Η περιβόητη πρόοδος της ελληνικής οικονομίας και το περίφημο "success story"
αποδεικνύεται ότι αποτελούν "όνειρα θερινής και χειμερινής νυκτός"...
Η ανακοίνωση από την Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat) ότι το δημόσιο χρέος
της Ελλάδας αυξήθηκε στο τέλος του τρίτου τριμήνου του 2013, σε σχέση με το
δεύτερο τρίμηνο, επιβεβαιώνουν για μια ακόμη φορά το αδιέξοδο της ακολουθούμενης
πολιτικής.
Συνολικά το χρέος από το 120% του ΑΕΠ έχει
εκτοξευθεί στο 172% και ο στόχος του προγράμματος είναι ξαναπέσει στο
120%!
Είναι φανερό, παρά τις περί αντιθέτου
διαβεβαιώσεις, ότι θα χρειαστούν νέεες θυσίες του ελληνικού λαού και πιθανόν ένα νέο
Μνημόνιο. Όταν ο υπουργός
Οικονομικών κ. Στουρνάρας δηλώνει ότι "φτάνουμε προς
το τέρμα", δεν μας εξηγεί για ποιο τέρμα μιλάει.
Οι πολίτες και η κοινωνία νιώθουν ότι το
"βαρέλι δεν έχει πάτο". Νιώθουν ότι οι θυσίες που έχουν κάνει μέχρι τώρα δεν
έχουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα για τη ζοφερή καθημερινότητα που βιώνουμε
όλοι μας και ότι οι εξαγγελίες για πρωτογενή πλεονάσματα αποτελούν μια μικρή
λογιστική κατάκτηση που χρησιμοποιείται σαν επικοινωνιακό εργαλείο.
Όσον αφορά στις θυσίες για τις περιβόητες
μεταρρυθμίσεις, οι πολίτες απογοητεύονται, αφού ούτε η μείωση των δημόσιων
υπαλλήλων έφερε πρόοδο στις παρεχόμενες υπηρεσίες, αλλά και η οριζόντια, χωρίς
ουσιαστικό σχεδιασμό, περικοπή θέσεων και δαπανών καταδεικνύουν ότι οι αποφάσεις
λαμβάνονται στο όνομα της πιστής υπακοής στους δανειστές, χωρίς ορθολογικούς
οικονομικούς και κοινωνικούς στόχους.
Όλες οι εκθέσεις των δανειστών και των διεθνών
οικονομικών οργανισμών αναφέρονται σε πρόοδο που έχει συντελεστεί, αλλά και στη
λάθος συνταγή που συνεχίζει να εκτελείται. Στις Βρυξέλλες, τη Φρανκφούρτη και τη
Νέα Υόρκη διαπιστώνουν το λάθος, αλλά δεν δείχνουν καμιά διάθεση να αλλάξουν
πολιτική. Οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι, κυρίως, αφού δημιούργησαν το "τέρας του
Φρανκεστάιν", φοβούνται τώρα τις αντιδράσεις του.
Και στην Ελλάδα κ. Στουρνάρας που δεν είναι ο
εμπνευστής αλλά ο πιο ένθερμος υποστηρικτής, μαζί με άλλους νεοφώτιστους
υπουργούς, αυτής της πολιτικής δεν φαίνεται να πτοείται. Θεωρεί τον εαυτό του
(απατάται οικτρά), ως έναν "Οδυσσέα" που δεν πρέπει να ακούει τις "Σειρήνες" και
να συνεχίζει την αποστολή φτάνοντας στο τέλος. Το πρόβλημα για τον κύριο
Στουρνάρα και τους "λιγοστούς υπουργούς" είναι ότι έτσι όπως πάνε τα πράγματα,
το τέλος της δικής του αποστολής, θα σημάνει και το τέλος της Ελλάδας που
ξέρουμε. Και για να μην παρεξηγηθούμε, δεν εννοούμε την Ελλάδα της μίζας, της
διαφθοράς και της φοροδιαφυγής που μας έφτασε μέχρι εδώ, αλλά της Ελλάδας και
των Ελλήνων που ξέρουν να κάνουν θυσίες, που στην προκειμένη περίπτωση
αποδεικνύονται μάταιες.
Το ζητούμενο λοιπόν, εδώ που έχουμε φτάσει, για
την Ελλάδα και τους Έλληνες, την Ευρώπη και τους Ευρωπαίους, περνάει μέσα από
πολιτικές αποφάσεις που θα προσφέρουν όραμα και προοπτική στο ευρωπαϊκό
οικοδόμημα, αλλά και θα δώσουν λύσεις εξόδου από την σκληρή οικονομική,
κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση που βιώνει ένα μέλος του.
Ανάρτηση από: http://www.epikaira.gr
