Του Λευτέρη Ριζά
Η συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα – του πρωθυπουργού της για πρώτη φορά αριστερής (με ΑΝΕΛ μαζί;) κυβέρνησης, προκάλεσε πολλά και ποικίλα σχόλια. Δεν θα ασχοληθούμε με αυτά. Θα προσθέσουμε μερικά δικά μας και μάλιστα όχι στην εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη.
Η πρώτη ερώτηση του κ. Αλ. Παπαχελά είναι: «Ήθελα να σας ρωτήσω πρώτα απ’ όλα τί έχετε μάθει αυτόν τον ενάμιση χρόνο που είστε εδώ; Κάτι που έχετε μάθει, κάτι που έχετε ξεχωρίσει το δικό σας μυαλό;».
Ο κ. Τσίπρας απαντάει: «Σίγουρα έχω μάθει ότι το να είναι κανείς στη κυβέρνηση της χώρας έχει στην πράξη πολύ μεγάλη διαφορά απ’ ό,τι θεωρητικά μπορεί να πιστεύει ότι σημαίνει αυτό».
Κατά την ταπεινή μας γνώμη αυτό έπρεπε να το έχει μάθει στο νηπιαγωγείο. Είναι γνωστό μεν ότι τα αστικά κυρίως κόμματα, όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση, τάζουν «λαγούς με πετραχήλια» στον λαό, και μόλις βρεθούν στην κυβέρνηση να ξεχνάνε τις υποσχέσεις γιατί πάντοτε βρίσκουν «καμένη γη» από την απελθούσα. Αν ο κ. Τσίπρας ανακάλυψε αυτό, τότε πραγματικά μόνο σε παιδικό σταθμό της πολιτικής είχε προλάβει να πάει.
Αν ο κ. Τσίπρας σκεφτότανε ως αριστερός – που γενικά δεν λέει και πολλά πράγματα με την πολυδιάσπαση της αριστεράς παγκόσμια και ελλαδικά – πάλι δεν δικαιολογείται να μην το έχει μάθει. Να μην το ήξερε. Βέβαια όλος ο ΣΥΡΙΖΑ – διανοούμενος και μη – πίστευε και διακήρυχνε ότι μόλις θα πάρει την εξουσία θα γίνει χαμός την Ευρώπη. Θα αλλάξει η Ευρώπη. Θα προκληθεί ένα ντόμινο λαϊκών/ εργατικών/ σοσιαλιστικών κινημάτων που θα φέρουν στην εξουσία ανάλογες κυβερνήσεις. Κι έτσι το πρόβλημα της Ελλάδας θα λυθεί, τουλάχιστον ευκολότερα.
Αυτή την βολική και ανιστορική εκδοχή υποστήριζαν και οι εντεταλμένοι για τη θεωρητική επεξεργασία του προγράμματος ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Γιάννης Μηλιός. Και συνεπώς ό κ. Τσίπρας μπορεί να ισχυριστεί «εγώ δεν ήμουνα θεωρητικός, εγώ απλώς είχα αναλάβει να πουλήσω το «εμπόρευμα», καθότι γλυκούλης, ομοιάζοντας ολίγον τι στον Λεονάρντο Ντι Κάπριο, είχα αποκτήσει δημοφιλία. Μια τέτοια δικαιολογία δεν απαλλάσσει ούτε αυτόν, ούτε τους θεωρητικούς του, ούτε τα στελέχη και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι τα συνθήματα που ακούγονταν στα συνέδρια του, στις συγκεντρώσεις του κλπ, όπως «Ήρθε η ώρα της αριστεράς» καθώς και η πρόταση για μια αριστερή κυβέρνηση που θα οδηγούσε στο «μετατροϊκανό ξέφωτο»[1], μάλλον επιθυμίες και παλιούς αριστερούς καημούς απηχούσαν, παρά γνώση του τι σημαίνουν όλα αυτά.
Δεν ήταν αποτέλεσμα εξυπνάδας όταν σε σειρά άρθρων εδώ στον ΟΙΣΤΡΟ, επαναλάμβανα για τα λάθη των αναλύσεων και αποφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ [και του Γιάννη Μηλιού][2]. Ότι ο ιμπεριαλισμός – ευρωπαϊκός και αμερικανικός – δεν πρόκειται να φοβηθούνε από την κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα, γιατί ακριβώς αυτό το σύστημα είχε, μόλις λίγα χρόνια νωρίτερα, οδηγήσει σε κατάρρευση ΠΑΝΤΟΥ τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Όποιος πίστευε ή εξακολουθεί ακόμα να πιστεύει ότι η Ελλάδα μπορεί να προκαλέσει σεισμό στα θεμέλια του ή έστω να ταρακουνήσει τον σκελετό του, κάνει μεγάλο λάθος. Η Ελλάδα είναι από κάθε άποψη: πληθυσμιακή, έκτασης, πλουτοπαραγωγικών πηγών, οικονομικής ανάπτυξης, πολύ αδύναμη για να τα βγάλει πέρα μόνη της ή να προκαλέσει κάποιο είδος κοινωνικο-πολιτικό τσουνάμι. Εδώ το σύστημα είχε «καταπιεί» χώρες όπως η ΕΣΣΔ και η Κίνα, το ένα τρίτο της ανθρωπότητας που θεωρητικά ανήκε στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, είχε εξοντώσει ακόμα και τα φίλια εργατικά σοσιαλιστικά / σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και κυβερνήσεις, κι ο ΣΥΡΙΖΑ [κι όχι μόνο αυτός] ονειρευόντουσαν ένα κάποιο άλλο διαφορετικό οικονομικό μοντέλο – και μάλιστα μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε.!!! Είχα υποστηρίξει – και με έμφαση – στο τελευταίο μου άρθρο («Από ζουρλό και τον Ζουράρι…»), ότι τέτοια άγνοια είναι απαράδεκτη, τώρα πια, από έναν αριστερό πολιτικό ή κόμμα. Και να επρόκειτο για κάποια μικρή ομάδα, «σέκτα», που θεωρεί τον εαυτό της μοναδικό εκπρόσωπο, εντεταλμένο του Μαρξ ή του Λένιν προσωπικά, θα ήτανε κατανοητή αυτή η άγνοια και εμμονή. Αλλά δεν επρόκειτο για κάτι τέτοιο. Συνεπώς ή ο κ. Τσίπρας είναι εντελώς, μα εντελώς άσχετος, ανιστόρητος και γι αυτό έτσι κι αλλιώς δεν κάνει για ηγέτης χώρας, αριστερής κυβέρνησης και αριστερού κόμματος ή εφάρμοσε τις γνωστές τακτικές του αστισμού, προκειμένου να γίνει κυβέρνηση η συγκεκριμένη αυτή ομάδα της αριστεράς. Μόνο που τώρα αυτή η αριστερά πρέπει, είναι υποχρεωμένη, προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία με τις «πλάτες» πια του συστήματος, να κάνει ό,τι της ζητήσει. Δηλαδή να μετατραπεί σε μια ανάλγητη δεξιά που και τη «δουλειά» του ιμπεριαλισμού να κάνει και να δυσφημήσει και εδώ και εξοντώσει «δημοκρατικά» πια είδος αριστεράς.
Και για να μάθει – αυτό που έπρεπε από μαθητής να ξέρει – ο κ. Τσίπρα ότι άλλο είναι να αμολάς μπαρούφες και άλλο να ασκείς κυβέρνηση, περικυκλωμένος μάλιστα από τον διεθνή ιμπεριαλισμό, έπρεπε ο ελληνικός λαός όχι μόνο να σκύψει το κεφάλι αλλά να πέσει στα γόνατα. Και μαζί με τον κ. Τσίπρα και τους υποτελείς βουλευτές, στελέχη κλπ, την ίδια ευθύνη – ακριβώς την ίδια ευθύνη έχουν και όλοι οι άλλοι, συνιστώσες και συμπορευθέντες με τον ΣΥΡΙΖΑ, που κάποια στιγμή εδέησε και κατάλαβαν ότι το πλοίο πήγαινε στα βράχια. Γιατί αυτοί, που τώρα αηδιασμένοι εγκαταλείπουν το πλοίο και μας γεμίζουν σελίδες κριτικής στον ΣΥΡΙΖΑ, τον Τσίπρα κλπ, έπρεπε να ξέρουν αυτά που έπρεπε και ο Τσίπρας. Αν τα ήξεραν και ανοιχτά συμφωνούσαν και στα μουλωχτά και μεταξύ τους – γι αυτό άλλωστε και μουλωχτά – ασκούσαν κάποιες κριτικές κλπ η ευθύνη τους δεν μειώνεται. Αντίθετα μεγαλώνει αποδείχνοντας ότι κι αυτοί ή δεν σκαμπάζουν γρυ από πολιτική και αγώνες ή είναι συνηθισμένοι υποκριτές, καιροσκόποι ή μικροαστοί φιλισταίοι. Δηλαδή στερούνται ήθους και αριστερής ηθικής.
Συνεχίζει την απάντηση του, στην ίδια πάντα πρώτη ερώτηση του κ. Παπαχελά, ο πρωθυπουργός :
«Και πρέπει να σας πω ότι τον ενάμιση αυτό χρόνο, είχα την τύχη και την ατυχία να είμαι ο πρωθυπουργός που πέρασε ίσως τις πιο δύσκολες στιγμές της νεότερης ιστορίας, τουλάχιστον, ας μην είμαστε υπερβολικοί, μετά τη δικτατορία. Κρίσιμες στιγμές μεγάλης αγωνίας και μεγάλης έντασης». Ως νεότερη ιστορία ο κ. Τσίπρας, για να μην είναι και υπερβολικός, θεωρεί αυτήν μετά την δικτατορία. Ευτυχώς που δεν θέλει να είναι υπερβολικός και ως αρχή της νεότερης ιστορίας θεωρεί το έτος που γεννήθηκε. Όλοι οι προηγούμενοι ίσως ανήκουν στην αρχαία ιστορία ή ακόμα και στην προ-ιστορία. Τέλος πάντων τέλος δεν έχει η αρλουμπολογία του.
Ώστε, κατά την γνώμη του οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί, αρχίζοντας από τον Κώστα Καραμανλή πού πρώτος αισθάνθηκε την καυτή ανάσα της κρίσης, τον Γιώργο Παπανδρέου που του ήρθε κατάμουτρα – και αναμφισβήτητα ευθυνόμενος για την εξέλιξη πού πήραν τα πράγματα – και πρώτος υπέγραψε μνημόνιο και στην συνέχεια ο Αντώνης Σαμαράς και οι συνεταίροι του (Ε. Βενιζέλος κλπ) που αναγκάστηκαν κι αυτοί να υπογράψουν το δεύτερο, αυτοί δεν είχαν την τύχη ή ατυχία να περάσουν πιο δύσκολες στιγμές. Όταν καθημερινά αντιμετώπιζαν διαδηλώσεις, αποδοκιμασίες, επιθέσεις αγανακτισμένων, πλατείες κλπ κλπ. Γιατί αυτοί ήταν οι «πουλημένοι», οι «γερμανιτσολιάδες», οι «μερκελιστές» ή οπαδοί του «Ολαντρέου». Και ο κύριος Τσίπρας που συνειδητά – όχι από τύχη – ανέλαβε να σχίσει τα μνημόνια, και να τα βάλει με όλους αυτούς που δεν έκαναν πίσω για χάρη των «δικών τους παιδιών» - παίζοντας τους νταούλια και αναγκάζοντας τους να χορεύουν πεντοζάλη, μαγκιά δηλαδή να σου φεύγει ο «πάτος» - και τη μόνη «δυσκολία» που αντιμετώπισε ήτανε να υπνωτίσει και εξουδετερώσει κάθε λαϊκή αντίδραση ή κοινοβουλευτική περιπέτεια, είναι κατά τον ισχυρισμό του ο πρωθυπουργός που πέρασε τις πιο δύσκολες ώρες. Στην «αρχαία» ιστορία υπήρξαν πρωθυπουργοί που πέρασαν πολέμους (Βαλκανικούς), Ελληνοτουρκικούς και Μικρασιατική Καταστροφή [δεν αναφέρω τις Κατοχικές κυβερνήσεις], εμφύλιους κλπ. κλπ. Σκέψου να είχαμε τότε κυβερνήτη τον Τσίπρα. Ο άνθρωπος απλώς φροντίζει για την «αυτό-εικόνα» του. Μόνο που εκτός από την αυτό-εικόνα υπάρχει και η ετερο-εικόνα.
Αμέσως προσπαθεί να μπαλώσει τα πράγματα και λέει: «. Βέβαια, από την πρώτη μέρα που βρέθηκα σε αυτή την καρέκλα, χωρίς εμπειρία βεβαίως, αλλά, με πλήρη συνείδηση των δυσκολιών αντιμετώπισα τρομακτικά προβλήματα». Δεν του έλειπε μόνο η εμπειρία – γιατί είχανε όλοι οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί στην Ελλάδα ή ακόμα και στο εξωτερικό; - αλλά όπως είπαμε η απαραίτητη γνώση, με αποκλειστικά δική του ευθύνη. Το καημένο το παιδί – που λέγεται από πολλούς απλοϊκούς λαϊκούς ανθρώπους – αντιμετώπισε τρομακτικά προβλήματα. Δηλαδή τι περίμενε; Ότι ως δια μαγείας όλα θα λυνόντουσαν μόνο και μόνο στην τρομερή θωριά του;
Ποια ήταν αυτά τα τρομακτικά προβλήματα; «Έλλειψη ρευστότητας, οικονομική ασφυξία, μια σκληρή διαπραγμάτευση στο ευρωπαϊκό πεδίο, αλλά από την άλλη – για να μη λέω μόνο τα αρνητικά – πέρασα και στιγμές πολύ μεγάλης ανάτασης. Στιγμές μεγάλης λαϊκής ευφορίας. Νομίζω ότι ίσως σε ενάμιση χρόνο πέρασα συμπυκνωμένα όσα δεν έχουν περάσει πρωθυπουργοί που κάθισαν για πολλά χρόνια σε αυτή την καρέκλα». Για την σκληρή διαπραγμάτευση και που κατέληξε γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά. Ευτυχώς βέβαια που διαπραγματεύτηκε σκληρά, γιατί με τους άλλους θα ‘χαμε χειρότερα αποτελέσματα. Αυτό είναι το διαστημικό και αυθαίρετο επιχείρημα. Αλλά βεβαίως μια αριστερή κυβέρνηση δεν αναλαμβάνει την εξουσία για να διαγωνιστεί σε σκληρές διαπραγματεύσεις αλλά για να νικήσει σε αυτές. Κι ο Τσίπρας και η κυβέρνηση του δεν πέτυχαν απολύτως τίποτα καλύτερο. Εκτός βέβαια ότι έκαναν γαργάρα όλα όσα προηγουμένως καταδίκαζαν και ορκιζόντουσαν ότι θα ανατρέψουν [ολπ, κλπ]. Το ευχάριστο είναι ότι πέρασε στιγμές μεγάλης ανάτασης – όταν όπως υπολογίζω έκανε το 62% του ΟΧΙ 100% ΝΑΙ. Τέτοιο κατόρθωμα ποιος στην Ευρώπη είχε καταφέρει; Ούτε ο Γ. Παπαδόπουλος με το δημοψήφισμα για την εκθρόνιση του Κωνσταντίνου. Το Όχι έφτασε το 21,6%. Ανάταση μπορεί να αισθάνεται κάθε φορά που κάποιος πληρώνει τους φόρους υποτέλειας και ευχαριστημένος επιστρέφει σπίτι του όπου η άνεργη σύζυγος ή κόρη ή ακόμα και γιός του έχουν ετοιμάσει για άλλη μια φορά μακαρονάδα ή γεμιστά!! Για σκεφτείτε να κομπάζει ότι τέτοιες στιγμές λαϊκής εφορίας – όταν ο κόσμος π.χ. πανηγύριζε το 62% και ο Δρακουμέλ το μαγείρευε για Ναι – δεν έχουν περάσει όσοι πρωθυπουργοί πέρασαν τόσα χρόνια. Εδώ πρόκειται για τρανταχτό ψυχικό «τραλαλά».
[Συνεχίζεται ]
[1] Υπήρξε ένα αγαπημένο σύνθημα/σλόγκαν του Λαοκράτη Βάσση, που επαναλάμβανε τακτικά και Ο ΔΡΟΜΟΣ. Μάλλον τους διέφυγε ότι το «Χαϊντεργγεριανό ξέφωτο» οδηγούσε σε ένα αδιέξοδο. Αυτό του ίδιου του φιλοσόφου.
[2] Να θυμίσω το τελευταίο μου «Από ζουρλό και τον Ζουράρι μαθαίνεις την αλήθεια» (19/6/16)
Ο κ. Αλ Παπαχελάς περνάει στην δεύτερη ερώτηση. Τον ρωτάει αν νοιώθει ότι έχει αλλάξει από την εποχή του «Go back, Mrs Merkel», της Καισαριανής, της ορκωμοσίας του, μέχρι τώρα. Και ο μέγας ταχυδακτυλουργός και άσος της «κωλοτούμπας», με θάρρος και θράσος απαντάει:
«Κοιτάξτε, δεν νοιώθω ότι έχω αλλάξει σε ό,τι αφορά το αξιακό μου περιεχόμενο, τους στόχους μου. Σίγουρα έχω αντιμετωπίσει τα προβλήματα και ψάχνω να βρω λύσεις στα προβλήματα αυτά, πράγμα που σημαίνει ότι είμαι αναγκασμένος να επιδιώκω κάθε φορά το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Όταν βρίσκεσαι στην πολύ δύσκολη θέση να παίρνεις αποφάσεις και μάλιστα είναι η πιο δύσκολη θέση αυτή του να παίρνεις αποφάσεις, που δεν αφορούν το δικό σου μέλλον, αλλά αφορούν το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων και την πορεία μιας χώρας, είσαι αναγκασμένος να επιλέγεις πολλές φορές ανάμεσα σε δυο αρνητικές επιλογές και να κρίνεις πια είναι η λιγότερο αρνητική. Να παίρνεις αποστάσεις από αυτό που θα ήθελες να πετύχεις, το επιθυμητό και να προσεγγίζεις το εφικτό. Δεν μπορώ όμως να πω ότι άλλαξα».
Κοιτάξτε δεν έχω αλλάξει το αξιακό μου περιεχόμενο, εξακολουθώ να είμαι ένας καλός χριστιανός, προσεύχομαι κάθε βράδυ ο Θεός να με φωτίζει να παίρνω τις σωστές αποφάσεις. Τώρα αν για το καλό του λαού μου – και παρά τις αξιακές αρχές μου – είμαι αναγκασμένος να βομβαρδίσω αυτή ή εκείνη την χώρα, να σκορπίσω τον θάνατο, να ξεσπιτώσω χιλιάδες και χιλιάδες ανθρώπους, να προκαλέσω βραχυπρόθεσμα, το τονίζω αυτό : βραχυπρόθεσμα κακό, στην υπηρεσία όμως της επίτευξης στο μέλλον μεγαλύτερου καλού, τότε ναι, έστω και με βαριά καρδιά, θα πάρω μια τέτοια απόφαση. Έστω κι αν αναγκάζομαι να πάρω αποστάσεις από το επιθυμητό, που όμως, είναι ανέφικτο. Παρόλα αυτά εγώ δεν έχω αλλάξει, παραμένω μέσα μου ένας καλός χριστιανός και οικογενειάρχης. [Απόσπασμα από μια φανταστική συνέντευξη του Χίτλερ, του Μουσολίνι, του Νίξον, του Μπούς, του Γ.Γ. του ΝΑΤΟ και όλων των ηγετών της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού].
Συνεχίζει την απάντηση του στην ίδια ερώτηση:
«Σίγουρα έχω μεγαλύτερη επίγνωση των διεθνών συσχετισμών, των ευρωπαϊκών συσχετισμών και των δυνατοτήτων που έχει η χώρα. Για παράδειγμα, το 2008 που έγινα πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, βρισκόμασταν σε μια περίοδο που η Ελλάδα είχε περίπου 7% ανεργία και άρα απολύτως σωστά και θεμιτά, θα έλεγα, ένα αριστερό, ριζοσπαστικό κόμμα ήταν αυτό που πρωτοστατούσε στις διαμαρτυρίες και στους ακτιβισμούς, προκειμένου να υπάρχει δικαιοσύνη, διαφάνεια, περιβαλλοντική προστασία».
Του πήρε λοιπόν κάποιο χρόνο να καταλάβει τους διεθνείς συσχετισμούς και τις δυνατότητες της χώρας. Έχει δίκιο: τι μπορεί να ξέρει ένα αγνό παιδί που ασχολείται με πιο ευχάριστα πράγματα από την πολύ παλιά πραγματικότητα του αποικιοκρατικού ιμπεριαλισμού, των ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, του αγώνα για κυριαρχία και επιβολή ισχύος, για το μοίρασμα του κόσμου σε σφαίρες επιρροής και εκμετάλλευσης. Μήπως είχε διαβάσει κάτι σχετικό; Μήπως είχε μάθει για τους δύο παγκόσμιους πολέμους, για τα μονοπώλια, τις αντιθέσεις τους κλπ κλπ. Που να τα είχε μάθει άλλωστε, ποιος να του τα είχε πει. Αυτός απλώς ονειρευότανε ξαπλωμένος στο κρεβάτι του η σε μια εξωτική παραλία ή τέλος σε κάποιο πάρκο, παρέα με την καλή του, ένα κόσμο ωραίο, ειρηνικό, που δεν θα ήταν δύσκολο να κυβερνήσει σε μια γωνιά του, σε μια χώρα. Τα λέει αυτά ο κ. Τσίπρας και δεν σκέφτεται καθόλου ότι την ίδια ώρα γίνεται ρεζίλι, αποκαλύπτει ότι πράγματι ο «βασιλιάς είναι γυμνός».
Με βάση αυτό το ονειροπόλημα, τι πρέπει να κάνει ένα αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα – όπως βέβαια το έχει ορίσει μέσα στο ονειρικό παραλήρημα του; Μα να αγωνίζεται για την δικαιοσύνη, την διαφάνεια, το περιβάλλον κλπ κλπ. Δεν μιλάμε και για ένα κόμμα που, μακριά από εμάς, αγωνίζεται για να απαλλαγεί η χώρα από την εξάρτηση, την εθνική υποτέλεια και την κοινωνική παρακμή, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους συνεταίρους του. Αυτά τα λέγανε παλιά κάτι άλλοι, «δογματικοί»,«Αριστεριστές», που ανέλυαν την κατάσταση με βάση κάτι χρεοκοπημένες θεωρίες: του Μαρξ, του Ένγκελς, του Λένιν, της Ρόζας, του Γκράμσι, του Μάο και μια σειρά άλλων νεότερων. Μα αυτά θα συζητάμε ή για τις αρχές και ιδέες του Διαφωτισμού (κι αυτόν τον βαριέμαι, δεν το πολυκαταλαβαίνω). Το κόμμα αυτό αν τα πράγματα δεν πάνε καλά αγωνίζεται για να χειροτερέψουν. Αλλά μόλις αυτό συμβεί, όπως «Σήμερα, δεν μπορεί να είναι αυτός ο ρόλος ενός αριστερού κόμματος, όταν η ανεργία έχει φτάσει στο 26% – τώρα ευτυχώς αποκλιμακώνεται στο 23%. Διότι σήμερα, αριστερό και προοδευτικό είναι ό,τι μπορεί να δώσει την προοπτική ανάκαμψης της οικονομίας και δημιουργίας θέσεων εργασίας. Σήμερα, δεν μπορώ να εναντιωθώ με τον ίδιο τρόπο σε συμβάσεις που έχουν προβλήματα, όταν όμως αυτές μπορούν να δώσουν θέσεις εργασίας, προοπτική ανάκαμψης της οικονομίας. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά.».
Αυτό μάλιστα. Είναι πολιτική αριστερού, ριζοσπαστικού κόμματος. Τώρα που το, να το πούμε ή όχι θα μας παρεξηγήσει ο Σόϊμπλε, κεφαλαιοκρατικό σύστημα σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο έχει μπει σε γενική και γενικευμένη κρίση, καθήκον ενός ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος είναι να κάνει ό,τι μπορεί για να ξαναδουλέψει αυτό το σύστημα. Να πάρει μπρος η μηχανή του: να ανακάμψει, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας που θα εξασφαλίζουν υποφερτά ποσοστά υπεραξίας και κέρδους. Με τι θα ασχολείται το κόμμα; Με δικαιοσύνη και άλλα ωραία ηχηρά, με ουτοπίες που μιλάνε για άλλο κοινωνικο-οικονομικό σύστημα; Με σοσιαλισμούς, αυτοδιαχείριση και τέτοια; Άλλωστε δεν έχετε πια πεισθεί ότι αυτά είναι «ουτοπίες»; Ότι η μοναδική πραγματικότητα είναι ο καπιταλισμός, ότι ζούμε στην εποχή του ΤΙΝΑ της Θάτσερ, του τέλους της ιστορίας του Φουκουγιάμα; Αυτά στην πραγματικότητα πιστεύει – άσχετα αν φωναχτά δεν τα ομολογεί – ο κ. Τσίπρας και ολάκερη η παρέα του η ευωκομουνιστική, ευρωσοσιαλιστική, ευρωαριστερή, ευρώ σκέτο.
Οι ερωτήσεις του κ. Αλ. Παπαχελά, μπορεί να μην ήτανε «σκληρές», όπως θα τις προτιμούσαν πολλοί, να ήταν ήπια δύσκολες, αλλά πάρα πολύ καλά και έξυπνα διατυπωμένες, ερωτήσεις «ακτινογραφίας» του κ Τσίπρα – για κάθε ενδιαφερόμενο για το τι πραγματικά είναι και πιστεύει ο νέος αυτό ηγέτης – που βοηθάνε και όποιον έχει ακόμα κόκκο αριστερής σκέψης, να βγάλει κι αυτός τα δικά του συμπεράσματα.
[Συνεχίζεται]
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
« Να βγούμε από την κρίση του καπιταλισμού ή να βγούμε από τον καπιταλισμό που βρίσκεται σε κρίση; (τίτλος ενός από τα πρόσφατα βιβλία μου). Το να βγούμε από την κρίση δεν είναι δικό μας πρόβλημα – είναι πρόβλημα της καπιταλιστικής άρχουσας τάξης. Το αν θα τα καταφέρει (και κατά τη γνώμη μου δεν στρατεύεται σε μια κατεύθυνση που θα το επέτρεπε) ή όχι, επίσης δεν είναι δικό μας πρόβλημα. Τι έχουμε να κερδίσουμε εμείς εάν συνεταιριστούμε με τους αντιπάλους μας, ώστε να ξαναδώσουμε ζωή σε έναν κρατικο-φιλελευθερισμό που δεν λειτουργεί πλέον;»[1]
Στο ερώτημα αυτό που θέτει ο Σαμίρ Αμίν, ο κ. Αλ. Τσίπρας είδαμε ότι απαντάει σαν ένας εκπρόσωπος του νέο-φιλελευθερισμού. Άνθρωπος της Βιομηχανίας. Όπως είδαμε ο πρωθυπουργός απάντησε εντελώς ξεκάθαρα και αποφασιστικά στην σχετική ερώτηση του κ. Αλ. Παπαχελά:
«Σήμερα, δεν μπορώ να εναντιωθώ με τον ίδιο τρόπο σε συμβάσεις που έχουν προβλήματα, όταν όμως αυτές μπορούν να δώσουν θέσεις εργασίας, προοπτική ανάκαμψης της οικονομίας. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά».
Η λογική του Τσίπρα και θα έλεγα ενός μεγάλου μέρους της αριστεράς – παλιών και νέων αριστερών – είναι πια η πλήρης υποταγή στα σχέδια και τις ανάγκες του κεφαλαίου, στο όνομα της ανάκαμψης της οικονομίας (που θα παραμείνει κεφαλαιοκρατική), προκειμένου να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Στο όνομα αυτών των δύο παράλληλων στόχων δεν υπάρχουν κανενός είδους ενδοιασμοί για «συμβάσεις που έχουν προβλήματα»: δηλαδή ξεπούλημα δημόσιου πλούτου, καταστροφή περιβάλλοντος, κλπ. Αρκεί να επανεκκινήσει η (καπιταλιστική) οικονομία και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας!! Η πιο χυδαία αστική λογική – που βεβαίως ποτέ της δεν ισχυρίστηκε ούτε διεκδίκησε να θεωρηθεί ως αριστερή – τώρα πια παρουσιάζεται ως «αριστερή και προοδευτική». Ο κ. Τσίπρας, ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πολλοί τέως αριστεροί [δηλαδή που στα νιάτα τους αγωνίστηκαν, μάτωσαν και ταλαιπωρήθηκαν αφάνταστα. υποστηρίζοντας την αριστερά] θεωρούν ως αριστερή και προοδευτική πολιτική αυτό που ξέρει να κάνει ο καπιταλισμός από τα γεννοφάσκια του: Να επενδύει, να δημιουργεί θέσεις εργασίας (χωρίς αυτές πως θα παραχθεί η υπεραξία;) και ακόμα «να επαναστατικοποιεί αδιάκοπα τα εργαλεία παραγωγής, δηλαδή τις σχέσεις παραγωγής, δηλαδή όλες τις κοινωνικές σχέσεις» [Κομμουνιστικό Μανιφέστο]. Οπωσδήποτε σε αυτή την σύγχυση, την καθολική υποχώρηση, τεράστιο ρόλο έχει παίξει η αποτυχία των σοσιαλιστικών πειραμάτων, σε συνδυασμό πάντοτε με το χαμηλό θεωρητικό και ιδεολογικο-πολιτικό επίπεδο της συντριπτικής πλειοψηφίας της αριστεράς.
Αυτά που λέει ο κ. Τσίπρας δεν διαφέρουν σε τίποτα απολύτως από αυτά που λένε και γράφουν όλοι οι υποστηρικτές του κεφαλαιοκρατικού συστήματος και πρώτα από όλους οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες κλπ. Τα βασικά μηνύματα του Βιομηχανικού Συνεδρίου του ΣΕΒ (23-24 Μαΐου στο Χίλτον) ήτανε: «Παράγουμε αξία. Εξάγουμε παντού. Δημιουργούμε δουλειές» και «Η Ελλάδα πέρα από την Κρίση. Ισχυρή Βιομηχανία για Καινοτομία, Ανάπτυξη και Δουλειές». Στο συνέδριο αυτό «εξετάστηκαν οι προϋποθέσεις και οι αναγκαίες παρεμβάσεις για μία βιομηχανική στρατηγική στην Ελλάδα. Στο Συνέδριο παρουσιάστηκαν οι αναλυτικές θέσεις και προτάσεις του ΣΕΒ για την ενθάρρυνση των παραγωγικών επενδύσεων, ενώ αναδείχθηκε η συνεισφορά της βιομηχανίας στην ελληνική οικονομία. Ειδικότερα, όπως τονίστηκε, η βιομηχανία είναι η καρδιά της οικονομίας». Δεν έχει λόγους δηλαδή ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ να ανησυχούν ή να κοπιάζουν για να καταστρώσουν πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Τους τα ετοιμάζει όλα ο ΣΕΒ, οι Τράπεζες, η ΕΕ και οι δανειστές, κλπ κλπ.
Άλλωστε ο πρόεδρος του ΣΕΒ κ. Θ. Φέσσας υπήρξε σαφής στην δήλωση προς μέσα μαζικής ενημέρωσης:«Σήμερα στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ θέλουμε να περάσουμε ένα πολύ ξεκάθαρο μήνυμα. Καταρχάς προς την Κυβέρνηση. Πρέπει να σταματήσει το θέμα της φοροκλοπής, πρέπει όλη η φορολογητέα ύλη να συλληφθεί και εμείς θα κάνουμε οτιδήποτε για να βοηθήσουμε στην πάταξη της φοροδιαφυγής.
Προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ότι το μίγμα πολιτικής όπως συμφωνήθηκε δεν βγαίνει και πρέπει να αναθεωρηθεί. Προς τις επιχειρήσεις και τους συναδέλφους μας, ότι πρέπει όλοι να φροντίσουμε να έρθουν επενδύσεις στην Ελλάδα για να κάνουμε όσο καλύτερα γίνεται τη δουλειά μας. Και ένα γενικότερο μήνυμα: Να κάνουμε όλοι σωστά και καλά τη δουλειά, να προσπαθήσει η Ελλάδα να βγει από αυτό το τέλμα της υπερ-φορολόγησης, της υπο-ανάπτυξης και να γίνει μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα.» Να ‘τες οι δηλώσεις του κ. Τσίπρα και της κυβέρνησης: έτοιμες και σαφείς.
Όποιος μπει στον «κόπο» να διαβάσει και ολόκληρη την ομιλία του κ. Θ. Φέσσα στην Γ.Σ. του ΣΕΒ, θα κερδίσει χρόνο: δεν θα ακούσει ή διαβάσει συνεντεύξεις ή ομιλίες του κ. Τσίπρα, για την ελληνική οικονομία, την κρίση και την έξοδο από αυτήν. Τα λέει όλα μια χαρά ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Με κεντρική θέση της ομιλίας του – προς τους εκπροσώπους της τάξης του - «ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΩΣΤΑ, ΤΩΡΑ». Δηλαδή, όσοι έχουν την ευθύνη για το μέλλον της χώρας μας σε Ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο, πρέπει να κάνουν τα σωστά πράγματα και να τα κάνουν τώρα», μίλησε για όλα όσα ενδιαφέρουν τα αφεντικά της χώρας – σε στενότατη πάντοτε συνεργασία με τα πιο μεγάλα ξένα: για την ελληνική οικονομία, για την ΕΕ και την έξοδο από την κρίση, για τις διεθνείς προκλήσεις, για το που βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα, για το πρέπει να γίνει («πολλά πρέπει να γίνουν»), για τους κρίσιμους παράγοντες της επιτυχίας, και τελείωσε με το εξαιρετικά Συριζαίϊκο/ Τσιπρέϊκο:
«Η χώρα μας δικαιούται και αξίζει αξιόπιστες και διατηρήσιμες λύσεις, η κοινωνία και η οικονομία μας δικαιούνται να πιστέψουν σε ένα αξιόπιστο όραμα για το μέλλον. Όλοι οι Έλληνες δικαιούμαστε ξανά ελπίδα και χαμόγελο.
Είμαστε φανατικά με όποιον κάνει σωστά τη δουλειά του. Είμαστε φανατικά με την Ελλάδα. Είμαστε φανατικά με την Ευρώπη και το ευρώ».
Είναι πραγματικά κρίμα που ούτε τα στελέχη ούτε όσοι ασχολούνται ακόμα με την αριστερά, δεν διαβάζουν τι λένε και τι προτείνουν οι άνθρωποι της βιομηχανίας, των τραπεζών, οι επικεφαλείς των ευρωπαϊκών θεσμών – π.χ. ο Γιούγκερ στην Γ.Σ. του ΣΕΒ – για το πώς βλέπουν την κρίση τους και πώς οι ίδιοι πιστεύουν ότι μπορούν να βγούνε από την στενωπό της. Γιατί αν όλα αυτά είχαν υπόψη τους, θα καταλάβαιναν καλύτερα τι λέει και τι κάνει σημερινή κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός της.
Στη συνέχεια της συνέντευξης του στον ΣΚΑΪ και τον κ. Αλ. Παπαχελά, ο πρωθυπουργός ισχυρίστηκε, απατώντας στην ερώτηση του «Υπάρχει μια κατηγορία απέναντί σας ότι δεν προετοιμαστήκατε. Τα ξέρατε….Πολλοί άνθρωποι, ο κ. Σόιμπλε, ο κ. Ντράγκι, ο κ. Βενιζέλος με βιβλικό τρόπο απ’ ότι ξέρω, σας είχαν προειδοποιήσει για αυτό που έρχεται. Εσείς γιατί δεν ετοιμαστήκατε; Πρώτα απ’ όλα να σας ρωτήσω γιατί δεν ετοιμάσατε το κόμμα σας; Γιατί το κόμμα σας είχε πολλούς ακραίους». [Άχ αυτοί οι ακραίοι!! Μόνιμος νταλγκάς όλων των πραγματικά ακραίων νεοφιλελεύθερων] , πώς :
«δεν είναι αληθές ότι δεν ετοιμαστήκαμε. Είχαμε φτάσει σε ένα σημείο υψηλής προετοιμασίας γι’ αυτό το οποίο θα ακολουθούσε και αυτό το οποίο θα βρίσκαμε. Όμως με ειλικρίνεια που θα έλεγα ότι είναι αφοπλιστική, και εγώ ο ίδιος έχω παραδεχθεί πως υπολογίσαμε διαφορετικά και με έναν πιο ρομαντικό, αν θέλετε, ιδεαλιστικό τρόπο, μια ρομαντική προσέγγιση ότι η Ευρώπη, οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Ευρώπη, θα υπολόγιζαν πολύ περισσότερο το πολιτικό κόστος, από την επιβολή μιας ψυχρής, κυνικής πολιτικής, που στο τέλος θα δημιουργούσε τεράστια πολιτική ζημιά στην Ευρώπη. Τελικά δεν έγινε αυτό. Και οι προοδευτικές δυνάμεις που αντιστάθηκαν σε αυτή τη σκληρή στάση δεν είχαν τόσο ισχυρή φωνή ώστε να μεταπείσουν ακραίες συντηρητικές δυνάμεις στην Ευρώπη. Έχω ξαναπεί ότι η Ευρώπη είναι σαν τον υπνοβάτη, ο οποίος πορεύεται προς τον γκρεμό και πρέπει κάποιος να τον αφυπνίσει».
Ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να είναι πραγματικά πολύ διεσκεδαστικός – μέσα στις τραγικές για το λαό και την χώρα μέρες που περνάμε. Άνετα «κλέβει» την δόξα από τον αγαπητό του κ. Λαζόπουλο. Αλλά τις ώρες αυτές δεν χωράνε «χωρατά». Ώστε όχι μόνο ήτανε έτοιμοι για αυτά που θα ακολουθούσαν αλλά σε και «σημείο υψηλής προετοιμασίας». Μόνο που, το λέει ο άνθρωπος με αφοπλιστική ειλικρίνεια και τόχει παραδεχτεί – και τα λέει και με τέτοιο μισοκακόμοιρο ύφος για να κάνει τους θεατές να τον λυπηθούνε – τα είχανε υπολογίσει, λίγο ρομαντικά, με ιδεαλιστικό τρόπο. Με «μια ρομαντική προσέγγιση ότι η Ευρώπη, οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Ευρώπη, θα υπολόγιζαν πολύ περισσότερο το πολιτικό κόστος, από την επιβολή μιας ψυχρής, κυνικής πολιτικής, που στο τέλος θα δημιουργούσε τεράστια πολιτική ζημιά στην Ευρώπη».
Ο κ. Τσίπρας επιβεβαιώνει, για άλλη μια φορά, ότι απλώς όλοι τους – και φυσικά ο ίδιος – ήτανε και εξακολουθούν να είναι εντελώς άσχετοι – όχι ρομαντικοί και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες - , και αστοιχείωτοι θεωρητικά, ιδεολογικά και πολιτικά. Δεν γνώριζαν τίποτα από οικονομία (οι ψευτοαναλύσεις του περιβόητου Γιάννη Μηλιού αντί να τους ανοίγουν τα μάτια τους στραβώνανε), από πολιτική, από ΕΕ, από διεθνείς σχέσεις την εποχή του ιμπεριαλισμού. Βουτηγμένοι μέσα στις αφέλειες του ευρωκομουνιστικού χυλού, στις ανοησίες – που όλο συχνότερα τώρα τελευταία επαναλαμβάνει ο πρωθυπουργός – των ιδεών του Διαφωτισμού που τάχα μου διέπουν ή πρέπει να διέπουν την ιμπεριαλιστική Ευρώπη, απλώς αυτοί είναι, ίσως, οι μοναδικοί υπνοβάτες που δεν λένε να ξυπνήσουν. Θυμίζουν εκείνο που οδηγεί ενάντια στο ρεύμα κυκλοφορίας και ακούει στο ραδιόφωνο ότι κάποιος οδηγεί ανάποδα, κι αυτός φωνάζει: ένας μόνο; όλοι τους. Οι υπνοβάτες της Ελλάδας – δεν είναι βέβαια μόνοι τους – νομίζουν πώς οι μεγάλες δυνάμεις, τα μεγάλα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που κουμαντάρουν την Ευρώπη, θα τους πάρουν αγκαλίτσα και θα εξακολουθήσουν να κοιμούνται ήσυχα και ωραία.
Με τέτοια μυαλά πήγαν να διαπραγματευτούν «σκληρά» και φυσικά σπάσανε όχι μόνο τα δόντια τους αλλά και το σαγόνι τους. Αλλά όλα αυτά άλλοι τα πληρώνουν. Το πιο αστείο είναι πως οι υπνοβάτες – που θέλουν να σώσουν την Ευρώπη – ασκούσαν κριτική, έντονη, σε όλους όσους δεν υπνοβατούσαν, δεν ήταν ρομαντικοί, αλλά απλώς από την φύση τους υποτακτικοί, πως δεν διαπραγματεύτηκαν «σκληρά». Βεβαίως δεν θα μπορούσαν και από την κοινωνική τους φύση, αλλά και γιατί ήξεραν πώς δεν τους έπαιρνε – την Ελλάδα – να πουλήσουν τσαμπουκά. Αλλά μέσα στον ύπνο τους και ποτισμένοι με όλα τα ψυχεδελικά που τους πρόσφεραν διάφοροι «θεωρητικοί» τους – απλά κυνηγούσαν ανεμόμυλους.
Αλλά η συνέντευξη δεν τελειώνει εδώ. Θα υπάρξει συνέχεια.
[1] Σαμίρ Αμιν «Το Brexit και η κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης» [ΔΡΟΜΟΣ: Φύλλο 318 - 2/7/2016]Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
