και πάρα πολλούς από τα μέλη, οπαδούς και ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Είδατε κάποια σοβαρή αντίδραση σε όσα λέει και κάνει ο πρόεδρος του κόμματος των μελών του, του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Ούτε οι συνιστώσες που υποτίθεται ότι μπήκαν για «να ενώσουν το κοινωνικό με το εθνικό».
Θα συνεχίσουμε, όμως, στο επόμενο με την ομιλία του κ. Αλ. Τσίπρα. Αξίζει γιατί αποκαλύπτει περισσότερα από όσα μπορεί να νομίζει κάποιος για το πώς αντιλαμβάνεται την πολιτική ιστορία, την κρίση και την έξοδο από αυτήν.
Σημειώσεις-παραπομπές
1- Σε συνέντευξη του στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ και στον Γ. Αυτιά 9/2/13, το έκανε απόλυτα σαφές: «Το όραμα μου δεν είναι να δημιουργήσω ένα κόμμα νεκροταφείο αλλά ένα κόμμα το οποίο θα είναι φυτώριο, όχι νεκροταφείο αλλά θα είναι δεδομένο ποια είναι η συλλογική άποψη που δημοκρατικά θα αποφασίζουμε και θα υλοποιούμε όλοι…Διότι η εποχή μας δεν είναι η εποχή της μονολιθικότητας ούτε εγώ θα είμαι σαν άλλος Ζαχαριάδης ένας ηγέτης της Αριστεράς που θα εξοντώνω διαφορετικές απόψεις, αλλά θα είναι σαφές το δημοκρατικό πλαίσιο ….. Όπως είναι απολύτως διαυγές και ότι το κόμμα μου δεν θέλω να είναι νεκροταφείο.
Οι διαφορετικές απόψεις, μειοψηφικές, θα ακούγονται δεν θα στερήσω από κανέναν το δικαίωμα να λέει την άποψή του. Όμως θα διευκρινίζει ότι είναι η άποψή του και ότι η συλλογική άποψη, η συλλογική γραμμή είναι σαφής, διαυγής, επεξεργασμένη και αποφασισμένη από δημοκρατικές διαδικασίες.» Αυτά όλα ακούγονται και φαίνονται πολύ «δημοκρατικά». Αλλά είναι μεταμοντέρνα δημοκρατικά. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει, δεν διαγράφεται γι αυτό. Αλλά δεν έχει λόγο, δεν παίζει κανένα ρόλο στην τελική διαμόρφωση των αποφάσεων, την χάραξη της γραμμής του κόμματος. Έχουμε να κάνουμε με το κόμμα-πολυκατάστημα, όπου παρατίθενται πλάι-πλάι όλες οι απόψεις-πραμάτεια, όλοι είναι ευχαριστημένοι, αλλά ένας ή πολύ λίγοι τελικά διευθύνουν το μαγαζί.
2- Ομιλία του Ν. Κωνσταντόπουλου στο πολιτικό μνημόσυνο του Κωνσταντίνου Καραμανλή στη Βουλή [Δευτέρα 27 Απριλίου 1998, συνεδρίαση ΡΙΖ’. Δυστυχώς δεν υπάρχει σε ηλεκτρονική μορφή ούτε στο αρχείο της Βουλής]. Εδώ απλά να σημειώσουμε ότι διαφωνούμε με την θεώρηση του Κυπριακού ως θέματος εξωτερικής πολιτικής. Ήταν και είναι εθνικό θέμα που βέβαια έχει διεθνείς διαστάσεις – μια και εμπλέκονται και άλλες δυνάμεις σε αυτό – και εξ αυτού αποκτά διαστάσεις εξωτερικής πολτικής.
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
